Author: Delphi7

 

T Ə B İ Ə T İ N Q İ S A S I
(sənədli hekayə)

“İnsanlar təbiətdən əldə etdiklərindən heç də qürrələnməsinlər, çünki bunun əvəzini nə vaxtsa qat-qat ödəməli olacaqlar”.
Nikolay İvanoviç Vavilov

Onlar iki bacı, sanki göylərdən enmiş iki ağ göyərçin idilər. Səhərdən axşamadək oranjereyaların içərisində, güllərin arasında yorulmadan çalışardılar. Kənardan baxana həmin bacılar bütün günü çiçəkdən-çiçəyə qonan ağ kəpənəkləri xatırladırdılar. Yorulsalar da öz işlərindən həzz alırdılar. Aralarında bir yaş fərqi var idi. Bu fərqi onların ata-anası və yaxın qohumlarından başqa heç kəs bilmirdi. Görənlər onları ekiz sanardılar. Bacıların işləri həm özlərinin, həm də əmilərinin oranjereyasında becərilən güllərə qulluq etməkdən – yəni onları sulamaqdan, diblərini yumşaltmaqdan, boy atdıqca onları bağlamaqdan və ən başlıcası isə gülləri xəstəlik və zərərvericilərdən mühafizə etmək üçün onları vaxtında dərmanlamaqdan ibarət idi. Əmilərinin oranjereyası da onların həyətində idi. Güllərin dərmanlanması bütün bu işlərin ən başlıcası və ən vacibi idi. Çünki xəstəlik və zərərvericilərlə kimyəvi mübarizə aparmadan gül becərmək mümkün deyildi. Dərmanlama zamanı böyük bacı çiləyicini kürəyinə bərkidər, kiçik bacı isə çiləyicinin qolunu əlinə alaraq dərmanı güllərin üzərinə çiləyərdi…
Ataları isə daim gül alveri edirdi. Və bu alverlə yaxşı da pul qazanırdı. El arasında deyildiyi kimi “Baltakəsməz pulu var idi”. Özünə yaxşı ev-eşik, gün-güzaran da düzəltmişdi. Onun bu dərəcədə varlanmasında bacıların böyük zəhmətləri var idi. Məhz bu bacıların sonsuz zəhmətləri və sağlamlıqlarının daim təhlükə altında olması nəticəsində ataları belə bir sərvətə malik olmuşdu. Bacılar əlləri iş tutandan ataları güllərə qulluq etməyi onlara həvalə etmişdi. Bu iki fidan da günlərini güllərin arasında keçirirdi. Güllərə çilənən zəhərli dərmanlar isə zaman-zaman bu qız uşaqlarının canına-qanına hopurdu. Ata isə öz qazancından və eyş-işrətindən qalmırdı…
Bu minval ilə aylar ötdü, illər keçdi, bacılar böyüyüb yetkinlik yaşlarına çatdılar. Ailə şad-xürrəm yaşayırdı. Amma bir gün sanki hər şey dəyişdi… Son günlər özünü pis hiss edən kiçik baci birdən-birə yatağa düşdü. Deyəsən qızcığazın uzun illər zəhərli dərmanlarla sıx təmasda olması öz işini görmüşdü. Həkimlərin səylərinə baxmayaraq o, kəskinləşən qan zəhərlənməsindən dünyasını dəyişdi. Övlad itkisindən sonra ailə çətin vəziyyətə düşmüşdü. Çətinliyin çoxu böyük bacının boynunda idi. Çünki butun işləri o, təkbaşına görməli idi. Lakin böyük bacının da sağlamlığında son zamanlar problemlər baş verirdi. Çox çəkmədi ki, sağalmaz xəstəlik bu bacını da yatağa saldı. Artıq heç nə etmək mümkün deyildi. Amansız ölüm böyük bacını da öz ağuşuna aldı. Uzun illər atanın qalaq-qalaq qazandığı pullar bacıları ölümün pəncəsindən xilas edə bilmədi. Bacılar isə sanki bir cüt göyərçintək göylərdən gəldikləri kimi də uçub getdilər. Ata isə eyş-işrətə qurşandığından bir qədər vaxtdan sonra həyat yoldaşını və iki azyaşlı uşağını tərk edərək evdən getdi. Beləliklə, ailənin xoşbəxt və firavan həyatına birdəfəlik son qoyuldu…
Bəli, bu yerdə məşhur bir el deyimi yada düşür: “ Xoşbəxtlik heç də pulda deyil, can sağlığındadır.”

 

Muxtarova Arifə (Səbri) Mübariz qızı – 1971 ci ildə Odlar yurdu olan Azərbaycanın gözəl guşələrinin birində – Axsu rayonunda, ziyalı ailəsində anadan olub . Hələ orta məktəbdə oxuyar ikən doğma Azərbaycanı ilə  bərabər xəyallarında gül-çiçəklərini iyləyib, dərəsində və düzündə gəzdiyi, bulaqlarından su icdiyi digər ölkələrə qarşı ürəyində məhəbbəti qaynayıb, aşıb- daşıb hər zaman. Çılğın dəqiqələrin birində, həyatın özündən razı olan güclü dalğalarından biri onu Qara dəniz sahillərinə hədiyyə etdi. Həmin o dəqiqələrdən Azərbaycan torpağı Arifə xanıma  Ana olubsa, Krım torpağı isə Ana kimi əziz olub.Odur ki, qəlblər oxşayan mavi səma altında özünü Allahın yer üzünə bəxş etdiyi bəndələri arasında ən xoşbəxti hiss edir. Həyatında baş verən hər bir hadisəyə (mənfi və ya müsbət) minnətdar olub. Yə`qin həmin minnətdarlığına görə də Allah  bu xanıma əlində tutmuş olduğu qələmi hədiyyə edib. Yaradanın varlığına şükürlər olsun, Amin!

TƏBİBİM, DƏRMANIM, AZƏRBAYCANIM!

Çatıb torpağından əyilib öpəm,
İstərəm dərdimi səninlə böləm,
layiqdir adına ANA deməyim,
Sən mənimsən mənim, doğma vətənim.

Ürəyim darıxır səni istəyir,
Üçrəngli bayrağın evi bəzəyir,
Adını boranda çəkərəmsə mən,
Yaz gəlir, köksümdə bitir yasəmən.

Qiymətini verir Arifə sənin,
Ömrumu bəzəyir dumanın, çənin,
Mən səndən ayrılmaq istəməm inan,
Ürəyim alovlu atəşdir yanan.

Bilərəmsə əgər ölər günümü,
Gəlib mən həmin gun öpəm husnunu,
Xəstədir… rahatlıq tapmayır canım,
TƏBİBİM, DƏRMANIM, AZƏRBAYCANIM!

ANA DILIM

Dərin bir dəryadır müqəddəs dilim,
Sevən ürəklərə düz yollar açır.
Utanır, danışmır qürbətdə yerlim,
Hardan biləsidir günəş nur saçır?

Dilini sevməsən günah bir daha,
Tanrıya dua et… günahdan keçsin.
Mənim ANA dilim zərr-dürrdən baha,
Qarışqa da, fil də bu dili bilsin.

Vətəni sevməyən, dili sevməyən,
Ailənin, övladın qədrini bilməz.
Ürəkdən danışıb dərin gülməyən,
İnsanlar həyatda qəpiyə dəyməz.

Qurbanın olum mən – ay bacı, qardaş,
Danışın, bu dili itirməyin, yox!
Bilin özünüzə çox yaxın sirdaş,
Doğmadır, şirindir ANA dilim çox.

Doğmanı itirsən heyfislənmə, bil,
Zaman müalicə edəcək… keçər.
Dilini itirib eyləsən zibil,
Vətənin yox olub itəcək, yetər!

Alıb bu sözləri qələmə qadın,
Dilinə kəm baxma, axı sənindir.
Özgə dil ərz etmə dövləti yadın,
O yadın dövləti – yasın, qəmindir.

HƏYAT ƏLİFBASİN OYRƏNƏK BİRGƏ.

İmansız varlının zərri-çuxası,
Satın alınıbdır onun dunyası.
İmanlı kasıbın boşdur təknəsi,
Yaşamaq istəmir… yoxdur həvəsi.
Belə olmalıdır məgər bu dunya,
Bu bir həqiqətmi, yoxsa ki, röya?
Bəs səbəb nədir ki, biri keyf edir,
O biri duz yolu fikirlə gedir?

Ey kasıb! İstəsən dövlətli olmaq,
Lazımdır həyatı öyrənmək, duymaq.
Əlifbanı öyrən dərk eylə sevil,
İmansız varlıya bu lazım deyil.
Qoy varlı yaşasın varla, dövlətlə,
Sayılsın həmişə hörmət, izzətlə.
Əgər bədbəxtlikdən yanarsa dövlət,
İtəcək o andan hörmət və izzət.

Həyat əlifbası olduqca qəliz,
Öyrənmək istəsən hamısın təmiz.
Çətinlik olacaq dayan… səbr eylə,
Müəllim lazımdır bilsən də böylə.
Anlamaq lazımdır hərfi, sözləri,
Sən dinlə — oxuyum möcuzələri.

Başlayaq “A” hərfi – Allah”dan deyir,
Allahı tanıyan, bilənlər sevir.
“A” hərfi bir də ki, – “Abur- həyadır”,
İnsan həyatönda böyuk dəryadır.

Sonrakı “B” hərfi – “Bilik” sözudur,
Biliyin olarsa, dövlət özudur.

Uçuncu “V” hərfi – “Varlıq” deməkdir,
Yaradan həmişə özu köməkdir.

Dörduncu “Q” hərfi – “Quvvət”li demək,
Quvvətli olmaqı öyrənək, bilək.

“Ğ” hərfi – “do-Ğ-ru” ol, söyləyir bizə,
Gərək əməl edək dəyərli sözə.

“D” hərfi deməkdir – “Dərya, “Düşüncə”
Düşüncən olarsa salehsən məncə.
“D” hərfi bir də ki, “Dözüm”dür, dozüm,
Dözümlü insana mən qurban özüm.

“E” hərfi – “Etibar,Elm” mənası,
Elm sahibinin dərin dünyası.

“Ə” əlifbamızda – “Ətir”dir, ətir,
Gunəştək nur saçır yazılan sətir.

“İ” çılğın – “İsti” və “İstək”dir demək,
Bil! İsti ürəklə lazımdır sevmək.

“I” hərfi hər kəsə -” bağ-I-şla” deyir,
Bağşla deyənlər Allahı sevir.

“Y” gözəl səslənir – həm “Yer, Yaradan”
Yaradanı sevək urəkdən, candan.

“K” hərfi – “Kamil”lik deməkdir, öyrən,
Kamil insan olar həyatı sevən.

“G” yanan – “Günəş”dir, həm də ki “Geniş”
Yrəyin genişsə gözəldir bu iş.

“L” deyir – “Lazım”san kiməsə inan,
Atadır, anadır urəkdən yanan.

“M” hərfi – “Müsəlman”, “Məhəbbət” özü,
Allaha Müsəlman yaxındır düzü.

“N” hərfi ay gulum, -“Hazu-nemətdir”
Nazu-nemət qədri bilmək gərəkdir.

“O” hərfi – “Osmanlı”, “Ordu” deməkdir,
Düşmənlə döyüşdə hər an gərəkdir.

“Ö” incə – “Öpüş”dür, yazıram bilin,
Özgəni doğmatək öpübən sevin.

“U” hərfi – “Unutma” söyləyir bizə,
Xor baxmaq günahdır keçmişimizə.

“Ü” hərfi deyəndə – sevindi “Ürək”
Hər kəsi ürəkdən duyaraq sevək.

“P” hərfi özüylə gətirdi – “Pənah”,
Pənah gətirmişi sən saxla Allah.

“R” dahi “Riayət”, “Rəhbər” səslənir,
Rəhbərlər ürəkdə, qəlbdə bəslənir.

“S” hərfi öyrədir – “Sevmək”, “Sevilmək”,
Lazımdır hər kəsin qədrini bilmək.

“T” hərfi – “Təmkin”dir sirdaşı elin,
Təmkinli olmağı bacarın, bilin.

“H” hərfi – “Halal”lıq nişanəsidir,
Halal olmaq vaxtı, zəmanəsidir.

“X” hərfi altında – “Xalq”lar yerləşir,
Dostluq, bərabərlik, hər kəs birləşir.

“F” hərfi – “Fərəh”dir fani dünyada,
Fərəhli iş qalar hər zaman yadda.

“Z”hərfi – “Zəngin”dir, “Zinət”dir baxın,
Ol Allah kəlamı zinətə yaxın.

“Ç” isti – “Çörək”dir, hamımız sevək,
Hər bir tikəsinin qədrini bilək.

“C” hərfi deyəndə – “Çənnət”i andım,
Cənnətin eşqiylə alışdım, yandım.

“J” hərfisə – “Jalə”, nə gözəl addır,
Yersiz hərəkətlər qızlara yaddır.

“Ş” hərfi “Şirin”dir, “Şipşirin” bacı,
Şirin dil hər kəsin başının tacı.

Bununla bitirdim mən sözlərimi,
Sehri, möcuzəni yazdım səmimi.
Hər hərfin, hər sözün mənası gözəl,
Həyat əlifbası bunlardır əzəl.
Qiymətli sözlərlə başlasa həyat,
İnsanlar yaşayar dünyada rahat.
Oxucum! Çox yazıb yordumsa səni,
Başa düşməz olsan BAĞIŞLA məni.

ALLAH XEYIR-DUASI

Subh tezden oyanib, ayilandan men,
Ozumu axtarib tapmiram neden?
Elimi qaldirib mavi semaya:
“Kimem men, cavab ver, dahi Xudaya?”
Ele bil suali gozleyirdi ki,
Tez cavab soyledi beli… qelbdeki:

“Sen menim bendemsen sevimli, eziz,
Sinaqdan cixmisan ne qeder qeliz.
Murekkeb olsa da heyat yollarin,
Gul cicek yerine biten kollarin.
Murekkeb yollari sade bilerek,
Kollari iyneyib cicek deyerek,
Duyub varliqimi yer uzunde sen,
Soyledin her kese billem urekden.
Axtardin her kuncde haqq, edaleti,
Zumrudtek parlayan saf sedaqeti.
Heyatin olsa da ciskinli duman,
Sevgimi qelbinde duydun her zaman.
Bildin ki, mendendir – haqq ve edalet,
Qash-dashtek parlayan sevgi, sedaqet.
Axtardin onlari gece ve gunduz,
Odur bexsh edirem men sene sozsuz –
Dozumu, temkini iki qat artiq,
Aqilla dushunce en boyuk varliq.
Senindir mehebbet guneshtek yanan,
Varmi ki, hediyye deyerli bundan?
Varlandin bu gunden, sen ey Arife,
Calish ki heyatda yol verme sehve.
Indi ise tani, gulum ozunu,
Catdir sen xelqine shirin sozunu.
Verdim xeyir-dua — aciqdir yolun,
Gul-cicekli olsun hem saqin, solun”.

Alaraq cavabi Uca Tanridan,
Xilas oldum hemen aqri, acidan.
Shukurler… Tanidim o gundence men,
Ozumu — her kesi qelb ile seven.
Elime alaraq qara qelemi,
Catdirdim xelqime gozel kelmemi.
Cox saq ol soyleyib uca Tanriya,
Gunu basha vurub, getdim yuxuya.

QƏRİBÇİLİK.

Qəribəm Krımda on yeddi ildir,
Gözəllik olsa da qəribçilikdir.
Hər bir ilin ömrü on ilə dəyər,
On yeddiyə vursaq yüz yetmiş kədər.
Ömrümü sürürəm qəfəs içində,
Kədər, qəm səpilmiş hər bir küncündə.
Yeyərək hər küncdən qəmi, kədəri,
Axtarıb tapmıram vətən bəhəri.
İstəməm yad eldə yağla bal yeyəm,
Bər-bəzəkli əba, zərri-dürr geyəm.
İstərəm quş olub uçam göylərə,
Salamı söyləyəm doğma yerlərə.
Böyük məhəbbətlə öpəm torpağı,
Vətən öyrətmişdir qanad çalmağı.
Xəyallar içində uydurmalar çox,
Hey fikirləşirəm, çıxış yolu yox!
Minə dözən insan min birə dözər,
Vətənlə öyünmək ömrümü bəzər.
Bu da bir səfərmiş qismətimizdə,
İxtiyar deyildir öz əlimizdə.
Yada salmış olsaq tək yaradanı,
Bizdən uzaq edər dərdi, bəlanı.

 

GET, XOŞBƏXT OL,DÜŞÜNMƏ MƏNİ!

Qəlbin özgəsini sevərsə belə
Göz yaşın axaraq dönərsə selə
Bu Sevgi hissini versən də yelə
Get, Xoşbəxt ol Düşünmə Məni

Yad evdə yad kimi davranacağsan
Elə hey mənimcün darıxacağsan
Səbəbsiz tutuşub alışacağsan
Get, Xoşbəxt ol Düşünmə Məni

Xəyalım gözünde yaşa dönəcək
Keçmişin önünə bir sədd çəkəcək
Elşən də həyatdan çıxıb gedəcək
Get, Xoşbəxt ol Düşünmə Məni

Səssiz şəkillərdə anarsan məni
Qəlbinde gizlərsən xatirələri
Sənsizlik didsə də mənim sinəmi
Get, Xoşbəxt ol Düşünmə Məni

Bir dawda rəsmimi görüb ağlama
Ölmüşəm deməkdir, ayaq saxlama
O nurlu çöhrənə qara bağlama
Get, Xoşbəxt ol Düşünmə Məni

 

Səfiyev Natiq Yusif oğlu 1939-cu il mart ayının 21-də Bakı şəhərində həkim ailəsində anadan olub.1957-ci ildə Quba rayon Alpan kənd orta məktəbini bitirmişdir.1958-1962-ci illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin İbtidai təhsilin pedaqogikası və metodikası, 1970-1974-cü illərdə Mirzə Fətəli Axundov adına Dövlət Pedaqoji Universitetinin (indiki Bakı Slavyan Universitetinin) Rus dili və ədəbiyyatı fakültələrində ali təhsil alıb.1962-1964-cü illərdə ordu sıralarında hərbi xidmətdə olub.

1965-ci ildən 2008-ci ilin sonlarına kimi Abşeron rayonu Xırdalan qəsəbə (indiki şəhər) orta məktəbində müəllim işləmişdir.

1963-cü ildən respublika mətbuatında jurnalist kimi fəaliyyətə başlamışdır.Dövri mətbuat səhifələrində məqalələri, oçerkləri, müsahibələri, reportyor yazıları, kitablara yazdığı ön sözləri, zarisovkaları, dünya xalqlarının ədəbiyyatından etdiyi tərcümələr dərc olunmuşdur.

Jurnalistik fəaliyyəti ilə məşğul olan Natiq Səfiyevin yazıları “Azərbaycan müəllimi”, “Azərbaycan pioneri”, “Azərbaycan”, “Abşeron”, “Naxçıvan”,”Yeni həyat”, “Azad hüquqşünas”, “Yeni təfəkkür”, “Kredo”, “Meridian”, “Vətən övladı”, “Şəkərvillası”,”Bahar”, “Təşviqatçı”, “Qobu”, “Savalan”, “Zaman”, “Panorama”, “Ədalət və Həqiqət”, “Say”, “Mədəni-Maarif”, “Qala”, “Qanun naminə”, “Bütöv Azərbaycan”, “Carçı”, “Ömür yolu”, “Pressfakt”, “Açıq Səma”, “Pioner”, “Azərbaycan məktəbi”, “Azərbaycan təbiəti” və s. qəzet və jurnallarında,o cümlədən xarici mətbuat səhifələrində dərc olunaraq yayımlanmışdır.

Natiq  Səfiyevin indiyədək iki metodiki, iki tərcümə ( “Qəribə tütək”, “Köhnə dəyirman”), üç memaur (“Məni yaşadan xatirələr”, “Yadda qalan günlərim”, “Ömür salnaməsi”), didaktik hekayələr toplusu (“Babam mənim”), fotoalbom (“İşıqlı dünyam”) kitabları çapdan çıxmışdır.

Onun haqqında yüzdən çox məqalə, oçerk, üç kitab yazılmışdır (Akif Şahverdiyev “Ömrə sığmayan həyat”, Güntəkin İlyasovanın tərtibində “Natiq Səfiyev: -“Biblioqrafik göstərici”, Hikmət Məlikzadənin tərtibində “40 il mətbuatda”).

O, məktəbdə çalışdığı müddət ərzində 14 yaradıcı diplom, 46 fəxri fərman,5 təşəkkür məktubu və 5 nişan almışdır.1989-cu ildə ona “Əmək veteranı” medalı verilmişdir.

“Qobu” qəzetinin ilk xüsusi buraxılışında Natiq Səfiyevin Azərbaycan mətbuatında 50 illik fəaliyyətinə həsr olunmuş materiallar verilmişdir.

2010-2013-cü illər ərzində Natiq Səfiyevin dünya yazıçılarının əsərləri və dünya xalqlarının nağıllarından etdiyi 600-dən çox yazılar 20-dən artıq mətbu orqanların səhifələrində işıq üzü görmüşdür.Materialların çoxu “Bahar çiçəyi” və “Açıq Səma” qəzetlərinin xüsusi buraxılışlarında dərc olunmuşdur.

Natiq Səfiyev 1996-cı ildən Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin, 2006-cı ildən isə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.”Qızıl qələm” media mükafatı laureatıdır.”O nekotorıx storonax nravstvennoqo vospitaniya uçaşixsya na urokax ruskoqo yazıka”, “Orqanizaçiya vneklassnoy rabotı po ruskomu yazıku i literature v Azerbaydjanskoy şkole”, “Qəribə tütək”, “Məni yaşadan xatirələr”, “Köhnə dəyirman”, “Yadda qalan günlərim”, “Ömür salnaməsi”, “Mənim babam”, “İşıqlı dünyam”, “Nicat” kitablarının müəllifidir.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü Natiq Səfiyevin üç qızı və altı nəvəsi var.Hal-hazırda o, təqaüddədir.

 

 

DAL. BOYLUMA

Çaresizliğin ne demek olduğunu bilirmisiniz ?
Bilirmisiniz ,?Eklemlerin dağılmasını bir,bir
Çatırdamasını bilirmisiniz ?Vücut çatısının her noktasından
Ve
Göz pınarlarına vurulmasını bilirmisiniz ? Istırabın
Dermansız sancılardan

O dermansız sancılar ki
Dayanılmazın en beteri
Ellerin yetememesi imdada
Aklın ermemesi
Ve
Çaresizlik kuruyan dudağın bir damlaya
Bir tutam nefesin yokluğu ya da

Ya da açık denizde bir sal köhne
Son umut bel ki
Can ne tatlı dost,can ne tatlı
Öyle kolayca al demesi kolay mı ?
Vermesi kolay mı ?Emaneti

Ben bunu gördüm dal boylumda
Ben bunu gördüm
Çaresizliği gördüm kahrolası
Keşke elim yetebilseydi
Ne mutlu ederdi beni O na derman olması

Çaresizliğin ne demek olduğunu bilirmisin ?
Bilirmisin yardım elinin kutsallığını
Parmak uçlarının değmesini bilirmisin ?
Yakalayamamak uzandığını
Ve
Ben bunu gördüm,Dal Boylu’mda ben bunu
Kanı donuyor insanın,kanı

ÖLÜMDEN. NE. ANLAR…….

Serin bir Sonbahar sabahı
Alacakaranlık dersem yerinde
Sararan yapraklar düşüyor bir,bir dallardan
Bu sabahın köründe

Sabahın köründe bir köhne sokaktan
Ağıtlar yükseliyor feryat,figan
Soruyorum ne olmuş ?
Bir yaşlı dede ,ruhu teslim etti diyorlar akşamdan

Rahmeti bol hakkın,rahmet bulsun diyorum
Kapı eşiğinde bir yavrucak kız
Görüyor,irkiliyorum
Maviş gözlerinde uyku mahmurluğu
Anlamsız nazarlarla bakıyor insanlara
Sarı uzun saçları karışmış birbirine
Çorapta giymemiş moraran ayaklarına

Ne okşayan var başını
Ne sırtını sıvazlayan
Öylesine garip,öylesine sahipsiz
Herhalde diyorum,yok ki bunu bir tanıyan

Diyorlar :Rahmetlinin torunu
Yetim,ana yok baba yok ki
Rahmetli büyüttü bunu
Çok severdi.Derdi:Canımdan yok ki farkı

Tabut çıktı kapıdan omuzlarda
Feryat,figan ağlayan,bağrışanlar
Çocuk,ürkek gözlerle bakıyor öylesine
Çocuk bu
Ölümden ne anlar .

 

RAFIQ ODAY

23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Şərur rayonunun Şəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Orta məktəb illərindən rayonda nəşr olunan «İşıqlı yol» qəzetində kiçik məqalələri çap olunsa da, «Vətən gəz» adlı ilk mətbu şeri 1983-cü ildə «Sovet Nax¬çıvanı» («Şərq qapısı») qəzetində dərc olunmuşdur. Rayonda nəşr olunan «Işıqlı yol» qəzetində ictimai əsaslarla «Xalq yaradıcılığı və incəsənət» şöbəsinin müdiri olmuşdur.
Xələc kənd məktəbindəki fəaliyyəti dövründə «Şaman» folklor dərnəyi və eyniadlı ansambl yaratmış, bir neçə il kəndbəkənd gəzərək folklor nümu¬nələrini toplamış, onları mütəmadi olaraq rayon qəzetində dərc etdirmiş, sonradan bu yazıları bir araya gətirərək «Şərur folkloru – Rafiq Odayın təqdimatında» adı altında kitab halında çap etdirmişdir.
1985-ci ildə rayon Komsomol komitəsinin nəzdində yaradılmış «Dan yeri» ədəbi birliyinə rəhbər təyin edilmiş, istedadlı gənclərin aşkarlanıb ortaya çıxarılmasında geniş iş görmüşdür. 1988-ci ildə «Yazıçı» nəşriyyatı tərəfindən «Bir yol başlamışam» adlı ilk şeirlər kitabı dövlət planına salınmış, beləliklə, 1989-cu ildə Naxçıvan Muxtar Respub¬likası üzrə 29 yaşında şeirlər kitabı dövlət tərəfindən çap olunan ilk qələm sahibidir.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.
2003-cü ildə Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri seçilmişdir. Bu gün də bu vəzifəni icra edir.
2005-ci ildən 2008-ci ilin əvvəllərinə qədər «Şaman» ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəze¬tin təsisçisi və baş redaktoru olmuş, 2008-ci ilin əvvəllərindən bu günə qədər «Möhtə¬şəm Azərbaycan» ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetin təsisçisi və baş redaktorudur.
2008-ci ilin oktyabr ayından 2010-cu ilin may ayına kimi eyni zamanda «Azərikimya» Dövlət Şirkətinin mətbu orqanı olan «Azərbaycan kimyaçısı» qəzetinin baş redaktoru işləmişdir.
Respublika Prezidentinin müvafiq Sərəncamı ilə «Azərikimya» Dövlət Şirkəti ARDNŞ-nin tabeçiliyinə veriləndən sonra, Rafiq Oday fəaliyyətini «Azərikimya» İstehsalat Birli¬yinin mətbuat xidməti və ictimaiyyətlə əlaqələr şöbəsində davam etdirir.
«Bir yol başlamışam», «Gecələr içimə göyüzü yağar», «Ömür gedir öz köçündə», «Şərur folkloru – Rafiq Odayın təqdimatında», «Qarabağ şikəstəsi», «Xatirələr işığında», «3 Aprel günəşi», «Əlli min də qayğısı var əllimin», «Ədəbi – tənqidi məqalələr» kitablarının müəllifidir. “Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi” və “Qafqaz – Media” mükafatları laureatıdır.
Sumqayıt şəhərində və ətraf rayonlarda yaşayan yazıçı və şairlərin əsərlərindən ibarət 15 almanax tərtib edərək çap etdirmiş, 100-dən artıq kibabın redaktoru olmuşdur. 40-dan artıq elmi, yüzlərlə publisistik məqalənin müəllifidir.

Rafiq ODAY

YAŞADIM

Düz əlli il ömür adlı,
Kürkün içində yaşadım.
Apaydın səma altında,
Bürkü içində yaşadım.

Xəbər yollayın Orxana,
Dünya özü bir zorxana.
Göz açandan nə qorxu, nə
Hürkü içində yaşadım.

Ümidi üzdüm yaşadım,
Canımdan bezdim yaşadım,
Yaşadım, düzdü, yaşadım,
Sürgün içində yaşadım.

Nə kimsəyə ərk eylədim,
Nə kimsəni görk eylədim,
Mənliyimi börk eylədim,
Börkün içində yaşadım.

Yada tutdum neçə il yön,
Ümid çıxdı puça min yol.
Heç deməzsən neçə milyon,
Türkün içində yaşadım.

Dost-doğma bildim müşkülü,
Sevdim-oxşadım püşkümü.
Ömür deyilən beş günü,
Bir gün içində yaşadım.

HAQQ DEYƏN HAQQA QOVUŞAR

Hərə bir nəzərlə baxır,
Yoldan ötən hər dəliyə.
Çox da mənə bənd olmayın,
Mən də bu təhər dəliyəm.

Hər talenin öz nərdi var,
Gözlərim göyə nərdivan.
Gecənin gecə dərdi var, –
Açıldı səhər – dəliyəm.
Bilən olmaz nə gündəyəm,
«Harda»yam, «nə üçün»dəyəm.
Milyon dəli içindəyəm, –
Mən də bir nəfər dəliyəm.

Bir qaysağam qan adında,
Qoparın da, qanadın da.
Mələklərin qanadında,
Eylərəm səfər – dəliyəm.

Başdı – yüz qada sovuşar,
Ya tutar, ya da sovuşar.
Haqq deyən haqqa qovuşar, –
Geymişəm kəfən dəliyəm.

Rafiq ODAY

GEDİM

Qoşulub qərib durnaya,
Qərib-qərib köçüm gedir.
İlahi, bir yol aç mənə,
Bu yerlərdən köçüm gedim.

Qərib durna, qərib ağı,
Darıxanda məni çağır.
Göndər bir piyalə ağu,
Şərbət kimi içim gedim.

Yaranışdan beləyəmmi,
Azadammı, köləyəmmi?!
Zəncir kəsir biləyimi,
Dizlərimdən gücüm gedir.

Aldanıb ağlıma gəlim,
Qoşulub ilğıma gəlim.
Yolumdan saxlama, gəlim,
Qoy sakitcə keçim gedim.

Kəc baxılsa yurd daşına,
El dağılar, yurd daşınar.
Bu dünyanın yaddaşına
Əbədilik köçüm, gedim.

Rafiq ODAY

USTAD, BİR DÖN SİNƏMƏ BAX…
«Gəl gör mənə eşq neylədi»
Yunis İmrə

Bu sevda dəli sevdadı,
Tükənməz macərası var.
Nə bu dərdə əlac edən,
Nə bu dərdin çarısı var.

Oldu ömrün yazı talan,
Yazıq satan, yazıq alan.
Nə ondan bir razı qalan,
Nə ondan bir narazı var.

Yön çevirib dağa-daşa,
Bulaq oldu gözüm – daşan.
Nə gözümdə ağdan nişan,
Nə gözümün qarası var.

Eşq qonaqmış, sinəm otaq,
Qonaq çəkdi sinəmə dağ.
Ustad, bir dön sinəmə bax,
Gör, salamat harası var?

GÖTÜRMÜR

Əsmə hər bir yarpaq üstə,
Bu ağac balta götürmür.
Yük olanı torpaq üstə,
Torpağın altı götürmür.

Nə sızlarsan, viran könlüm,
Öz içinə varan könlüm.
Dərdə könül verən könlüm
Başqa ovqatı götürmür.

Bıçaq kürəyə yol tapır,
Haram – çörəyə yol tapır.
Çat hər ürəyə yol tapır,
Ürək hər çatı götürmür.

Ölümü almam eynimə,
Əgər batmasa beynimə,
Dar ağacı, çox öyünmə,
Bu boğaz çatı götürmür.
GƏLDI

Bu örkən uzun örkəndi,
Durum dolanım bu kəndi.
Gözümün yaşı tükəndi,
Yerindən qara qan gəldi.

Göylərdən bir ulduz axdı,
Gördüm ki, yolum uzaqdı.
Təzə yurd saldığım vaxtı,
Bu karvan haradan gəldi.

Yön alım dedim haraya,
Yön alım gedim haraya.
Ağ ağa qənim, qaraya
Nə gəldi qaradan gəldi.

Bu sayaq yaşayammadım,
Başayaq yaşayammadım.
Mən oyaq yaşayammadım,
Hər dərd də röyadan gəldi.

Salma dedim çəp yerinə,
Biçdiyini səp yerinə.
Bu səhər də sübh yerinə,
Ömrümə qara dan gəldi.

Bir qəti hökm aradım,
Bu ömrü nakan aradım.
Bir özgə məkan aradım,
Dadıma yaradan gəldi.

ƏLINDƏ

Başımız qovğada, qalda,
Yaxamız namərd əlində.
Talanır cümlə varımız,
Yoxumuz namərd əlində.

Boşalan yer zorla dolur,
Düzü-dünya gorla dolu.
Yatağımız qorla dolu,
Yuxumuz namərd əlində.

Yerlər qılınc, göylər qalxan,
Qan ağlayır düşüb – qalxan.
Sinəmizi deşib qalxan,
Ahımız namərd əlində.

Ha bu qədər zəncir gəmir,
Qanqal dəmir, zəncir dəmir.
«Yazı»mızdan yox səs-səmir,
«Oxu»muz namərd əlində.

Sökülür yurdun hasarı,
Qurd oğlu qurdun hasarı.
Tuşlanan yurduma sarı,
Oxumuz namərd əlində.

Gördük qalxıb enənləri,
Gördük ötən dünənləri.
Bada verdik dinənləri,
Çoxumuz namərd əlində.

Rafiq ODAY

KEÇIR

Öz günümə ağlamıram,
Günüm ağlamaqdan keçib.
Ağlamağın faydası nə? –
Gülüm, ağlamaqdan keçib.

Qısıl yaşa tək içində,
Öz dərdini çək içində.
Ömrümüz ələk içində,
Qəddimiz yumaqdan keçir.

Tərk olduq təkə dönüncə,
Biz ürkə-ürkə dönüncə,
Çuxamız kürkə dönüncə,
Bəlkə yüz yamaqdan keçib.

Bu həyat bir qəm sandığı,
Kim açsın, de, kim, sandığı?
Ac balığın yem sandığı,
Ölümü qarmaqdaq keçir.

Haqqın uvandı, tərsi bir,
Haqq oğlu haqqa nə Sibir?!
Dolanmaq başın nəsibi,
Dolamaq, barmaqdan keçir.

Tanısa qəmlər yaxanı,
Kim tikər qəmlər yıxanı?
Naz ilə qəmlər yaxanın
Sevgisi bu baxtdan keçir.

BILIRƏM

Mənim virana könlümü,
Eşq abad eylər, bilirəm.
Gahdan da abad olanı
Aşqabad eylər, bilirəm.

Könül verdinsə təkliyə,
Ömrü dərd-qəm ətəkliyər.
Səni vadar dönüklüyə
Başqalar eylər, bilirəm.

Məni bu kənddən ötürün,
Ötürün, dərddən ötürün.
Hər boş söz-söhbətdən ötrü
Qaşqabaq eylər, bilirəm.

Sinəmin aha çəmi var,
Gözümün daha nəmi var.
Küsməyə bəhanəmi var? –
Başqa ad eylər, bilirəm.

Yığdı cana ələm məni,
Ömür adlı sələm məni.
Bu eşq üstə aləm məni
Daşqalaq eylər, bilirəm.

 

* * *

Sizdən cavab gözləmək xanım
boğazımda suallar qalmaq
gözlərimi yollara dikərək
bir cavab almaq xanım
bir cavab, min sual olmaq

Sizdən cavab gözləmək xanım
məktub qutusuna boylanmaq
hər saniyə, dəqiqə, saat
başını aşağı salıb xanım
titrəyən ayaqlarıma baxmaq
susmaq, boğulmaq, ölmək

Sizdən cavab gözləmək xanım
şübhə, qorxu, kədər içində
cavabınızı gözləməyə dəyərmi
pambıq kimi toppuş əllər
bir salamı mənə qıyarmı

Sizdən cavab gözləmək xanım
Monitor arxasında yuxulamaq
ürəyindən qoparıb bir hissəni
məktub qutusuna, papaq atmaq
xoşbəxtlik sevinc diqqət
gözləmək xanım, özləmək

Sizdən cavab gözləmək xanım
Monitar arxasında oturub
xəyal etmək, ümid etmək
Və fikirləşmək
görən gözlərində suallar olan xanım
Mənim məktub qutuma hansı gözlə baxır

Sizdən cavab gözləmək xanım
kişi qüruruna yenilib bezmək
balkona çıxıb qonşu binada
saçını darayan qızda
sizi görmək xanım, sizi görmək

 

Hüseyn Cavidin Əziz xatirəsinə

Cəsatərlə atdı ilk addımını
Şeirlə dərk etdi dünyanı Cavid
Sığınıb bir ana məhəbbətinə
Sənətə bəxş etdi “Ana”nı Cavid

Axır gəlib torpağına qovuşdu
O düşmənlə qələmilə vuruşdu
Üçrəngli bayrağa şeirlər qoşdu
Ana bildi Azərbaycanı Cavid

İblis yarasıydı onu ağrıdan
Daim nigarandı vətən sarıdan
Uca eşq dilədi ulu Tanrıdan
Göylərə ucaltdı Sənanı Cavid

Sevgilə gözəllik onun Allahı
Məhəbbət şeirinin o oldu şahı
Sübut edilmədən heç bir günahı
Oldu namərdlərin qurbanı Cavid

Uşaqlıq şeirlərimdən…30.11.2005-ci il

 

* * *

Bir qəfəsdə ölsə bülbül
Hər gül,çiçək ağlar
Bu səhnəni görən insan
Çətin dözsün gərək ağlar

Sevməkdirsə cinayətin
Dustağı ol məhəbbətin
Görəndə yar xəyaanətin
Gözdən əvvəl ürək ağlar

İnsan oğlu xəyal qurar
Bir-birinə dayaq durar
Dost arasın şeytan vurar
Onda göydə mələk ağlar

01.10.2003-cü il

 

 

AXTARIRAM GÖZLƏRİNİ

Bu həsrətin əl izi var
Ürəyimin yarasında
Eşq dünyamda bir sən varsan
Baxsan onun harasında
Mələk ruhlu əlllərini
Gül qoxulu tellərini
Axtarıram gözlərini
Baxışların arasında
Baxıb ilham alaydım mən
Bir damla yaş olaydım mən
Şəkil olub qalaydım mən
Gözlərinin qarasında

* * *

Bəyazlar içində,ancaq ki
qaranlığa bürünmüş,təlatüm dolu
bu dünyada seyrinə dalıb
qurtuluş günəşi sandım
bir çüt mavi gözü…
Ona yetmək üçün hey yürüdüm,
onda bir azadlıq,hürriyyət gördüm…
fəqət,O,məni özünə məhkum etdi…
Bu vurğunluğun,düşünmədən çılğınlığın
sonu belə oldu,düzü:
qəlbimə bir sevgi doldu qəflətən
məndən içazəsiz,gizlicə,xəlvət
Özüm belə bilmədən…
İstəmədən nece oldu, ilahi?!
İçimdə bir boşluq,yoxluq var imiş,əlbət…
Yenə qərq olmuşam zülmətə
tutulub günəş,
görünmür günəş,uzaqdasan sən…
Qarşılıqsız,sonsuz və sənsiz sevgimin,
“Sevənlər günü”nü qeyd edirəm mən….

 

Pərvanə Nizaməddin

1985-ci ildə Qazax rayonunun Kəmərli kəndində doğulub. Şeir yazmağa kiçik yaşlarından başlamış Pərvanənin ilk şeiri 1998-ci ildə işıq üzü görüb
Türkiyə və Azərbaycan şairlərinin şeirlərindən ibarət “Məhsəti” almanaxında, Dünya Azərbaycanlılarının II Qurultayına həsr olunmuş “Can Azərbaycan”, “Azərbaycan poeziya çələngi” kitablarında və “Ana” ensiklopedik toplusunda və b. nüfuzlu nəşrlərdə şeirləri çap olunub.Azərbaycan Kooperasiya Universitetinin məzunudur.2009-cu ildə “Gecələr xəyallar görüş yerimiz” kitabı işıq üzü görüb.
2005-ci ildən Aslan Kəmərli adına Kəmərli kənd tam orta məktəbində kitabxana müdiri olan şairə, 2009-cu ildən Qazax rayon Kəmərli Kənd Bələddiyyəsinin üzvüdür.
Gənc yazarın bir şeirini iki dildə (- Azərbaycanca və ingiliscə)oxuculara sunuruq:

Pərvanələr, pərvanələr

Çəmənlərin ətri ilə,
Al güllərin çətri ilə,
Xına daşı sətri ilə,
Rəqsə gələr pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

Qanadıyla gül toxuyar,
Uçuşuyla gül qoxuyar,
Nəğməsini hey oxuyar,
Möcüzədi pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

Ay doğanda o da gələr,
Şam nuruna, oda gələr.
Günəşdən də şövqə gələr,
Aşiqdilər pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

Ruhuyla şama dolanar,
Sevgiylə oda qalanar.
Tanrı sirrindən yaranar,
Ölümsüzdü pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

***

Pervane Nizameddin

My butterflies, my butterflies

With a scent of lovely meadovs
And in flowers tiny shadows,
When the stonline henna glamorous
They come dancing my butterflies –
My butterflies, my butterflies.

With their wings they weave the flowers,
Flying they smell the flowers,
Singing carol cheers the flowers,
Miracles are my butterflies,
My butterflies, my butterflies.

In a moonlight they’re flying,
In a candle flame they’re dying,
But in sunshine they’re inspiring –
Full of love are my butterflies,
My butterflies, my butterflies.

Wondering they meet the candle,
Loving burn themselves in tangle,
They are the Creator’s mantle –
Immortal are my butterflies,
My butterflies, my butterflies.

 

Şükr
Yazıb qismətini Allah hərənin ,
Neçə ki, ölümdən bəri var, şükr.
Kimə nə dərdindən, vallah, hərənin
Çəkməyə öz dərdi , səri var şükr.
*
Qəlbin kövrəlməsin, gözün dolmasın,
Qanın qaralmasın, rəngin solmasın,
Səninçün darıxan olmur – olmasın,
Sənin darıxdığın biri var, şükr.
*
Ölçün içindədi, biçin içində,
Ha yansın, qovrulsun için içində.
Ölsün, ümidlərin ölsün içində ,
Şükr elə sabaha diri var, şükr.
*
Doymayan gözündən taxtın, tacların
Axı nə fərqi var qarnı acların?
Baş alıb əlindən ehtiyacların,
Qaçıb qurtarmağın yeri var – şükr.
27 noyabr 2012
Yükdü
“Nə gəlir , Tanrıdan gəlir” , deyirlər,
Çək də, cəfasına qatlan da, yükdü.
Qardaş eləməyin şəri xeyirlə,
Gecəni gündüzə qatman da yükdü.
*
Vaxtı keçirirsən yarışda kimi ,
Savaşı, döyüşü barışda kimi.
Qat dərdi önünə qarışqa kimi,
Qulpundan yapışıb dartanda, yükdü.
*
Çək də hər gözəlin nazı gözəldi,
Ən gözəl özündən razı gözəldi.
Gözəldi ömrün də azı gözəldi,
Yaş üstə yaş gəlib , artanda yükdü.
*
Axı , dərdmi bunlar, kədərmi bunlar,
Açılıb başından gedərmi bunlar?
ÇƏkə biləcəyin qədərmi bunlar,
Allahım , arığa batman da yükdü.
28 noyabr 2012
Yoxam
Adamam , adamdı haram,
Var kimi görünən yoxam.
Beş günlük ömürnən varam,
Beş qarış gorunan yoxam.
*
Kimə əzizlənib gəzən,
Kimindən gizlənib gəzən,
Bəzənib, süslənib gəzən,
Bəslənən , qorunan yoxam.
*
İşim yox haqsız davaynan,
Keçinnəm suynan, havaynan.
Ağzı yava oğlu yavaynan,
Zor oğlu zorunan yoxam.
*
Bu yük , bu şələ bir yana,
Çəksin də hərə bir yanan…
Bu tor, bu tələ bir yana,
Çəpiknən, xorunan yoxam.
*
Eşq adlı meydən gəlmişəm,
Bilmişəm meydan, gəlmişəm
Mən elə göydən gəlmişəm,
Mən belə yerinən yoxam.
03 dekabr 2012
Ola
Əkməyə bağçan – bağın,
Biçməyə zəmin ola.
Batmağa dəryan hazır,
Üzməyə gəmin ola.
*
Bütövdümü , kəmdimi
Səninlə həmdəmdimi.
Bu gələn ilk qəmdimi,
Sonuncu qəmin ola?
*
Son olar sondan savay,
Beş arşın dondan savay.
Bir də O… Ondan savay
Kimin var, kimin ola?
10 dekabr 2012
Tuturam
Mən sözə sürgünəm, sürgün, beləcə
Sözlə oynayıram, əza tuturam.
Dəli könlümü də hər gün beləcə,
Dilə tutmuram ki, sözə tuturam.
*
Udduğum hava qəm, içdiyim su qəm,
Bu sonsuz göylərdi, mən tənha qu, qəm.
Sən qoyub gedəndi bu kədər , bu qəm,
Mən onu hələ də təzə tuturam.
*
Yaşayıb əllilər, yüzlər içində,
Ölürəm düz oğlu, düzlər içində.
Üzü üzlər görən üzlər içində
Abrımı , həyamı üzə tuturam.
*
Bir az seçilmir ki, halı halımdan,
Canı canımdandı, qanı qanımdan.
Qoymuram səssizcə ötə yanımdan,
Sovuşa başımdan qəza, tuturam.
*
Gözəl, oyun açdın gözəl başıma,
İlkin başımayam, əzəl başıma.
Gündə dörd dolanır əcəl başıma,
Özümü hələ ki, naza tuturam.
10 dekabr 2012
Bilmişəm
Dünya, zavalını bulub gedirəm,
Nəyi bilmişəmsə, boşa bilmişəm.
Helmindən ikimi alıb gedirəm,
Çox da ki, elmini beşə bilmişəm.
*
Elə keçmişəm ki, bu yol, bu səki,
Məndən inciməsin , küsməsin təki.
Düşüb də sehrinə, kölgəsindəki
Beş – altı ağacı meşə bilmişəm.
*
Ən gözəl sözü də öpüləndə yox,
Şabaş tək başlara səpiləndə yox,
Zornan gözlərimə təpiləndə yox,
Yatanda sinəyə, döşə , bilmişəm.
*
Keçib vaxtdan keçən, vədədən keçən
Anadan doğulan, dədədən keçən.
Ağıldan keçən yox, mədədən keçən
Ən kəsə yol imiş başa, bilmişəm .
*
Bu tordan, tələdən, qarmaqdan belə,
Dərs aldım saralan yarpaqdan belə.
Nədən yapışmışam torpaqdan belə,
Nədən sığınmışam daşa, bilmişəm…
15 dekabr 2012
Gedək özümüzə bir gün ağlayaq
Bu qədər yaşadıq , həvəsdi, bəsdi,
Burdaca bağlansın bu kitab, gedək.
Zamanmı gecikdi, bizmi tələsdik,
Nə fərqi, çəkilsin haqq- hesab, gedək.
*
Daha nə işimiz bir başqasınnan
Mənim gördüyümü sən görmədinmi?
Öyrənib bir qara qarışqasınnan,
Necə ürətilir dən görmədinmi?
*
Gedək özümüzlə qalaq baş- başa,
Qurtarsın, bitsin bu sürgün, ağlayaq.
Burda yiyə durmur qardaş-qardaşa,
Gedək özümüzə bir gün ağlayaq.
*
Hər günü əhləddi başa toxunan,
Şərin gur yeridi, şölən yeridi.
Bura arzuların daşa toxunan,
Bura ümidlərin ölən yeridi.
*
Namərd körpüsüdü hər addım başı,
Qoy alıb aparsın sel bizi, gedək.
Sındırdım ürəyi, ucaltdım başı,
Dedim, qınamasın el bizi, gedək.
*
Hələ ki, cavandı işğalın yaşı,
Hələ göyərməyib sinədə dağlar.
Tutub yaxamızdan bir gün, qardaşım,
Şuşanı bizlərdən soruşacaqlar…
*
Gəl də bu çarəsiz gecədən çıxıb,
Gəl də bu ümidsiz sabahdan gedək.
Deyirsən, nə çıxır, gecədən çıxır,
Nə olar, lap elə sabahdan gedək.
*
Gedək özümüzlə qalaq baş-başa,
Qurtarsın, bitsin bu sürgün, ağlayaq.
Nə sülhə meydan var, nə də savaşa,
Gedək özümüzə bir gün ağlayaq…
16-18 dekabr 2012
Adamı
Necə qələm çəkib , gör qələm çəkən,
Adam heyran edib, heyran, adamı.
Elə ustasından, yaradanından,
Baxıb öyrənsinlər deynən adamı.
*
Gör necə sığala, darağa çəkib,
Nur da öz nurudu yanağa çəkib.
Halalnan, haramnan sınağa çəkib,
Yoxlayıb şərbətnən, meynən adamı.
*
Boşu boş, dolunu dolu yaradan,
Ədəbi, ərkanı, yolu yaradan.
Deyirəm bəlkə də, Ulu Yaradan,
Özünə bənzədib eynən adamı ?…
*
Yoğrul torpaq ilə, bərki daş ilə,
Oxşan da, sevil də gözlə-qaş ilə.
Belə ayırmazlar əyin-baş ilə,
Seçməzlər maşınnan, öynən adamı.
*
Bu kimdi təriflər yağır başına,
Alın tərifləri çaxın başına.
Belə qaldırmazlar dağın başına,
Belə gəzdirməzlər göynən adamı…
*
Nəyini ötürdün, tutdun nəsindən,
Bu dünya çoxdumu son nəfəsindən?
Bu boyda adamlıq mərtəbəsindən,
Gör nəynən salırlar, nəynən adamı?…
19-20 dekabr 2012
İçimə
Mənə dos-doğmadı bu kədər, bu qəm,
Qənim kəsilmişəm müdam içimə.
Elə divan tutub, zülm eyləmişəm,
Elə bil ögeyəm, yadam içimə.
*
Bu dünya boşalıb gedəndən bəri,
Gözümü yaş alıb gedəndən bəri,
Alanı baş alıb gedəndən bəri,
Bir batman yük olub qadam içimə.
*
Soyuqdu, bumbuzdu varlığı, neynim,
Asılıb yaxamdan yarlığı, neynim,
Bitib, tükənmədi darlığı, neynim,
Neynim, bənzəmədi bu dam içimə.
*
Hələ Qarabağım, gözüm, qaradı,
Qaradı, bu çarə, çözüm qaradı.
Hələ ki, yanında üzüm qaradı,
Nə üzlə çıxıram adam içinə?…
25 dekabr 2012
Gələndi
Kimdi ki, nədi ki, adam deyilən,
Vardan çıxıb gedən, yoxdan gələndi.
Nəyin seviləndi, nəyin öyülən,
Nəyin var taledən, baxtdan gələndi.
*
Saçında bu qırov, dən qazandığın,
Üstümdə bu duman , çən qazandığın.
Günahlar, savablar sən qazandığın,
Hökmlər zamandan, vaxtdan gələndi.
*
Al da qadasını elə bu dərdin,
Qoyma səsi çıxa çölə bu dərdin.
Çiçəyi burnunda hələ bu dərdin,
Bu qozbel, qartımış çoxdan gələndi.
*
Bu köhnə atandan, anandan gələn,
Bu təzə dos-doğma balandan gələn.
Üzün qırmızısı yalandan gələn,
Sözün qırmızısı haqdan gələndi.
*
Daha ölç, daha biç dilindən çıxar,
Çıxsa sənin deyil dilindən çıxan.
Yaydan çıxıb gedir əlindən çıxan,
Qarşına gələnlər oxdan gələndi…
05 yanvar 2013
İlkimiz bir, sonumuz bir…
İlkimiz bir, sonumuz bir,
Nə fərqi nə gözləndisə…
Beş arşınlıq donumuz bir,
Kəfənimiz bezdəndisə.
*
Bu tərəfi dar macaldan,
O tərəfi dar məzardan.
Behişti güllü-gülzardan,
Cəhənnəmi közdəndisə.
*
Ömür deyən ağ şamdısa,
Əriyəcək dağ, şamdısa.
Axşamımız axşamdısa,
Tezdənimiz tezdəndisə.
*
Nə suyumuz, nə havamız,
Nə dərdimiz, nə davamız?
El-obamız, yurd-yuvamız,
Çölləndisə, düzləndisə…
*
Bu top, topxana deyilən,
Gopmuş, gopxana deyilən.
Ha yap, yapxana deyilən
Bir quruca sözdəndisə.
*
Keçmə, bu çay dizdən deyil,
Çox dərindi, üzdən deyil.
Zülm eyləyən bizdən deyil,
Zülm eyləməz bizdəndisə…
05 yanvar 2013

 

TƏRCÜMEYİ-HAL

Xankişiyev Vüsal İlqar oğlu 1994-cü il yanvar ayının 27-də Salyan rayonunda anadan olub.2000-2011-ci illərdə Nizami Gəncəvi adına 2 saylı orta məktəbdə təhsil alıb.2011-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Pedaqogika və Psixologiya fakültəsinə qəbul olub.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Şeirlərində XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, satirik şeirlər müəllifi, “Molla Nəsrəddin” jurnalının əməkdaşı Mirzə Ələkbər Sabirin təsiri güclüdür.Şeirlərinin ruhu gözəldi.Anlaşıqlıdı.Sadə dildə yazır.Ahəngdar və ritmikdir.

Qələm aldım əlimə cümlə bəşərdən yazıram,
Qəhər olmuş gecələr sübhü səhərdən yazıram.
Bürümüş daxilimi qəlbdə kədərdən yazıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Şüara məclisinə seyrə dalıbdır qələmim,
Düşünür: “Bəs neçə min Həqqi alıbdır qələmin?!”.
Baxaraq sizlərə xeyli mat qalıbdır qələmim,
Dedi ki, mən sizə şair dediyimçün yanıram.
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Çoxunun dərdi eşqidir, mənə baxsan o da yox,
Amma ki, ümmanı dərdəm, tuta bilcək oda yox,
Dedilər: “Cənnətə yolla məni, əsla oda yox”.
Bəşər oğlu belədir, ta ki, əzəldən tanıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Gecə düşdü sükutu pozdu yenə ahlarınız,
Dedi ki, Tanrı yoxdu, demək yox günahlarımız.
Tək olan Tanrınızı dandınız, hanı allahlarınız?!
Ölən insanlığın acizliyin hər gün anıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Çiçək açsın deyə sözlər bulud olmuş yağıram,
Səbəb oldu quru sözlər məni hərdən yağıran.
Acı daddı dediyim Haqq sözü indi yağınam,
Düz olan zəhərə bərabər bunu hər il qanıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram…

 

Baloğlan Cəlil 1959-cu il iyul ayının 27-də Azərbaycan Respublikasının cənub bölgələrdən biri olan Lənkəran rayonunun Zövlə kəndində anadan olub.Üç yaşında ikən doğma anasını itirmişdir.1983-1987-cü illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.1994-cü ilə qədər Lənkəran rayonunun Zövlə və Separadi kəndlərində orta məktəbdə Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimi işləmişdir.1994-cü ilin sentyabr ayından-dekabr ayına kimi Lənkəran Cənub Televiziya Şirkətində redaktor kimi fəaliyyət göstərib.Elə həmin ilin dekabr ayından bu günə kimi Russiyada, Başkortıstan Respublikasının paytaxtı Ufa şəhərində yaşayır.”Himalay” Tikinti firmasının direktoru və dörd övlad atasıdır. Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.Şeirləri rus dilində “İstoki”ƏDƏBİ ALMANAXLARDA və Türkiyədə çıxan müxtəlif jurnallarda çap olunmuşdur. Hazırda “Qürbət türküləri” şeir kitabı Türkiyədə nəşrə hazırlanır.

 

Qadın  da hardasa şeir kimidi.

Qadın da hardasa şeir kimidi

Gözəl bölgüləri,hecaları var.

Səni xoşbəxt edən şirin günlərin.

İçində gizlənən acıları var.

 

Nədənsə arada tutar tərsliyi,

Günlərlə gəzərsən qafiyəsini.

Könlünün evinə yola düşəndə

Geyinər məlaykə qiyafəsini.

 

Baxar gözlərinin ucuyla qadın,

Görər ürəyindən gəlib keçəni.

Havası qəfildən gəldimi onun

Şeir tək yatmağa qoymaz gecəni.

 

Tez-tez güzgülənər gözünə baxıb

Oxşadar bir gümüş güzgüyə səni.

Özünü güzgüdə görməsə qadın,

Dəyişər bir anda özgəyə səni.

 

Uçub arxasınca dartınar gözün,

Hicran alovunda yanar əllərin.

Küsdümü geriyə qayıtmaz qadın,

Durna qatarına dönər əllərin.

 

05.07.2013.Ufa.

 

 

 

 

Unudulmaz məktub

 

Gəl bu gün səninlə biz uşaq olaq,

Tutaq əllərindən keçən günlərin.

Dəftər varağını yenə dörd büküb,

Sənə unudulmaz məktub göndərim.

 

Birdən qaçıb gedək çay qırağına

Oynaşaq qumların üzərində biz

İsti yanaqların qızarib yansın,

Yerdə öpüşəndə ləpirlərimiz

 

Sonra o qumları sığallayaraq,

Bir ürək şəklini cız barmağınla.

Süzüb o ürəyi sən bədahətən,

Altından adımı yaz barmağınla.

Qara çəkmələr

 

Qar üstə yeriyən ağ bir çiçəksən,

Göyərçin əllərin qardan da ağdı.

Məxmər dizlərini oxşayıb öpən,

Qara çəkmələrin ağarıb baxdı.

 

Sən qarın üstündə dümağ bir çiçək,

Qara çəkmələrin-qara güldanın.

Qürbəti Vətənə yaxınlaşdıran,

Çiçək dodağından qara gül damır.

 

Yoldan keçənlərin boynunu qıran,

Çıçəkli köynəyin cənnət bağıdı.

Qışın at çapdığı bu qarlı gündə,

Qara çəkmələrin bahar çağıdı.

Qar yağır,yenə də ağarır dünya,

Ağaran yaxanda qar çiçəkləyir.

Enir göy üzündən dağçılar kimi,

Əriyir köksündə qar çiçəkləri.

 

Bir dəstə gül kimi alıb aparır,

Səni öz ovcuna hara çəkmələr?!

Nələr çəkdiyini bir Allah bilir,

Hara getdiyini qara çəkmələr..

 

YAZ

 

Bu qışın da sonu çatdı,

Çatladı suların buzu.

Zirvələr ağ şalın atdı,

Qarşıladı gələn yazı.

 

Məhəbbətdən daş göyərdi,

Bu sevgi çatdı quzeyə.

Hər qaranquş xoş xəbərdi,

Durnalar düzüldü göyə.

 

Baharın nəfəsi ilıq,

Açıbdı qönçə gülləri.

Hər çiçək, hər gül yaraşıq,

Oxutdurur bülbülləri.

 

Susmaq olmur bu yaz günü,

Quş kimi çırpınır ürək.

Qış verir yaza ömrünü,

Gülür arzu, gülür dilək.

 

BAHAR  NƏĞMƏSİ

 

Bənövşə gözünü açır,

Qızılgül naz ilə baxır.

Arılar çəmənə uçur,

Şaxta, soyuq yoxa çıxır.

 

Gülün nazın bülbül çəkir,

Duman qalxır dağ başına.

Qayalarda kəklik səkir,

Mamır qonur çay daşına.

 

Qırmızı donlu lalələr,

Dağılır çölə nar kimi.

Meh əsir, körpə budaqlar,

Dinirlər kaman, tar kimi.

 

Bulaqların zümzüməsi,

Könüllərə layla çalır.

Yayılır quşların səsi,

Qartallar hay-haray salır.

 

Qayalardan axır sular,

Adamın ruhu dincəlir.

Ürəyə sığmır arzular,

Yurdumuza bahar gəlir.

 

 

BAHAR ÇİÇƏKLƏRİ

BAHAR GƏLİR

Təbiət oyanır, cənlanır torpaq,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.
Tonqallar çatılır, qalanır ocaq,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Görüşə tələsir hər oğlan, hər qız,
Dinir məhəbbətlə məclislərdə saz.
Ucalır hər yanda bir şirin avaz,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Görünür səmada durna qatarı,
Dönür selə-suya zirvənin qarı.
Qönçələr boylanır günəşə sarı,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Başlayır ellərin toyu, düyünü,
Bir sevinc gətirir yazın hər günü,
Bənövşə astaca açır gözünü,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Bulaqlar fərəhlə nəğmə oxuyur,
Təbiət çöllərdə xalı toxuyur.
Hər tərəf gül açır, ətir qoxuyur,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Mənası dəyişir ömrün, həyatın,
Bayramı başlayır elin, elatın.
Ay ellər, obalar gözünüz aydın,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

BAHARDA

Uca dağlar al-yaşıla bürünür,
Duman qalxıb quzeylərdə sürünür.
Kol dibində bənövşələr görünür,
Lalə, nərgiz çiçək açır baharda.

Zirvələrdə qar əriyir, xallanır,
Yamacların gül yanağı allanır.
Arıların pətəkləri ballanır,
Səmalarda qartal uçur baharda

Dərələrdə aşıb-daşır sel-sular,
Göy çəməndə yeyib, yatır quzular.
Çiçəkləyir şirin-şirin arzular,
Kəklik dinir, ceyran qaçır baharda.

Meh titrədir körpə otu, yarpağı,
Şehə batır kəkliklərin ayağı.
Günəş qalxıb salamlayır torpağı,
Dağa-daşa, şəfəq saçır baharda.

Bahar yenə gözəllikdən don biçir,
Qaranquşlar bu yerləri yurd seçir.
Tumurcuqlar yerdən, göydən nur içir,
Qönçələnir puçur-puçur baharda.

 

MƏN BİR DƏLİ RƏSSAMAM

Oturub ömrün içində
Çiçək şəkli çəkirəm.
Yalan rəngləri götürüb,
Gerçək şəkli çəkirəm.

Çəkirəm ciyərlərimə
Faniliyin ətrini.
Məndən əziz tutan varmı,
Bu faninin xətrini?!

Kimsə bilməz nə çəkdirir,
Mənə mən çəkdiklərim.
Ölümlərə cücərirlər
Olmağa əkdiklərim.

Dəryalar mənə çəkilir,
Tufanlar məndən qopur.
Başıma odlar ələnir,
Ruhuma sular hopur.

Şəkillənir qələmimdə
Doğulmamış bir adam.
Mən şair deyiləm, yavrum,
Mən bir dəli rəssamam.

YUXUMA SÖYKƏNMİŞ ADAM

Sevgiyə layiq dostun yox,
Nifrətə layiq düşmənin.
Nə layiqsiz adamsan sən –
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə dərdindən ölənin var,
Nə öldürmək istəyənin.
Zalım adam, aciz adam,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Matdım-matdım nə baxarsan,
Bu Yer sənin, bu Göy sənin.
Səninkilər sənin deyil,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə haqqını tanıyırsan,
Nə nahaqdan yox köməyin.
Haqlı adam, haqsız adam,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə ağ bayrağın yellənir,
Nə gəlir qanlı köynəyin.
Amalın yox, amacın yox,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!
Yaşa dolmaq yaşamaqmı,
Yaşanıb tükənmiş adam?
Yaradandan utan barı,
Yuxuma söykənmiş adam!

Sara Selcan Hacıqabul rayonunun Muğan qəsəbəsində anadan olub. 2002-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin bakalavr, 2008-ci ildə həmin universitetin magistratura pilləsini bitirib. Hazırda orta məktəbdə müəllimi kimi çalışır.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.”Yovşanlı düzlərdə üzü küləyə” şeirlər kitabının müəllifidir.
***
Rəsmimi çəkən oğlan,
Qəlbimdəki ümidi tünd elə,
Çarəsizliyi acıq,
Gözlərimə kədər qat azacıq.
Ovunmadığım ağrıları
Bütün rənglərin qarışığından çək-
Qırıq-qırıq.
Adını deyimmi onların?
-Qəzəb və hıçqırıq.
Qalın elə
ovuclarımdakı inamı
Yapışıb dura bilim.
Mən daşlı yollardan keçib gəldim,
Önümdəki yolları kəsəksiz çək,
Ayağımı yalın elə.
Su bəyazlığı qat çohrəmə
Yuyunub durula bilim.
Saçlarımın ucundan
Dabanımacan
Nəfəsimi çək.
Çək, çək, səsimi çək,
Çatırsa haracan.
Rəsmimi çəkən oğlan,
misra-misra damcılayan
ömrümü çək.

Yoxluğumu qoru

Yoxluğumu
qoru,
Ayrılığı
itirmə.
Ürəyində yaşat məni,
Məni
ağlına gətirmə.
***
Boyumuza biçilməyən ümid
Ürəyimizə dar gəldiyindən
Soyunub
Qaldıq ürəyiyalın.
İndi yalın ürəklə
Necə xilas edək Qarabağı?
***
Ümidiszcə tündləşəcəm
Ayrılığın rəngindən
Ölçüsü saat əqrəbləri olan vaxtla.
İçimi siqaret kimi sümürəcək xiffətin
asta-asta, aram-aram.
Dumana bürünəndə
Aydın olacaq
Sənə də,
Mənə də.
Həmişəki naməlum qaranlıqlar.

Zərxanım Ülvi Neftçalada doğulub.İbtidai və orta təhsilini Neftçalada alıb.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.

Kor gəzərəm…
Dilim-dilim doğransam da dilimdən,
Xəbislərə dil yarağı vermərəm.
Özgə mənim şəfa umsa əlimdən,
Özümündür zəhər, ağı vermərəm.

Bir ürəkdim, iki yerə bölündüm,
Araz boyu həsrətimə süründüm.
Bəsdir, yetər, əsarətə büründüm –
Tariximə sinə dağı vermərəm.

Qaysaqlanmış yaramızı soyurlar,
Görə-görə gözlərimi oyurlar.
Ayıq başla xülyalara uyurlar…
Behişt kimi bağça-bağı vermərəm.

Dayaq ola gərək insan insana,
Nifaq odu səpməyək bu cahana.
Bəd niyyətlə alovlanan nadana,
Bir içimlik buz bulağı vermərəm.

Susmayacaq bülbüllərin nəğməsi,
Haqq tapdansa, daşdan çıxar haqq səsi.
Qarabağım – gözlərimin giləsi,
Kor gəzərəm, Qarabağı vermərəm.

Dönə – dönə

Boynu bükük bənövşətək,
Yolun üstə bitmiş ürək.
Həsrətimiz görüşəcək
Dönə-dönə.

Sən arzumun qönçəsisən,
Duyğuların incəsisən,
Kövrələsən, incələsən
Dönə-dönə.

Uzaqlarda gəzmə məni,
Yad baxışla süzmə məni,
Ümidimtək üzmə məni,
Dönə-dönə.

Səni mindən seçəsiyəm,
Vüsalından içəsiyəm.
Günahından keçəsiyəm
Dönə-dönə.

Soltan Abbas 1933-cü il yanvarın 7-də Neftçalanın Ballıcalı kəndində doğulub. Bu il 80 illik yubileyini qeyd edən şair ədəbi yaradıcılığa ötən əsrin 60-cı illərində başlayıb. “Damcı”, “Mənə çox öyrəşmə”, “Tut ağacı”, “Yollar-ömür yolum”, “Səyyah etdi söz məni” və digər kitabların müəllifidir. 1974-cü ildən Neftçalada fəaliyyət göstərən “Xəzər nəğmələri” ədəbi birliyinə rəhbərlik edir.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.

Muğanda payız

Saralıb sapsarı qamışqulağı
Ana Muğanımın xəzan çağıdır.
Sağımda –zəminin yaşıl zolağı,
Solumda meşənin üryan çağıdır.

Bu yerin əbədi sakini turac –
Gəzinir, fərəhlə ban çəkir, odur.
Körpə balasını çağırır anac –
əzilmiş sünbüldən dən çəkir, odur.

Balıqçı uşaqlar yığıb tilovu,
Gülüb-danışırlar çay qırağında.
Bir şair bəhanə gətirib ovu,
Gəzir təbiəti söz sorağında.

Hava nə çiskinli, nə də dumandır,
Payız çiçəkləri açıb rəngbərəng.
Insan gözəlliyin pasibanıdır,
Vurur təbiətlə nəbzi həmahəng.

Barmaqlarım görür mənim

Ürəyimdə qızıl qan yox,
Nur çağlayır, nur həmişə.
Cadar-cadar əllərimin
Bənzəri var al Günəşə.

Əllərimdən yağan işıq,
Qaranlığı əridəndir.
Əllərimdə doğan işıq,
Qəlbimdəki şeirdəndir.

Ömrüm, günüm əkinçidir,
Gözlərim bar dərir mənim.
Hər əlimdə beş gözüm var-
Barmaqlarım görür mənim.

Tələsirik

Ömrümüzdən ötür günlər,
Ay başına tələsirik.
Təzə körpə doğulanda
Bir yaşına tələsirik.

Ötüb keçir bahar ayı,
Gözləyirik gəlsin yayı.
Qəlbimizdə payız toyu,
Qarlı qışa tələsirik.

Bəzən çılğın, bəzən kövrək,
Yanıb külə dönür ürək.
Əbədi bir xatirə tək
Baş daşına tələsirik.

Ləlvər dağı

Ocaq daşı qalaq-qalaq,
Dedim axşam burda qalaq.
Əl uzatdım tanış olaq,
“əl vermədi” Ləlvər dağı.

Zirvəsi qar, döşü –güldü,
Qayasının qaşı güldü.
Gül istədim naşı bildi –
Gül vermədi Ləlvər dağı.

Biri ona “Ləlvər” dedi,
Qucağında “ləl var”-dedi.
Mən də ərklə: “ləl ver”- dedim,
Ləl vermədi Ləlvər dağı.

Zabil Pərviz 1952-ci ildə Neftçalada anadan olub. 1974-cü ildə ADPU-nun filologiya fakultəsini bitirib. 1 şeir kitabı çap olunub. “Ulutürk dünyası” qəzetinin təsisçi və baş redaktorudur.

Payız lövhələri

Gün batır… saralıb solur şəfəqlər,
Səma yarı qızıl, yarı gümüşdür.
Axşam şəfəqiylə yanan üfüqlər,
Sanki xəzan vurmuş bağa dönmüşdür.

Dağların başında bulud dağları,
Yayır gözlərindən gümüş məhəbbət.
Yuyur yarpaq-yarpaq qızıl bağları,
Payıza boyanır ana təbiət.

Gör necə ayrılır öz baharından,
Baharın özünü bəzəyən çinar
Əriyib tökülür hey damla-damla,
Qızıl piyaləyə bənzəyən çinar.

Sanki təbiətin qəlbinə girmiş,
Bir qızıl hörüklü gözəldir payız.
Soyuq nəfəsilə yaşıl bağları
Saraldır, qızardır, közərdir payız.

Son bahar vəfasız qızlara bənzər,
Söz verər, qönçəni gülə döndərər.
Qəfildən tufana çevrilib əsər,
Məhəbbət umanı külə döndərər.

Miryusif Mirnəsiroğlu 1938-ci il martın 5-də Hacıqabulun Qarasu kəndində doğulub. “Qürbət diyarda”, “Xocalıda görüşərik”, “Sənə güvəndiyim dağlar”, “Dördüncü təcavüz olmayacaq”, “Könül nəğmələrim”, “Bir ömürdən səhifələr”, “Hacıqabuldan çıxan yollar”, “333 rübai” və digər kitabların müəllifidir. 2012-ci ildə haqqın rəhmətinə qovuşdu.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.
Dördlüklər

Dünyaya gəlmədin boş həvəs üçün,
Tanrı ömür yazıb hər bir kəs üçün.
Bilməzsən bu andan sonrakı anı,
Sən şükr et çəkdiyin hər nəfəs üçün.

Ağırdır, bu qəmi çəkə bilmədim,
Haqqın toxumunu əkə bilmədim.
Sütunsuz göylərin altında belə
Sütunlu bir koma tikə bilmədim.

Gündüzlər Ay şəfəq saça bilmədi,
Günəşin əlindən qaça bilmədi.
Miryusif adlanan zavallı şair,
Dünyanın sirrini aça bilmədi.

Ehtiyatla dolan aşıb-daşanda,
Əqlini başına topla çaşanda.
Torpağa rəhm et ki, rəhm eyləsinlər,
Sən özün bir zaman torpaqlaşanda.

Fələk budaq kəsən dəhrəyə bənzər,
Insan yetişməmiş meyvəyə bənzər.
Yaxşını pislərdən ayırmaq üçün
Dünya çalxalanan nehrəyə bənzər.

Dünənki tumurcuq budaqdı indi,
Dünənki budaqlar ocaqdı indi.
Həsrətlə baxdığın nazlı gözəllər,
Ayağın altında torpaqdı indi.

Idrakın gücüylə mən duya bildim,
Göydə ulduzları sanıya bildim.
Hər gülün, çiçəyin ləçəklərində
Tanrının adını oxuya bildim.

Olub keçənləri yad eylə, könül,
Kim dönüb geriyə, ad eylə könül.
Namazdan, orucdan daha vacibdir –
Bir sınıq könülü şad eylə, könül!

Gözlərim çox axdı, axır duruldu,
Ürəyim sən olan yönə buruldu.
Düşmənim gözümlə, ürəyim imiş,
Biri səni gördü, biri vuruldu.

Zivər Ağayeva Hacıqabulda anadan olub.İbtidai və orta təhsilini Hacıqabulda alıb.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuatda şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.

* * *

Göylərdə dolanır səyyar xəyalın
Uçmağa qüdrətin yoxdusa, gəlmə.
Buludlar yastığım, duman yorğanım,
Odun, hərarətin yoxdursa, gəlmə.

Ömrümün yolları eniş, yoxuşdur,
Hərdən günəşlidir, hərdən yağışdır.
Həsrətim boranlı, şaxtalı qışdır,
Anda sədaqətin yoxdursa, gəlmə.

Bu yerdə torpağa, göydə ulduza,
əli bərəkətli, barlı payıza,
kəsdiyin çörəyə, daddığın duza,
izzətin, hörmətin yoxdursa, gəlmə.

Çəməndə çiçəyə, bağçada gülə,
Ata ocağında qaralan külə,
Səni boya-başa çatdıran elə
Bir dünya həsrətin yoxdursa, gəlmə.

Yaşa əvvəlki tək arzu, diləkdə,
Nəfəsin duyulsun əsən küləkdə.
Döyünən ürəkdə, vuran ürəkdə,
O ilk məhəbbətin yoxdursa, gəlmə.

Xeybər İgidəliyev 1937-ci ildə Hacıqabulda doğulub. 1966-cı ildə Azərbaycan Dövlət Universitetinin jurnalistika fakultəsini bitirib. Bir neçə il öncə haqqın rəhmətinə qovuşub.

NƏ SƏN DOYUN, NƏ DƏ MƏN

Əzəl gündən var-dövlətə
nə mən uydum, nə sən uydun.
Könül verdik məhəbbətə,
nə sən doydun, nə mən doydum.

Sənsiz, vallah, həyat heçdir,
Tale bizi həmdəm seçdi.
Ömür necə gəldi, keçdi,
Nə sən duydun, nə mən duydum.

Dözdük bəzən yana-yana,
Bu sevdanın acısına.
Biz çəkəni başqasına
nə sən qıydın, nə mən qıydım.

Getdi o hüsn, o yaraşıq,
gözümüzdə sönür işıq.
Qocalmışıq, qarımışıq,
Nə sən oydun, nə mən buydum.

Bulaq

Bir gözəllə, görüşünə
Gəldim dönə-dönə, bulaq.
Insafdımı bundan sonra,
Qəlb küsə, üz dönə bulaq?!

Nə etmədi o gülyanaq,
Dağ üstündən çəkdi min dağ.
Gəl, sinəmin üstündən ax,
Bəlkə odum sönə, bulaq.

Ürəyimə salma güman,
Yar gözündən içən zaman.
Öpmə onun dodağından,
Qısqanıram sənə bulaq!

Məhəmməd Rza Xəlilbəyli 1947-ci ildə Salyanda doğulub. ADPU-nu bitirmişdir. 1992-ci ildən – ömrünün sonuna-1998-ci ilə kimi Salyanda çıxan “Qələbə” qəzetinin redaktoru olub. “Xəlil hey…!”, “Qəhrəman Təbrizim”, “Əsrlərin sönməz məşəli”, “Boz qurdun harayı”, “Ulutürk bayramı” və digər kitabların müəllifidir. Sonuncu kitabı olan “Ələmdən qələmə” 1998-ci ildə, ölümündən bir neçə gün sonra çap olundu…

Yurddaşlıq duyğusu

Açıqgöz qardaşından,
Xəbər aldı bir səhər.
– Böyüyəndə nə olmaq,
Istəyirsən, bəxtəvər?

Sən ki “gündəliyini”,
Bəzəmisən beş ilə.
Şair, alim, rəssam ol,
Seç birini eşq ilə.

Cavab verdi Günətay;
– Nə fərqi var, baş olum?
Azərbaycanım üçün,
Təki vətəndaş olum!

Öləndə…

Nə çələng umuram, nə də mükafat
Bütün əzablara gərmişəm sinə.
Öləndə kəfənə tutmayın məni,
Bükün Azərbaycan xəritəsinə!

Məhəmməd Kamal (Məhəmməd Heydər oğlu Dadaşov) 1950-ci ildə doğulub. Salyanın Kürsəngi kəndində yaşayır. 1991-ci ildə “Savalan dağıyam dözüb durmuşam” adlı şeirlər kitabı çap olunub.

Qan çəkəcək
(Höccət Paşaya)

Tonqal yanır qarış-qarış,
Bir səs deyər oda qarış.
Od oğlusan odla yarış,
Baxma oda yanı, qardaş.

Sususluğun olmaz daha,
əkdiklərin solmaz daha.
Boşalanlar dolmaz daha,
Gedənlərin hanı, qardaş?

Öz cığırın, öz yolun var,
Öz sağın var, öz solun var.
Koroğlu tək bir ulun var,
Öz ulunu tanı, qardaş!

Unudulmaz yaddaşından,
Mənimsəsə yad daşından.
Uzaq düşsən qardaşından,
Qan çəkəcək qanı, qardaş.

Sevirsənsə, halalındı,
Izin qalsa cəlalındı.
Od eyləsən amalındı,
El yolunda canı, qardaş!

Sabir Alim (Əsədov Sabir Alim oğlu) 18 sentyabr 1980-ci ildə Neftçala rayonunun Dördlər kəndində anadan olub. 1987-ci ildə Neftçala rayonunun Asatanlı kənd orta məktəbini, 2002-ci ildə ADPU-nun filologiya fakultəsini bitirib.
2002-ci ildə “Tanrı səni qorusun” adlı ilk şeirlər kitabı nəşr olunub.
2003-cü ildə “İlin ən yaxşı şeiri” nominasiyasının laureatı olub.
2006-cı ildə “Gecikmiş qatar” adlı ikinci şeirlər kitabı çapdan çıxıb.
2008-ci ildə Prezident təqaüdünə layiq görülüb.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.

Payız simfoniyası
Pəncərəmdə
küləyin uçurduğu pərdələrin
hamilə görkəmi,
havada buludlar,
Buludların bətnində su…

Yağışlı və küləkli bir gündə
tərk edilmiş qadınları xatırladar
küçədə ayaq səslərinin çırpıldığı
baxımsız ağaclar
və hərdənbir axşamlar
cındırından cin hürkən
bomjlar yığışar
bu ağacların dibinə.

Yalnız göz yaşlarının
Yanaqlarına cızdığı şəkil
Sərxoş ərinin son zərbəsinə
Cavab olar
Ürəyinin səsinə
Qulaq kəsilən qadına.

… Pəncərəmdə
küləyin uçurduğu pərdələrin
hamilə görkəmi
oxumaq necə də gözəldir
Gecənin içinə yağan yağışın
Musiqi sədası altında
— Siqaret kötüyüdü yollar…

 

MƏNİM QƏBİR DAŞIM

Bir arzum var sevənlərdən,
Unutmayın sizlər məni.
Gələndə də ürəklərdən
Qoparıb atmayın məni.

Mən öləndə qəbir daşım
Doğma olsun sizlər üçün.
Şəkildəki gözüm, qaşım
Doğma olsun sizlər üçün.

Mən öləndə qurulmasın
Təmtəraqlı mərasimlər.
Axar çaylar durulmasın
Dərdimə yansa da kimlər.

Könül verdiyim qızlar da
Könüldən yad etsin məni.
Oxunan xoş avazlarda
Yaşatsınlar mən sevəni.

Yazılan hər şeirlərim
Dilinizdən düşməz olsun.
Məni hər an sevənlərim
Baxıb yanan düşmən olsun.

Çox ağlayıb qəbir üstə
Məni də siz incitməyin.
Göz yaş töksə püstə-püstə
Sizsiz qəlbi kövrəltməyin.

Mənim üçün saf bir sevgi
Bu həyatda əzab oldu.
Sonda da verdi bir itki
Verilərək, ömür soldu.

Həbibiyəm, bu dünyadan
Sevdim, məhəbbətsiz getdim.
Ölsəm də, çıxmadım yaddan,
Doymadım, söhbətsiz getdim.

ANA

Dünyada ən əziz nemətsən, ana!
Hər bir an diqqətə layiqsən, ana!
Dünyada dəyərli zinətsən, ana!
Sənsən şeir dünyam, sazım da, ana.

Sənsiz darıxıram yuxularımda,
Sənsən muradım da, arzum da, ana.
Laylalar deyirsən xəyallarımda,
Sənsən baharım da, yazım da, ana.

Günlərim, aylarım darıxdırıcı,
Darıxa-darıxa həm də sıxıcı,
Həsrətindən ruhum olub baxıcı,
Sənsən bəxtim, alın yazım da, ana.

 

ANA

Darıxıram yoxluğunu duyunca,
Ayrılıq nə əzab olurmuş, ana!
Darıxanda danışardıq doyunca,
Tənhalıq nə yaman yorurmuş, ana!

Əsgər oğlun əsgərlikdə darıxır,
Həsrət məni gecələr yaman sıxır,
Əldə silah, gözlər yollara baxır,
Gözlərim yaş ilə dolurmuş, ana!

Həftə sonu görüşümə gələndə,
Kədərli üzümdə sevinc güləndə,
Səni görəcəyəm, bunu biləndə,
Qısa görüş qəlbə toxunmuş, ana.

Qayıdar bu oğlun, qayıdar sənin.
Uca zirvələrdən gələr gur səsin.
Həsrətlə gözləyər ana körpəsin,
Dizin üstə laylam oxunmuş, ana!

Dedin: “oğul, vətən də sənin anan!
Borclu olmalısan ona hər bir an!”
Mənsə əsgərliyi bitirən zaman
Oğul fəxri ilə, yüksəlmiş, ana!

OLA BİLSƏYDİM…

Mən bir tarzən olub çala bilsəydim,
Gecə və gündüzə nəğmə deyərdim.
Ömrümü, günümü qurban verərdim,
Heç vaxt, bu sənətdən doydum, deməzdim.

Mən bir çiçək olub aça bilsəydim,
Zamansız, vaxtsız solmaq istəməzdim.
Sevənlərin əlində sevilərdim,
Sevənlərin əlində sevinərdim.

Mən bir dəniz olub coşa bilsəydim,
Dalğalarla sahili isidərdim.
Sevənləri özümə cəlb edərdim,
Özümə “Sevgi dənizi” deyərdim.

Mən bir aylı gecə ola bilsəydim,
Tənhalığı özümə dost seçərdim.
Dərdimi gecə ilə bölüşərdim,
O gözəl anları xoş keçirərdim.

Mən Yaradan qüvvə ola bilsəydim,
Qara buludu səmadan silərdim.
Səmanın üzünü aça bilərdim,
Həmin anda ürəkdən sevinərdim.

Mən bir cavan ağac ola bilsəydim,
Böyüyüb ətrafa kölgə salardım.
Dostlarımı bura dəvət edərdim,
Sirlərimi mən onlara açardım.

Mən bir bulaq suyu ola bilsəydim,
Dağlardan, dərələrdən tökülərdim.
Bulaq başında qızları görərdim,
Onlara da saf sevgi diləyərdim.

Mən bir quştək göydə uça bilsəydim,
Göyün gözəlliyini seyr edərdim.
Göydən yerə heç enmək istəməzdim,
Allaha yaxın olmaq istəyərdim.

Mən bir qələm olub, yaza bilsəydim,
Cahana “Xoşbəxtlik himni” yazardım,
Sevənlərə “Sevgi himni” yazardım,
Amma heç vaxt ayrılıqdan yazmazdım.

Mən bir yağış olub yağa bilsəydim,
Göydən yerə narın-narın düşərdim.
Həbibi dünyasını bəzəyərdim,
Bu dünyadan ayrılmaq istəməzdim.

 

MƏN NİYƏ SEVƏ BİLMİRƏM?

Tanrı mənə bu əzabı
Niyə verirsən, bilmirəm.
Görən nədir məndəki səhv
Mən niyə sevə bilmirəm?

Baxıb gəzən sevənlərə,
Alovlanan o gözlərə,
Sonda döyüb bu dizlərə,
Mən niyə sevə bilmirəm?

Məhəbbətim yanar bir daş,
Gözlərimdən axan sel, yaş,
Mən də sevə biləydim kaş…
Mən niyə sevə bilmirəm?

Ürəyimin sarı simi,
Yarama toxunan kimi,
Köks ötürüb, çəkib qəmi,
Mən niyə sevə bilmirəm?

Xəstə oldum saf eşq üçün,
Sonda qalmadı heç gücüm,
Dərd çəkməkdən yandı içim,
Mən niyə sevə bilmirəm?

Axtardığım gözəl yarım,
Sənsən ürəyimdə ağrım,
Həbibiyəm, yandı bağrım,
Mən niyə sevə bilmirəm?

TƏBİƏT BAĞÇASI

Bu gün təbiət yenə öz işində,
Hər zaman, hər bir an öz keşiyində.
Təbiət bağçası gözəl dünyadır,
Sakini güldür, çiçəkdir, ağacdır.
Torpaq öz nəfəsilə qida verir,
Gül, çiçək, ağac ona dua edir.
Qonağı çox olur gözəl bağçanın,
Hətta qərib eldən gəlir qonağı.
Külək də, yağış da qonağı olur,
Gəlişilə gedişi unudulmur.
Qapısı həmişə açıqdır üzə,
Buluda, çənə, aya, həm günəşə.
Dörd fəsildə gözəl olur libası,
Elçilər əlindən dolu qapısı

 

OLSAM…

Sən ulu torpaqsan, mən də ki, insan.
Ölsəm, məni qoynuna alarmısan?
Sevənlər göz yaşı töksə dərdimdən,
Məzarımı əlinlə sıxarmısan?

Mən qəlbinə yaxın bir şair olsam,
Yazdığım şeiri oxuyarmısan?
Gözlərində göz yaşı olub dolsam,
Gözündən göz yaşı axıdarmısan?

Otağında sənə baxan şəkiltək
Gecələr sənə baxsam baxarmısan?
Bir il qədər uzun olan həsrəttək,
Arada darıxsan axtararmısan?

Aynaya baxanda əksin olsam mən,
Ənbər ləbinlə məni öpərmisən?
Fırçamla gözəl bir rəsmini çəksəm,
Onu dahi əsərtək sevərmisən?

Bir dost kimi sənə bir sirr söyləsəm,
O sirri qəlbində gizləyərmisən?
Bədahətən sənə şeir söyləsəm,
Sonacan oturub dinləyərmisən?

Qəlb evimdən incik, küsülü getsən,
Geri dönüb qapımı açarmısan?
Qaranlıq gecənin çırağısan sən,
Hərdən işıq saç desəm, saçarmısan?

Günəş olub şüamı sənə saçsam,
Sən şüalarımla qızınarmısan?
Həbibiyəm, yağıştək yerə yağsam,
Sən yağışlarımla islanarmısan?

MƏHƏBBƏT

Bu qoca dünyada biztək insana
Ömür verib yaşadandır məhəbbət.
Bu qoca dünyada qıza, oğlana
Əmrin verib aldadandır, məhəbbət.

Can, can deyib çağıran o dillərin,
Şux qaməti qucaqlayan əllərin,
Ətir saçan gözəl-göyçək güllərin,
Təsirindən yaranandır, məhəbbət.

Bəzən sevindirib, bəzən ağladan,
Ürək qapısını üzə bağlayan,
Sevənləri xəyallara daldıran,
Ağılı başdan alandır, məhəbbət.

 

* * *

Ləngidim yollarında .şeytanın hiyləsiylə
Gecikdim bəlkə də mən savablara
Mələklər yanimda yox idi artiq
Baş başa qalmışdım mən səhvlərimlə
Tanrim sən də susdun bu ahlarıma
Elə bil sınağa cəkirdin məni
Qorxaraq sığındım günahlarıma
Şeytan tez kəsmişdi sənə uzatdığım bu əllərimi
Kor etdi görmədim kimi kimsəni
Bəxş etdi qəlbimə kədəri qəmi
Suya həsrət qalan bir səhra kimi
Həsrət qoydu dualara dilimi
Cahillərə yoldaş oldum
Heç bilmirdim birdə gördüm əyyaş oldum
Ürəyi var olan böyük daş oldum
Sonra gördum mən anamın gözündə
Damla-damla yaş oldum
Usyanlarım ucaldığca bogulurdum içimdə
Yanılırdim niyə axı hər edilən seçimdə?
Yaşayaraq ömrümü verirmişəm məm bada
Allahimdan başqası yalanmış bu dünyada
Mən nəfsimə kölə olan animda
Düşünürdum cənnətimi tapmışam bu dünyada
Yavaş yavaş anladim ki mən tapmışam o cənnəti Xülyada
Cavan ömrü ibatesiz keçirən
Hər sətirdə ürəyinə biraz nifrət keçirən
Xəyalını, arzusunu, muradını itirən
Pessimist şairəm
Bir dəliyəm mən
Çox sadədir bu Elşənin alın yazısı
Yazılıbdır ” Kədər+Qəm”

 

* * *

Sarıl mənə heç kimə sarəlmadığın kimi
Boğ məni isti nəfəsində
Illərdir tənhalığla sevgiliyəm bir anlıq Sən ol sevgilim
Demirəm mənə bir Leyla ol
Və demirəm mən bir Məcnunam səninçün
Bir xəstəlik ol, zəlil et məni
Yaşayıram, lap istəsən öldür məni
Ama sarıl mənə , Məni məndən al

Susuz səhralarda parçalanmış dodağlar kimidir dodağım
Toxun dodağınla, yaşat
Utanma, mənki sənin əksinəm
Qorxma, daha da yaxınlaş mənə
Lap istəsən qışqır etrafa ki səninçün heç kiməm
Bu şəhər , bu insanlar nifrət etsin mənə
Sən belə nifrət mənə
Ama yetər ki sarıl mənə, Məni məndən al

Susmuşam yenə də
Sən də sus danışsın hisslərimiz
Al əlinə bir ülgüc rəsm cek kürəyimde
Dodağinla bacarmadın ülgüclə tök qanımı
Soruşma, sorma mənim halımı
Bildiyini et, acıt mənii, Razıyam
Ama yetər ki sarıl mənə, GETMƏ QAL

 

Bir uüfültüylə yox olan toz kimi üfürmə xatireleri kuleye
Əldə şərab xülyalardayam sənin qarşında
Sən pərvanəm ol dolan başıma mənsə bir şam kimi yanim sənincün
Ya da istəməsən Çix get
Ama
Aparma Sevgini və aparma Sevgimi

Yum gözünü, hisslərinlə duy məni, urəyinlə gör məni
Bitdi şərab daha süzmə, dəm olmaq istəyirəm pay ver mənə kədərini, qəmi
Uzat mənə kabus kimi görünən arzularını,
Borc ver mənə qorxularını mənə öyrət qorxularla yaşamağı
Ama
Daş etmə, öldürmə qorxudan daha da sola qısılmış uürəyimi
Aparma Sevgini və aparma Sevgimi

Divarda rəsm cizar kimi ciz məni xeyalinda
Ciz, qəlbimə çatanda bacardığın qədər qaralt
Hələ də açma gözlərini
Və hələ də cizmağda ol məni bacardığın qədər daha yaxşı
Açma gözlərini hələ
Kor olacaqsan və gözünü açdığın an çaşacaqsan,
Tanımamışdın məni, yaxşı bilənə pis, pis bilənə yaxşı olmuşdum
Kabus kimi təsvir etmişdin ama bax Mələk kimi saçdığım nurumla kor edirəm sənii
Indi isə al əsanı əlinə və Çıx Get
Xəyal etdiyin kimi xatirla məni, Bacarsan ruhumu da apar
Ama
Aparma Sevgini ve aparma Sevgimi

 

QAPIMI DÖYMƏMİŞ AÇAN ADAMLAR

Gözlərim diksindi yağış səsinə,
Yağış da kəsmir ki,gözüm isinə.
Sığınar ruhumun can qəfəsinə,-
Qapımı döyməmiş açan adamlar.

Qərib beşiyidir açdığım qucaq,
Qürbətdə köz tutmaz yanan hər ocaq.
Gör neçə bədəni başsız qoyacaq,-
Başını götürüb qaçan adamlar.

Gəl ayaq izini yolumdan dər də,
Dünya cənnət olsun qoy bu xəbərdə.
Tikər yuvasını sevən qəlblərdə,-
Eşqdən qanadlanıb uçan adamlar.

 

 

Rüfət Axundlu 1983-cü ildə Ağstafa rayonunun Həsənsu kəndində doğulub. Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini bitirib.İxtisasca teatrşünaşdır.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

***
Yol bir gedir göylərə.
Min sirr gedir göylərə.
Gedən nədir göylərə?
Ona tamahım oldu!

Günah etdim, doymadım,
Min ah etdim, doymadım.
Tamah etdim, doymadım,
Bu da günahım oldu!

Döndü dövran içimdə,
Sindi vicdan içimdə.
Bəlkə şeytan içimdə –
gizlənib… ruhum oldu?!

Vücud kölə, ruh nərə*?
Dedim dayan döz hələ!
Dözdümsə də bir belə.
Səbir silahım oldu!

Gah qaçdım, gah yıxıldım.
Haqq evinə yaxındım.
Çatıb haqqa sığındım,
Rəbbim pənahım oldu!
(* nərə – hara)

BİLMİRƏM

Səni ürəyimin sultanı sanıb,
Gecələr yuxuda yata bilmirəm.
Dərdimin üstünə dərd qalaqlanıb,
Sevinci sevincə qata bilmirəm.

Günəş tək nur tökür, şölə saçırsan,
Mələk tək göylərə qanad açırsan.
Məndən gizlənirsən, məndən qaçırsan,
Əlçatmaz zirvəsən çata bilmirəm.

Sən mənim kədərim, qəmimsən, gözəl!
Sən mənə yar deyil, qənimsən gözəl!
Görən elə bilir mənimsən gözəl,
Bəs niyə əlindən tuta bilmirəm?!.

Görüşünə tələsirəm hər səhər,
Neçə vaxtdır görüşümüz alınmır.
Özümüzü toplasaq da bir təhər,
Dodaqlarda gülüşümüz alınmır.

…Gözlərinə baxmağıma peşmanam,
Min eybimi, günahımı görürəm.
Bu gün ki, gün dünənimə düsmanam.
Gözlərində sabahımı görürəm.

Nəfəsinin soyuğunda üşüyüb,
Baxışının alovunda qızındım.
Min əzabı ürəyimdə daşıyıb,
Səni gülüm, təkcə səni qazandım!

 

Taleh Mansur 1987-ci il avqust ayının 22-də Qazaxda doğulub. “Azərbaycan” Universitetinin məzunudur.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər və İdman Nazirliyinin tərəfindən maliyyələşdirilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən “Bölgələrdə yaşayan yaradıcı gənclərlə görüşlər” adlı layihə çərçivəsində layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

DAHA

Qabaq bölüşərdik sevinci, qəmi
Bu isə… qismətdi, bölünməz daha.
Get, indi ünvansız baxışın kimi,
Getdiyin ünvanın bilinməz daha.

Gözlərim dünya tək boşaldı-doldu,
Gözümdə dünyanın rəngləri soldu.
Əllərim sıxıldı bir yumruq oldu,
Ovcumda əl izin görünməz daha.

Adın bir əzabdı, gətirsəm dilə,
Get, özgə birini bəxtəvər elə.
Soyuqdan, şaxtadan üşüsə belə,
Ürəyim sevginə bürünməz daha.

Bu həsrət sənin də qarşına keçib,
Üzünə kədərdən bir libas biçib.
Nə vardı sevginə qoşulub köçüb,
Boş qalan ürəyin döyünməz daha.

Ömrüm tükənməmiş, çatmamış sona,
Ölümlər yaşatdın bu yazıq cana.
Əmin ol, bir şeyə, Taleh bir yana,
öz kölgən arxanca sürünməz daha…

SÖYLƏ…

Qaldırib qolunu rəqs edən zaman,
Ürəyin atmırdı, yorulmuşdumu?
Toy günün – o şadlıq qurulan günü,
Qəlbində toy-büsat qurulmuşdumu?

Üzündən asılan ağ duvaq kimi
Gözündən xəyalım asılmışdımı?
Sevgin də kimsəsiz bir uşaq kimi,
Qəlbində bir küncə sıxılmışdımı?

Sinənə baş qoyub yatan hisslərin,
“Vağzalı” səsinə oyanmışdımı?
Bir dəstə ağ çiçək tutan əllərin,
Sevgimin qanına boyanmışdımı?

Dönüb xəyallara yaşadıqların,
“Şabaş” tək başında dolaşırdımı?
Geydiyin ağappaq gəlin paltarın,
O, qara bəxtinə yaraşırdımı?

SƏNLƏR OLDU FƏQƏT “SƏN”DƏN OLMADI

Sən ki, yaddaşıma gəlin köçmüsən,
Demə, axtarmadı, yada salmadı.
Əllərin ağırmış, vallah deyəsən,
Sən qıran kölümü kimsə almadı.

Uçdu qəlbimizdə eşqin sarayı,
Eşitmədik, hər kəs duydu harayı.
Bu dünyada səndən, məndən savayı,
Sevgimizdən bir yadigar qalmadı.

Səndə olan “sədaqət”ə nə deyim?
Əzrayılmış bircə sadiq mələyim.
Bu sevgisiz, bomboş qalan ürəyim
Min bir həvəs, istək ilə dolmadı.

Başladı neçəsi, bitdi neçəsi,
Dolaşıq fikrimdə itdi neçəsi;
Sən gəlmədin, gəldi getdi neçəsi
Sənlər oldu, fəqət “sən”dən olmadı.

KAŞ Kİ…

Yaşayaydım, şirin yalan içində,
Kaş ki, bilmiyəydim mən, dönük səni.
Bir gün xəyalımdan gəlib keçəndə,
Saxlaya biləydim ömürlük səni.

Gedəydi qoşulub ömrə, nəyim var,
Bir tək sən olaydın dönüb gələnim.
Beşiyin duyğular, laylan arzular,
Hər gün böyüyədin gözümdə mənim.

Unudaydı yaşatmağı cismimi,
Sevgimizi yaşadaydı bu ürək,
Düşəydin gözümdən göz yaşım kimi,
alçalıb gözümdən düşməzdin gərək.

Sevəydim gecəmi qatıb gündüzə,
Keçəydim ən ağır sınaqlarından.
Dönəydim dilində bir kəlmə sözə,
Yolumu salaydım dodaqlarından.

GÖZ YAŞIM

Qoparıb içimdən ağrı, acımı,
Gözümün önündən tökür göz yaşım.
Həsrətdən buz tutmuş baxışlarımı,
İsti qollarına bükür göz yaşım.

Sorma, həminkiyəm
axı nə gərək?
Sinəmdədir kədər dolu bir ürək.
Saçlarıma sığal çəkən əlin tək,
Kirpiymə sığal çəkir göz yaşım.

Xatirələr bircə-bircə silinsə?
Silinərmi sənə bağlı hər nəsə?
Səndən fərqli nə vaxt yeri bilinsə,
Nə yubanır,nə gecikir göz yaşım.

Aldandanıbmı fələk quran hiyləyə?
Bəlkə də haqlıdır bilmirəm niyə?
Zülmətlər gözümdən çəkilər deyə,
Gözümün qarasın sökür göz yaşım.

Sən özün uzaqda, özgə diyarda,
Ürəyin mənimlə qalıbdı darda.
Nə bitəcək axı gələn baharda?
Yanağıma ümid əkir göz yaşım.

 

O SEVDALI ÇAĞLAR YADINDADIRMI

O sevdalı çağlar yadındadırmı?-
Bir mən igidiydim, bir də sən gözəl.
Dünyada mənə tay dəli yoxuydu,
Yoxuydu dünyada sənə tən gözəl.

Bə heç demirsənmi hardadı görən
İpək tellərinə nərgizlər hörən?
Səniydin onlara yaraşıq verən,
Nə çiçək gözəldi, nə çəmən gözəl.

Sevgi bir yol gələr adama haqdan,-
Sənin divanənəm elə o vaxtdan.
Gözümə ağ gəlib yola baxmaqdan,
Ürəyə xal düşüb, saça dən, gözəl.

Mən ömür sürmədim – vaxtı uzatdım,
Qırx il sənsizliklə başımı qatdım.
Göynəyə-göynəyə əlliyə çatdım,-
Gülə-gülə ölləm “öl” desən, gözəl.

Gör mən nə saymışam fələk nə sayıb
Dönüb sənə baxmaq sayılar ayıb…
Aradan qırx igid ömrü addayıb,-
Mən həmən dəliyəm, sən həmən gözəl.