Blog

“Zərrələr” in sədası Dərbənddən gəldi. Bu çox qürur vericidir. Düşünərəm ki, illər sonra 2015-ci ilin yazarları haqqında bu kitabdan araşdırma aparmaq istəsələr , adı gedən kitabxanalara üz tutacaqlar… (daha&helliip;)

heç kəs xoşbəxt olmadı bu şəhərdə
hamı bir səadət axtarışında,
saçlarını ağartdı
və tapmadıqda, küçələri günahlandırdı
cığırları qınadı
yolun sonunda tikilən evləri…
qəsəbələr də zinakar sifətində göründü
insanların gözünə
insanlar da…
yolun başında itirmişdilər günəşrin sualararını
zülmət şəhəri idi insanların daxili.
pozulmuşdu əxlaqları…
daralmış yollar ölüləri daşıyırdı üstündə
o tərəf bu tərəfə…
eh, qoca şəhər, ölsəydin
insanlar da xoşbəxt olardılar!

Baharım soyuq ,sazaq,
Öldüm üşüyürəm mən,
Sevdiyim baharda da ,
dondum soyuqdan,
Baharmı ?
soyuq ,sazaqmı?
Baharımı, qış etdin,
Günəşmi ,ay etdin,
Gülüşümü, göz yaşın çevirdin,
Bu baharmı?
Üşüyürəm soyuqdan ,
Səssizlikdən ,
Bu həsrətimi,
Darıxmaqmı ?
Bilmirəm ..
Mən donuram ,
Sənsizlikdən ölürəm,
Yaşaya-yaşaya, ölürəm,
Necə yaşa-yaşaya ölür insan,
Sən bunu öyrətdin mənə,
Ölürəm soyuqdan,
Soyuqdu mənə,
Baharmi ?
Yoxsa qışmı ?
Hec bilmirəm ,mən,
Baharsa ,baxiram,
Pəncərədən ,mən,
Soyuqdu, küləkdi,
Hava da , tutqun,
Mənim əhalimdadi ,
Hava da bu gün,
O da sanki his edir məni,
Mənlə bərabər ,
Bahar yaşamir,
Sanki payizdi,
Xəzanlar ,yağişlar ,
Fəslindəyik biz ,
Gedmisən ,baharda ,
Səninlə gedib,
Bir daha geri dönmə sən,
Baharim qış olsa da ,
Getdiyin yet də qal,
Mən öyrəndim,
Sənsizliyə,
Ölə-ölə yaşamağa ,
Baharda,soyuğa, sazağa ,
Üşüməyə,
Təkliyə,
Gedmisən, geri dönmə sən ,
Geri dönmə sən…

19.07.2015

Bir gündə azalir ömrünüzdən
Çox qorxuram sizsizlikdən
Bu yalan dünyada kimsəsizlikdən.
Allahim qoru Atami və Anami.
Körpə uşaq kimiyəm
Kövrək ürəkli kəpənək kimiyəm
Siz yoxsuzsa məndə yox kimiyəm.
Məni yaşadan sizsiz Atam və Anam.
Bu həyatda valdeyinsiz olmaq
Kimsəsizlikdən aci çəkib ağlamaq
Hər gözünü açdiğinda onlarsiz olmaq
Allahim mən onlarsiz istəmirəm qalmaq!
Bu həyatda ən dəyərli ata və anadir.
Hər dərdə dərman ata və anadir.
Onlarsiz bir günüm olmasin.
Açilan hər gül onlarsiz solmasin.
Göydə dolan bulluda yagmasin.
Hər şad günüm xoş günüm onlarsiz olmasin.
Sizlərsiz məni yaşadan Allahdan sonra Atam və anam.

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsini, istedadlı qələm sahibini, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavinini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci ildə Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavinidir.
Bədii yaradıcılığa hələ uşaq yaşlarında başlamış, heca vəznində bir çox şeirlər yazmışdır. Universitetdə təhsil aldığı müddətdə “Humay” poeziya dərnəyinin fəalarından olmuş, bir sıras mətbu orqanlarda şeirləri çap olunmuşdur. 2006-cı ildə “Keçə bilsəm bu sınağı” adlı ilk şeir kitabı çapdan çıxmışdır. Yaradıcılığının ilk illərində heca vəznində şeirlər yazmağa üstünlük versə də, sonralar sərbəst vəzndə daha çox yazıb yaratmışdır.

Ehtiyac

Mənim yuxularım qarışır, Ana!
Qarışır, içindən çıxa bilmirəm.
Darıxır ürəyim içimdə, Ana!
Darıxır, özümü yıxa bilmirəm.

Sənin əllərinin kəraməti var,
Gəl, topla dağınıq ruhumu yenə.
Qan verən yaramı ürəyinə sar,
Bir tək ürəyini sıxa bilmirəm.

Zaman tərs yellənir, ömür viranə,
Dağıdıb küləklər könül evini.
Ya ruhum sovrulub bir küncə yenə,
Ya da ki çıxmışam yoxa, bilmirəm.

Bu suçlu taledə müttəhim özüm,
Hakim də özüməm, qınama, Ana!
Elə dəyərsizə ağlayır gözüm,
Sonradan üzünə baxa bilmirəm.

02.06.2015

Məhəbbət

Nə qədər qaçsan da küncə bucağa,
Gəlib düz içindən keçər məhəbbət.
Doldurar badəyə şərbət əvəzi,
Axan göz yaşını içər məhəbbət.

İcazə istəməz, çalar qəlbini,
Göz yaşı gətirər, verməz səadət.
İçində cücərən yaşıl ümidi,
Qazıyar kökündən, biçər məhəbbət.

Qapayar, gözlərin doğrunu görməz,
Dilində bal dadar acı həqiqət.
Getmək istədimi əliboş getməz,
Ruhunla dünyadan köçər məhəbbət.

Dəlib ürəyini keçsə də gözəl,
Axan göz yaşını içsə də gözəl.
Ruhunla dünyadan köçsə də gözəl…
Nəğmədi, haraydı, haydı məhəbbət
Tanrıdan insana paydı məhəbbət…

16.04.2013

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsini, istedadlı qələm sahibini, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavinini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Əsmər QASIMLI (Qasımova Əsmər Eldar qızı) 21 iyul 1991-ci ildə Ağdam rayonunun Mirəşəlli kəndində anadan olub.1997-2008-ci illərdə orta məktəbdə təhsil alıb.2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.2013-cü ildə Təhsil Nazirliyinin keçirdiyi müəllimlərin işə qəbulu imtahanından keçərək Ağdam rayonu Ə.Vəliyev adına II Baharli ümumi orta məktəbə müəllim kimi təyin olunub. Eyni zamanda A.Kərimov adına Bənövşələr tam orta məktəbində də ixtisasim üzrə müəllim kimi fəaliyyət göstərir.
6 mart 2015-il tarixdə Gündəlik İnformasiya Agentliyinin Yönətim Kuruluna Fəxri üzv qəbul olunub.

Qara gözlərində yasa büründüm

Qorxdum, gətirələr gözə bu eşqi,
İstədim əlinlə bəzə bu eşqi,
Qismət arzuladım bizə bu eşqi,
Sən gedən yollarda özüm süründüm.

Adını yazmışdım hər diləyimə,
Sanırdım çatarsan sən köməyimə,
Dar gəldi bu sevinc gen ürəyimə,
Sevgimlə qəlbinə böyük göründüm.

Hər gülə, çiçəyə axmadım,gülüm
Qəlbini odlara yaxmadım,gülüm,
Ağına, bozuna baxmadım, gülüm,
Qara gözlərində yasa büründüm.

Qarabağım

Mizrab toxunanda sədəfli saza
Deyərdik hüsnündən şan Qarabağım.
İyirmi ildir ki, düşmən əlində,
İşğalda verirsən can, Qarabağım.

Sınıbdır vüqarı sənsiz bu xalqın,
Başımız dumanlı, fikirlər dalğın,
Gəlməyir qulağa toy-büsat çalğın,
Ağlayır ürəyin qan, Qarabağım.

Taleyin hökmüdür bu həsrət, bu dərd
Mərdin şəhid oldu, yetmədi namərd
Tapmayır qeyrətsiz özündə qeyrət
Olmağa qoynunda xan, Qarabağım.

Sən orda əsirsən, biz burda yesir
Sənə gələn yolu yağılar kəsir.
Çağırış səsinə kimlər tələsir?
Almırıq fələkdən kam, Qarabağım.

Dirənib səbrimiz nəhayət daşa,
Bayrağı sancarıq sinəndə qoşa.
Ulu yurd! Can vətən! Əbədi yaşa!
O zaman olarıq tam, Qarabağım!!!

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Bulaqların susub axmır
Günəşin küsübdür çıxmır.
Xarı bülbül bizə baxmır
Qarabağım küsüb bizdən.

Yolu daşlı kəsəklidir
Dağı qarlı küləklidir.
Özü insan ürəklidir
Qarabğım küsüb bizdən.

Neçə ildir yol gözləyir
Yadlar onu əzizləyir.
Yolu həsrətdən sızlayır
Qarabağım küsüb bizdən.

Divarları qan qoxlayır
Dərdi adamı oxlayır.
Durub igid soraqlayır
Qarabağım küsüb bizdən.

Zeynəbəm, canım göynəyir
Dərdim öz içimi yeyir.
Yurdum ədalət istəyir.
Qarabağım küsüb bizdən.

SƏNİ YARALI SEVDİM

Gözdən, könüldən uzaq
Düşüb aralı, sevdim.
Oxlanıb kirpiyinlə,
Səni yaralı sevdim.

Lalələr qan içində,
Ha alış, yan içində.
Dağda duman içində
İtən maralı sevdim.

Heykəl qurub xəzəldən,
Eşq umdum hər gözəldən.
Bu dünyanı əzəldən
Ağlı-qaralı sevdim.

GÖRƏK KİM GÖZƏL AYRILIR

Gün keçdi dağın dalına,
Dağ sevindi bu halına.
Gəl ayrılıq vağzalına,
Görək kim gözəl ayrılır?!

Çiçəklədi tökdüyün qan,
Ruha tamarzıdır bu can.
Nəğmə öpür dodağımdan,
Könlümdən qəzəl ayrılır.

Sil ömrün-günün pasını,
Saxlayaq sevda yasını.
Payız açıb yaxasını.
Budaqdan xəzəl ayrılır.

KÖNÜL HEYRAN OLUB UCALIQLARA

Quşlar dimdiyini şehə batırıb,
İbadət eləyir yarpağın üstə.
Torpağın altından çıxan nə varsa.
Tapır qiymətini torpağın üstə.

Hər dağ bir təpənin əlindən tutub,
Könül heyran olub ucalıqlara.
Sən də ayağını Yerə möhkəm bas,
Özünə dağlar tək ucalıq ara.

Vətən torpağına bərəkət verir,
Bu zəhmət çiçəyi alın tərimiz.
Hər doğan Günəşin şəfəqlərində.-
Gülüb aynalanır ümidlərimiz.

Yarımadı bir işə ki!
Vur başıma ürəyimi.
Əlindən niyə düşə ki?..
Vur başıma ürəyimi.

Sevib, sevilə bilməyib,
Danışıb, dinə bilməyib.
Sənsiz ki, ölə bilməyib,
Vur başıma ürəyimi.

İndən belə nə faydası,
Dərdim toy tutub oynasın.
Vur sınsın qəlbin aynası,
Vur başıma ürəyimi.

Etibarsız sirdaş kimi,
Başsız qalan bir baş kimi,
Al əlinə, vur daş kimi-
Vur başıma ürəyimi.

Nə çırpınsın, nə döyünsün,
Qoy daş olub, daşa dönsün.
Ürəyim başıma dəysin,
Vur başıma ürəyimi.

Dərdimə bir dərd qatılıb,
Eşqim başıma atılıb.
Qəlbim eşqimə satılb,
Vur başıma ürəyimi.

Qapısı qəlbiin açıqdı..
Bəlkə baş alıb qaçıbdı?
Dərdimdən ki, diri çıxdı!
Vur başıma ürəyimi.

Mən səni unudmaq üçün sevmədim…
Elə bil bu həyat qəsdimə durub,
Sevmədim unudam səni,
Unudan deyiləm,
Özün bilərsən,
Ne edibsən, get et sən,
Sevdim ki qəlbimə həyan olsan,
Bu dərdli dünyama,sevinc qatasan ,
Xoşbəxtlik payım,
Gülüş payim olasan,
Sevmədim ömrümə yas gətirəsən?
O qara gözləri ömrümə işıq sanmışdım,
O gözlər ömrümə gecə gətirdi,
Yoxluğun ömrümü gecə ,elədi,
Sən yoxsan ,qəmin,kədərin, həsrətin, intizarin ,
Yazdıqların, gülüşlərin,
Dediklərin…
Hə birdə…
Ən böyük günahım…
Yalanlar,
Satqınlıq,
Söz verib, üstündə durmamaq ……
Xəyanət,
Gözyaşları …
Vəfasızlıq…
İnsafsızlıq…
Qəddarlıq…
Bu siyahı uzanıb gedir,
Sən yoxsan,
Gör nə qədər şeylər var ,
Yoxluğun,heç bilinmir ki,
Dərd əlindən ölmək istəyəm,
Mən səni unutmaq üçün sevmədim ki,
Heç gözləməm də,
Unudum…
Mən səni çətin unudum,
Bu mümkün deyil ,
Ölsəm belə qəbrimin üstündə,
Qübar daşı olacaqsan,
Həyatim dönüş nöqtəsi ,
Bitib ,tüknməz ,dərd,qəm,
Göz yaşlarim olacaqsan,
Mən səni unutmaq üçün sevmədim,
Sevdim ki …

15.07.2015

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Gözlərim yol çəkir, divanəm, tez gəl,
Çıxsın həsrətimin buxarı, susum.
Ya da insaf elə, küçədə görün,
Qaldır əllərini yuxarı, susum.

Nə dözüm qalıbdı içimdə, nə tab,
Yoxluq zəli kimi qanımı alır.
Qonşu çəpərdəki alagöz qadın,
Ruhuma əl çəkir, canımı alır.

Axı şan kimidi ömür də, bəxt də,
Vaxt yetib, bu eşqin pətəyin kəsək?
Tez gəl, deməsinlər – nə çox qız, gəlin,
Birini bəyən ki, ətəyin kəsək.

Gözlərim yol çəkir, divanəm, tez gəl,
Fələk nisgilimi qoxlaya bilər.
Bir gör, necə baxır qonşudakı qız,
Qorxmursan, qəlbimi oxlaya bilər?!

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

Ey niyyəti özü kimi çürük adam!
Hər bir kəsin öz yolu var.
Bu da mənim haqq yolumdu,
Tanrının göstərdiyi yol,
Cani-dildən qəbulumdu.
Deyirsən ki, varmı indi, söz əhlinə,
Hörmət qoyan?
Bəs sənin öz işin nədi?
Adam soyan…
Gecə-gündüz qalın cildli kitabları,
Birər-birər oxuyuram,
Söz naxışı toxuyuram!
Hərdən elə qorxuram ki…
Birdən dönüb sən olaram,
Qalaram çöl-biyabanda,
Yolun azmış əlamanda…
Nə ismimi anan olar,
Sənin kimi…
Nə halıma yanan olar.
O sözlər ki, dedin mənə,
Başqasına demə bir də…
İş-gücünü, kimliyini bilən olar,
Vallah, sənə gülən olar!

Gördüyün bu ömür adsız ömürdü,
Nə qoyum bilmirəm adını ömrün?
Qaçıbdı ləzzəti,dadsız ömürdü,
Çıxara bilmədim dadını ömrün.
Cilovda saxladım atını ömrün.

Mən elə bilmişdim hamıya birdi,
Sən demə bu dünya sehirdi,sirdi.
Gələn də,gedən də haqqıma girdi,
Söymüşəm yüz kərə zatını ömrün.
Çıxara bilmədim dadını ömrün.

Könlünü bir kəsə açmadı sarvan,
Düşüb arxasınca getdi bu karvan.
Bu gün ümid oldu,sabahsa güman,
Duman,çən bürüdü qatını ömrün.
Çıxara bilmədim dadını ömrün.

Hardasan,ay eşqin qədrini bilən?
Hardasan,eşq ilə ağlayan,gülən?
Gəl indi özgədən məhəbbət dilən,
Sən ola bilmədin qadını ömrün.
Çıxara bilmədim dadını omrün.

Dünyanın nahaqqı,haqqı itməyib,
Haqqı qorumağa gücüm yetməyib.
Hələ yaşayıram ömür bitməyib,
Hələ sarıyıram çatını ömrün,
Çıxara bilmədim dadını ömrün.

Dünya, səni istəmirəm,
Yalan üstə qurulmusan.
Addım-addım qocaldıqca
Məqsəd güdən insanların
əlləriylə “ucaldıqca”,
Bataqlıqda boğulmusan.
Dünya, səni istəmirəm…

Yaxşı, yaman bilinməyir.
Xeyirxahlıq bədxahlıqdan,
Fərasətlik haramlıqdan
zərrə qədər seçilməyir.
Dünya, səni istəmirəm…

Nəyə lazım isti ocaq?
Bir ananın şəfqətiylə
Bir körpəni isitməyə
açılmırsa doğma qucaq,
Dünya,səni istəmirəm…

Sevilmirsə sevən ürək,
Xəyanətin alovunda
Yanacaqsa ən ülvi hiss,
şirin arzu, təmiz dilək,
Dünya, səni istəmirəm…

Kim dünyaya tamah salır,
Nə qədər ki,”ədalətin” kürsüsündə
haqlı nahaqq günə qalır,
Dünya, səni istəmirəm…

Tək səni yox,
Sənə batil sevgi duyan,
Bər-bəzəkli yaşantıya,
şan-söhrətə həris olan
Heç kimsəni istəmirəm…

Sən də məni bilmə, dünya.
Dərdimi də bölmə, dünya
Səndən zərbə alanların,
Çərxin ağır silləsiylə
gözü yaşlı qalanların
Göz yaşını silmə, dünya.
Nə mən səni istəyirəm,
Nə sən məni sevmə, dünya…
Nə sən məni sevmə, dünya….

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Sənə könül bağlayıb,
Səninçün candan keçdim.
Mən səni sevmək üçün,
Ən böyük ürək seçdim.

O ürək bərk döyünür,
O ürək daşdan deyil.
Nə olar sən də, gülüm,
Vurma qəlbinə qıfıl.

Bu ürək sənlə vurur,
Sənsiz dayana bilər.
İnsaf eylə qəsd etmə,
O sənsiz ölə bilər.

Zeynəbi peşman edib,
Vurma qəlbinə yara.
O səni qəlbən sevdi,
Satma onu əğyara.

SƏNİN GÖZLƏRİNƏ BAXA BİLMƏRƏM

Sənin gözlərinə baxa bilmərəm,
Sənin gözlərindən günahım axır.
Mən bu cazibədən çıxa bilmərəm,
Ürək sındırmışam-bir ürək axı…

Sənli xatirələr üzülər qəmdə,
Yanına gəlməyə üzüm də olmaz.
Görəndə sarsilib üzülərəm də,
Bir kəlmə kəsməyə sözüm də olmaz.

Bağışla demərəm, sarsılsam belə,
Sən ki büdrəmisən, yıxılan mənəm.
Bilirəm-qəlbində yerim var hələ,
Çox da ki dilində yox olan mənəm.

Günahım böyükdür, buna sözüm yox,
Bu səhvi çiynimdə daşıyıram da.
Daha bu kədərə məndə dözüm yox,
Görən elə bilir- “yaşıyır”am da…

Mənə də dəyərmiş qüssə silləsi,
Bu dərd deyiləsi, yazası deyil.
Nə mən bu qədəri qəlbdən siləsi,
Nə TANRIM alnımdan pozası deyil…

Göz yumub könlümdən keçənə, gözəl,
Gözünə dəymərəm-üzüm qaradır.
Mən necə keçirim gecəni gözəl?!
Sənli günlərimin üzü qaradir.

Sənin gözlərinə baxa bilmərəm,
Sənin gözlərindən günahım axır.
Mən bu məngənədən çıxa bilmərəm,
Ürək sındırmışam- bir ürək axı…

BU SEVDANIN DƏRD ƏLƏYİR ƏLƏYİ.

Bu sevdanın dərd ələyir ələyi,
Bu ələkdə ələnən mən, qalan sən.
Allah bilir-nələr çəkir ürəyim,
Ürəyimi talan etdin, talan sən!

Uzaq gəzir məndən sənsiz sevincim,
Ərköyünə dönür yerin ürəkdə.
Yüyəninə əl atdığım sevincin
Yoxluğuna dözə bilmir ürək də.

Ürəyimdə yuva qurdun qüssədən,
Həsrətindən buludlanır gözlərim.
Ələdikcə saçlarıma qüssə dən,
Qan ağlayır sənsiz, sənli sözlərim.

ÖMÜR demə yaşadığım bu günə,
Sənsiz, gülüm, tale yolum duman, çən.
Bu sevdanı salan saldı düyünə,
Büdrəyən mən ,inciyən sən, uman sən…

Ayrılığın havasında oynayıb,
Sənsizliyi ürəyimə salmışam.
Yaxınlarım elə məni qınayır,
İki yolun ayrıcında qalmışam.

Göz yumduğum günlər girir gözümə,
Sənli günlər bir-bir gəlir gözümdən
Sənsizliyin ağ olubdur üzümə,
Sən də yoxsan- hara qaçım özümdən?!

A dostlar , Tanrıdan bir diləyim var ,
Ağrısız , acısız ola dünyamız .
Naqislik olmaya , məkr olmaya ,
Sevgiylə , eşq ilə dola dünyamız .

Zimistan görməyə bir gül , bir çiçək ,
Özəkdən qopmaya bircə tər ləçək .
Kifirlər də ola lap gözəl , göyçək ,
Gözəllikdən ləzzət ala dünyamız .

Hərbçilər mərmi deyil gül ata ,
Gecə səngərdə yox evində yata .
Kasıblar dərdə yox sevincə bata ,
Görməyə bir qada , bala dünyamız .

Yatmış vicdanların yuxusu qaça ,
Haqq nuru qəlblərə ədalət saça .
Sevən sevdiyinə ürəyin aça ,
Gedə hamımızla yola dünyamız .

Qırılmış meşələr bərpa oluna ,
Hamılıqla dönək haqqın yoluna .
Hər kəs xeyir verə sağı , soluna ,
Bayram əhvalında qala dünyamız .

Hamıda bol ola namus , şərəf , ar ,
Nə müxalif ola , nə də iqtidar .
Şeytanın nə qədər davamçısı var ,
Hamısın zindana sala dünyamız .

Qalib Şamxaloğlu bəşərə vurğun ,
Bəşərin dərdiylə ürəyi yorğun .
İstərəm könüllər qalmasın durğun ,
əbədi şən nəğmə çala dünyamız .

Qalib Şamxaloğlu . Saatlı r-nu Musalı k-di məcburi köçkün qəs.
14.07.2015 saat 11:50

 Tez-tez yorulmağımı, halsızlığımı, bir ayda on kilo çəki itirməyimi altmış üç yaşın xəbər verdiyi qocalıq əlaməti kimi qəbul edirdim. O günə qədər ki, oğlum tibb universitetini yenicə bitirmiş xanım qız dostunu bizə qonaq gətirənəcən…

Aygün adlı xanım qızın dediyinə inansaq, onu qarşılayan mən qocanın görünüşü elə qapının ağzında diqqətindən yayınmayıb. Hiss edirdim, süfrədə də tez-tez mənə baxırdı. Arada oğlum Raufla baxışırdılar, sevgi baxışı deyildi bu… Sən demə, mənim haqqımda səssizcə danışırmışlar.Çox keçmədi, xanım qızın gəlişinin səbəbini anladım. Evdəkilər həkimlərə qarşı laqeyid, inamsız, bir az da tərs olduğumu bildiklərindən, məni həkimin yanına aparmaqdan əllərini üzmüşdülər, gələcəkdə həkim olacaq bu qızı ayağımacan gətirmişdilər. (daha&helliip;)

Soyuqdur əllərin

Bir zaman xoşbəxt idik
əl-ələ tutub bir Əgəzirdik
Həyatdan ancaq yaxşiliq görürdük
İndi niyə soyuqdur Əəllərin
Sanki mənə yad birisən
Qarşimdaki sən yox başqa birisən
Sevgilin deyiləm tək birisən!
Mənə nağillar danişma
Yalandan mənim üçün yanib alişma!
Bilirəm daha sevmirsən məni
Yoxsa niyə soyuqdur əllərin!
İstəmirəm tutma daha əlimi (daha&helliip;)

* * *

Yox…gəl aldatmayaq bir-birimizi,
Yalan danışmağa varmı ehtiyac?
Nə olub boynunu bükübsən yenə?
Deyirsən; – Bu dərdə yoxdumu əlac?!

Niyə danışmadıq biz onda…niyə?
Sən demə,susmaq var- ölümdən betər.
Qorxduq,qonum-qonşu,qohum-əqraba,
Tanışlar-bilişlər nə deyəcəklər…
(daha&helliip;)

AYRILIQ YERİNDƏN QIRILDI BU EŞQ

Sənin dodağında çiçəkləmişdi,
Bir zalım əliylə dərildi bu eşq.
Gözlərim yolunu elə çəkdi ki,-
Ayrılıq yerindən qırıldı bu eşq.

Qərib fəryadıydı,aşiq halıydı,
Divanə ruhların qeylü-qalıydı.
Bağrımın başında lalə xalıydı,
Keçib göz yaşından duruldu bu eşq.

Yenə pəncərəndə yellənir pərdən,
Xatirən şam tutub ən xoş xəbərdən.
Hər gün mən ölmüşü qaldırıb yerdən,-
Sənin ayağına sərildi bu eşq.
(daha&helliip;)

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsini, istedadlı qələm sahibini, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavinini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Asfalt yolun hər iki tərəfində əkilmiş meyvə ağacları sanki sıraya düzülmüş əsgərlər kimi «farağat» vəziyyəti alıb bizim bu cənnət məkana gəlişimizi salamlayırdı. Ağacların ətrafındakı çəmənliyin sıxlığından bir ovuc da torpaq gözə dəymirdi. Mənzil başına yetişdikdən sonra maşını münasib bir yerdə saxlayan atam: «Hə, uşaqlar, düşün, çəkin ciyərinizə bu havanı. Dünyada tayı-bərabəri yoxdu bu yerin.» – dedi. Hamımız bir himə bənd imiş kimi cəld özümüzü maşından çölə atdıq. Dördümüz də ətrafı maraqla süzməyə başladıq. (daha&helliip;)

Sonda Ayrıldıq!
Son günlərdi son baxışlardı
Son sözlərdi son görüşlərdi.
Çox istədik bitməsin bu sevgimiz.
Sonda ayrıldıq ikimiz.
İndi hər kəs sevinsin.
Sənin ailən toy bayram etsin.
Anan istədiyi qıza sənin üçün elçi getsin.
Onsuz da onlar ayırdi bizi!
Qoymadılar yaşadaq sevgimizi
Adımız tarixdə qalacaq.
Bir-birini çox sevən ikimiz.
Bizdən sonar da olacaq sevgilər.
Sən daha yadına salma bizi.
Necə deyirəm öz ürəyimdə qalib sevgimizin izi!
Amma neyləyək biz sevgimiz üçün hər şey etdik
Bu sevgidən əl çəkib ayrı yollarda getdik.
Xoşbəxt ol deyirəm.
Mənsə acı zəhər içirəm.
Sonda Axır ki Ayirdilar bizi!

Tez-tez yorulmağımı, halsızlığımı, bir ayda on kilo çəki itirməyimi altmış üç yaşın xəbər verdiyi qocalıq əlaməti kimi qəbul edirdim. O günə qədər ki, oğlum tibb universitetini yenicə bitirmiş xanım qız dostunu bizə qonaq gətirənəcən…
Aygün adlı xanım qızın dediyinə inansaq, onu qarşılayan mən qocanın görünüşü elə qapının ağzında diqqətindən yayınmayıb. Hiss edirdim, süfrədə də tez-tez mənə baxırdı. Arada oğlum Raufla baxışırdılar, sevgi baxışı deyildi bu… Sən demə, mənim haqqımda səssizcə danışırmışlar.Çox keçmədi, xanım qızın gəlişinin səbəbini anladım. Evdəkilər həkimlərə qarşı laqeyid, inamsız, bir az da tərs olduğumu bildiklərindən, məni həkimin yanına aparmaqdan əllərini üzmüşdülər, gələcəkdə həkim olacaq bu qızı ayağımacan gətirmişdilər. (daha&helliip;)

Yuxusuz gecəmsən , bəxtsiz yazımsan
sinəmdə çalınan telli sazımsan
ömrümə pay düşən sərt ayazımsan
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni…..

Çevirdin ömrümü zəngli saata
gəmim var dənizdə qayaya çata
bir gün vəfasız tək mənidə sata
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni….. (daha&helliip;)

Əziz və dəyərli insanlar, dostlar, tanışlar, qələm sahibləri. Bir şeyi vurğulamağı özümə vəzifə bilərək, layihənin ərsəyə gəlməsində İdarə heyətinin böyük zəhməti olduğunu nəzərinizə çatdırmaq istəyirəm.

Layihə çərçivəsində “ZƏRRƏLƏR” adlı kitab bir neçə mərhələdən keçib.
1-ci mərhələ: Elan və şeirlərin toplanması:

Bilinmir əvvəli.Böyük bir sirdir.
Necə qismət olmuş bizə bu dünya?!
Tamam müəmmadır bu Yer kürəsi,
Görən necə çıxmış üzə bu dünya?

Birinə zirvədir,birinə dərə,
Biri xoş yaşayır,biri hədərə.
Çoxlarını salır dərdə,kədərə,
Azını düz yola,izə bu dünya! (daha&helliip;)

İki yol ayrıcındayam,
Sanki iki dünya arasındayam
Bir yanda işıqlar şəfəq saçır,
Bir yanda qaranlıqlar mənə qucaq açır
Bir yanımda anlardan sevinc süzülür,
Bir yanda kədər üzümə gülür
İki yol ayrıcındayam
Bir tərəfim uçurum,
Bir tərəfim səhradır
Bilmirəm nədir suçum,
Hara üz tutum qaçım?
Bir tərəfimdə ilanlar,
Bir yanımda yalanlar (daha&helliip;)

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Bilmədən

Sevgidən ilham alıram,
Dərin xəyala dalıram.
Hər kəsi eşqə salıram
Özüm sevməyi bilmədən.

Öz könlümü ovuduram;
Dərdi,qəmi unuduram.
Eşqdən dünya yaradıram
Özüm sevməyi bilmədən. (daha&helliip;)

Ən böyük istəyim,
Arzum, diləyim,
Ömrümün sevinci,
Qəlbimin nuru,
Atanın ulduzu,
Mənim nar dənəm,
Nənənin gül ləçəyi,
Qardaşının bacısı,
Ömrümüzün bəzəyi,
Gözəl qızım, naz qızım,
Arzuların çin olsun!
Ömrün bəxtəvər olsun!
Sən Nigara, Həcərə,
Tay olasan, can qızım!
Ömrün keçsin sevinclə,
Göz yaş görməyəsən,
Üzün gülsün daima,
Qəm, kədər bilməyəsən,
Allahıma min şükür!
Səni bizə veribdi,
Bizi xoşbəxt edibdi,
Gözəl qızım, naz qızım,
Ömrümüzün bəzəyi,
Gözlərimin işığı,
Evmizin sevinci,
Gözəl qızım, naz qızım…

01.01.2010.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

ŞƏRƏFLİ SƏRHƏDÇİLƏR

Vətən torpağı canı,
Havası, suyu qanı,
İgidlərə tay hanı?!
Qeyrətli keşikçilər,
Şərəfli sərhədçilər!

Dilində, sözdə Allah,
La İlahə İlləllah,
Yadı edər tərksilah,
Ağır əziyyətçilər,
Şərəfli sərhədçilər!

Çeşməsində yaş olar,
Ay-Ulduza qaş olar,
Vətən üçün daş olar,
Şanlı ziyarətçilər,
Şərəfli sərhədçilər!

Ulu sözü eşidir,
Hərbə ürəklə gedir,
Düşmənləri məhv edir,
Yuxusuz hərbiçilər,
Şərəfli sərhədçilər!

QARABAĞIM-AZƏRBAYCANIM!

Qarabağ kədərim, Qarabağ şanım,
Həm dərdim, sevincim, toyum- nişanım,
O gözəl gülüstan, cahi-cəlalım,
Tanrının verdiyi dövlətim, canım,
Bütöv bir adın var-Azərbaycanım!

Şıltaq gözəl təki, xəfif ayazım,
Kəlməm də bəs etmir, bilməm nə yazım?!
Tarixləri görmüş kamanım-sazım,
Şəhid qanı hopmuş qara torpağım,
Gözü intizarda can, Qarabağım!

Torpağımdan gəlir zərif sorağım,
Sən mənim həm şeirim həm də ki, ağım,
Bir səhər gələcək şad-xürrəm çağım,
İnan qurulacaq xoşbəxt növrağım,
Gözəllik Kəbəsi ay Qarabağım!

içimdə ölürəm
çölümdə dirilmək ümidi ilə
bir qonur gözlünün
qönçə dodağında
ümidlənən dua!
göz yaşına büründüyü yerdən qalxır
ərşinə.
ey yer-göy məmləkətinə sahib çıxanım
bir ovuc ümidin arxasındayam.
ümidimi göylərin üzünə sər
buludun bəbəyinə
tök, tök ətəyimə!
bilmədən öz əlimlə verdiyim haqqım
alovlanır
bir içim suyu qaytar
ümidimə!

SEVDİYİM

Şirin-şirin xəyala sal könlümü,
Tut əlimdən, gəl özün al könlümü,
Cox incitdi bu ayrılıq könlümü,
Dərd qəm saça sığal çəkir sevdiyim.

Kulək əsir rəqs eyləyir tellərim,
Həsrət çəkir məhəbbətə gullərim.
Saçlarımı oxşamasa əllərin,
Ömür ötər yarpaq tökər sevdiyim.

Eşqim üçün qınama gəl sən məni,
Məhəbbətin eləmişdi lal məni.
Ümidlə yaşatdı bu illər məni,
Həsrət mənə kəfən biçdi sevdiyim.
(daha&helliip;)

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Yenə kölgə düşüb sevda bağına,
Hava sərinləyib aramızda, qız.
Boşuna gedirik bu yolu sənnən –
Özgə əli gəzir yaramızda, qız.

Sevgi naz çağıymış, heyif, bilmədik,
Məndən lal olmağı umma, boşuna.
Dəli olacaqsan bu gedişlə, qız,
Ta sənnən yadıq biz, cumma boşuna.

Gözümün ağını çatladır yuxu,
Vüsal dan yerini sağmaz, bilirəm.
Sənin qoxladığın kal baxışlardan
Sevgi yağışları yağmaz, bilirəm.

Boşuna gedirik bu yolu məncə,
Həyat dediyimiz tüstü kimiymiş.
Sənin baxışların, incimə, quzum,
Mənim boş daxmamın üstü kimiymiş.

Vacib buyurubdur ki, yaradanin oruc tut
Vardirsa əgər tutmağa imkanin oruc tut

Heç olmasa, bir ay uzaq olsun da haramdan,
Həm daxili, həm xarici orqanin oruc tut

Bir gün qoruyar nari-duzəxdən səni mütləq,
Olsun deyə məhşər günü “qalxan”in oruc tut

Zəncir ilə bağlar onu allah ramazanda,
Et həmləni sinsin beli şeytanin, oruc tut

Söz açdi zəkat ilə orucdan rəsulallah,
Bildirdi, zəkati sayilir canin oruc tut

Allah verəcək əcrini quranda verib söz,
Bil qədrini sən mahi-ramazanin oruc tut

Bir süfrə açib Tanrı edir hər kəsi dəvət,
Mirat, qonağı ol yenə cananin oruc tut.

(divani)

Calış dostum bu dünyada haqq yolundan dönmə, sən,
Yananda da elə yanki tez alışıb sönmə, sən.
Çalışki yaxşılıq eylə dosta, yada, tanışa,
Bir pisliyin ucbatından alçaqlara enmə, sən.

Yaxşılıq et hər insana adın düşsün dillərə,
Qazan elin məhəbbətin, sevgini ver ellərə.
Aşsın, daşsın saf niyyətin ömrü vermə yellərə,
Bu yollarda nə nazilmə, nə incəlib sınma, sən.

Nail deyər sınan könlü sağaltmaq çox çətindi,
Könül var ki, tənələrdən sınan deyil mətindi.
Yaxşı insan elə dayaq, əyilməz bir sütundu,
Boş-boş yalan söyləyəni doğru, dürüst sanma, sən.

Ok nədi,yes nədi,bir təmiz hə de,
Dilin ətir saçsın,qəlbi oxşa,yar.
Doğma ikən yada dönən millətə,
Bəxti ağı söylər, zaman oxşayar.

Xor baxanlar bölünsün, min dilimə,
Dildən olum,yad söz gəlsə,dilimə.
Mən heyranam,doğma Ana dilimə,
De,hansı dil bu saf dilə oxşayar?

Coşqun,qaya qopar qat-qat,lay-lay a!
Kökü üstə bağlanır hər lay laya.
Mən bu dildə qulaq asdım laylaya,
Söz ruhumu bu dil ilə oxşayar.

Qalmayıb ürəyin taqəti, tabı,
Açmamış gül kimi günbəgün solur.
Mən indi bildim ki, həsrət əzabı,
İnsana həyatda ağır dərd olur.

Mən indi bildim ki, bu gedişinlə,
Ürəyim mənimlə barışmayacaq.
Arxanca boylanan yaşlı gözlərim,
Sənin yollarından yığışmayacaq.

Mən indi bildim ki, hər gün boylanıb,
Baxacam həsrətin pəncərəsindən.
Gözlərim ayrıla bilməyəcəkdir
Sənli günlərimin xatirəsindən.

Mən indi bildim ki, ayrılsaq da biz,
Ürəyim yənə də sənlə olacaq.
Qəlbim nə birini sevecek artıq,
Nə də bir kimsədən mədət umacaq.

Mən indi bildim ki, məndən uzaqsan,
Qara saçlarında dən deyilmişəm.
Sənin ürəyinin əsl sahibi,
Başqa bir insanmış, mən deyilmişəm.

Əli Musa(Qənbərzadə Əli Musa oğlu) 1iyun 1992-ci ildə Kəlbəcər rayon kilsəli kəndində anadan olub.2012-ci ildə Mingəçevir Turizm Kollecini bitirib.Şeir və publisistik məqalələri dövri mətbuatda çap olunur.”Sevgidir yaşadan məni”kitabının müəllifidir

Aldanma

İnanmaq çətindir hər yetən kəsə,
Çoxları dar gündə verər səs-səsə
Əgər dar ayaqda yaxın gəlməsə
Necə dost deyəsən beləsinə sən

Tuş gəlsən taleyin qara yelinə
Qorxma kürəyini söykə elinə
Aldansan yetənin şirin dilinə
Düşərsən namərdin tələsinə sən

Bir azca dözümün inadın olsun
Şirin arzuların qanadın olsun
Gördüyün hər işdə öz adın olsun
Çevrilmə heç kəsin köləsinə sən

Gəzdirər

Bu necə ömürdü bu necə gündü
Bir kəlmə xoş sözə nöhtacıq indi
Adam var hər sözü baldan şirindi
Adam var dilində zəhər gəzdirər

Əli quruyarmı çağlayan bulaq
Tikandan betərdir gərəksiz alaq
Hoppanıb qabağa keçəndə ulaq
Belində palan yox yəhər gəzdirər

Nə dərdim

Halallıq gəzirəm əkinçi kimi
Varlığım bir uşaq sevinci kimi
Elin ürəyində saf inci kimi
Təkcə beş-üç kəlməm qalsa nə dərdim

Yoxdur nisgil adlı dərdin davası
Quşada doğmadır yurdu yuvası
Anam kəlbəcərin yaylaq havası
Yenidən içimə dolsa nə dərdim

Hərdən səsləyəndə taleyi baxtı
Elə bil gözümdə ildırım çaxdı
Anam qız axtarır mənə nə vaxtı
Bir gözəl qismətim olsa nə dərdim

10 İyul 2015-ci il tarixində, saat 14:00-da, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Natəvan klubunda yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsi, istedadlı qələm sahibi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, gənc xanım yazar Aliyə Əsədovanın “Payız nəğməsi” adlı ikinci şeirlər kitabının təqdimat mərasimi keçirilib.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin iştirakı ilə keçirilən tədbirdə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, şair, yazıçı Qalib Şəfahət, “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, gənc xanım yazar Günay Həsənli və digər qonaqlar iştirak ediblər.Tədbiri giriş sözü ilə açan Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “Ulduz” jurnalının Poeziya şöbəsinin müdiri, şairə Fərqanə Mehdiyeva ilk növbədə tədbir iştirakçılarını salamlayaraq, gənc xanım yazar Aliyə Əsədovanın yeni işıq üzü görən “Payız nəğməsi” adlı kitabı haqqında məlumat verərək, yaradıcılıq fəaliyyəti ilə məşğul olduğu ilk günlərdən bu yana daim axtarışda olduğunu dilə gətirib.Daha sonra düzənlənən tədbirdə iştirak edən qonaqlar da öz növbələrində yeni işıq üzü görmüş kitab haqqında öz fikir və düşüncələrini bölüşüblər, yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti dinləyiblər.Tədbirin gedişatında yaradılan şəraitə görə, müəllif Aliyə Əsədova Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Rəhbərliyinə müraciət edərək, onlara dərin təşəkkürünü bildirib, məmnun olduğunu bildirib. Sonra isə yeni işıq üzü görmüş kitablarından tədbir iştirakçıları üçün imzalayaraq hədiyyə edib. Tədbirin sonunda isə xatirə şəkilləri çəkdirilib.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Yolun bir başından mən çıxırdım,
O biri başından sən.
Görüşə tələsən addımlarımız utanırdılar.
bir addımlıqda…
Su çalası girirdi araya.
Baxışlarımız pıçıldaşırdılar.
Eyni binada yaşayırdı arzularımız.
Binanın üst mərtəbəsində mən,
Alt mətdəbəsində sən.
Hər gün qapıya gəlib
Gözdən itincə yola salardın,
Ayaq taqqıltımı.
Günəşin rəngi solunca,
Gecə işıqlanınca,
Yollardan adamlar çəkilincə,
Yolumu gözləyirdin.
yollar uzandıqca,
Səbrin qısalırdı.
Mən dönüncə ulduzlar doğurdu gözlərində,
Səhərin açılmasını gözləyirdim.
Sənə çox alışmışdım.
İndi sənsizliyə alışmışam.
Nə o gecələrin uzunluğu var.
Nədə addımladığımız yollar.
Yol həmin yol deyil,
Heç insanlar da…
Hər şey başqalşıb,
Adiləşib.
Yollar çirkin, bitgin.
Biz daha qarşılaşmırıq,
Arzularımızı, xatirələrimizi yıxıblar.
Yerindən,
Şadlıq sayarayı tikəcəklərmiş.

GÖYYALIM

(Qubadlı rayonunun Göyyal kəndinə həsr olunub)

Ey mənim Cənnət üzlü, Cənnət misallı Göyyalım,
Görmədim səndən özgə, qeyri mahalı Göyyalım.

İlahi qüdrətindən var etmişdir əla səni,
Sərmişdir çöllərinə qeybindən xalı Göyyalım.

Düşməzdi Xıdır Nəbi abi-həyat sevdasına,
Olsaydı Turş suyundan əgər ki, hali Göyyalım.

Nigari Əfəndimiz çün seçmiş Hərtiz dağını,
O da bilmiş ki səni, əhdə vəfalı , Göyyalım.

Qəfil qara buludlar aldı ki, başın üstünü,
El-oban bir-birindən düşdü aralı, Göyyalım.

Yazdırıblar adını şanlı tarix yaddaşına,
Unutma Mütəllimi, Azim, Kamalı, Göyyalım.

Fəxrəddin ümid edir,inşallah, azad edərik,
Yenə dönər qoynuna bütün göyyallı, Göyyalım!

BURAX ÇƏKİM DƏRDİMİ

Gəl yalandan adıma bəxtəvərlik sırıma,
Təzələmə, diz çöküb, mənim köhnə yarama.
Dərdimə şərik olma, kədərimə yarama,
Kiminin dərdi çoxdu, kiminin pul-parası,
Burax çəkim dərdimi, ay zalımın balası.

Əl boyda məmləkətə çəkildi əlli sərhəd,
Bölünüb şəhər-şəhər, parçalandıq kəndbəkənd,
Göyçə, Təbriz, Borçalı, Şuşa, İrəvan, Dərbənd,
Alındı bu diyarın neçə qeyrət qalası,
Burax çəkim dərdimi ay zalımın balası.

Bir qardaşım o tayda batmış dilin ağlayır,
Bir qardaşım bu tayda itmiş elin ağlayır,
Doğranıb tikə-tikə, dilim-dilim ağlayır,
Ağlamaqla ağarmaz üzümüzün qarası,
Burax çəkim dərdimi ay zalımın balası.

Bayquşlar məskən salıb Vətən bildiyim yerdə,
Başıma od ələnir deyib-güldüyüm yerdə,
Görürsən ölürəm, qoy, ölüm öldüyüm yerdə,
Nə bəxtim ağarandı, nə yaram sağalası,
Burax çəkim dərdimi ay zalımın balası.

Yetər tikanlı sözlər, yetər kinli baxışlar,
Vallah bizi nə Allah, nə də Vətən bağışlar,
Gəlin tutaq əl-ələ, ay bacılar, qardaşlar,
Bəlkə onda sağala bu Vətənin yarası,
Burax çəkim dərdimi, ay zalımın balası.

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyinin 10 iyul 2015-ci il tarixli qərarı ilə Azərbycan-Dağıstan iki qonşu ölkənin arasındakı mədəni və ədəbi əlaqələrin inkişafındakı müstəsna xidmətlərinə, eyni zamanda ədəbi-bədii yaradıcılığındakı irəliləyişlərə görə, nəğməkar şairə, istedadlı qələm sahibi Zeynəb Dərbəndli (İbrahimxəlilova Zeynəb Şəmsəddin qızı) Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i seçilib.
Qeyd edək ki, Zeynəb Dərbəndli (İbrahimxəlilova Zeynəb Şəmsəddin qızı) 1970-ci il iyun ayının 25-də Dağıstan Respublikasının Dərbənd rayonunun Rükəl kəndində anadan olub.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.”Ömür karvanı”, “Yazdım ki, sözüm qala”, “Məni Anam bağışlasın” şeirlər kitabının müəllifidir.
2015-ci ildə “Zərrələr” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Zərrələr” antologiyasında şeirləri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.

Hava təzəcə qaralmışdı. Həyət-bacada sakitlik idi. Nənəm hinə boylanıb toyuq-cücəni yoxladı, hamısının tarda büzüşüb yatdığını görüncə hinin qapısını bağladı. Sürahidən tutub həmişəki kimi ehmallı addımlarla ikimərtəbəli evin artırmasına qalxan pilləkənlə yuxarı çıxırdı ki, həyət qapısı açıldı. (Darvazanı bağlamağı unutduğunu da indi başa düşdü.) Darvaza önündə qonşu Rüxsarə göründü. O, «bəri gəl, buradır» deyə həyətə dəvət etdiyi yaşlı qadınla alaqapıdan içəri keçdi. Nənəm bu vaxtsız qonaqların gəlişinə təəccüblənsə də bunu biruzə vermədi. Rüxsarə üzbəüz qonşusu idi, darvazaları lap bir-birinə baxırdı. Lakin qonum-qonşu ilə get-gəl eləməzdi, nadir hallarda kiminsə qapısını açardı. Üstəlik də həyət-bacadan əl-ayağın yığışdığı şərqarışan vaxtda. Nənəm dərhal bu nagahani gəlişin Rüxsarənin bələdçilik etdiyi həmin yaşlı qadınla bağlı olduğunu anladı. Gələnlərlə salamlaşıb nigaran baxışlarını onlara dikdi. Rüxsarə də onu intizarda qoymayıb tez mətləbə keçdi. Xoş xəbəri tez yetirmək tələskənliyi ilə sınayıcı tərzdə nənəmdən soruşdu:
– Tavat, yaxşı bax gör, tanıyırsan kimdi?
Nənəm 65-70 yaşlarında görünən, ucaboy, ağbəniz, ala gözlərinin bəbəkləri həyəcandan titrəyən bu qərib qadını diqqətlə süzdü. Qadının aşağı sürüşmüş yaylığının altından görünən düz saçları da, möcüzə gözləyirmiş kimi düyünlədiyi qaşları da ağappaq idi. Bu ağlıq onun işıqlı çöhrəsinə xüsusi yaraşıq verir, simasını daha da nurlu göstərirdi. Təxminən eyni yaşda görünən bu iki qadın bir-birinə xeyli baxdılar. Birdən nənəmin baxışları qadının gözlərinin dərinliyində sancılıb qaldı. «Məryəm» nidasının dilindən qopması ilə onların bir-birinə sarılması, göz yaşlarının bir-birinə qarışması eyni anda baş verdi. Bu səhnə tamaşaya duran oğul-uşağı da, qonşu Rüxsarəni də kövrəltdi.
Nənəm «Allah-Allah! Qamboyumun can-ciyəri» – deyə-deyə Məryəm adlı bu qadını öpub-qucaqlamaqdan doymurdu. Artıq evdəkilər bu adı eşidəndə qonağın kimliyini anlamışdılar. Hamı heyrətlə Məryəmə baxırdı. Əfsanənin gerçəkləşməsi qeyri-real göründüyü kimi Məryəmin uzaq keçmişdəki xatirələrdən gəlişi də nağıl qəhrəmanının gerçək həyatda görünməsi kimi inanılmaz təəssürat doğurmuşdu. Uşaq yaşlarından nənəmin bəxtəvər qızlıq çağları, bəylək malikanəsindəki firavan günləri, daha sonra atası Dadaş bəyin sürgün edilməsi, təzəcə evlənmiş, hələ oğul-uşaq sahibi olmamış qardaşı Qamboyun ömür-gün yoldaşı Məryəmin zorla istəkli ərindən qoparılıb sürgünə göndərilməsi, sonra Qamboyun müharibədə itkin düşməsi, anası Zabitə xanımın dərddən qovrulub ölməsi… bütün bu xatirələri dönə-dönə dinləmişdim.
Nənəm bu qəfil görüşün həyəcanından yerində donub qalmışdı. Məryəmə baxdıqca baxdı, baxdı… Sanki birdən ayılıb əziz qonağını bayaqdan ayaq üstdə saxladığının fərqinə vardı: – Uzaq yoldan gəlmisən, yorğunsan. – dedi. Bir-birinin belini qucaqlamış halda pilləkəni qalxdılar. Nənəmin sevincinin də, kədərinin də həddi-hüdudu yox idi. Sevinirdi ona görə ki, Tanrının iznilə cəmi altıca ay əziz qardaşı Qamboya zövcəlik, atası Dadaş bəyə gəlinlik etmiş Məryəm – anası Zabitə xanımın sevimli böyük gəlini sürgündə ölüb-itməmişdi, Sibirin dəhşətlərindən salamat çıxıb bu görüşə gələ bilmişdi (Sibir dəhşətlərini isə bir qədər sonra Məryəmin söhbətlərindən daha dəqiqliyi ilə biləcək, başının tükləri biz-biz olacaqdı). Kədərlənirdi ona görə ki, Dadaş bəyin sürgün edildiyi, əslində izinin birdəfəlik itirildiyi, üçmərtəbəli bəylik malikanəsindən – dədə-baba ocaqlarından zorla köçürüldükləri, qardaşlarının pərən-pərən düşdüyü, anasının dərddən yanıb-yanıb söndüyü, özünün dürlü-dürlü bəlalara düçar olduğu günlər yenidən gözlərinin önündə canlanmışdı.
O, Məryəmi söhbətə tutmazdan əvvəl çay-çörək süfrəsini yığışdırdı. Şkafı açıb oradakı əmanət saxlancından iki bükülmüş, saralmış bir dəftər vərəqi çıxarıb Məryəmə uzatdı: – Bax gör nə kağızdır?
Yazı pozu bilməyən nənəm qırmızı karandaşla tez-tələsik yazılmış bu kağızdakı mətni əvvəllər oğluna, sonralar nəvələrinə o qədər oxutmuşdu ki, orada yazılanları sözbəsöz əzbərdən bilirdi. Kağızı açan kimi Məryəmin iri ala gözləri dumanlandı. Bir damla yaş yanaqlarından üzüaşağı yuvarlanıb vərəqdəki «daha» sözünün üstünə düşdü. Ondan əvvəlki sətirdə yazılmış «bəlkə» sözünün üstünə də haçansa göz yaşı düşmüşdü. Məryəm bu məktubu yazdığı vaxt, sürgünə göndərildikləri o qəm yüklü qatardakı məşum gecələrdən birində axıtdığı həmin göz yaşını tanıdı. O acı yaşantıları anınca hər iki əli ilə üzünü tutub ürək yandıran hönkürtü ilə ağladı. Evdəkilərdən heç kəs bu anda bütün dünyanın əvəzinə, dünyadakı bütün haqsızlıqlara görə, bütün dərdlilərin göz yaşıyla ağlamaq istəyən bu yaşlı qadına təsəlli vermək istəmədi. Çünki, bu göz yaşlarını heç bir təsəlli ovuda bilməzdi. Nənəm də yana-yana bu göz yaşlarına qoşulub bütöv bir nəslin əsilzadəliyi ucbatından çəkdiyi müsibətlərə ağladı.
Məryəm göz yaşlarını qurudub neçə saatdan bəri əyləşdiyi otağın divarlarına göz gəzdirəndə ilk anda Qamboyun şəklini gördü. Nənəm Tavat xanımın Qamboya sığındığı bu şəkil əslində ayrı-ayrılıqda çəkilmişdi. Qamboy müharibədə itkin düşəndən sonra nənəm hər iki şəkli birləşdirib böyütməyi fotoqrafdan xahiş etmişdi. Fotoqrafın ustalıqla birləşdirib böyütdüyü bu şəkil o vaxtdan evdə ən müqəddəs bir xatirəyə çevrilmişdi. Məryəm irəli gəlib şəklin qarşısında dayandı. Ötən illər ərzində xəyalında yaşatdığı, hələ də o gənclik şövqü ilə sevdiyi istəklisinin gözlərinə baxdı, baxdı… Atası Elbrus bəyin evindən gəlin köçdüyü günü, böyüklərin xeyir-duasını, Dadaş bəyin böyük oğlu Qamboya qovuşacağı anı gizli həsrətlə gözlədiyini, o anın diləgəlməz şirinliyini… daha nələri, nələri xatırladı. Sanki Qamboyun özü ilə üzbəüz dayanıbmış kimi sözə başladı: – 70 yaşı haqlamışam, Qamboy! Sənsiz nələr gördüm, bilsən… Sibir, əzab, təhqir, aclıq, susuzluq, xəstəlik… Ölümün ağzından çıxdım, yollar məni əldən saldı. Adamlar gördüm, mərdi də oldu, namərdi də. Ancaq sənin kimi oğul görmədim, Qamboy!
Sonra gözlərini şəkildən çəkmədən: – Əgər bilsəniz o necə insan idi…Allah onu tək yaratmışdı. Qamboy kimi oğul o vaxt da yox idi, indi də yoxdu – dedi.
Gecəni səhərədək yatmadılar. Nənəm Bakı zadəganlarından olan məşhur Ağacanlılar nəslinin ən yaraşıqlı, Peterburqda yüksək təhsil görmüş oğlu Mehdi ilə toylarından, gəlin göçdüyü faytonun bolşeviklər tərəfindən saxlanmasından, istəkli nişanlısından zorla qoparılmağından, bolşevik İsrafillə (babamla) ailəsinin qalan üzvlərini xilas etmək məqsədilə evliliyə razılaşdığından, ərinin düzəltdiyi, on altı yaşlı qızın sevgi qurbanı bahasına başa gələn saxta boşanma sənədi əsasında anasının, qardaşlarının və özünün Sibirə sürgün edilməməsindən, 1941-ci ildə müharibə başlayan kimi onsuz da Məryəmsiz özünə yer tapa bilməyən Qamboyun özünü ölümün ağuşuna atıb ön cəbhəyə yollanmağından, itkin düşməyindən… və bir çox başqa mətləblərdən söhbət etdi.
Məryəm də öz başına gələnləri danışdı. Sibirə gedən qatarda necə təhqir olunmalarından, yol boyu əsgərlərin onları alçaltmağından, imkan tapan kimi əsilzadələrin intihar etməyindən, özünün baş tutmayan intihar cəhdindən, yeraltı mədəndəki ağır iş rejimindən…
– Saçımızı da qırxmışdılar, Tavat. Aylarla hamam görmürdük, hamının başı bit-sirkəylə dolu idi. Həm də elə ağır işdən sonra hörüklər də başa ağırlıq edirdi. Bilirdim ki, başımızı qırxacaqlar. Ona görə də əvvəlcədən hörüklərimi kəsib gizlətmişdim. Qamboyun əlinin istisi vardı onlarda, qıyıb ata bilməzdim…– sözünün ardını gətirmədi, birdən yaşca özündən böyük baldızı ilə (beş yaş fərqləri vardı) danışdığını xatırlayıb həyadan yanaqları allandı. Lap gəncliyindəki kimi…
Nənəm Məryəmin üzündə əlli il bundan əvvəlki qızartını gördü. Bayaqdan onu maraqlandıran sualı verdi: – Bəs necə oldu ki, qaça bildiniz?
– Yeraltı mədəndə iş çox ağır idi. Bir yandan da aclıq, xəstəlik. Aclıq olan yerdə xəstəlik də əskik olmur. Qızdırma, vərəm, astma… Demək olar ki, hər gün ölən var idi. Ölənləri basdırmağı da bizə tapşırırdılar. Bizimlə heyvandan da pis rəftar edirdilər. Havasızlıqdan hamının rəngi sapsarı olmuşdu. Təkcə ölü basdıranda hava üzü görürdük. Ölü basdırmaq da sənə asan gəlməsin. Sibirin qışını ağlına gətirə bilməzsən. Kişilərin tüpürcəyi havadaca donub saqqalından asılırdı. Şaxtadan yer necə donub daşa dönürsə, orda ən hünərli kişi də qəbir qaza bilməzdi. Hər dəfə qəbir qazmağı üç nəfərə həvalə edirdilər. Bu üç nəfər də əlinə böyük balta alıb başlayırdı buz bağlamış, şaxtadan daşa dönmüş torpağı çapmağa. Bu minvalla elə olurdu ki, səhərdən qəbir qazmağa başlayıb bu işi gecə yarısı başa çatdırırdıq. Bir sözlə, qəbir qazmaq mədəndə gördüyümüz ən ağır işdən də ağır idi.
Bir gün Qarabağ bəylərindən birinin gözəl qızı özünü asmışdı. «Gözəl» deyirəm, amma o qız gözəl olduğunu bəlkə özü də unutmuşdu, həmişə üz-gözünə his yaxıb gəzirdi.
– Niyə?
– Orda namusumuzu qorumaq üçün çoxumuz belə edirdik. Özümüzü qəsdən eybəcərləşdirmək üçün nələr eləmirdik? Hətta qaşlarımızı da yerli-dibli yolub-tökmüşdük… Hə, o qız da imkan tapıb özünü öldürmüşdü. Sibirdə bu özü də bir hünər idi. İntihar etməyə də qoymurdular. Biz sağ qalıb işləməli, aclıq və əzab görməli idik. Çünki, biz sovet hökumətini tanımaq istəməyən kişilərin arvadları, qızları idik. Adamı yandıran bilirsən nədir? Günahsız cəzalanmaq. Buna görə də biz vəziyyətimizlə barışa bilmirdik. Günahımızın təkcə əsilzadə olmasıyla, tək bu suçla Sibirə göndərilməyimizlə barışmaq mümkün deyildi. Hə, o qadın ölən günü hava həmişəkindən də sərt idi. Qəbir qazmağı anama, mənə və başqa bir qadına tapşırmışdılar. Əslində isə bu elə qaya çapmağa bərabərdi. Baltaları götürüb üçlükdə işə başladıq. Hava o qədər soyuq idi ki, şaxta əlcəyin içindən keçib adamın iliyinə işləyirdi. Böyük baltaların ağırlığı da adamı heydən salırdı. Baltanı hər qaldırıb endirəndə daşa dönmüş torpaqdan balaca bir qəlpə qopurdu. Qəbir qazılıb qurtarmaq bilmirdi. Ac-susuz axşamadək qazdıq. Qəbri hələ yarı etməmişdik. Nəzarətçilər deyinir, bizi ən pis söyüşlərlə söyür, işin yubandığına qəzəblənirdilər. Artıq hava qaralmışdı. Əli silahlı nəzarətçilər papiros çəkə-çəkə qarın üstündə gəzişməkdən bezmişdilər. Onlar iki nəfər idilər. Öz aralarında xısınlaşıb nəsə danışırdılar. Qəfildən anam və o biri qadın əllərində balta onlara sarı cumdular. Anam əlindəki baltanı zərblə nəzarətçilərdən birinin başına endirdi. O biri qadın isə baltanı hədəfə vura bilməyib digər nəzarətçini çiynindən yaralamışdı. O, yerə çökən kimi qadın da onun sinəsinə çöküb boğmağa başladı. Onları qətlə yetirmələri o qədər ani oldu ki, baş verənlərdən özümə gələ bilmirdim. Lakin artıq qaçmaq fürsətini əldən vermək olmazdı. Biz yaxınlıqdakı meşəyə üz tutduq. Qaçıb sığındığımız kənddəki ev sahibi çox yaxşı insan idi. O, bizi bir ilədək evində gizlətdi. Sonra… Çox kəndlər, çox evlər gördük… Bir hərbçiyə rast gəldik, o bizə çox yaxşılıqlar etdi, üçümüzə də saxta sənədlər düzəltdi, iş tapdı. Milləti tatardı, polkovnik idi, – Məryəmin nitqi burda qırıldı. Nənəm həyəcanla soruşdu: – Bəs sonra?
– O, bizim bütün qayğılarımıza qalmağa söz verdi. Bizə elə ürəkdən can yandırırdı ki, anamın da hörmətini qazana bilmişdi. Anamı ki, tanıyırsan…Beləcə… – Məryəmin səsi yenə titrədi, Qamboyun divardakı şəklinə baxa-baxa: – İndi o, mənim ərimdir. İstefada olan polkovnik Atabiyev.
– Bəs oğul-uşaqdan nəyiniz var? – Nənəm bu sualı xüsusi maraqla verdi.
– İki qızım var,– sonra nənəmin həmin marağına cavab üçün əlavə etdi: – Oğlum olmadı, olsaydı Qamboyun adını qoyacaqdım. Qızlarıma da Qamboydan danışmışam, məni yaxşı başa düşürlər. O, da yaxşı adamdır (ərini nəzərdə tuturdu), amma çox əsəbidir. Müharibədə kantuziya alıb. Bax belə, Tavat – sanki daha sözü qurtardı. Lakin baldızının gözlərində bir yığın sual görüb dedi: – Mənim ömrüm Qamboyla qurtardı, bəxtim-taleyim onunla getdi. İndiki Məryəm bir cisimdi, bir də xatirə yumağı. Ruhum çoxdan uçub gedib Qamboyun yanına. Eləcə nəfəsim gedib-gəlir… Uzun illərdi ki, sizdən xəbər almaq üçün qovruluram. O qorxu, o xof hələ də canımdan çıxmayıb, ona görə istəyimi kimsəyə bildirməyə ürək eləmirdim. Allahın mərhəməti böyükdü, gec də olsa baş tutdu. Şükür ki, taleyimdə səni, bu torpağı bir də görmək varmış.
Səhərin açılmasına az qalırdı. Yetmiş yaşlı gəlin, yetmiş beş yaşlı baldız bəxtəvər gəncliyin, ömrü çox az olan xoşbəxt günlərin şipşirin anlarını yada saldılar. İllərdən bəri ürəklərində gəzdirdikləri ən ülvi hisslərlə yaddaşlarındakı müqəddəs xatirə saxlancını «töküb-töküşdürdülər.» Birgə yaşadıqları bəylik malikanəsindəki günlərin ən xırda əhvalatlarını da sevinclə yada saldılar. Bu xatirələrin varlığından aldıqları həzz qəlblərini elə bir fərəhlə doldurmuşdu ki, sanki hər ikisinin bir ömürlük sevinc payını saxlayıb-saxlayıb bir gecədə onlara hədiyyə etmişdilər.
Söhbət əsnasında nənəm: – Məryəm, İsfəndiyarı görmək istəyirsən? – deyə soruşdu. Məryəm gəldiyindən bəri sorağını almaq istədiyi, lakin bəd xəbər qorxusundan ehtiyatlandığı üçün susduğu, yeganə qaynının sağ-salamat olduğunu eşidincə düşündüklərini dilə gətirdi: – Soruşmağa ürək eləmirdim, Tavat! Qorxurdum ki, sənin qardaş dağının bir yox, iki olduğunu eşidəm.
– Şükür Allaha, İsfəndiyar sağ-salamatdı. Əvvəlki baməzəliyi, hazırcavablığı da yerində. Mingəçevirdə yaşayır. İstəsən, sabah gedərik.
…Mingəçevirdən qayıdanda Məryəm İsfəndiyarı qucaqlayıb: – Bu son görüşümüzdü, qardaş – dedi, – çox qocalmışam, əslində mən öz isti ocağımdan didərgin düşəndən qocalmışam.
Bu söz hər üçünü kövrəltdi. Doğrudan da hər üçü qocalmışdı. Və hər üçü Məryəmin dediyi vaxtdan qocalmışdı. Külfətin başçısı Dadaş bəy aparılan gecədən. Bəylik malikanəsindən qovulub kirayə ev axtardıqları gündən. Bolşeviklərin məktəb binası etdikləri evlərinin yanından keçəndə gizli-gizli göz yaşı axıtdıqları andan… Çoxdan qocalmışdılar, lap çoxdan…
…Bakıdan Nalçikə yola düşən qatar ləngərlə irəliləyirdi. Təkərlərin nəğməsi onu qoynuna alıb ahəstə-ahəstə uzaqlara aparırdı. Bomboz şoran çöllər də, tək-tük sirkan kollarından başqa kolu-kosu olmayan çılpaq dağlar da, qatar ötüb keçdikcə bir-bir «əyilib-yıxılan» elektrik dirəkləri də onu bu doğma torpaqlardan qoparıb-ayırırdı. Bu ayrılıqda nisgil, kövrəklik qarışıq bir təskinlik də vardı. Bu ayrılıq əlli il bundan əvvəlki o dəhşətli ayrılığa bənzəmirdi. Bu qatar da o qatar kimi yedəyində çəkilməz dərd yükü daşımırdı.
İçində bir yüngüllük vardı Məryəmin. Əlli ildən bəri ilk dəfəydi ki, özünü bu qədər rahat hiss edirdi. Sanki dünyaya yenidən gəlmiş kimiydi. Onu sevən qəlblərin istisini, odunu aparırdı özüylə. Qamboyun şəkildən baxan arxayın baxışları ona – öz vəfalı gözəlinə «Yaxşı ki, gəldin!» deyirdi.

Bakı, 2006.

Bu ulu məhəbbətin sehrinə bax,ilahi,
Könlümüzü bayrağa bağlamağı bacardıq.
Bu yurda əl uzadan düşmənlərin gözünü,-
Elə bu bayraqla da dağlamağı bacardıq.

Kür-Araz qol götürüb süzür Muğan düzündə,
Nə xoşdur aynalanmaq Xəzərin göy gözündə.
Hər an türklüyümüzlə öyünüb Yer üzündə,
Bu bayrağın eşqiylə çağlamağı bacardıq.

Külək sərhəd telində çalır “Vətən marşı”nı,
Gəlin bayraq tutmağa sinəmdəki qurşunu.
Yadlar görməsin deyə, gözümüzün yaşını,
Ürəyin gözüylə də ağlamağı bacardıq.

Duruşda Savalandı, əzəmətdə Şah dağı,
Anlamaz bu hikməti cahil insan, bəd yağı.
Məhəbbət çeşməsindən su içib pərvazlanan,
Azadlıq İlahəsi bu müqəddəs bayrağı,
Ən uca zirvələrdə saxlamağı bacardıq.

Ey mənim qəlbimə kəsilən hakim,
Həsrətin yük olub çiynimin üstə,
Axı mən nə qədər yükünü çəkim?
Yazılan sözümsən dilimin üstə.

Qaçımmı bu ömrün evindən uzaq?
Xoş olar, bu kədər uzaqda olsa.
Tısbağa qınına qayıtmaz ancaq,
Dönürəm ömrümə əzab da olsa.

Sən elə sevgimin yüküsən gülüm,
Eşqindən bu yükə sinə gəlmişəm.
Neyliyim, ömrümün təkisən gülüm.
Səninlə sənsizəm, çox öyrəşmişəm.

Çəkilib otağa, düsüb təkliyə,
Mənə həmdəm olur bil, xəyalların.
Ümidlər məlhəmim, yaşayım deyə,
Yüküm yüngülləşir, yox olur ağrım.

Dünyanın yükünün çəkisi ağır,
Sən ağir dünyamda yünğül
çemkimsən,
Yağışsan, həsrətin içimdən yağır,
Mənim taleyimdə yüksuz yükümsən.

Biri girər həyatıma biri çıxdığı zaman,
Bir insan silinir, o birisi yaddaşa yazılarkən,
Biri unudulmayan, başqa birisi unudulan insan…
Sevən də insan, sevilən də, sevməyən də, sevilməyən də…
“Girmə həyatıma, tənhalığımı çox sevirəm, özümü sevirəm!” dedim,
Eşitmədin, eşitmək istəmədin, qəbul etmədin, keçdi zaman, dəyişdi məkan,
Məndən hamıya şikayət etdin ki, eqoistəm…
Mən də sənin kimi bir insanam, amma başqalarına inanmayan bir insan…
Bağlanmaq istəməyən, sevmək istəməyən, sevgiyə güvəni olmayan…
Mən özümə ancaq inanıram, özümü tanıyıram, özümü qəbul edənəm…
Dostum dostdur bir gün, bir günsə yadlaşar, bir günsə olar düşmən…
Tənhayam, tənhalığım mənə zərbə vurmur insanlar vurduğu zaman…
Yıxıldığım zaman tənhalığım qaldırar məni yenə zirvələrə, özüm özümə nümunəyəm, özümə bağlıyam, özümü anlayıb dəstək birisiyəm mən…
Tənha həyatım qane edirsə məni, sən nigaran qalma məndən…
Səni unutdum, yeni həyata başladım özümlə, o məni aldatmaz, o xəyanət etməz…
Mənəm mənəm, özümü sevirəm, başqasını sevən deyiləm…

06.07.2015