Bir ayağı burda, bir ayağı görda olan qocaları gələcək yamanca üşüdür, yamanca qorxudur… Ötən günlər isə onlar üçün əlçatmaz, ünyetməz, şirin bir yuxudur… Yaxamızı vermişik içimizi güvə kimi yeyən xiffətin əlinə, itirdiyimiz doğmaların, əzizlərin yanına qayıtmaq üçün arabir özümüzü vurmaq istəyirik xatirələr selinə… Zamanın isə geriyə yolu yoxdu; qalmışıq həsrət burulğanında devikə-devikə, yana-yana, alışa-alışa… Keçmişin nə ayağı var yanımıza gələ, nə qulağı var bizi eşidə, nə dili var danışa… Xəyallar dünyası qocalar üçün şipşirindi, şəkərdi, baldı… Ah çəkə-çəkə deyirlər ki, nə qaldı keçmişdə qaldı… Keçmişin isə ayaqları şikəst, qulaqları kar, gözləri kor, dili laldı… 27.12.2020 Rafiq Yusifo]lu
Məni, bizi var edənim Səmamıza günəş ay, Ömrümüzə yar edənim! Sinəsilə sipər olan, şimşək kimi çaxanım İldırım tək yandıranım Bir andaca yaxanım… Tale oxum, tək məhvərim Doğma yurdun eşqi üçün Kül olmağı gözə olan Sevgi pərvanələrim!!! ŞƏHİDİM!!! Qürur yerim! Şərəfim! Qurumayan göz yaşımsan! Silinməyən yaddaşımsan! Sənin fəda olduğun yer Mənim bizim – and yerimiz! Sən – mənim ürəyimin Şah damarı, parasısan! Vətənimin Haqq nəğməsi Azadlığın carçısısan!
Sənin kəsilmiş qolun Ayağın olam İzn versən ayaqların altında uyuyam Vətən oğlu! Böyük qəlbin dərd görməsin! Sənin Vətən sevginə Kaş ki mən də qurban olam…
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi Mənim səliqəli yalnızlığım… Sən necə həm rahatlıq, Həm narahatlıq ola bilirsən? İşini yaxşı bilirsən… Bəzən ən məğlub, Bezən ən qalıb hiss etdirir, Depresiyada boğub, Sonra xilas edirsən. Yuxusuz gecə və gündüzdən sonra Axşam 9 – a yatırdır, Səhər dağınıq evə oyadır, Sonra evin kimi həyatını yığ deyirsən. Bilirsən, Nə gələn var, nə gedən, Nə duyan, nə eşidən. Evdə tək olanda Gələn taqqıltı səsləri kimidir Həyatımda insanlar. Sanki kimlərsə var, Əslində isə kimsə yox. Mənim səliqəli yalnızlığım…
Mənim gözəl donum var, Üstündə çiçəkləri Hərəsi başqa cürə Fərqli idi rəngləri İndi donum bulaşıb Toz olub, torpaq olub İndi donum bulaşıb Qan olub, çirkab olub. O əmi bulaştırdı Məni əlimdən tutdu Uzaqlara apardı Hər gizləndiyim zaman Məni anam tapardı Bu dəfə tapammadı Dadıma çatammadı Orda heç kəs yox idi Bir mən bir əmi idi Dedi ki gəl oynayaq Oynamaq istəmədim, O əmi pis əmidir Məni döydü ,ay ana Ağzım da tutmuşdu Qoymadı ki çığıram Mən anamı çağıram. Donum bütün qan olub Məni bağışla ana Allah baba yorulub Çatammadı dadıma Yolma o saçlarını, Yolma ay mənim anam, Söz verirəm sənə mən Daha pis əmilərlə Oynamaram, ay ana. Allah baba dedi ki Qorxma daha sən burda Pis əmilər qaldı anan olan dünyada.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
İR YORĞUN YOLÇUYAM
Taleyin yolları çox yorur məni, Seçə də bilmirəm ağı qaradan. Dünyaya gələndən dərd yumağıyam, Neynirdi yaradıb məni Yaradan?!
Dərdlərin ilməsin ha sökürəmsə, Deyən yox hansını istəsən seç, get. Allaha üz tutub yüz arzu dilə, Tale sən deyəni demirsə keç, get.
Bu dünya mənimçün bir qəm yuxusu, Alıb qucağında yelləyir məni. Deyəsən yerin də açıq yaxası, Şum edib min yerdən belləyir məni.
Çatdıra bilmirəm fikirlərimi, Qalıram yer ilə göy arasında. Kağız da, qələm də durub qəsdimə, Məni bişirirlər söz yarasında.
Bir yorğun yolçuyam, xurcunumsa boş, Əlimdə balaca söz çomağım var. Mənim kipriyimdə tale yüklü daş, Mənim can çuxamda dərd yamağım var.
Ay ötən günlərim…
Bilmirəm haraya uçub getdiniz, Yanımdan gizlicə keçib getdiniz, Bir uzaq mənzilə köçüb grtdiniz, Hərdən harayıma yetən günlərim, Ay ötən günlərim, ötən günlərim.
İndi qırov düşüb iziniz üstə, Kimsə qovrularmı közünüz üstə, Niyə durmadınız sözünüz üstə, Ömrümdən tökülüb itən günlərim, Ay ötən günlərim, ötən günlərim.
Həsrətli baxışım soraqlar sizi, Üşüdər hardasa sazaq, qar sizi, Ürəyim həmişə arzular sizi, Sinəmdə dərd kimi bitən günlərim, Ay ötən günlərim, ötən günlərim.
Saçıma qar kimi yağıb getdiniz, Hansı bir ömrəsə sığıb getdiniz, Nəcibə nə dedi, çıxıb getdiniz, Məni tərk eyləyib atan günlərim, Ay ötən günlərim, ötən günlərim.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
* * *
Şirin ümidiylə, aldanışıyla, Bir sevgi qapımı döyür yenə də. İndidən görürəm saçda ağ dəni, Qərib harayı var yenə sinədə.
Hicran oyanmasın, ümid sönməsin, Qəm xəbər tutmasın,kədər dönməsin, Dözərəm, mənim də anam ölməsin, Qorxmaram bu yolda olan tənədən.
Nimdaş təsəllidir şirin sözlərin, tavanı sökülmüş uçuq bir damam. Elə qalayıb ki, oda gözlərin, Qorxuram əriyib ovcuna damam.
Üzümə bağlanıb xatirə qapım, Öləm-ürəyimdən keçməz bu sitəm. Keç get, atam oğlu, mən gül deyiləm, Hər bahar bir çəmən qoynunda bitəm.
Bu ilin əsas ədəbiyyat hadisələrindən biri də Qubada keçirilən SilkWay Beynəlxalq Ədəbiyyat Festivalının Azərbaycan turu oldu ki, 32 finalçının əsərlərindən ibarət Antologiya üzümüzə gələn il “Azərkitab” Yayınlarında nəşr olunacaq. Festivalın rəsmi media dəstəkçisi olan “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı antologiyaya daxil ediləcək əsərlərlə oxucularını tanış edir.
İsmayılova Nərgiz Rəfail qızı (Nargis)
Tanrılogiya
Acınacaqlı çığırtı səsləri ilə dolub daşan kabusları Qaianı yuxu üzünə həsrət qoymuşdu. Yuxularındakı çığırtının haradan gəldiyini anlaya bilmirdi. Altı gün idi ki, vəziyyət belə idi. Altı gün idi ki, mərhələ-mərhələ bir anlayış yaranırdı beynində. 6 gün idi ki, yuxularında yasəmən meşələrində gəzişirdi.
Meşənin dərinliklərinə doğru irəlilədikcə çığırtı səsləri getdikcə çoxalırdı. Yıxılırdı, diz çökürdü Qaia. Ruhunu sarmaşıqvari burulğanlar sıxırdı… Bütün beyin hüceyrələrini uşaqkən kəndlərindəki ala kərdilərdə gördüyü sarı alaq otları basırdı sanki… Həmin alaq otları getdikcə sıxırdı təfəkkürünü… Düşüncələrinin bütün şirəsini sorurdu… Düşüncələri inkişafsız qalırdı. Nə isə çatmırdı. Tamamlanmayan qırıq-qırıq həyat kadrlarından ibarət idi, bir anda içinə dığırlandığı bu tanış olmayan dünya.
O gün də belə oldu. Azərlə danışanda yenə özünü bu yeni dünyanın ağuşunda hiss etdi. Qarmaşıq, rabitəsiz fikir yağmurunu dolaşıq cümlələrlə ona da çatdırmağa çalışdı. Danışmağı sevmirdi. Əslində hər kəslə ünsiyyət qurmaq və uzun-uzun söhbətləşmək, müzakirələr aparmaq doğrudan da çox çətin idi…
Ancaq bəzi insanlarla ünsiyyət nəfəs almaq kimi önəmli idi. Bu zaman insanın ciyərlərinə, düşüncələrinə, ruhuna oksigen dolur… Həmin gün də tələsik şəkildə düşüncələrini yönləndirirdi ona. Azər onun da eynilə buna bənzər hislər yaşadığını və bunu mütləq yazmalı olduqlarının vacibliyini vurğulayaraq dəstəyi tələsik asmışdı. Niyə yazmalı idi? Çünki bəlkə də, elə tək çarə yazmaqdı…. Daha nəhəng çoxluğa, multi qatlara, bəlkə də elə meta yoxluğa meydan oxumaqdı yazmaq… Qaia bir zamanlar tramvalarını yazan əsgərləri xatırladı. Yazmaq insanı rahatladırdı. Bir növ, terapiya idi yazmaq… Bununla bağlı bir neçə elmi araşdırma oxumuşdu zamanında…
Yazmağa elə bu zərif tramvasından başlayacaqdı.
İlk öncə onu son 5-6 ayda narahat edib, təşvişə salan yuxularını yazmaq istəyirdi… Yasəmənli meşədən başlayacaq idi yazmağa… Nə idi onu meşəyə sürükləyən? Bu, kabus idimi? Halusinasiyamı? O çığırtı nə idi bəs? Gerçək idi elə bil. Oyananda qulaq pərdələrinə 180 desibel səslə bağırırmışlar kimi hiss edirdi… Bilirdi ki, araşdırmalar 180 desibelin raket atılarkən raketin verdiyi səs gücündə olmasını müəyyən edib. Buna məruz qalmaq isə sadəcə dəhşətdir…
Bu, yasəmənlərin çığırtısı idi? Yasəmən ağaclarını kəsirdilər?
Qaia bunun səbəbini soruşurdu ordan-bura, burdan-ora qaçaraq. Qan, tər içində qalırdı yuxularında. Ağlayırdı. “Kəsməyin, yasəmən ağaclarını!” deyərək yalvarırdı… Yasəmənlər kəsilirdi… Hun çayının suları bənövşəyi rəngə boyanırdı… Qaia gah çaya, gah da meşəyə çırpırdı özünü. Heç kim əl saxlamırdı. Torpağın ürəyi səksəkədə idi, az qalırdı köksü çıxsın yerindən. İy və dad bilməsini itirirdi Qaia. Günəşin yanıq qoxusunu, yasəmənlərin qanının iyini hiss etmirdi. Hun çayından heç bir dad ala bilmirdi artıq. Nə isə dəyişirdi. Paralel dünyayamı sıçramışdı ruhu?
Hun çayı getdikcə özünə deltalar yaradırdı… Bu yeni dünya daha Hakslinin dediyi kimi cəsur deyildi… Bu dünya başını itirmişdi, qudurmuşdu.
Yasəmənlər kəsilirdi…
Hun çayının rəngi artıq hər zaman yasəmən rəngində olacaq – deyirdi gümüş saçlı adam. Gözlərimi qamaşdıran bir nur qüzehli qişa əzələlərimi yığaraq bəbəyimi daraldırdı.
Kim idi bunlar? Adlarını xəbər almaq üçün ağzımı güclə açdım… Hamısının adı eyni idi… Onları sadəcə rəqəmlər fərqləndirirdi…
Gümüş 1, Gümüş 2, Gümüş 3…
Robotlaşmış təxəyyülün məhsulu bu sistem məni ürküdürdü…
Gümüş 1 içlərində ən zəhmli olanı idi… Ağacları eyni sürətdə kəssələr də, o sanki fərqli bir kin bəsləyirdi yasəmənlərə.
-Gümüş 2: Bəli, ilk olaraq gözəl qoxu anlayışı deyiləndə çiçəklər, bitkilər yada düşür…
-Gümüş 3: Gözəl olan hər şey insanı tənbəl edir… İnsanlıq tənbəlliyin daşını atmalıdır… Günəş yanır… Vaxta az qalır. Birazdan tamamilə yanıb kül olacaq… Yeni günəşlər tapmalıyıq…
-Gümüş 1: Ulduzları yandırmağın zamanı çatıb… Bunun üçün bütün dünyadakı şəffaflıq yox edilməlidir… İlk olaraq sular boyanmalıdır… Bütün yasəmən ağacları kəsilməlidir.
Qışqırmağa başladım…
-Bunları kəssəniz tamlıq və vəhdət itəcək…
-Gümüş 1: Hahahaha…Sentimental, melanxolik düşüncə yağışı…Yasəmənlər və vəhdət anlayışı? Gözəllik nə vaxtdan tamlığı qidalandırıb, onun mərkəzinə çevrilib?
-“Gözəllik ayrı -ayrı elementlərdə deyil, birinin digərinə, yəni ələ görə bütün barmaqlarının, biləyə görə əlin, bütün qola görə ön qolun və sonda bütün hissələrin digərlərin görə ahəngdar nisbətində olmalıdır”- deyib Eko…
-Hər deyilən doğrudurmu? Hər doğru insanlar və bizlər –Bubululular üçün doğrudurmu?
-Bu nə soyuqqanlılıqdır? Gözəllik nə vaxtdan təhlükə hesab olunur? Dünyanı gözəllik xilas edəcək… Gözəl qoxular, rahiyələr, dadlar…Qadınlar…
Gözəllik tanrıçası Afroditaya əsaslanan Hesiod, o kəs ki, eramızdan əvvəl VIII əsrdə yaşayıb, gözəlliyin mənbəyinin qadınlar olduğu qənaətindədir.Hesiodun fikrincə, başlanğıcda sonsuz və kompleks bir Xaos var idi. Xaosun qızı Nyks və oğlu Erebosdan (yəni Yeraltı) və Eros (yəni Eşq) dünyaya gəldilər və xaosu gözəllik əvəz etdi. Buna görə kainat gözəlliyin təcəssümüdür.
-Gümüş 3: Yas və Minin faciəsini unutmusunuz deyəsən?
-Elə bir faciə yoxdu… Kim yazıb onu? Esxil? Sofokl? Evripid? Jan Rasin?
-Gəl sənə bunu danışım… Sonrasına özün qərar ver… Emosiyalarla yox, analiz qabiliyyəti ilə şərh et…
Mifologiyaya görə Küknar meşəsinin ən gözəl xanımları Yas və Minin şöhrəti bütün Bibl və Ya ellərində dillərdə dastan imiş. Bir gün Ya elinin kralı Qrenyun Küknar meşəsində ova çıxır. Nağıl edilir ki, Qrenyun bütün heyvanların dilini bilirmiş və ovda ikən dincəlmək üçün söykəndiyi xarabalıqda bayquşlardan iki gözəlin hekayətini eşidir. Kral ovdan qayıdar-qayıtmaz, tələsik bu iki gözəlin sorağına çıxacağına and içir.
Bəşəriyyətin tarix boyu axtardığı şey həmişə gözəlliyi tapmaq və onun arxasınca qaçmaq olub. Ancaq gözəlliyi, gözəli tapmaq təəssüf ki, heç kim üçün kifayət etməyib və hər zaman ən gözəlinə çatmaq hədəflənib.
Bu səbəbdən də, ovdan qayıdan Qrenyun qiyafəsini dəyişib Bibl elinə tacir kimi daxil olur. Ya elinin xəzinəsinin ən nadir almazlarını da Hermes markalı çantasında özü ilə götürür. “Hermes səfirlərin, çobanların, carçıların və yolda olanların himayəçisidir. Magiya, əlkimya və astrologiyanı himayə edir. İlahların elçisi və ölənlərin ruhunun Aidin dünyasına aparan bələdçidir (buna görə də, onu həm də Psixopomp, yəni “ruhların bələdçisi” adlandırırdılar). Cəldlikdə, hiyləgərlikdə və oğurluqda tayı-bərabəri yoxdur”.
Bibl elinə varid olduqda, günəşlə yarışacaq parlaqlıqdakı almazları satmağa başlayır. Öncədən öyrətdiyi adamlar şaiyə yayırlar ki, bəs Bibl kralının sarayında heç belə almazlar yoxdur. Bu almazlar Bibl kralının bütün xəzinəsinə bərabərdir. Almazların şöhrəti və söz-söhbət krala çatır. Əyan-əşrəfə söz verir ki, o almazları günü bu gün xəzinəsinə daxil edəcək. Bibl Kralı İsgəndər, Qrenyunu hüzuruna dəvət edir. Nə and-aman edirsə, tacir almazları satmır ki, satmır. Nəhayət kral kor-peşman soruşur ki, almazlara qarşılıq nə istəyir? Nə istəsə, söz verir ki, verəcək.
Çünki artıq Bibl kralının sözü yerə düşürdü. Əyan-əşrəf kralın sözünə etimad göstərməyib, fısın-fısın danışır, onu lağa qoyub, xısın-xısın gülürdülər. Kral hər şeyi görürdü… Verdiyi sözdən peşman olsa da, “Sonrakı peşmançılıq fayda vermir”…
Ya Kralı Qrenyun da belə fürsəti əldən verməzdi. Tez krala Bibl elinin iki gözəlini, Yas və Mini istədiyini deyir. Bu, kralı qəhərləndirir. Ancaq kral yenə tuta bilməyəcəyi sözlərindən birini vermişdi… Bu dəfə isə bu sözü Ağ saraydakı böyük məclisdə əyan-əşrəfə vermişdi…
Beləliklə Yas və Min Ya elinin tacirinə (əslində kralına) hədiyyə olunur. Qrenyun bic-bic gülür. Artıq bu iki gözəl xanım sayəsində Ya elinin gözəlliyi analarına, igidliyi atalarına bənzəyən dillərə dastan oğul və qızları doğulacaq idi. Qrenyun Yas və Mini karetasına əyləşdirib Ya elinə doğru getməkdə olsun. İndi sizə xəbər verim Yas və Mindən. Ata-analarından, sevimli oylaqlarından, yurd-yuvalarından bu şəkildə zorla qopardılan qızlar xiffət çəkirdilər. Yol boyu gözlərindən damlayan yaşlar hər yeri bənövşəyi rəngə boyayırdı. Keçdikləri yerdə bütün gül-çiçək solurdu. Bu bənövşəyi göz yaşları bütün sevgini, gözəlliyi, xoş rahiyələri yuyub yer üzündən silirdi. Keçdikləri hər oylağı quru çölə çevirən göz yaşları yavaş-yavaş bütün insanların mənəvi keyfiyyətlərini də özü ilə qeybə doğru çəkib aparırdı…
Qrenyun keçdiyi ellərin zümrüd yaşılı oylaqlarını boş, çöllərini quraq görürdü. İnsanların üzündən xoşbəxtlik yerinə narazılıq yağırdı. Hər kəs qaçışır, dayanmadan çalışırdı. Mal-mülk toplamaq həvəsi, hərislik yağırdı bütün insanlardan. Bu yaxşıdırmı? – Düşündü Qrenyun… Bibl ellərinin torpaqları Qrenyuna cəhənnəmi xatırlatmağa başlamışdı. Qrenyun necə olmuşdu ki, bu elə gələndə bunları görməmişdi? Bunun səbəbini öncəliklə hədəfinə çatmağa konsantre olmasında görürdü. Artıq hər şeyi əldə etmişdi. Bəlkə də ona görə, Bibl elləri ona belə sıxıcı gəlirdi. Bəlkə bu iki gözələ görə gözünə gözəl gəlmişdi, ya da diqqətindən yayınmışdı buralar, bilmirdi. Bildiyi və əmin olduğu tək gerçək o idi ki, bu qızlar artıq Ya elinin idi. Ya elinə çatanda kral qızları hərəm ağasına tapşıracaq, özü isə qalibiyyətini qutlayacaqdı. Onun göstərişi ilə qızlar kralaməxsus hazırlanmalı idilər. Ya elinə çatan kimi kral düşündüklərini icra etdi…
Hərəm ağası gözlərindən bənövşəyi rəngdə incilər tökülən Yas və Mini görəndə, öncə bu gözəlliklər qarşısında bihuş oldu, dizləri titrədi, sonra bütün mənəvi keyfiyyətlərini itirdi, qəlbi Böyük səhraya döndü. Yas və Minin ayaq qoyduğu hər torpaq, könül səhralaşırdı. Adətə görə Yas və Min kralla görüşdən öncə 7 gün paklanmalı, Ya ellərinin adət-ənənəsinə uyğun təlimləndirilməli idilər. Bu 7 gün içində vaxtını eyş-işrətdə keçirən kral fərqində deyildi ki, bütün Ya elləri və könülləri səhralaşmağa başlayıb. Artıq söz-söhbət hər yeri bürümüşdü. Bibl elinin iki gözəli gecə-gündüz inci kimi göz yaşları tökürdü. Bütün güllər solurdu, quşlar bala çıxarmır, bülbüllər cəh-cəh vurmurdu. Xalq ayağa qalxmışdı. Qrenyundan onları geri göndərməyi, ya da öldürməyi tələb edirdilər. Bibl elində də vəziyyət eyni idi. İnsanlıq getdikcə məhv olurdu. Qrenyun bütün bunlara o qızların səbəb olduğuna inanmırdı. Xalq qızları cadugər adlandırırdı.
Qrenyun gecə olanda hərəm ağasını yanına çağırdı:
-Mənə qızları gətir – dedi.
Hərəm ağasının sir-sifəti eybəcər hal almışdı. İlk dəfə idi ki, Qrenyun bundan narahat olmağa başladı. Bəlkə də bu qızlar həqiqətən də cadugər idilər?
Sonra bu düşüncəsini özündən uzaqlaşdırmağa çalışdı. Dəqiqələr sonra, yenidən hərəm ağasının qapını taqqıldatması Qrenyunu gerçək dünyaya qaytardı.
Yas və Min kralın çəhrayı yaqutlarla bəzədilmiş otağına daxil olanda Qrenyunun gözləri qamaşdı. Bir müddət göz bəbəkləri ağrıdan sızıldadı. Yavaş-yavaş gözlərini açdı. Qarşısında elə bil iki pəri qızı dayanmışdı. Bunlar, nadir gözəlliyə məxsus Bibl gözəlləri idilər. Qrenyun hiss etdi ki, axtardığını tapıb. Yas və Minin xoş rahiyəsi bütün qoxuları əsir edirdi. Gözəllikləri bütün gözəllikləri qurudurdu. Qrenyun tez boynundakı ametist daşını sığalladı. Bunu ona atası hədiyyə etmişdi. Bu daş onu hər şeydən qoruyacaqdı. Qrenyun yavaş-yavaş sehrləndiyini düşünməyə başlayırdı. Bir könüldən min könülə bu iki gözələ aşiq olmuşdu. Qızlar da ilk dəfə idi ki, belə yaraşıqlı kişi görürdülər. Qul və kəniz kimi gətirildiklərini düşünən gözəllər kralın sevimlisi olacaqlarını gördükdə, bütün qadınlarda olduğu kimi, onların da kralla birgə olduqda üzlərində güllər açmağa başladı.Təklikdə isə yenə qan-yaş tökməyə davam etdilər.
Qrenyun qızlarla yeddi il keçirdi. Yeddi il saraydan çıxmadı. Bu yeddi ildə 14 övladı oldu. Hər biri elə bil bir ay parçası idi. Qrenyun 7 ilin sonunda saraydan çıxanda Ya elini viran qalmış gördü. Elə bil şəhəri qurdlar yemişdi. Hər yer deşik-deşik idi. İnsanlar xəstəliklərdən əziyyət çəkirdilər. Bir-birlərinə gülmür, danışmır, xeyirxahlıq etmirdilər. Qrenyun hiss etdi ki, artıq kral olmağın belə elə bir əhəmiyyəti qalmayıb. Xarabalıqlar içində qalan Ya elinin xalqı Qrenyunu söyüb, daş-qalaq edirdi. Atılan bozumturaq kasıb daşlarının təsirindən, bahalı Ametist ovulub yerə tökülmüşdü…
Canını zorla xilas edən kral atasına, elinə xəyanət etdiyini anlayıb sarsıldı. Bütün günahı onu bu qəflətə sürükləyən gözəlliklərdə gördü. Yas və Mini öldürməyi qərara aldı. Bütün Ya eli kimi kral da getdikcə vəhşiləşirdi. Kralın əmri ilə, “cadugərlərə ölüm!” deyə-deyə küçədə böyük tonqal qurmağa başladılar. Elə tonqal ki, hələ yer üzü yer üzü olandan belə şey görməmişdi. Yas və Min anladı ki, bundan qurtuluş yoxdur. Kral onları məhv edəcək… Gözlərindən qan, yaş tökməyə başladılar. Göz yaşları sel, su olub, tonqalı söndürdü. Bütün Ya eli su altında qaldı. Qrenyun daxil, bütün Ya əhalisi tələf oldu. Övladlarını və Qrenyunu itirən Yas və Min özlərini selə buraxdılar.
Ya elinin məhv xəbəri Bibl elinə çatdıqda, özlərini tələsik kömək üçün ora çatdıran xalq təəccübdən yerindəcə donub qaldı. Ya elinin yerində xoş rahiyəli bənövşəyi güllərlə dolu ağaclar ucalmışdı. Bu güllər elə gözəl idilər ki, qoxuları elə möhtəşəm idi ki, Bibl eli bir də yurd-yuvasına qayıtmadı. Ömürlərini bu ağaclara qulluq etməyə həsr etdilər. Bu çiçəklərə yasəmən deməyə başladılar. Bütün gün o ağacların altında oturub, uzaqlara zillədilər gözlərini. Əkin-biçin olmadı. Evlərdə yemək bişmədi. Kotanlar işləmədi, mal-qara sağılmadı… Nəhayət, Bibl və Ya yox oldu…
“Ey ölü – Osiris, keşişin açdığı gözünə,
Horusun gözünün nurunu qoyuram. Ey ölü – Osiris, saçlarına Horusun gözünün işığını qoyuram…»
-Yasəmən lənətli çiçəkdir. O deyir ki, ya sən, ya da mən!
-Bu nə cəhalətdir belə? Necə yəni, ya sən, ya mən? Bu inancdır axı, özü də batil… Bunun heç bir elmi sübutu yoxdur.
-Gümüş 1: Bəli, elə düşünürsən. Ona görə ki, o, sənə mifologiyadan danışdı. Əslində Bubu planetinin sakinləri gözəlliyin faciələrə, tənbəlliyə, ətalətə səbəb olduğunu elmi-nəzəri cəhətdən sübut ediblər. Hər gün ortalama neçə qadın öz gözəlliyinə vaxt ayırır, bilirsənmi? Buna həm vaxt, həm də maliyyə gedir. Gözəllik sadəcə hiss edilir. O, insanı yaşatmır, qidalandırmır.
-Gümüş 1: Ölülər, ehhh… ölülər? Kimə lazımdır axı ölülər…Yox olmuş əzgin ruhlar…
-Gümüş 2: Bəs bunu kim deyib sənə? Gözəlliyin ruhu qidalandırdığını? Yasəmən ağacının seksuallığı nəhəngləşdirən ətrinin zəhərindən xəbərdarsan bəlkə də…
-Müqəddəs kitablar… Hansı seksuallıq?
–Gümüş 2: Sizin yaradllışınızın qaranlıq səbəbi. Acınacaqlı… Və sizin zəifliyiniz, hahaha….
-Gümüş 1: Bax insan, biz artıq öz kitablarımızı yaratmışıq.
-Hansı kitablardır onlar?
-Gümüş 1: “Transhumanologiya”, “Tanrılogiya”…
-Anlayıram… Tanrı da yasəməni yaradıb…
-Gümüş 3: Hansı Tanrı? Sən hər şeyi qarışdırırsan ey dost!
-Mən sizin dostunuz deyiləm… Siz qəddarsınız…
–Gümüş 3: Əslində siz insanlar daha da qəddarsınız! Bizdən qat-qat daha çox…
-Gümüş 1: Anlaya bilmərsən bizi və kitablarımızı. Bunu bilmək üçün gizli Gümüş əlifbasını öyrənməli, kitabı xüsusi kodlarla beyninə ötürməlisən. Bu isə sizin kimi insanlara açıqlanmayıb.
-Bizim kimi? İnsanları məncə çox aşağı görürsünüz…
-Gümüş 1: Görmürük. Sadəcə, artıq kainat dəyişib…
-Bəs Tanrılogiya nədir?
-Gümüş 1: Bunu mən izah edə bilmərəm… Bu, Tanrının əlindən tanrılığını almaq elmidir. Bir növü öz planetlərimizin tanrısına çevrilmək amalıdır. Nəyə görə öz evimizin ağalığını başqasının əlinə verək? Niyə başqasının qanunları ilə idarə olunaq? Onun verdiyi qədərlə kifayətlənək? Tanrının yaratdığı ilğımlarda sürüklənək?
-Tanrıya qarşı gəlməyin nəticəsi ağır olar. Bu, müqəddəs kitablarda açıqca bəyan olunub.
-Gümüş 1: Öz müqəddəs kitablarımızın varlığından danışdım axı… Görürsənmi, gözəllik vaxt itkisidir? Bayaqdan sənə nələrisə izah etməyə saatlar ayırmışam. Sənsə heç nə anlamamısan… Beynini məşğul edən bircə məsələ var, o da yasəmənlərdir…
-Saatlar? Biz cəmi 10 dəqiqədir ki, söhbət edirik…
-Gümüş 1: Yox, 10 dəqiqə deyil, artıq 10 saatdan artıqdır. Siz köhnə nizamın insanları zaman anlayışının əks olunmalarını duyursunuz. Biz isə zamanın özünü idarə edirik.
Tələsik saata baxdım. Doğurdan da, 10 saata yaxın idi ki, söhbət edirdik. Hiss edirdim ki, halsızlaşıram… Yüz faiz aclıqdan təzyiqim düşmüşdü…
***
“…Ancaq Paraklet gələndə səni bütün həqiqətə yönəldəcək. Çünki öz-özünə danışmayacaq. O, nə eşitsə, deyəcək və gələcəkdən xəbər verəcəkdir”. (Yuhanna, Bab16, ayə: 13)
Günəşin şüaları gözlərimi qızdırırdı… Nədənsə oyanmaq istəmirdim. Yuxularıma qayıtmağı arzulayırdım. Dünyada yaşadıqlarım ürəyimə, beynimə, ruhuma ağır təsir etmişdi. Ağzıma qədər dolmuşdum. Hər an daşacaqdım. Bəzən intihar ən doğru seçimdir deyirdim. Nəsə olsa intihar edərəm deyirdim öz-özümə. Bunu belə unudulmamaq üçün etmək istəyirdim bəlkə də. Bəzən “Alacaqaranlıq”dakı kimi adrenalinli şeylər etmək keçirdi könlümdən, bəlkə də itmiş məni, görərərəm deyə düşünürdüm. İtirmək… itirə-itirə yüksəlmək, böyümək, ölmək… İtirmənin ağrısı, uzaqlaşana doğru böyüyən istəmə daha çox arzulama ehtirası… Bir vaxtlar sənin olana qarşı duyulan darıxmaq hissi…
Yasəmən ağaclarının çığırtıları ilə dolub daşan yuxularım, ağrılı röyalarım məni özünə tərəf amansızca dartırdı. Ağlar antidepresantlar, sedativ tərkibli dərmanlar qəbul edib yatmaq istəyirdim. Dünyanın, dünyamın dəyişən nizamını dərk etmirdim. Məişət qayığlarım, sosial rifahımı təmin edəcək uydurmalarımla keçən saatlarım… Hər dəfə qarşıma qoyduğum məqsədlərim, aşdığım dağlarım… Hər çatdığım məqsədin, reallaşan arzumun ardında gizlənən daxili sızıltılarım. Xoşbəxt ola bilməmələrim. Bilirdim, artıq hər şey dəyişəcəkdi. Bundan sonrası bundàn əvvələ qətiyyən bənzəməyəcəkdi. Yuxularımdan dünyaya uzanan körpünün üzərində dolaşan başıpozuq ruhumun rahatlığa qovuşması lazım idi. Ya o tərəflik, ya da bu tərəflik olmalı idim. Bilirdim ki, hər gün dəyişirəm. Texnologiyanın hər zərrəmə hakim olduğu dünyada mən sentimental abdal kimi dolanırdım. Tutmuşdum yuxularımın gümüşü kəndirindən, sürünürdüm daxilimdəki boşluğu dolduracaq ümidin arxasına.
İnsan kimdi? Mən kiməm? Bir gün insan dərk edəcəkdi əslində nə üçün dünyaya göndərildiyini… Dünya ilğımvari ekzotikası ilə ruhumuzu əsirlərdir əsir özünə əsir edir. Keçici gözəlliklərə alüdə ruhumuz xəstələnib. Süstləşib ruhumuz. Gözlərimiz çuxurunda böyüyüb. Rəngimiz avazıyıb. Dizlərimiz taqətdən düşüb. Qulaqlarımızın biri durmadan cingildəyir. Biri bizi çağırır… Tanrımı? Bubulularmı? Şeytanmı? Xaronmu?
Xaronu da bezdirmişdi bəlkə də Tanrı…
Tanrı kifayət qədər hakimiyyət sürməyibmi? Sıra bizdə idi bəlkə də.. Boşunamı yaradılmışıq? Doğulub, yetkinləşib, yeyib, sekslə məşğul olub, çoxalmaq və ölmək üçünmü?
Tanrı ilə yeni bir oyun başladılmışdı. Bunu insanlar yox Bubulular həyata keçirirdilər. İnsanın sevdiyi hər şeyi, bütün gözəllikləri yavaş-yavaş yox edərək həm də. Tanrılogiya elə bu idimi? Tanrı da yaratdığı ən gözəl, ən məsum şeyləri bu cür məhv etmirdimi? Bir körpənin canına susamırmı? Ya da körpəni əfv etdikdə anasını ağuşuna dartmırmı?
“Nə bəxtiyardır sülh carçıları!
Çünki onlar Tanrının oğulları adlanacaqlar”.
Maqdalalı Məryəmlə tər içində sevişdikdən sonramı söyləmişdi bunu İsa?….Niyə katoliklər sevilməyə layiqlik nəzəriyyəsini fahişə və həyat yoldaşı kimi iki kateqoriyaya bölürdülər? Biri xəyanət, digəri sədaqət, biri zəfər digəri məğlubiyyətmi?
Yuxuma girirdi hər gün İsa… Elə hey Çobanla danışırdılar…Ortaq yol yox idi… Mən idimmi meraca gedən, yoxsa İsa idimi mənə gələn?
“İsa: “Tanrı təkdir”!
Çoban: “Ah, bəli, əgər tanrı varsa, bəlkə də təkdir. Amma iki dənə olsa, daha yaxşı olardı. Biri canavar, digəri quzu üçün, biri öldürən, digəri ölənlər üçün, biri məhkum üçün, digəri cəllad üçün”.
Yuxularımla beynimə bir nəqqaş ustalığı ilə işlənən kodlar məni zəhərləyirdimi?
Bubulularla keçirdiyim ekzotik dəqiqələr (yaxud saatlar) məni tanımadığım, iyini, dadını, əhval-ruhiyyəsini bilmədiyim bir boyutamı aparırdı?
Kim idi bu Bubulular?
Bubu planetin sakinləri idilərmi?
Yoxsa bir yığın mutantmı? Yoxsa bir beyin ilğımı, halüsünasıyamı… Çox gerçək idi yaşadıqlarım. Bunu hiss edirdim.
“Paskalın qumarı”ı nəzəriyyəsini tətbiq edəcəyəm yuxularıma… Nəzəriyyəyə görə Allaha inanmaq inanmamaqdan daha sərfəlidir. Allah həqiqətən var olsa, sonsuz mükafatlar qazanacaq, mövcud olmadığı təqdirdə isə heç bir itkimiz olmayacaq. Real dünyadan qopuşlar yaşayırdım. Daxilən mənəviyyata, gözəlliyə olan meylim və həm də Tanrıya içimdəki qırğınlığım, qəzəbim… Yeni Tanrımı yaradılacaqdı? Tanrını insanmı yaradacaqdır? Bu dəfə oyun tərsinəmi olacaqdı?
Tanrımı insanı yaratdı, insanmı Tanrını?
Bubulular hansı idi? Tanrımı, insanmı, mutantmı?
Mən kim idim? Niyə mən? Mən də Xaron idimmi? Ruhların keçidində dayanan bədbəxt Xaronmu?
Yox mən icra edə bilməzdim bu amansız vəzifəni… Xəyallarım var mənim…Doğrudan, hardadı indi onlar? Niyə artıq xəyal qura bilmirəm. Xəyal qurduğum hər şeyə axtarış çubuğu ilə asanca çatmırammı? Nəyə lazımdı artıq xəyallar? İnsan da, Tanrı da, Bubulular da gülmürdümü xəyallara? İnsan olmaq həm də xəyal qurmaq, darıxmaq, sevmək də deyildimi? Niyə getdikcə utanırdıq hislərimizdən?
Yoxsa texnologiyanın belə sürətli inkişafı dünyanı, mənəviyyatı mədəniyyəti çıxmaz girdaba sürükləyir?
Yoxsa xilas doğrudan da yüksək elmi naliyyətlərdə, nanotexnologiya, metatexnalogiyalarla gələcəkdi?
Tanrının taxtını fəth etmək istəyənlərə ağuşunu açacaqdımı o? Qəbul edəcəkdimi məğlubiyyəti?
Yoxsa onları yenəmi cəzalandıracaqdı?
Bircə qiyamətdəmi görünəcəkdi gözlərə? Onda da ən nəhəng dağıntı üçünmü? İnsanın qiyaməti nə zaman başlayır? Bütün bunlar əslində domino təsiri deyilmi?
“Yaxın Şərqdə İslam ölkələrində ərəb baharı adlanan siyasi-ictimai hərəkatlar buna gözəl nümunədir. 2010-cu ildə Tunisdə xalq üsyanı şəklində başlayan ərəb baharı bir çox ölkədə xalqın hökumətlərə qarşı üsyanı ilə inkişaf edərək Misir, Liviya, Yəmən, Suriya kimi ölkələrə də sirayət edib”.
Bubuluarın yaratdığı yeni sistem Tanrının milyonlarca əsrdir qurduğu nizamı pozacaq, dəyişdirəcək, metanəzəriyyəyə çevirib, idarə olunan edəcəkdi.
…Daxilimdəki böyük qaranlığı oyadırdı bu yuxular və mən hər gün bir az daha sürüklənirdim ona doğru. Yatmaq istəyirdim… Onları görmək onlarla dolaşmaq, onlardan öyrənmək…Amma bircə yasəmənlərə dəyməyəydilər kaş…
Yasəmənlər mənim uşaqlığım idi…İlk şilləsini it laləsi deyilən, yanağında iri qara xal daşıyan o çöl çiçəyini dərdiyi üçün yemişdi Şəbnəm. Mən ilk dəfə onda qorxmuşdum. Gücsüz tək hiss etmişdim. Evdə danışmamışdıq bu məsələni… Zəif görünəcəkdik. Mən idim ən böyükləri. “Balıq başdan qoxar” deyəcəkdi yenidən “atalar”…
Lənətləmişdim o kişini… Həmin il ağır əzabla ölmüşdü. Sevinmişdim. Ölümə sevinmişdim. Hələ də ona nifrət edirəm bir yabani çiçək üçün körpəyə qalxan əllərinə…Bəlkə də elə it laləsi lənətləmişdi onu… Mən inanırdım lənətlərə…
Qabil Habilin qardaşı olduğu kimi Osirisin də düşməni və qardaşıdır. Ra ilk dəfə Misir torpağını işıqlandırandan bəri Xeyir və Şər bir-birinə meydan oxuyur.
Bir gül üçün nifaq, müharibə, nifrət yaranırdı…
Bəlkə də bütün gözəlliklərin məhvinə dair düşünclərində haqlı idi Bubulular… Tanrı da belə etmirdimi? Mələklərin ən gözəlini lənətləmədimi? Bəs Liliti?
“Səndə heç bir təqsir yoxdu, allahlardır bunu edən.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının GƏNCƏ Bürosunun Rəhbəri
* * *
Anlaya bilirdik bir-birimizi, Küssək də, Sussaq da duya bilirdik. Yıxıb tökdüyümüz, Dağıtdığımız Hər şeyi yerinə qoya bilirdik. Bəs niyə olmadı? Nəydi olmayan? Daş dediyin ürəyim də Gördünmü qırıldı axır? Həvəsim qalmayıb Qol qaldırmağa, Yoruldum axır. Pəncərəmdə hirsli külək, Ürəyim qorxudan əsir. Bəs bir də olmasa… Dilim qurusun, Günün İt ulayan qaranlığında Ağlımda bu fikir Neynir, nə gəzir?
* * *
Səni harda başladım? Harda bitirdim səni? Çıxdım ürəyimin qapısınacan, Ötürdüm səni. Yolun yaxın olmasın. Nə doğmamsan, nə yadım, Əllərini üz, dedin, Ümidini kəs, dedin, Kəsdim, Yeddi qapıya payladım. Azın, çoxun qalmasın. Ruh deyilsən, can deyilsən, Həvəssən, bədəndən çıxdın. Elə də sevmədim səni. Ürəyimin zirvəsinə Hərdən çıxdın… Eh! Mənim də gizli-gizli Darıxmağım olmasın.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının GƏNCƏ Bürosunun Rəhbəri
Və bir gün qarşına bir adam çıxa
Və bir gün qarşına bir adam çıxa, Elə oyanasan yuxundan elə Gördüyün yuxular yadından çıxa.
Və bir gün qarşına bir adam çıxa, Əridəsən hisslərinin qarını. Açasan qəlbini bir sərgi kimi, Tək – tək göstərəsən duyğularını.
Və bir gün qarşına bir adam çıxa, Bircə baxışından səsini duya. Səni bu dünyada bəlkə, bəlkə də, Atandan, anandan artıq tanıya.
Və bir gün qarşına bir adam çıxa… Gözlərimdə ürəyimin səsi var. Boğazacan yığılmışam, İlahi, Səbrimin tükənmək təhlükəsi var.
* * *
Nəsə savab iş görmüşəm, Sən çıxmısan qarşıma. Elə yarımcan qalmışdım, Tam çıxmısan qarşıma. Sən yüz ildi gözlədiyim Adsız, bədənsiz ruh ikən, Bu boyda, bu biçimdə Can çıxmısan qarşıma. Bu nə möhtəşəm gəlişdi, Ürək qırmızı çadırda, Gözlərimdə xeyir işdi- Həm düşmüsən ürəyimə, Həm çıxmısan qarşıma. Nəsə savab iş görmüşəm, Sən çıxmısan qarşıma.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident mükafatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının BAKI Bürosunun Rəhbəri
Axırda sən qaldın mənə, Gözlərimi zillədiyim Yola baxan pəncərə. Bu ərköyün payızın, Ən ərköyün yalqızı, Ən kədərli adamı, Elə mənmişəm demə. Milyon kərə silmişəm Göz yaşımı pərdənə, Yola baxan pəncərə…
* * *
Elə-belə nə uzağıq, nə yaxın, Bu nə nizam, bu nə qayda bilmirəm. O hələ də mənim üçün yad axı, Mən hələ də onun üçün heçkiməm…
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident mükafatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının BAKI Bürosunun Rəhbəri
Günəş tək uzağım, od təki istim, İnkarım, olmazım, yetərim, bəsdim, Mən sənin ömründə adicə səsdim, Sən mənim qəlbimdə həzin şeirdin.
Bilmədin sirrimi, demədim mən də, Eləcə döyündü qəlbim sinəmdə. O şahlıq taxtından məni görəndə, İlahi, nə gözəl gülümsəyirdin. Sən mənim qəlbimdə həzin şeirdin…
33 Son yazdığım şeir idi o gecə, Təyyarə edib pəncərədən attığım. Son xəyal idi səninlə qurduğum, Ruhumda yaşattığım. Son idi içdiyim o qədəh də, Elə o zəng də son idi. Saat sabaha işləmişdi, Göy üzü dan idi. Nə deyim ötüb keçən ömrə, Borcumuz yox bir-birimizə. Qıfılladım bəxtimin açarın, Tulladım mavi dənizə. Heç də bədbin deyiləm, Fəlsəfəyəm büs-bütün. İnanmırsan bax gözlərimə, Bədənim külqabıdır, Ruhumsa tüstü, tütün…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Kaçıyor… Kaçıyor… Bakışlarımdan kaçıyor günahkar gözlerin… Kalbimi avutmaya yetmiyor sözcüklerin… Kelimelerin beni Tanrıya taşımaz… Kapıdışarı eder aşkının cennetinden Yüreğime takılıp kalan hırsım… Affedebilirmisin? Hayır… Bırak da yarım kalsın benim Tanrıya yürüyüşüm… Ona senden bahesedeceğim... Hekayetim var... Ondan seni dilemeyeceğim… Şikayetim var… Tanrıçalar günahkar doğuyor… Tanrıçalar günahta boğuluyor… Ve her Tanrıça yeniden-yeniden Hayatı rahminde taşıyıp Sevab doğurur-insan adına… Kaçıyor… Kaçıyor… Bakışlarımdan kaçıyor günahkar gözlerin… Bırak yarım kalsın benim Tanrıya yürüyüşüm… Bırak… Dünyayı alt-üst eder Tanrıçaların dönüşü…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Şu deli gönlümde mevsimi-lale, Umutlar alışık kırmızı alevlere… Ayrılıktan korkmayan gecelerin rengi Üzerimde olsa da hala Yazdığım her kelime sana sevgiyle…
Ellerine dokunmadan kavuşmak… Gidene DUR, sevene UNUT demek gibi bir şey… Boşverebilirim yüz-yüze geldiyimizde, Merak etme… Uçurumu özlemeyi öğrendim, Kimse okuyamaz gözlerimden sevildiğini…
Ve “tut ellerimden” diyecek kadar güçlü… Arkandan bakacak kadar cesaretsiz… “boşver” diyecek kadar deliyim belki… Neyse… Uzun-uzun laflarım işte… Ama…Ömrümün sensizliyi ücretsiz…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Ay qırmızı papaqlı, Ay hamıdan küsən qız… Əlləri umacaqlı, Boy-buxunu süsən qız…
Yenə kimə inandın? Aldadan tapıldımı? “Dağ haqqı”ydımı andın, Dağlarda haqq qaldımı?
Yazdığın” son mesaj”la Hansı qarğış yol aldı? Bir sərçə qayğısıyla Keçmədiyin yol qaldı?
Ay qırmızı papaqlı… Saçı daraqtanımaz… Eşqi “başı qapazlı”, Arzuları gülaçmaz…
Ömrün önündən çəkil, Nə olacaq, olacaq… İkimizdən bir şəkil, Bir xatirə qalacaq…
Aç saçını, tök üzə, Qocalmaqdan da qorxma… Bir bayatı çək bizə, Və də, eşqdən oxuma…
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini Gözlərində gizlət məni, Heç kim bilməsin yerimi, Sənli olan günlərimi Mən dünyaya dəyişmərəm.
Nəfəsinin hərarətin, Sözlərinin kəramətin, Mənə olan məhəbbəti, Mən dünyaya dəyişmərəm.
Gözündəki baxışları, Üzündəki çat qaşları, Təbəssümdən qırışları, Mən dünyaya dəyişmərəm.
Əlinin qabarını da, Dərd, sərini, qadanı da, Dilimdəki adını da, Mən dünyaya dəyişmərəm.
Duamdasan hər gün mənim, Ay ƏZİZİM, Ay SEVDİYİM, Sən mənim özümsən , özüm, Səni dünyaya dəyişmərəm.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini Vətənimə canım qurban, Daşı, qayası da əziz. Mənim elim, obam, doğmam. İnsan nədir ki, Vətənsiz?!
Gülü, çiçəyi ətirli, Hər naxışı, hər ləçəyi, Bir tamaşa hər səhəri, İnsan nədir ki, Vətənsiz?!
Torpağının qoxusunu, Özlətdirir çoxusunu, Qarışdırır yuxusunu, İnsan nədir ki, Vətənsiz.
Sevgili bir yarsan mənə VƏTƏN-uca dağsan mənə, Sən qiblə, dərgahsan mənə, İnsan nədir ki, Vətənsiz?!
İntizaram, Vətən ruhlu, Bir qayayam, daş-çınqıllı, Uzaq getmə, ay eloğlu, İnsan nədir ki, VƏTƏNSİZ?!
Elimizin-obamızın ləyaqətli oğlu, vətənpərvər, yurd sevər insan hörmətli Musa Nəbioğluna
Səhər tezdən oyadıb, ilhamım söyləyir yaz, Yurdsevər bir kəs üçün, el canlı insan üçün. Ruhumun istəyinə qəlb edərmi etiraz, Necə ki, hüceyrələr dodaq açar qan üçün.
Sönməz odu-alovu, əridər sal buzları, Səsləyər vətəninə, qürbətdən yurdsuzları. Gündüzdən rüsxət alıb, yaşadar ulduzları, Çün gecələr can verər üfüqlərdə dan üçün.
Ağlın, zəkan, idrakın dərinlərdən-dərindir, Ey hörmətin sahibi, qəlblərimiz yerindir. Vətən necə əzizdir, necə də şipşirindir, Vətən böyüklüyünü düşünüb duyan üçün.
Günəş şəfəq saçarsa, çayları sal bürüməz, Ürəkdə yer eşqinsə, ürəyi xal bürüməz. Yurdu tikan bürüməz, yurdu qanqal bürüməz, Yurdunda ocaq olub, yanan, parlayan üçün.
Darvazlı balasıyam, Darvazdan başlar izim, O, möhkəm qayalarda sıyrılıb əlim-dizim. Qəhrəmanlıq odur ki, mənim dostum, əzizim, Yanır, əriyir şam tək, bir can, milyon can üçün.
BU YERDƏ
Bir yz günü kənddə təbiətin qoynunda idim. Cib telefonuma zəng gəldi. Bakıdan Musa Nəbioğlu idi. məndən bir dəstə bənövşə istədi.
Gözün aydın olsun, ay Musa müəllim, Açıb bənövşələr, tərdi bu yerdə. Yamaclar bürünüb gözəlliklərə, Zirvələr hələ ki, qardı bu yerdə.
Darvazın meşəsi dərdlərə dəva, Sularından içən tez tapar şəfa. Qara-çisək tökür, açılmır hava, Daşıb, Gəda çayı Kürdü bu yerdə.
Nərgizlər özünə gəlməmiş, ey dost, Arceylə torpağı dəlməmiş, ey dost, Mən necə ayrılım ölməmiş, ey dost, Qəlbim hər gözəllik gördü bu yerdə.
Bənövşə istədin, bənövşə dərdim, Açdı, çiçəklədi bənövşə dərdim. İmkanım olsaydı özüm gələrdim, Tənhalıq nə qəddər zordu bu yerdə.
Tək qoya bilmirəm ata-anamı, Tale sovuşdurur başdan xatamı. Lap görpə vaxtımnan verdi butamı, Ərənlər yuxuma girdi bu yerdə.
Təbiət dilində olmaz yalanlar, Böyükdür Tanrıya səcdə qılanlar. Bu varlığı sevməz, duymaz olanlar, Vallah, laldı, kardı, kordu bu yerdə.
Təbriz, sev vətəni, lap doyunca sev, Ruhun yaylaqlarda qoy eyləsin kef. Hər qaya dibinin ovucu bir ev, Hər kaha ocaqdı, pirdi bu yerdə.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini * Çox qəribə bir haldayam Gülə bilmək, ya ağlamaq??? Düşünürəm… uzaq getmək, burda qalmaq??? Uca TANRIM, mən hardayam??? Sənsizliyin hökm sürən bir dövründə, Yalnızlığın, Tənhalığın sualında , nöqtəsində, Səni bəhanə eyləyib, özmü gəzən bir səmtində, Bu dünyanın qəmin bilib sevincini dadmamış tək kədər və iztirabındayam… Nədir məni bəs kövrəldən ? Suala bax, axı elə indi dedim, bəlkə bir də təkrar edim?! Bəli, mənim vuran qəlbim, Bəli, mənim ilk sirrimi öyrənib də, son sirrimə ilk həmdəmim, Sənsizlikdi bil qorxudan, məni məndən ayrı salıb sənsizliyə sürükləyən, tənhalığına aparan Bax, o yoldan çox qorxuram… Gözümü də yuman zaman, Kirpiklərim keşik çəkir… Ya mənimlə oynar dövran? Ya da,.. ya da məndən misal çəkir… Bir parça qəlb, olmadan həbb De bəs necə, söylə söylə susma… Xəlvətdən de, lap gizlincə Cəsarətin de, çatarmı çarəsiz bir məhəbbətə..? Söylə, gülüm, söylə qəlbim, Yaralı bu ürəyimə Ey bir sözü həbb sevgilim. Yazığın gəlməsin mənə, Mən ki, yad deyiləm sənə… Biz bir canıq, Biz bir qanıq. Mənsizliyə de, dözümün heç çatarmı? Ya tənhalıq… Bəs bu hicran… Bəs intizar … Bəs bu dövran… Səni mənsiz yaşadarmı..? Heç gizlətmə, Söylə ürək, Sən heç susma. Sənin SONAN ölüb getsə, Özgəsi yerin tutarmı…?
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini * Oturub yazıram bu şeiri mən, Nə vaxtsa oxuyub, başa düşərsən. Saxla yaddaşında sözlərimi sən, Faydasın görərsən, qədrin bilərsən. * Mən yaşa dolduqca anladım bunu, Ki, dost da, yoldaşlıq da boş bir xəyalmış… Əvvəli torpaqdır, torpaqdır sonu, Bircə söz insanı gözdən salarmış… * Xəyanət – ən acı bir hiss deyildir, Söz yarası ondan daha da kəskin. İnsanı yaşadan varlıq SEVGİDİR Bundansa xəbərin heç yoxmuş sənin. * Peşiman olmadım heç bir rəyimə, Amma, fələk məni aldatdı yaman. Elə bir dağ çəkdi mənim qəlbimə, Sorğusuz-sualsız ötüşən zaman. * Bəlalar çəkməkdən səngiməyirdim, Ürək parə-parə paralanmışdı… Hisslər ölüb gedir, mən bilməyirdim. Anladım, gec oldu… Pak bildiyim sevgi qaralanmışdı…
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini * Xətt çəkib həyatın hər bir anına, Unudub hər şeyi silə bilərmiş… Dəfələrlə YAZIQ deyib halına, İnsan illər sonra sevə bilərmiş… * Nə var ki, kənardan baxıb gülməyə, Nə var ki, sözlərlə qəlb incitməyə, Bir zaman qərarı verib ölməyə, İnsan illər sonra sevə bilərmiş… * Soyuq bir yataqda sabaha kimi, Tavana dikərsən oyaq gözünü, Fikirlər də deyir mən dediyimi, İnsan illər sonra sevə bilərmiş… * Öz canından çox sevməyə nə var ki, Bezib candan, vaz keçməyə nə var ki, “YARIM, GETMƏ” söyləməyə nə var ki, İllərlə sevdiyin gedə bilərmiş… Sən də bu həyatdan üz çevirəndə, Ürək illər sonra sevə bilərmiş…
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini * Sizə kimi deyim, kimdən danışım, Mənim dağ tək uca bir sevgilimdən. Bilməm necə deyim, necə söz açım, Yəqin anlayarsız söylədiyimdən. * Yəni başlayandan bu günə kimi Dərdi – sərimizi birgə paylaşdıq… O mənə, mən ona açdım sirrimi, Beləcə yad ikən biz doğmalaşdıq. * Şikayət edirəm gileylənirəm, Üzünü çevirir, sanki eşitmir. Nə vaxt ki, şənlənib, deyib-gülürəm, Mənə qan uddurur, qanımı içir. * Əsəbi də deyil, heç şən də deyil, Durduğumuz yerdə dava çıxarır. Yox, düz tapmadınız… kobud da deyil, Hərdən insaf edir, gülüb-danışır. * Əzabın dedimsə , xoşun da deyim. Nazımı çəkməyi xoşuma gəlir. Pis gözlər dəyməsin, mənim sevdiyim Dar gündə həmişə köməyə gəlir. * Ağladır, sel-leysan olur göz yaşım, Sonra əzizləyir, mən barışıram. Lağ yerinə dönür sonra baxışım, Sözlər od, atəşə alovlanıram. * Zəng edib axtarsam, onu bir qəfil, “HƏ?” “NOLUB?” kəlməsi əskik olmayır. Bu zaman karıma mesajlar yetir, Onda da xoş sözlü cavab olmayır. * Daha nə söyləyim, mən sevgilimdən? Kənardan görməsən, heç anlamazsan. Oxu sən şeirimi mənim dilimdən : MƏN NƏ EDƏRDİM, YAXŞI Kİ, VARSAN
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini * Mən fəryad edərkən ayrılıqlara , Ayrılıq başıma gələcək imiş… Mən çəpər olarkən vəfasızlara, Ürək vəfasız birin sevəcək imiş… * Axı nə bileydim bir gün sevərəm, Yolunda canımı fəda edərəm, Mənim olmayanı mənim bilərəm, O isə məni yad biləcək imiş.. * Bulud gözlərimdir, yağış göz yaşım… Sel olub leysanla axım, qarışım. Onsuz isti yay da soyuq bir qışım Ötüb illər boyu keçəcək imiş… * Mən tale yazana şəkk gətirmədim, Ağlım SEV deyəni sevə bilmədim. Qəlbim dilə gəldi, mənsə dinmədim, Nə bilim dil mənə dinəcək imiş… * SONA İNTİZAR dan yadigar sənə, Yazıb yaratdıqca mən ildən-ilə, Bilməzdim el məni sevəcək imiş… Yazdığım şeirlər hər gündən-günə, Dillərdə əzbərə çevriləcəkmiş…
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
SƏNƏ HƏSRƏTİM * Səbrim tükənib…taqətim yoxdur, Mübarizə üçün, qələbə üçün. Bəlkə də sevgimin gözləri toxdur , Usanıb bəlkə də ağlamaq üçün. * Soyuqdur baxışın, nəvazişin də, Üşüdür, nə qədər inad etsəm də. Ərşə çəkilibdir hərarətin də, Mən bunu sirr kimi hey gizləsəm də. * Aldadıb özümü yaşayıram mən, Sənin varlığını duya bilməkçün. Sevgini ömrümə CƏLLAD bilərəm Tək sənin sevginlə ölə bilməkçün. * Sözlər sətir-sətir düzüldü yenə, Sanki sinəm üstə mirvari təkdi. Bu şeirim ərmağan yenə də sənə… Sənsiz bu şeirim də sənə həsrətdir
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini * Qara kölgə kimi qolun boynuma Salıb dörd bir yanda arxamca gələn. İki nəfəs qalıb ömrün sonuna Xəyaldır arzumu viranə edən. * Səmanın üzünə adını yazan Bəyaz buludlardan axır göz yaşım. Adına qəlbimdə imarət quran, Buludlar, ağlayan leysan yağışım. * İllərim izinsiz, xəbərsiz ötür… Mən dəniz, dalğammı de sənə qaçır? Ləpələr qəmimi ikiyə bölür… Qayadır dərdimi hamıya açır… * Uzaqdan səs gəlir… Məni çağıran, Sənmisən,yoxsa bu qəlb inadıdır?! Adını adıma həmdəm bağıran? Yox…yox…bu xəyalındır, məni aldadır…
Narıncı donlu günəş Dənizlə sevişəndə gəl… Küləklər ehtirasını Yağışla söndürəndə gəl… Dünyanın elə vaxtı, Elə günündə gəl ki, Kəpənəklər rəqs eləsin Nəğməsiylə sevdanın… …Elə gəl ki, ortaq olsun inancımız: mavi rəngli məhəbbətin qucağında uyuyarkən Ay olacaq balıncımız…
Ləçək-ləçək ayırdığım Çobanyastığı sevindi; Gəldiyin yollara səpdim… Qolumun üstə düzdüyüm Qərənfillər qəhərləndi; Getdiyin yollara səpdim… Unutduğun adım olsa, Unut… …Dərdinə dönməyim… Bircə onu unutma ki, Gözümün bəxtinə düşüb Çiçəklərə su verməyim…
Ayrıldıq… Dərd tapıldı Canımda sən adında… Bax, sənsiz “bəxtiyar” oldum; Dərmanlara “yar” oldum… …”Xərçənglər gözəl sevir” – çıxdı bu gün bürc falım… Mən səni çox sevdim, Xərçəng həzin halımı… …Ovuc-ovuc içdiyim Dərmanlar da utancaq Ağrımı kəsmir deyə… Ayrıldıq… Adın yazılı qaldı Cibimdəki “kimliyə”…
Gəldin… Sevdim… Getdin… Qırıldı ürəyim, çilikləri izlərinə səpildi… Ağlım yüz dəfə ürəyimə: “Unut!”-deyə təpindi… Getdin… Sevdim… Sevdim yenə, Həsrət əkdim ömür-günə… Sevmədin… “Sevdim!”-demədin bir kərə… Barı, xatırla, unutma, Bir şair sevdi səni; Duyğuları bakirə…
Oxuduğum bir kitabdaydı, ya da baxdığım bir filmdə; sənə baxmaq ibadət imiş eşqə… …Çiyninə baş söykəmək dua, Dərdindən gülməmək oruc tutmaqmış… Bunları öyrəndim… Ağlımın yetmədiyi, əlimin çatmadığı bircə sirr var: bu qədər mavi, bu qədər azad, bu qədər əngin olmağı necə bacardın axı? Bir də… Niyə filmlər və kitablar Sənə mənə danışmır? Demirlər: bir dəli sənsiz darıxır?!
Şəhərin ən kənar məhəlləsində, qaranlıq bir küçədə yavaş addım səsləri durmadan küçəni döyəcləyirdi. Bu anda küçədə it-pişik səsləri də duyulmaqda idi. Zibil bu yerlərdə sanki küçənin hər tərəfinə səpələnmişdi. İt-pişiklərsə zibil qutularını eşələyir, özlərinə yem axtarır, nəyisə bölə bilməyəndə isə insanlar kimi dalaşmağa başlayırdılar. Onların hürüşməsi, arabir boğuşması yavaş-yavaş addımlayan adamı heç narahat etmirdi. Ara məhəllələrdən isə ətrafa pis tüstü hər axşam olduğu kimi yenə də yayılmışdı. Nədənsə bu şəhərdə hər kəs gün batandan sonra pis işlərini aradan qaldırırmışcasına onları yandırıb göyə sovurmağa can atırdılar. Pis qoxu isə bütün bu eybəcərliklərin ən dəhşətlisi kimi bu yerlərdə yaşayanların alın yazısına çevrilmişdi.
Addım səsləri şəhərin bu iraq məhəlləsindəki ən son qapının ağzına gəlib bir anlıq dayanmış kimi oldu. Qaranlıqdan üzü görülməyən bu kimliyi naməlum adam nə qədər qapını döyəclədi, açan olmadı. Heç bilmək də çətin idi ki, içəridə kimsə var, ya yox. Adam da bir neçə dəqiqə beləcə cəhd etdikdən sonra bir şey əldə etməyib yenidən üfunət dolu küçənin qoynuna atıldı. Bu andan sonra nəinki bu məhəlləni, bütünlüklə şəhəri kəskin soyuq da çulğamışdı. Dəhşətli dərəcədə hava sərt idi. Bu dəfə havanın sərtliyi insanların bu günlərdəki sərtliyi kimi kəskin və amansız idi. Bu havanın soyuqluğu necə olurdu ki, daha da sərtləşdirdi, amansızlıq qazanırdı?! Belə bir sual da insanların düşüncəsini heç məşğul etmirdi. Soyuq anlayışının əsl mahiyyətini düşünmədən onu yaşamağa adətkərdə olmuşuq, amma həqiqi mənada bilmirdik ki, soyuq əsl həqiqətdə nə olan şeydi.
Soyuq üşümək deyil, soyuq donmaq da deyil. Soyuq üşüdüyün, şaxtanın ən iti bıçaqtəkin səni isidəcək olan bir evinin, isti yuvanın olmadığı zaman duyduğun hisdir. Onu da yalnız belə havalarda qapılar üzünə bağlı olan bu kimi adamlar duya bilərlər. İsti yuvasında oturub isti çayını içənlər bilməz, onlarla evi boş olan, sadəcə birində yaşayan və digərləri qapısı qıfıllı qalan o insan deyilən varlıq isə heç anlamaz, anlamaq da istəməz. Bax belə bir soyuq, şaxtalı bir gün idi. Elə bir gün ki, dediyimiz insanlar onun dəhşətini anlamaqdan məhrum idilər, onlar isti evlərində oturub isti çaylarını ləzzətlə udumlayırdılar, hətta küçələrin, xiyabanların bəyaz qarına baxıb ləzzət də alırdılar. Belə bir gündə çöldə, doğrudan da, elə güclü külək əsirdi və dağlardan insan dərisini kəsən soyuq qar gəlirdi ki, sanki qəzəbi tutmuşdu. Bu qədər güclü bir soyuqda, qarlı-şaxtalı havada şəhərin küçəsində tək-tənha bir adamsa yoluna ara vermədən davam edirdi. Bu şəhərin ara-bərə məhəllələrində bir o idi, bir də olsa-olsa ins-cins…
Küçədə tək-tənha hərəkət edən adam olduqca fikirli-fikirli və özü də heç bilmədən hara gedirmişcəsinə bir döngəyə gəlib çıxdı. Küləyin vıyıltısı da, hansısa yaxın-uzaq dağların başından gətirdiyi dondurucu qar da sanki ona qənim kəsilmişdi. Adam arada bir öz-özünə “Sən nə istəyirsən bizdən, bizimki bizə bəs etmirmi?!” kimi cümlələrlə deyinirdi. Budur, o, döngəni dönəndə küncdə, zibil qutusunu özünə daldalanacaq etmiş bir əyyaşla da qarşılaşdı.
Bəs şəhərdə tez-tez rastlaşdığımız bu əyyaş kim idi, bilirsinizmi?! Yox, onu tanımazsınız, yəqin. Bilmirsiniz, bəlkə, bəziləriniz görübsünüz, amma onu ötəri tanıyırsınız, bilirsiniz. Axı siz hər zaman bir əyyaşa ötəri baxmısınız, ona heç diqqət yetirməmisiniz. İcazə verin biz deyək: Əyyaş insanın ən aşağı nöqtəsidir. Bir insan özünə nə qədər rəhimsiz ola bilər, bax o, o zaman əyyaşa çevrilər. Bu gəzən adamın qarşısında da belə bir insan, daha doğrusu, insanın ən aşağı nöqtəsində bərqərar olmuş bir varlıq dayanmışdı. Adam-sərkərdan və Əyyaş. Necə də ağır bir qarşılaşma!
Adam ona yaxınlaşdı və xeyli səssiz-səmirsiz baxdıqdan sonra soruşdu:
-Adın nədir?
Əyyaş isə başını qaldırmadan cavab verdi, dedi ki, adım Vəhşi, Xortdan, Atılmış… Heç özüm də bilmirəm adımı.
Bu həyatdan küsmüş, özündən nifrət edən adamın cavabı adamı narahat etdi, axı onun da bu gün gəldiyi vəziyyət beləcə əyyaşlıqla başlamışdı. Əyyaş cavan oğlan idi, amma düşdüyü bu çirkab onu sanki ahıl bir insana çevirmişdi. Üzünə diqqətlə baxanda bir zamanlar onun necə də gözəl olduğu, gənc xanımların diqqətini necə çəkə biləcəyi sezilirdi. Amma indi o günlərdən əsər-əlamət qalmamışdı.
-De görüm, neçə yaşın var?
-Yaş? Məni ələ salırsan. Nə yaş!
Əyyaş güldü:
-Mən yaşayırammı ki, yaşım da olsun. Rədd ol burdan! Nifrət edirəm insanlara.
Əyyaş bir insan belə görmək, səsini duymaq istəmirdi. O, əlindəki butulkadan son xortumu da çəkib bədəninə adama doğru fırladır:
-Rədd ol, dedim sənə!..
Adam tək-tənha yoluna davam etməyə başladı. Soyuq yenə güclü idi, təbiətə hakim kəsilmişdi. Səhər də yavaş-yavaş açılmaq üzrədir, insanlar daha isti çaylarını içib küçələrə axışmağa başlamışdılar. Bir azdan küçələrdə uşaqlar da gözə dəyir, onlar qar topu oynayırdılar, səslər, şən gülüşlər isə ətrafa yayılmışdı. Artıq günortaya doğru yeməkxanalardan isti hava, gözəl qoxular da yayılırdı küçələrə. Adam arabir dayanır, istinin və yeməyin qoxusunu içinə çəkirdi. Bəs yolda tək-tənha gəzən bu adam kimi idi? Nə vaxtsa bir nəfərə içini açıb tökmüşdü:
-Mən bir sərkərdanam, dilənirəm, həm də evsiz-eşiksizəm. Döşəyim oturacaqlar, beton döşəmələr, ən yaxşısı yaşıl örtüklərdi. Yastığım yoldan tapdığım bir plastik su butulkası. Yorğanım yayda olmur, payızda səxavətli ağacların yarpağı, qışda buludlar və illər öncə itirdiyim qızımın bəyaz libasıtək ağappaq olan qar olur. Dostum yoxdu, hamı mənə xor baxır. Düşmənim isə bir vəfasız dünyadı. Birinə yığıb yığıştıra bilməyəcəyi qədər verib, digərini lüt-üryan buraxıb. Birinin onlarla içi boş qalan ev-eşiyi, imarəti, digərinin gecələməyə bir daxması da yox. Dünya budu…
Adam düşüb şəhərin küçələrinə, insan yığını çox olan yollara. Dilənir:
-Allah xətrinə məni geri çevirməyin. Acam, istəyirəm…
Biri heç baxmırdı üzünə. Belələrindən o incimirdi heç, digəri söyür, təhqir edirdi. “İtil cəhənnəmə”… “Rədd ol burdan…” “Əclaf…”. Bir kimsə də pul verirdi, on qəpik, iyirmi qəpik… Bir manat… çox zaman da itə atar kimi.
Adam dəmir, bəzən də kağız pullar alırdı. Amma o, əslində, bu pulları heç istəmirdi, istəmirdi bunu insanlardan. “Axı, mən pul üçün dilənmirəm”,-deyirdi.
Bəs bu sərkərdan və o Əyyaş nə istəyirdi?! Ah, onları bir anlaya bilsək, dünya qurtuluşa varacaq. Onlar, təbiətin bütün insanlar kimi onların da payına verdiyi ruzidən, bərəkətdən istəyirdilər. İstəyirdilər ki, onları da anlaya bilək. Onlar birdən-birə belə bir insana çevrilməyiblər ki, bu vəziyyətlə bizlərin heç mi günahı yoxdur? İnsan yaradılmışların ən əşrəfi deyilmi?! Yaradılmışların ən əşrəfi olan insan beləmi hörmətə, rəftara layiq görülməlidir? Heyhat! Heyhat ki, heyhat!
…Adam bax belə bir dünyada, belə bir soyuq, qarlı-şaxtalı gündə etinazsızlıqdan payını almışdı, ona əzab verən, bəlkə də, havanın soyuqluğundan çox insanların biganəliyi, soyuq münasibəti idi. Belə bir vəziyyətdə o, ağır-ağır yolunda davam edirdi, çox düşüncəli idi, sanki hər kəsdən, hər şeydən ümidini kəsmişdi. Siz heç hər kəsdən, hər şeydən ümidini kəsən adam görmüsünüzmü?
Hava isə getdikcə soyumaqda davam edirdi. Təbiəti isidən Günəş bu nəhs gündə qəribəlikdən heç doğmadı da. İnsanlar isti evlərindən çıxdılar, işə gedən qayıtdılar, yollar, küçələr, xiyabanlar dolub-daşdı və artıq gün başa çatmaq üzrə idi. Budur, şəhərə qaranlıq da çökməyə başlayıb. Hər kəs isti yuvasına tələsir. Şaxtalı hava kimi onlar da necə sərt və soyuqdurlar, ilahi. Adam isə yenə küçələrdə tək-tənha. O, özünə sığınıb, üşüyür, yox daha üşümək mərhələsini də çoxdan adlayıb, o donurdu. Addımları da yavaşıyıb, artıq ayaqları addımlamır, onun sözünə baxmır, sürütlənirdi. Bir azdan adam yerə yıxılır, o, artıq ölümün pəncəsində idi. Bu yetmiş yaşına lövbər vurmuş bu kişi indi yıxılıb yerə. Qar da amansızcasına yağmaqda davam edirdi. İnanmayacaqsınız, adam ölüm ayağında gözlənilmədən istini hiss edir, bədəninə bir istilik hopmağa başlayıb, bədən artıq donmurdu. Bu anda onun gözündən yaş axdı. Sən demə, bu həyatın ona son zərbəsi imiş. Bu əcəl təri imiş onu basıb. Və ölüm, bir gün hamını haqlayacaq o əcəl gerçəkləşdi. Siz necə, düşünmüşdünüzmü ki, ölüm qurtuluşdur?! Adam beləcə qurtuldu ona əzab verən həyatdan. Amma yenə tək-tənha idi. Yanında onu sevən, onun üçün ağlayan, ah-nalə qoparan yox idi. Bəlkə də, beləsi daha yaxşı idi.
…İndi qar daha güclü yağırdı. Budur, bir azdan o, adamın üstünü sanki ağ kəfən kimi örtmüşdü.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Gele bilirmisin? Gel… Gidebildiyin gibi gel… Gidişini kucaklayan yolları Sana tarif edemem… Bitanem… Gel… Bildiyin gibi gel…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Bir ağustos akşamıdır… Yüreğimden esen rüzgar Saçlarına ulaşıyor mu? Sende de hatıralar Aşk saatinin tersine Dörtayak koşuyor mu?
Bir ağustos akşamında Dertleşirim şiirle; “Yağmurlar beni sevmiyor”… “Ama arkadaşım çay Dönüyor bir yudumluk sevgiliye…” Orhan hocam da çaya “arkadaşım” diyor…
Ben ve ağustos akşamı… Kalbim hala unutmuyor İçinden geçib gitmişleri… Beyaz seçmişim çay bardağımı… Ruhumun dalgaları sahile vuruyor, Kim buluyor şiirimde “yitirilmişler”i?
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Tovuz Bürosunun Rəhbəri, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı
Bir yerə ki çağırdılar, Getmək üçün ar eləmə. Bir yerə ki çağrılmadın, Heç o yeri dar eləmə.
Qalsın gözü yollarında, Qoy qalmasın pullarında. Yevroları, dolları da, Manatınla yar eləmə.
Qəpiyinə güllə atma, Ciblərini topa tutma, Topu topa belə qatma, Oynadılan şar eləmə.
Kim çağırdı, dünyaya gəl? Gəl-gəl deyir, amma əcəl, Səma özü kimi dəcəl, Qulağını kar eləmə.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Tovuz Bürosunun Rəhbəri, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı
Payızın üstündə yaman əsirsən, Bir həsir, bir də ki Məmmədnəsirsən, Eləbil tufandan qalan kəsirsən, “Külək, niyə belə əsirsən, külək Niyə ümidimi kəsirsən külək?”
Payızın əlində yesirsən yesir, Baxan elə bilər olmusan nasir, Tutduğun əmələ günəş də susur, “Külək, niyə belə əsirsən, külək Niyə ümidimi kəsirsən, külək?”
Payız səni görüb səsini qısır, Toz-torpaq içində hər işin qüsur, Mənim hisslərimə edirsəm təsir, “Külək, niyə belə əsirsən, külək Niyə ümidimi kəsirsən, külək?!”
722-ci ilin payızı idi. Əməvi xilafətinin başçısı Yezid ibn Əbd əl-Malik otağında narahatlıqla var-gəl edirdi. Son zamanlar aldığı bəzi xəbərlər onun yuxusunu qaçırmışdı. Uzun düşüncələr sonucu axır ki, bir qərar verə bilmişdi. Bir azdan qərarını açıqlayacaqdı. Ancaq hələ də verdiyi qərarın doğrumu, yanlışmı olduğunu qətiləşdirə bilməmişdi. Hərdən keçib yerində otursa da, az sonra gərginliyini azaltmaq üçün təkrar durub gəzişməyə başlayırdı. Bu zaman xidmətçi içəriyə daxil oldu: “Ya Əmir! Əl Cərrah gəldi”!- dedi.
Xəlifə əlinin işarəsi ilə razılığını bildirən kimi Əl Cərrah otağa daxil olub təzim etdi. Xəlifə “Otur”!-deyə əmr edəndən sonra özü də keçib yerində əyləşdi və sözə başladı:
– Azərbaycandan yenə xoşa gəlməyən xəbər almışam. Səksən ildir ki, onları ərəb xilafətinə tabe olmağa məcbur etməyimizə baxmayaraq, yenə də onlar boyun əymir. Onlarla çox ciddi haqq-hesab çəkməyin zamanıdır, Əl Cərrah! Səni Azərbaycana hakim təyin edirəm. Bütün Azərbaycanı hökmümüzə tabe etmək üçün əlindən gələni etməlisən. Ancaq unutma ki, Azərbaycanın quzeyində yaşayan ən böyük türk boylarından olan Xəzərləri məğlub edə bilməsən, o məmləkətdə heç nəyə nail ola bilməyəcəksən. Ümid edirəm ki, həm yaxşı döyüşçü, həm də bizə sadiq xidmətçi olduğunu sübut edəcəksən!
Əl Cərrah ayağa qalxıb əlini ürəyinin üstünə qoydu. Sonra təzim edərək:
– Hökmünüz icra olunacaq, ya əmirəlmöminin!- dedi.
Əmir onu sınayıcı nəzərlə başdan-ayağa süzdü. Sanki sonuncu dəfə baxırdı sadiq xidmətçisinə…
-Yeddi gün sonra səhər Günəş oyanmamış Əl-Cərrah iyirmi minlik qoşunla Azərbaycana yola düşdü. Bərdəyə qədər gəldi və burada düşərgə saldı. Lakin Əmirin tapşırığı və ilk gündən özünü təsdiq etmək ehtirası onun burada rahat oturmasına imkan vermirdi. Odur ki, burada çox qala bilmədi. Bir müddət Bərdədə düşərgə salandan sonra xəzərləri yenmək məqsədi ilə Dərbəndə doğru yol aldı.
…Xəzər döyüşçüləri arasında çaşqınlıq yaranmışdı;
– Xəbəriniz varmı ərəblər bizimlə döyüşə gəlir?!
– Qoy gəlsin, görsün qılıncımızı.
– Deyirlər onlara heç bir silah təsir etmir, heç ox da batmır.
– Xəzərin qılıncı qayanı da yarır. Ərəbin başınımı kəsmiyəcək bu qılınc?!
– Deyilənə görə onlar göylərdən gəlib. Kim onlara silah qaldırarsa, böyük faciələr baş verər. Günəş tutular, ay tutular…
Belə söhbətlər Xəzər döyüşçüləri arasında ikitirəlik və ruh düşkünlüyü yaratmaqdaydı. Ərəb böyüklərinin bölgələrə səpələnən təbliğçilərinin əhali arasında yaratdığı mif artıq, öz işini görməkdəydi…
Günəş yenicə doğmuşdu. Düşmən döyüşçülər üz-üzə dayanmışdı. Bir azdan amansız savaş başlayacaqdı. Əl Cərrah döyüşçülərini bir daha az sonra başlayacaq döyüşə hazırlayırdı:
– Ey ərəb ordusu!
Siz Allah və din yolunda döyüşürsüz. Allahımız, bizə kafirləri öldürməyi əmr etdi. Cəsarətlə və həvəslə döyüşün. Bu döyüşdə kim həlak olarsa, bilsin ki, dərhal cənnətə düşəcək. O biri dünyada sizi ağ bədənli, iri gözlü hurilər qarşılayacaq.
Onlar cənnətdə sizə dadı dəyişməyən şirin sulu bulaqlar, süd gölləri, içənlərə ləzzət verən, yaşıllıqlar içində gecə-gündüz axmaqda olan şərab çayları təqdim edəcək. Siz o şərabdan sonsuza qədər bol-bol içəcəksiz. O şərablar dünyadakı şərablar kimi sizə başağrısı verməyəcək. Bu döyüşdə sağ qalan hər kəs isə böyük şöhrət qazanacaq, çoxlu qənimət əldə edəcək, var-dövlət sahibi olacaq, evinə çoxlu qızıllarla qayıdacaq…
…Ordular yüz illərin barışmaz düşmənləri kimi döyüşməyə başladılar. Şiddətli və amansız döyüş oldu. Ancaq buna baxmayaraq, düşmənləri haqqında məqsədli şəkildə yaradılmış mif öz işini görürdü. Xəzər qoşunlarının böyük hissəsi tərəddüd içində, qorxuqarışıq ehtiyat hissi ilə döyüşürdü. Beləcə, səhər başlayan döyüş axşama yaxın ərəb qoşunlarının zəfəri ilə sonuclandı.
Ərəb qoşunları bu döyüşdən xeyli qənimət əldə etmişdi. Onların qəniməti keçdikləri yaşayış yerlərindən taladıqları var-dövlət və daha çox qazanc əldə etmək üçün qul kimi satmaq niyyətilə apardıqları əsirlər idi…
O ili Əl Cərrah qışı Aranda keçirdi, yazda isə Ərdəbilə gəldi və burada düşərgə saldı.
…724-cü ilin əvvəllərində xəlifə Yezid ibn Əbd əl-Malik öldü. Ondan sonra Yezidin qardaşı Hişam ibn Əbd əl-Malik xəlifə oldu. Yeni seçilən xəlifə Əl Cərraha xəbər göndərdi. Ona Azərbaycanda qalmağı və yenidən ayağa qalxmağa başlayan Xəzərlərə qarşı savaşmağı əmr etdi. Əl Cərrah bir müddət Savalanın ətəyində düşərgə salandan sonra yaxın zamanda əmrə uyğun olaraq, Dərbəndə doğru – xəzərlər üzərinə yürüş etməyi qərara aldı.
…Xəzərlər heç cür yenilgi ilə barışa bilmirdi. Yenilgidən ən çox qeyzlənən və özünə yer tapa bilməyən Xəzər Xaqanının gənc oğlu Bars Bəy idi. O, artıq bir neçə ay idi ki, döyüşkən Xəzər oğullarını ətrafına toplayıb işğalçılara qarşı savaş açmaq üçün hazırlıq görürdü. Bunun üçün də ardıcıl olaraq döyüş təlimləri keçir, onlarla söhbətlər aparır, düşmənlərin heç bir qeyri-adi gücə sahib olmadıqlarını, onları cəsarətlə döyüşərlərsə, Xəzərlərin düşməni yenə biləcəklərinə inandırmağa çalışırdı. Uzunmüddətli söhbətlər və ardıcıl təlimlər öz bəhrəsini verməkdə idi. Yaz gecələrinin birində Xaqan oğlu Bars Bəy qəti addım atmaq niyyəti ilə ordu başçılarını ətrafına toplayıb sözə başladı:
– İki ildir gecələrimiz əzab, gündüzlərimiz qəm içində keçir. İki ildir qəhrimizdən bayram etmədik, şənlik keçirmədik. Törələrimizdən uzaqlaşmağa başladıq. Atalarımızdan utandıq, analarımızın yanında rəzil olduq, qadınlarımızın üzünə baxmaz hala gəldik. Tanrımı üz çevirdi bizdən?! Özümüzə qayıtmağın, bizi üzən əzaba və kədərə son qoymağın zamanı gəldi. Bizi bu rəzil durumdan ancaq savaş qurtara bilər. Savaşaq ki, özgürlüyümüz var olsun! Qılınclar qında pas atmasın! Atlarımız büdrəməsin! Tanrı bizi özgür görmək istər. Savaşaq ki, Tanrı da bizi bağışlasın… Bars Bəy çıxışına qısa ara verib dərindən nəfəs aldı və ucadan sordu:
Ərənlərim! Bu yenilgi ilə yaşamağı qəbul edirsizmi?!
– Yenilgi ilə yaşamaq, yaşamaq deyil, rəzillikdir!
– Ya düşmən üzərində qələbə qazanmalı, ya da savaşaraq ərən kimi ölməliyik!
– Özgürlüyümüzə gedən yol savaşdan keçir. Başqa yolumuz yoxdur! – deyə ordu başçılarından- ərənlərdən səslər ucaldı.
– Elə isə hazırlaşın, sabah döyüşə gedirik! – deyə Xaqan oğlu Bars Bəy qılıncını sıyırıb göylərə doğru uzatdı.
– Sabah döyüşə gedirik! Otuza qədər qılınc qından sıyrılıb havada parladı…
…724-cü ilin yazı idi. Ərəb xilafətinin sərkərdəsi Əl Cərrah Savalan dağının ətəklərində düşərgə salmışdı. O, yaxınlarda Dərbəndə doğru- Xəzərlər üzərinə yürüş etməyə hazırlaşırdı. Son zamanlar Xəzərlərin yenidən ayaqlanmasından az-çox xəbərdar idi. Yürüş üçün toplanmağı və qərar verməyi düşünürdü. Bu düşüncələrlə uğraşdığı bir zamanda ona Xəzər ordusunun onlara doğru gəldiyi və artıq yetişmək üzrə olduğu xəbərini gətirdilər. O, bir az sonra uca bir yerə çıxdı. Quzeydən onlara doğru sel kimi axıb gələn bir ordu gördü.
Bu, Xaqan oğlu Bars Bəyin başçılıq etdiyi Xəzər ordusu idi…
…Qəzəbli və güzəştsiz bir döyüş başladı. Var-dövlət və cənnət arzusu ilə döyüşən qoşunla, cənnətini özgürlüyündə görən bir qoşun arasında ölüm-dirim savaşı oldu. Səhər başlayan şiddətli döyüş günorta başa çatdı. İşğalçı ərəb qoşununun çoxu bu savaşda öldürüldü. Xilafət ordusundan yalnız bir neçə nəfər qaçıb canını qurtara bildi. Əl Cərrahın da cəsədi bu saysız-hesabsız ərəb cəsədləri arasında idi…
…Savalandan quzeyə- Dərbəndə doğru qalib bir ordu gedirdi. Bu, Xaqan oğlu Bars Bəyin ordusu idi. O, çox böyük qənimətlə geri dönürdü. Onun qəniməti yenidən əldə etdiyi qüruru, özgürlüyü və iki ildən sonra ilk dəfə olaraq – Tanrının onu bağışladığı inancından qaynaqlanan – sevinc duyğusunu yaşaması idi.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
Yolüstü- yağışların dostu Danış, susduğum yağış Qulağıma yaxın gəl, Bu sənsən? ! Su yanğıma su gətir, Susuzluğu yatır- gəl! Gələrsən?! Güz çiçəyi kimiyəm. Mən bahar yaşamadım. Sevilməyi bilmədim Ümid kimi- ölmədim. Sən tək dönə bilmədim hər gedişin sonundan. Mən sevgiyə gec qaldım- Sevgidən aca qaldım. Bəlkə də uca daldım. Gəl,e…. gəl.. Yanağımda düzül,gəl. Dodağımda isin! Gəl! Gülərsən. Danış , susduğum yağış Dodağıma yaxın gəl. Bu sənsən..
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
Heç bilmirəm. Heç bilmirəm Arzuları neçə günə ovutdum, İnamımı neçə ucuz dostlarımçun ələdim. Yaşlanırdım -mən həminki,o acıdil kobuddum. Ciblərim də boşalmışdı, ürəyimi xərclədim. Mayası bol uydurmadır sevgilər . Elə olur adətən. Hər gün nağıl dinləyərdim Uşaq ikən “yox babam”ın dilindən. Bir peşəkar yalançıydı -gözlərim də- Gülümsərdi ağrıların əlindən. Dinlədiyim nağıllarda ölənləri saydıqca, Dodağımı gəmirərdim, qabırğam da göynəyərdi əlimdən. Elə gözəl böyümüşdüm , Elə körpə uşaq ikən ölmüşdüm- Fərqlənirdim yaşıdlardan, ilan kimi mələyirdim,İlahi. Deyirdilər ,sən əvəzsiz, bağışlayan, rəhmdil.. Necə oldu, 3-4illik uşaqlığa qıya bildin, İlahi.. Mən yenə də sənə küsdüm, Səndən qaçdım, üsyan etdim, İlahi… Yuxulardan boz dünyama yolladığın qollar da HələliyI həmişəliyə dəyişdilər bir axşam. Yenə həmin qaranlığa göndərdilər könlümü Ayaq tutub , yenə sənə qaça bildim,İlahi..
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
Bu şəbi yeldada səni düşündüm- Gözündə yox idim əzəl baxışdan Bilirdim qozbeli qəbir düzəldər.. Bilmirdim kor qalar gözlər – baxışdan.
Bilirdim qozbeli qəbir düzəldər.. Bilmirdim kor qalar gözlər – baxışdan. Mən yenə bilmədim yoxu, korluğu. Tutmaq da alınmır qara yoxluğu . Tapa bilməyəndə sənli toxluğu Başımı qatmışam suyla, yağışla.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
Sən yadıma düşəndə günəşə göz atıram, gözlərimi yandırır. O parıltı sənsənmi? qalan ağlımı alır.
Sən yadıma düşəndə kəndimizin şəklini ürəyində daşıyır içimdəki boz divar. O kənd sənə tanışdı? Səsin kəndə aparır, mənə tanış o civar.
Sən yadıma düşəndə ay günəşlə yarışmır, günəş ayla öpüşür. O ay sənin dostundu? Mənə səndən danışır, sözünü kəsməyəndə darıxmağım ötüşür.
Sən yadıma düşəndə İçir gülür babalar, gözündə cavanlaşır ən deyingən qarılar. O cürünü görmüsən?! Elə bil çiçəklərdən toz daşıyır arılar.
Sən yadıma düşəndə Dənizdə qayıq batır, əllərimdən yapışır kömək istəyən qollar. O dənizi bilirsən? Necə xoşbəxt olurlar, neçə yuva qururlar on bir rəngli balıqlar…
Sən yadıma düşəndə Düşür yadıma yollar. Yeridikcə hər küçə, səssiz dolanmış qollar. O qolların ağrımır ələndikcə yağışlar?! Mənəm də, Allah haqqı, sən yadıma düşdükcə sonunu dəyişırəm- xoşbəxt bitir nağıllar.
İKİNDİ AZANIYLA… İkindi azanıyla yol alır Üfiqə doğru Günəş. Yol aldığı yerdən sarır buludları atəş rəngi. Bəzəyir göy üzünü Qırmızının sarıyla ahəngi. Qıyıldıqca günün gözü Zamanı xatırladır – Dünəni xatirə, Sabahı xəyal Bugünü acısıyla, Şiriniylə gerçəkliyin bəmbəyaz üzü.
LÖVBƏR SALMAZ GƏMİLƏR Bu limana lövbər salmaz gəmilər, Susar qağayılar sahil boyunca. Günəş də dənizə qıyğacı baxar, Çəkilər qınına yerdən doyunca.
Rüzgar qayalara çırpar dalğanı, Dənizə atılmış dərdlər dağılar. Buxarlanıb göyə çıxan hər dərdə Yağış söylər həzin-həzin ağılar.
Yer üzü islanar insan ahıyla, Allahı unudan yadına salar. Yenə o sahildə bərk qaya üstə Gedənə həsrətli tək qalan ağlar.
YOL BİR NƏFƏS “Öz dibinə kölgə salmaz şam ağacı”, Dərd gözünü zilləyər, Sevinc baxar qıyğacı. Ömür yolun ölçər zaman- Həyat adlı. Bir gün gəlib keçmək bilmir, İllər isə yel qanadlı. Uzaq gəlir, hər şey uzaq, Ümid əsir, arzu əbəs. Bu dünyadan o dünyaya Uzaq deyil, yol bir nəfəs.
TƏBİƏTİN BƏSTƏSİ Budağıyla vidalaşan Xəzəllərin xışıltısı Təbiətin bəstəsidi. Aynəbəndi döyəcləyən Sərçələrin civiltisi Payız zümzüməsidi. Noyabrın bir qucaqlıq darıxmağı Gəlib qoynuna sığınar. Anlayarsan, Hamı hər kəsin heç kəsidi.
ELƏ İNTƏHASIZ DARIXIRAM Kİ… Elə intəhasız darıxıram ki… Dilimdə ən şirin sözüm darıxır. Nəmli kirpiyimin sığal çəkdiyi, Çuxuru göllənmiş gözüm darıxır. Elə intəhasız darıxıram ki… Bu şəhərin mənəm qərib sakini. Qayğılardan yosun tutmuş ürəyim, Qarışdırmış nifrət ilə sevgini. Elə intəhasız darıxıram ki… Uzaq düşər sevinc, kədər boylanar. Pəncərəmi xısın-xısın döyəclər Qaranquşu yola salan son bahar. Elə intəhasız darıxıram ki… Üzərimdə nakam arzu kölgəsi. Bu dünyaya ruhum sığmır əzəldən, Yəqin, odur darıxmağın bəlkəsi.
* Mən seçmədim göz yaşına əsirliyi, Tale seçdi. Ruhum göyərçin tək dar qəfəsdə Kədər biçdi. İndi gözəl nə düşünsəm, yanındadır kədər payım. Sevinc heçdir. Bilinmədi qaça – qovda uşaqlığım, Gəncliyim də Belə….keçdi
Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Sumqayıt Bürösunun Rəhbəri
Mənə nə desən de, xanım əfəndim, Amma mənə bircə “can” demə, nolar! Mənə “can” deyənə can borcum qalır, Qıyıb da gəl “qana-qan” demə, nolar.
Mən çoxdan halıyam can əzabından, Bilirəm can alıb, can vermək nədi. Təzə yaraları qaysaq tutanda, Köhnə yaraları qan vermək nədi…
Daha buz dağıdır mənim can payım, Xəbəri də olmaz – “ət kəs ətindən”. Virandı can evim, könül sarayım, Virandı eşq adlı səltənətim də.
Şan-şöhrət deyirsən… Nə bilim, varsa Şöhrət sənə qurban, şan sənə qurban. Ömrünə bir anlıq ömür qatarsa, Apar, sənin olsun, can sənə qurban.
Dilindən çıxınca bir himə bəndəm,- Mənə alış demə, yan demə, nolar… Mənə nə desən de, xanım əfəndim, Amma mənə bir də “can” demə, nolar.
Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Sumqayıt Bürösunun Rəhbəri
Bir qonaqlıq qurdu Vasif Süleyman, Qışın oğlan çağı, yazı çatışmır. Bir evi soyuqdur, bir suyu gəlmir, Bir də mətbəxində qazı çatışmır.
Ac qılınca çapar yetirəsiydik, İşıqla hər şeyi ötürəsiydik. Nolu hardan olsa götürəsiydik, Nə fayda şitində fazı çatışmır.
Tapardın süfrədə quş südü desən, Qurtaran deyildi bir həftə yesən. Kremildən gəldi arağı, əhsən, Çoxu çox yerində, azı çatışmır.
Dolur boşalanlar, kəsilmir ara, Nə qulluğa söz var, nə sağlıqlara. Efiri dağıdır, sökür gitara, Ekranda Afrika cazı çatışmır.
Bizə də sərfiydi, açım bu sirri, Nə özü içirdi, nə də şoferi. Şəmkir konyakının göründü yeri, Can-başla razıydıq-razı, çatışmır.
İbrahim İlyaslı, sinəni sərif, Yazdığın tənqiddi, yoxsa ki tərif… Bir qafiyən qalır, gəl olma hərif, Biryolluq denən ki, sazı çatışmır.
İblisləşən varlıqların donu təmiz üzü ağ sözü şirin fikri səlis ruhu yanar sevgiləri buza dönmüş odu sönmüş həniri yox əməlləri min rəng verər faydası yox, xeyri yox min məna var min cildi var şəri var zülmət çökən çirkə dönən qəlbi var İblisləşən varlıqların şeytan olmuş məni var
Ulu Tanrım Əmr elədin əzab doğdum gecə – gündüz ölçdüm – biçdim libas kimi geydim onu şaxta gəldi sazaq oldu İsti oldu Soyuq oldu Tək örtüyüm – Göndərdiyin iztirabim Məhəbbətim – “Yox”dediyin tək yasağım İniltim laylaya döndü Avazında uyuyaraq Sinəm sevgimə tək məzar Gözüm qəbrimə qan sızar Bu bir sevgi – Dadı əzabından böyük Bu bir sevgi – vüsalı bölük – bölük…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Yine izlerken onları Kıskançlıkdan ölüyorum… Yine dönüyor başım, Bi daha deliriyorum…
Bu sabah da geldi yine Gökyüzünden Leyla gibi damlalar… Sarmaş-dolaş sevişiyor Damlalarla çınarlar…
Geberiyorum kahrımdan… Ölüyorum… Kimse bilmiyor… Bu sabah vahşetle haykırıyorum: -Yağmurlar beni sevmiyor!
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru
Yakışmıyor öyle sana Bi güldürüp, bi ağlatmak… Dua et, Yazmasın günahına Melekler… Ben günahım muhakkak. Sevda treninden iniş geçen ömürde… Kocaman bi yolculuk duruyor önünde… Hadi… Uzat elini… Kapanmasın aşk defteri… Biliriz ikimiz de Gider de gelmez bu fırsat… Aşk bir serseri…
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident mükafatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının BAKI Bürosunun Rəhbəri
Düşdü gözlərimdən can dediklərim, Min əzab içində, min dərd içində, Allahdan dua tək istədiklərim, Qırışdı alnımda. Qara saçımda, ağardı ağappaq kədərə döndü, Bütün fəsilləri payız elədi. Çiçəyi, böcəyi sevən adamı, Dünyada hamıdan yalqız elədi.
Zəlzələ sonrası dağıntılardan, Çıxan cəsədlər tək nəfəssiz, səssiz, Anlaya bilmədim, günahım nədir, Anlaya bilmədim, kim idiniz siz.
Hərəniz əlində bir bıçaq, bir daş, Məni əli yalın, ayağı yalın qovdunuz, qovdunuz inamım boyu, Qovdunuz, yıxdınız inamlarımdan.
Küsdüm bu dünyanın ağaclarından, Küsdüm bu dünyanın adamlarından. Küsdüm sərçələrdən, qağayılardan, Şimalda don vurmuş okean üstə Bala yedizdirən ağ ayılardan.
Küsdüm, bir mücrüyə çəkilib qaldım, Küsdüm, mat-məəttəl dikilib qaldım. Üzümü Allaha döndərmək üçün İçimdə, çölümdə bir üz tapmadım. Nə tövbə etməyə inam tapmadım, Nə dua etməyə bir söz tapmadım.
Küsdüm bu dünyanın adamlarından, Küsdüm sərçələrdən, qağayılardan. Şimalda don vurmuş okean üstə, Bala yedizdirən ağ ayılardan…
* * *
Qorxma bulud gözündə çaxan o şimşək mənəm, Qışın oğlan çağında payız yaşayır ömrüm. Bu gecə qəm içində tək Allahdı, tək mənəm. Mən cəhənnəm, bu şəhər sənsiz üşüyür, Ömrüm.
Nə söylədin yollara çağıranda uzaqlar ? Tanıdımı görəsən torpaq səni, daş səni? Hara apardı səni qanadında uçaqlar? Hara daşıdı görən dimdiyində quş səni?
