UNUDA BİLSƏN
Bir sevgi əkmişdik,ümid bağında,
Saralıb məhv oldu gözəl cağında,
Bitdi ömrü baharın da, yazın da,
Unut məni, əğər unuda bilsən.
Talan olub,məhv oldusa bu sevgi,
Zəhər olub, içildisə bu sevği,
Ömrümüzə qonaqmışsa bu sevği,
Unut məni, əğər unuda bilsən.
Həyatın oyunu sərtdi, bilirsən,
Artıq yolun sonu,sən də bilirsən.
Unudulmaq yaman dərddi,bilirsən,
Unut məni, əğər unuda bilsən.
Artıq unut məni, unuda bilsən…
(daha&helliip;)
Kərim indi elə bir vəziyyətə düşmüşdü ki, bilmirdi oğluna nə desin. Cəmilə mətbəxdə Kərimə Aynurla birlikdə gördüklərini ərinə danışanda Kərim utandığından Aynurun qarşısına çıxa bilmirdi.
– Səfərin boyunu yerə soxum. Axı, o qızı sevmirdi, nə məcbur idi?
Cəmilə Kərimi sakitləşdirməyə çalışırdı.
– Niyə yalan deyim,mən də gözləmirdim. Səfər içkili olub, qızı zorlamayıb. Qızın da canında az olmayıbda. Düzdür, Lamiyəni Səfərə yaraşdırırdım, amma belə gözləmirdim. Çoxbilmiş qız imiş.
– Fikrin nədir?
– Necə yəni nədir? Oğlunu evləndir. Birinci qızın toyunu eləmək lazımdır.
Kərim əsəbləşdi, Cəmilənin üstünə acıqlandı.
– Bir dəqiqə, nə olub? Bu nə qaçaqaşdır? Hələ qızını kim istəyir bilmirik. Oğlanla maraqlanmalıyam. Bəlkə narkomanın biridir.
– Aybəniz deyir ki, ata-anası rayonda qalır.
Kərim hər şeyi başa düşür.
– Aydındır, oğlan ya tələbədir, ya da fəhlə işləyən biridir. İndidən deyim ki, fəhləyə qız vermərəm.
– Ali təhsilli oğlandır. Kirayə qalır Bakıda.
– İxtisası nədir?
– Axırıncı kursda oxuyur. İmkan yaradılsa yaxşı mühəndis ola bilər.
– Aybənizin də könlü varsa, razıyam. Gəlsinlər. Bircə qızımı xoşbəxt eləsin, nə lazımdırsa kömək edərəm. İndi getməliyəm, işim var.
– Hara gedirsən gecə vaxtı?
– İşim var. Əvvəlcə Səfərlə danışmalıyam.
Kərim oğlunun otağının qapısını döyüb içəri keçdi. Səfər başını salmışdı aşağı, hərəkətindən utanırdı.
– Qarşında xəcalət çəkirəm ata. Vicdanıma and olsun…
– And içmə, inanıram sənə. İndi necə edək?
– Məcburam ata, evlənməyə məcburam.
– Bəs Fidan?
(daha&helliip;)
QUZEY BƏNÖVŞƏSİ
Bənövşə gözləri gülür baharın,
Götürüb aləmi quşların səsi.
Tumurcuq-tumurcuq çıxır canından,-
Çılpaq ağacların soyuqdəyməsi.
Gecənin yuxusu ərşə çəkilib,
Bənövşə ətrinə elçi düşüb dan.
Gözümdə qışlanan həsrət çiçəyim,-
Səni də tanıdım ayrılığından.
Quzey bənövşəsi bir az gec solur,
Sevən ürəkləri sərinlətməyə.
Dağların döşünə yatıb ki ahım,-
Üzünə bənövşə nəfəsi dəyə. (daha&helliip;)
Yaddaşımızı təzələmək
udduğumuz nəfəs boydadı
qısa və uzun.
uzandıqca
özümüzü daha çox qətlə yetiririk.
özümüzü dərk etməyə
gücümüz çatmır.
əvvəl öyrəndiklərimiz
sonra əzbərlədiklərimiz
kəsir ömrümüzü addım-addım.
nə adəmi düşünə bilirik
nə xatəmi.
“İzimlər” -i yaşayırıq.
“bizimlər”-i yaşayırıq.
özümüzü yaşasaq,
görəsən adı nə olacaq?!
Cismi yoxdan var edib,varlığa döndərdi o var,
Bu kasıb cismimizə ruhu verdi sanki o,var.
Məni dərk eyləməyən dərkidir, məni mənimin,
Bu məni məndə tapar,məndə də idrakım ovar.
Ey naşı ovçu dayan, dəyməsə bu ox hədəfə,
Ovçuluqdan utanar,eyləyər ovdan bu ov ar.
Zərrə dərk et ki,bunu zərrədə küllər bölünür,
Bax o tam küllə bölünməz,et abır ardan ov, ar.
Coşqun, eşq qibləsidir,qəlbinə həkk olmuş o ad,
O adı ki o adın tərkibi kök,bircə o, var.
GERÇƏK NAĞILIM
Sən mənim taleyim, alın yazımsan,
Sən mənim həsrətim, çoxum-azımsan.
Sən mənim qəlbimdə sözüm, sazımsan,
Sən sonu butməyən gerçək nağılım.
Bir payız günündə gələn yayımsan,
Ömrümə şərikim, günüm-ayımsan.
Tanrının verdiyi şirin payımsan,
Sən sonu bitməyən gerçək nağılım.
Damaqda dadımsan, ağızda dilim,
Ziyarət etdiyim ocağım, pirim.
Təsəllim səndədir, sənsən and yerim,
Sən sonu bitməyən gerçək nağılım. (daha&helliip;)
Yenə qızlar arasına pıç-pıç düşdü.”Dəli gəldi”- deyə Sənanı göstərib öz aralarında qeybət etməyə başladılar. Universitetdə çoxları onu sevmirdi. Hətta fakültə dekanı da tez-tez onu səbəbsiz yerə acılayırdı. Bəlkə də bu onun azərbaycanlı olmasından irəli gəlirdi. Ukraynada qohumlarının evində qalırdı. Heç kimlə ünsiyyət saxlamırdı. Rus və ingilis dillərini mükəmməl bilirdi. Gözəl rəsmlər çəkirdi. Arada tələbələrin əl işlərinin sərgisi olanda onun da rəsmləri nümayiş olunurdu. Rəsmlərində qəddarlıqla qətlə yetirilmiş uşaq şəkilləri geniş yer tuturdu. Sənanın böyük peşəkarlıqla insan ölümünü belə təsvir etməsi tələbələrin ürəyində qorxu yaradırdı. Axırıncı dəfə dekan onu tənqid etmiş, başqa mövzularda rəsm çəkməyi tövsiyyə etmişdi.
Ertəsi gün rəsm sərgisi olacaqdı. Sərgi üçün yarımçıq qalmış iki əsərini tamamlamalı idi. O, həm də sərgidə çıxış etməli idi. Dərslər qurtardıqdan sonra tələbələr şəhəri gəzməyə getsələr də, o tez evə qayıtdı. Günorta yeməyini yedikdən sonra öz otağına çəkildi. Rəsm fırçasını əlinə aldı. Özünü o sehrli aləmin ağuşuna atdı. Saniyələrin, dəqiqələrin necə keçdiyini bilmədi. Əvvəlcə barmaqları vəhşicəsinə çıxarılmış körpə qızcığacın vahimə dolu sifətini, əzablarını, yaşamaq üçün yazıq-yazıq baxıb imdad istəyən gözlərini çəkdi. Əsərin birini yekunlaşdırıb yarımçıq qalmış o birisinə keçdi. Gecə yarısına kimi yorulmadan işlədi. Qışın soyuğunda yarıya kimi soyundurulmuş və qarnına kimi papiros kötükləriylə damğalanmış 5 yaşlı qızın iztirablarını əks elədi. Fırçası kimi özünün də gözlərindən damla-damla yaş axdı. Nəhayət sərgidə göstərmək istədiyi 2 əsəri yaratdı və bir gecənin içində tamamladı. Otağından çıxanda yorğunluğdan başı gicəlləndi. Gecə yenə də anası onun yuxusuna girdi. Ağlayırdı. Al –qanların içində kömək istəyirdi. Sənan qan-tər içində yuxudan oyanıb divar saatına nəzər saldı. Saat altı idi. Sənan gördüyü yuxunun təsirindən ayrıla bilmirdi. Bir anlıq o gecəni xatırladı. Həyatını alt-üst edib, onu tənhalığa məhkum edən qətlyamı unuda bilmirdi. Hər şey gözlərinin qarşısında baş vermişdi. Sənan özünü ələ alıb yerindən qalxdı. Səhər yeməyini yedikdən sonra əl işlərini götürüb sərgiyə getdi və nümayiş üçün təqdim etdi. Bir müddət keçdikdən sonra jurnalistlər və əcnəbi vətəndaşlar da buraya axın etməyə başladılar. Sərgidə ilk olaraq universitetin dekanı çıxış etdi və o tələbələrin nəaliyyətlərindən söz açdı. Sərgidə ən çox bəyənilən əsər Sənanınkı olmuşdu. Çoxları əsərin müəllifinin kim olduğunu öyrənməyə çalışırdı. İnsan ölümünü əks etdirən azərbaycanlı tələbənin əsərləri onlarda böyük təəccüb yaradırdı. Sənan çıxış etmək istəmirdi. Amma arxada dayanan erməni tələbənin “azərbaycanlılar öldürməyi çox sevirlər, ona görə də əsərlərində də yaxşı tərənnüm edirlər”- deməsi onu qəzəbləndirdi. O, özünü ələ almağa çalışdı. Qonaqları salamladıqdan sonra neçə yaşından rəsm çəkməsindən danışdı. Və nəhayət əsas məqsədinə gəlib çatdı və rus dilində təkcə özünün deyil, böyük bir millətin sözünü başqa xalqların nümayəndələrinə çatdırdı.”Mənim rəsmlərim hansısa rəssamın beyninin aylarca düşünüb fırçalarla ağ kağızlara köçürdüyü fantaziyası deyil, öz gözləriylə vəhşiliklər görən, qan tökməkdən gözləri doymayan ermənilərin 5 yaşlı körpə bacısının dırnağlarının çıxarılmasının, anasının süngüləndiynin şahidi olan bir insanın üsyan dolu həyat hekayəsidir. Mən Xocalı varisi, həm də Xocalı şahidiyəm. Fəxr edirəm ki, burada erməni cəlladlarının xalqımın başına gətirdiyi soyqırım gününü bütün insanlara çatdırıram. Bu bizim haqq səsimizdir. Əminəm ki, düşməndən qisasımızı alacağıq. Torpağlarımızı geri qaytaracağıq. Vətəndən pay olmaz”. Sənanın çıxışı alqışlarla qarşılandı. Onun çiyinlərindən ağır yük götürülmüşdü. Xalqının haqq səsini əcnəbi insanlara çatdırdığı üçün çox sevinirdi.
23.09.2015
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının electron orqanları Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, nəğməkar-şairə Zeynəb Dərbəndli “Dövri mıtbuatda Cəsarətli Qələm sahibi olduğuna görə” “Qafqaz-Media” İctimai Birliyinin təsis etdiyi “Cəsarətli qələm” diplomu ilə təltif olunub.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti
Rafiq Kərimin tapşırığı ilə etibar etdiyi iki oğlanla Mahmudun evinə gəldilər. Rafiq qapını döyəndə qapını cavan bir qız açdı.
Rafiq – Salam xanım. Mahmud evdədir?
– Yoox. Kim idi soruşan?
Rafiq qızdan icazə istəmədən içəri girdi. İki oğlan da içəri keçdilər. İçəri keçən axırıncı oğlan qapını örtdü. Digər otaqdan sarışın, dolu qadın çıxdı.
– Siz kimsiz? Nə lazımdı sizə?
Rafiq – Səsini kəs, otur bir yerdə.
Qadın Rafiqin üstünə gələndə digər oğlan onun qolundan tutub qonaq otağına gətirdi, divana itələdi və dedi.
– Mane olsan Mahmud gələnəcən pis günə düşəcəksən
Qapını açan qız qorxusundan səsini çıxatmadı, sakitcə sarışın qadının yanında oturdu. Rafiqnən birlikdə gələn digər oğlan otaqları gəzirdi. Otaqların birində şkafların siyirmələrini açıb, yoxlayırdı. Axırıncı siyirməni açanda bir-neçə qadın vəsiqələri tapdı. Vəsiqələri otaqdan çıxıb Rafiqə verdi. Rafiq vəsiqələrə bir-bir baxanda Fidana məxsus olan vəsiqəni götürdü.
– Belə də bilirdim.
Rafiq üzünü qadınlara tutdu.
– Hara gedib Mahmud.
Sarışın qadın gözlərini süzdü.
– Mən nə bilim hara gedib? (daha&helliip;)
Bir dəli oğlanam dünya gözümdə
Beş qəpik dəyəri verməyir inan.
Məni fikirləşən dərdimi çəkən
Get öncə özünün dərdlərinə yan.
Bax dünya kürkünə bürünmüsən sən
Bu kürkü soyunsan sanki ölərsən.
Amma bilginən ki, mütləqdir bir gün
Kürkünə arxasınca baxıb gülərsən.
Bu gülüş içinin ağrısı olar
Həqiqət mülkünün oğrusu olar.
Sənin heç bir zaman düşünmədiyin
Yalançı dünyanın doğrusu olar.
Bax… nə qədər ki gec deyil oyan
Haqqa doğru yolun üstündə dayan.
Əgər sarparsansa bu yoldan kənar
O zaman haqqındır, cəhənnəmdə yan.
Sakit, sükut dolu dəniz. Sahili belə məni görərkən qəribə təlatümə gəlir. Sanki düşmənini görürmüş kimi dalğalarıyla məni sahildən qovmağa çalışır, hiddətindən alışır. Dalğalar sahilə elə bir hirslə çırpılırlar ki, hər dəfə ayağımı bir addım arxaya atıram. Gerilədikcə sahildən çox uzaqlaşdığımın fərqinə varıram. Uzaqdan dəniz yaxındakından daha fərqli görünürdü. Dalğaların sahilə hücumu sanki xüsusi rəqsdi. Eyni çılğınlıqla edilən rəqs. Rəqsin zərbəsindən su torpaqla qarışır. Bulanlıq, çirkli dalğalar sanki çirkabıyla mənə olan nifrətini bildirirdi. O dalğaların içində bir sənsizlik vardı. Üstümə gələrək məni boğardı. Geri çəkilməsəm, məni öz qoynunda boğa biləcək qədər qəzəbli dəniz. Ya bu dəniz yox, sənsizlikdi məni boğan?
Qağayıların qığıltısı gəldikcə dalğalar kiçilməyə başlayır. Dalğalarıyla məni boğmağa çalışan dəniz qəflətən sakitləşir. Bir an içində çılğını ram edən qağayılar. Ya bu qığıltılar sənə həzin layla kimi gəldi? Beşiyinə uzanan körpə sənsizlik.
DEMƏ HEÇ NƏ!
Olub keçənlər gerçəkdi,
Hər xatirəm bir çıçək.
Eşqimdən qəlbin nə çəkdi,
Sözünmü var deyəcək?
Demə heç nə,heç nə demə .
Demə solğun bənizindən,
Demə ağlayan gözündən.
Yarımçıq qalmış sözündən,
Bir hərf belə söyləmə,
Demə heç nə, heç nə demə.
Onsuz olanlar olmuşdur
Sevda yükü çəkilməz.
Yazın payız tək solmuşdur,
İndi çiçək əkilməz
Demə heç nə, heç nə demə.
Oxudum qəmli gözündən,
Qəlbindən keçənləri.
Seçirəm artıq sözündən,
Bir vaxt sən seçənləri,
Özünü gəzən özündən
Demə mənə nələr çəkdin
Demə heç nə ,heç nə demə!
Demə heç nə! (daha&helliip;)
DAŞ «GÖZƏLLƏMƏ»Sİ
Ürəksizə «daşsan» deyib daşın ürəyinə dəymə,
Daş var ki, əsrlər döyüb, başını o daşa döymə.
Daşa versən əməyini heç vaxt səni xar eləməz,
Söz var desən daş əriyər, qəlb var ona kar eləməz.
Adamın unutduğunu daşın yaddaşı unutmur,
Kimsə haqsız daşa tutur, haqsız atılan daş tutmur.
Axar suya yuxu danış, sirrini qara daşa de,
Daş – son mənzildəki dostun, məzarının qardaşıdı.
Bağlı-bağlı qapıları döydüyümüz daşlar açdı,
Daşlar tikdi evimizi, yolumuzdan daşlar qaçdı.
Dostun, yadın səbri çatmır, dərdimizi daş dinləyir,
Bu dünyanın gərdişinə daş ağlayır, daş inləyir. (daha&helliip;)
Dünyanı sevgi xilas edəcək
İslamın əsl üzü
Gözəllik, karyera, pul və ardınca məzar…
Qara dəliklər: uca Allah`ın Hafiz isminin təcəllisi
YANLIŞ MATƏM ANLAYIŞI
İsraf etməmək nə üçün vacibdir?
və daha bir çox maraqlı mövzular Düşünən İnsan jurnalının yeni sayında
XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, o taylı, bu taylı şair Ustad Məhəmmədhüseyn Şəhriyara sevgi və sayqılarla!
Tabloda rəqəmlər dəyişir, Ustad!
Halım da dəyişir qoca dünyaya,
Baxdıqca hər dəfə öz pəncərəmdən.
Müəllif
Əzəldən dünyayla sözüm çəp gəldi,
Gəl mənim halımı sorma, ay Ustad!
Bu dünya onsuz da düzələn deyil,
Çox da öz-özünü yorma, ay Ustad!
Hər dəfə yurduma qış gələn günü,
Mən ki öz sözümlə Səni anmışam.
Rəsmini tabloda gördüyüm gündən,
Eşqinlə, ey Ustad, alovlanmışam.
Şimalın Cənubla görüş anı tək,
Gözümün yaşını töküb ağladım.
İnandım bir zaman görüşəcəyik,
Yenə Haqq Allaha ümid bağladım.
Şükürlər olsun ki, Uca Allaha,
Ümidim yenə puç olmadı heç.
Ustadsan, şagirdəm həyatım boyu,
Bir suçum var isə gəl suçumdan keç.
Vahid Azərbaycan övladlarıyıq,
Səngərdə əsgərlər döyüşür, Ustad!
Yeni il gəldikdəkcə hər dəfə, düzü,
Tabloda rəqəmlər dəyişir, Ustad!
Yenə silkələyib duyğularımı,
Oyatdı yuxudan əli payızın.
Atıldım qoynuna bir uşaq kimi,
Qayğıkeş payızın, dəli payızın.
Hissimin yetişmiş nəğmə barını,
Könül bağçasının ilk nübarını,
İki sevən gəncin toy-mağarını,
Ərməğan gətirdi yeli payızın.
Bu yay məni yaman yorğun elədi,
Coşğun xəyalımı durğun elədi…
Könlümü özünə vurğun elədi,
Yağışlı, küləkli əli payızın.
Mən aşiqəm,erməni,
Orda yemə şorbanı.
Durma,köç gəl Bakıya-
Ayağın altda kəsim,
Qoçdan-moçdan,qurbanı.
Hamı məndən yan gedir,
Etmirəm üsyan,gedir.
Erməni gələn yola,
Neçəsi qurban gedir.
Gəl etmə umu,küsü,
Qov qübarı,sil hisi.
Bakıya yaraşıqdır,
Erməninin axçisi.
Gülü ona tər verək,
Elə bu səhər verək.
Bu gələn düşmənlərə,
Yeni bir şəhər verək!
Üzüyin qaşı düşün,
Taxmasın naşı,düşsün.
Haykanuş gələn günə,
Yarımın daşı düşsün.
Yaman qaş-qabağın töküb göy üzü,
Bəyaz buludların qanı qaralıb
Sükutu küləyin götürmür gözü,
Xofdan ağacların rəngi saralır.
Külək yel atını dördnala çapır,
Önündə ağaclar baş əyir qul tək.
Qatıb qabağına qayaya çırpır,
Selləmə yağışı bu çılğın külək.
Sıyırıb qınından şimşək xəncəri
Yazıq buludların cumur üstünə.
Köçəri quşların dolur gözləri,
Küləyin quşlarla görən qəsdi nə?!
Yenə bulud-bulud ağlayır səma,
Yenə də çayların gözü bulanır.
Könlünü günəşə bağlayan səma,
Şimşək qəzəbindən oda qalanır.
Yaşıl yarpaqların qızarır üzü,
Qızarır həyalı qız bənizi tək.
Kipriyi ləçəkli güllərin gözü,
Dərdini ağlayır hey ləçək-ləçək.
Döyür pəncərəmi şıdırğı yağış,
Oyadır yuxudan xatirələri.
Bu payız yağışı günümə naxış,
Bu yağış payızın Tanrı qədəri.
Yaşıl ümidlərin yaşarır gözü,
Saralan yarpaqlar yaşarmır daha
Qızılı payızın yaşaran üzü
Şıdırğı yağışla başarmır daha
Bu payız həsrətin yarı yarpaqlar,
Daha pıçıldamır öz arasinda.
Qızılı yarpaqlar,sarı yarpaqlar
Vurnuxur qaş ilə göz arasında.
Bu payız-əlləri hənalı uşaq,
Yağışı payızın söz qismətidir.
Yaşıl libasını dəyişən torpaq-
Saralan yal-yamac yaz həsrətidir…
Azərbaycan.Quba.
16.09.2015.
Nəğmələri uçub rahatlanmadan
Ətrafa nəvaziş gətirməkdədir.
İnamları zəif görünənlərçün
Ülfət nəsimini əsdirməkdədir.
ADAM
Sənlə söhbətimə giriş verməyə,
Mənə qənd gərəkdi,sənə duz,adam.
De,mənim dərdimə əriyərsənmi?
Ey şaxta fikirli,hissi buz adam!
Gözündən yağan şit baxış qorxulu,
Gizlin fikirlərin yarıyuxulu.
Çölün yaz ətirli,bahar qoxulu,
İçində soluxub son payız, adam!
Xəcalət çəkməyir cibin əlindən,
Kef elə kəlməsi düşmür dilindən.
Məntək yorulmadın arzu selindən,
Sənlə nə danışım,ey ucuz adam?!
Baxsam dünəninə dünənin sönük,
Arxanda qoyduğun günlərə çönük.
Üzün sabahına arxana dönük,
Belə addımlama,hey,quduz adam!
Zaman ucaldıbdı tox alçalmışı,
Yoxa da hə deyib,çox əl çalmışı.
Azmı gördün varkən yox ucalmışı,
Duzdan qayıdanda söylə duz adam!
* * *
Yerləri yandırır ahlar,
Göy su yağacaq bu oda.
Yer-yer cızz edib öləcək,
Tanrını sıxacaq o da.
Canım ruhumda bir kabab,
Ah od qalayıb yox hesab,
Bu ömür bir qədəh şərab,
Dağıtsan axacaq o da.
Bətnimdə sözüm hamilə,
İzində gözüm hamilə.
Əyriyə düzüm hamilə,
O doğsa,doğacaq o da.
Qaldırın yerə düşəni,
İçimdə içim üşənir.
Yollara həsrət döşənir,
Sonuma çıxacaq o da
Qəlbimdə çatdı tonqalı,
Hicrin doğradı vüsalı,
Ay Elnur, bir el misalı,
Baxıbsan,baxacaq o da
Huzur buldum yureğimin sesiyle
seni sevdim bir sevda hevesiyle
vurulmuşdum tek sevgi kelmesiyle
budur işte bir hatìran bir suçum
meğer sende beni çoxdan unutdun.
Yaşamaya sen güc verdin dik durdum
ben yokdum ki sen gelince ben oldum
şimdi yoksun seni aradìm sordum
budur işte bir hatiran bir sucum
biliyorum beni çokdan unutdun.
Fidan hayat acımasız bir yuva
her kes düşer bir gün yolu oraya
eğer birde gelseydm bu dunyaya
severdim bene biliyorum bu suçun
sense beni ebediyen unutdun.
Şairlər vətəni bizim tərəflər deyəndə, Qazax yada düşür. Zərrələrimizlə şairlər vətəninə qədəm qoyduq. İlk olaraq, Qazax ədəbiyyat müzeyinə baş çəkdik. Düzü surpiriz etmək istəyirdik Barat Vüsala oda alınmadı. Həmin gün Barat müəllim xəstələnmişdi. Amma gözəl və ziyalı yazar, ” Məni haraylayır gəmi qayası” adlı kitabın müəllifi Mustafa Rasimoğlu ilə tanış olduq çox maraqlı söhbətimiz oldu. Şeirdən tutmuş şairə kimi müzakirə etdik. Ən azı saat yarım görüşümüz davam etdi. Mustafa müəllimlə qısaca sağollaşıb. Rayon mərkəzi kitabxanasına üz tutduq. Əsərlərini uşaqlıqdan oxuduğum və sevdiyim Vidadi Babanlının qohumu Qazax MKS-nin direktoru Solmaz Babanlı ilə görüşdük. Gəlişimizin səbəbini açıqlayınca çox şad oldu. MKS-nin digər işciləri Direktor müavini Münəvvər Süleymanlı və kitabxanaçı Elnarə Məmmədova kitabişləməni yekunlaşdırıb fonda daxil etdilər. Biz yenidən Mustafa müəllimlə sağollaşıb xoş təsüratla ayrıldıq. Ümid edirəm ki, Qazax rayonunun dəyərli şairləri zərrələrimizi sevə-sevə oxuyacaq, Zərrələr, öz yazıları ilə yaddaşlara həkk olunacaq… Zərrələrin hər birinə uğurlar diləyirəm.
Hörmətlə: Layihə rəhbəri və tərtibatçısı Gülnarə İsrafilqızı
Zərrələrlə bu dəfə də doğulduğum və boya başa çatdığım rayona qədəm qoyduq. İlk olaraq Gədəbəy rayon mərkəzləşdirilmiş kitabxananın direktoru Azər Abdullayevlə görüşdük kitab haqqında məlumat verdik. Sonra isə digər işçilər direktor müavini Elnarə Həsənova və xidmət şöbəsinin müdiri Şöhrət Osmanova kitabla tanış oldular. Kitab yüksək rəğbətlə qarşılanıb fonda daxil edildi. Zərrələrə uğurlar.
Hörmətlə: Layihə rəhbəri və tərtibatçısı Gülnarə İsrafilqızı
Azərbaycan kimya sənayesi -70
Gənclərə örnək şəxsiyyət – Azərbaycanın Əməkdar səmərələşdiricisi Maqsud Eyvazov
Azərbaycan kimya sənayesinin 70 illik yubileyinin keçirilməsi bizlər – mətbuat nümayəndələri üçün də böyük əhəmiyyət kəsb edir. Etiraf edək ki, bu vaxta qədər bizim kimya sənayesi ilə bağlı fəaliyyətimiz görülən işləri, keçirilən tədbirləri, aparılan yenidənqurma, modernləşmə işləri ilə əlaqədar icra olunan layihələri informasiya xarakterli qısa və lakonik yazılarla işıqlandırmaqdan ibarət olmuşdur. Əslində bir minnətdarlıq da, kimya sənayesinin 70 illik yubileyini keçirmək qərarına gələnlərə bizdən düşür. Çünkü araşdırmalar aparmaqla kimya sənayesinin 70 illik tarixini mükəmməl öyrəndik. Bir sənaye şəhəri kimi Sumqayıtda mövcud olmuş 10-dan yuxarı kimya zavodları, onların istehsal sahələri, istehsal olunan məhsullar, bu məhsulları dünyanın və keçmiş Sovetlər birliyinin yüzdən artıq şəhərinə göndərilməsi haqqındakı bilgilərimizi təkmilləşdirdik. Bu istiqamətdə irihəcmli tarixi-xronoloji yazılar, bədii-publisistik oçerklər yazmaqla iqtisadiyyatın bu ağır sahəsi ilə bağlı bilik və təcrübələrimizi təkmilləşdirərək, qələmimizi bir az da püxtələşdirdik. Digər yandan onu da öyrəndik ki, bu müəssisələrdə Azərbaycanın hər bir bölgəsindən gələn on minlərlə kimyaçı çalışmış, bu səbəbdən də “gənclər şəhəri”, “beynəlmiləl şəhər” adlanan Sumqayıta həm də “kimyaçılar şəhəri” adı verilmişdir. Bu insanlar iş şəraitinin ağırlığına, bəzi hallarda dözülməzliyinə, ekoloji vəziyyətin gərginliyinə baxmayaraq gecələrini gündüzlərinə qataraq yorulmadan çalışmış, o dövr üçün insan amilindən də öndə dayanan plan və tapşırıqları artıqlaması ilə yerinə yetirməklə iqtisadiyyatın inkişafına öz töhfələrini vermiş, yeni ixtiraları və səmərələşdirici təklifləri ilə çalışdıqları müəssisənin, ümumilikdə isə respublikanın büdcəsinə milyardlarla manat xeyir gətirmişlər. Təqdirəlayiq haldır ki, bu insanların çəkdikləri zəhmət yerdə qalmamış, 70 illik bir dövr ərzində kimya sənayesini şöhrətləndirən minlərlə kimyaçının əməyi fəxri adlarla, orden və medallarla qiymətləndirilmişdir. (daha&helliip;)
Səfər cəld pilləkanlardan aşağı düşdü, nişanlısını sirkələdi.
– Fidan, Fidan oyna, gözünü aç.
Fidan əliylə başını tutub zarıdı.
– Başım çox pis ağrayır.
Səfər Fidanın ayağa qalxması üçün kömək edirdi.
– Qalx ayağa, səni aparacam həkimə. Səni bu vəziyyətdə qoya bilmərəm.
Fidanın üzü-gözü qan içindəydi.
– Lazım deyil.
– Qalx deyirəm, həkimə getməliyik. Üzün-gözün də pis gündədir. Özümü idarə edə bilmədim.
– Bizi yaradana and olsun, sənə xəyanət eləməmişəm.
Səfər artıq daha da əsəbləşirdi.
– Səsini kəs, eşit məni. Gedirik.
Səfər Fidanı xəstəxanaya gətirdi. Həkim Fidanın üzünə baxıb Səfərin yanında soruşdu:
– Səni kim bu günə qoyub belə?
Səfər başını aşağı salmışdı, Fidan yalan danışmalı oldu. İstəmirdi sevdiyi kişini pis vəziyyətdə qoysun.
– Yolda siqanlar pulumu istədilər vermədim. Tökülüşdülər üstümə.
Həkim – Vəhşi uşağı, vəhşi
Tibb bacısı Fidanın üzünə dərman vurdu.
Tibb bacısı – Bu dərmanı vururam ki, üzünün şişi tez yatsın.
Fidan – Çox sağ olun.
Müayinədən sonra məlum oldu ki, Fidan başından zədə almayıb. Səfər həkimə yaxınlaşdı.
– Həkim, dəqiq heç nəyi yoxdur? Yəni, lazımdırsa xəstəxanada yata bilər.
– narahat olmayın, nişanlınızda ciddi elə də heç nə yoxdur. Bir az üzü göyərəcək, o da iz qalmayacaq.
– Çox sağ olun.
Səfər lazım olan xərcləri xəstəxanaya ödəyəndən sonra Fidanla birlikdə maşında oturdular. İkisi də susurdu. Səfər maşını Fidangilin məhləsindən bir az aralıda saxladı. Fidan uşaq kimi ağlayırdı.
– Mən sənə xəyanət etməmişəm. Həmişə sadiq qalmışam.
Səfər cibindəki şəkili çıxardıb Fidana uzatdı.
– Sənin yerində olsaydım, utandığımdan susardım.
Fidan şəkili almamış baxdı. (daha&helliip;)
İlk məhəbbət elə dərin hissdiki,
Onu ürəyindən ata bilməzsən.
Sevdiyini əldən buraxma qəti,
Əldən baraxdınmı, tuta bilmşzsən.
Dolanar başında, çıxmaz yadından,
Elə şirindirki, yoxdur dadından.
Bir dəli sevdanın, Vallah odundan,
Lay-lay çalsalarda yata biıməzsən.
Onun şöləsidir, düşür hər yana,
Hərdən də tuş gəlir çənə, dumana.
Qəribə bir hissdi yayılır cana,
Onu özgəsinə sata bilməzsən.
Nail ərz eylədi, dəli sevgidən,
Saçlarıma saldı dəli sevgi dən.
Görəmməzsən onu yaddan özgədən,
Ona başqa sevgi qata bilməzsən.
Canın mənim canımda,
Sevgin coşur qanımda.
Rəvadırmı yanında
Öz yerimi boş qoyum?
Az könlumü parala,
Xoş günümü qarala.
Nar sinəni arala,
Arasına baş qoyum.
Kimsə bizi görməyə…
Sirrimizi örtməyə,
Bir daş üstə hörməyə,
Altda da bir daş qoyum.
* * *
Alıb biletimi,
zamanın son dayanacağında,
yelləyir ölüm məni öz qucağında.
Gedirəm üzü ona,
arxam zamana.
Özümdən bir ad yona-yona,
arzularım dona-dona,
növbəti ünvanıma,
səslənirəm.
Ünvan…
cəhənnəm adlı şəhər.
marşrut,bir qara tabut deyirlər.
Orda nə göydələnlər,
nə mazutlu dəniz,
orada da özünə bab sakinlər var,
əzizim,yer varmı kimsəsiz?
orada nə şişlər var,
nə qədəh dolu şərablar,
orada şərab əvəzi axan qanlar,
bir də ömrü boyu sıxılan canlar,
səslərindən utananlar,
görkəminə inanmayanlar,
baxır aynadan vəfasızlığına,
həyatın o üzünün.
orada darımı quracam özümün.
və yeni səhnəsinin,
remarkasını yazacam ölümün.
Tənhalıq adlı cəhənnəmə gedirəm,
yalnızlığın ağuşuna girirəm,
pəncərəmi bağlamışam xatirələrə,
Xatirələrimi istəmirəm girsin,
tənhalıq adlı cəhənnəmə.
Yaşasın
Həyatın hökmü zalımdı,
Ya əyil,ya da yaşa,sın.
Gələn dərdlərə bürünüb,
Bax ötən zövqlü yaşa,sın!
Alışır ömür çır-çırpın,
Az qəfəs qəlbində çırpın,
Adımı günahdan çırpın,
Quruyan darda yaş asın.
Həyatı təmiz yaşa,ya,
Kölə olmasın yaş,aya!
Qoymadız Elnur yaşaya,
Öldürün, ölü yaşasın
Mən səni isti bir günəş sanırdım,
Sən verdin ömrümə çovğunu, qışı.
Yox, bunun günahı səndə deyil ki,
Əzəldən belədir bəxt, yaranışım.
Elə ki ayrılıb tərk etdin məni,
Sızladı könlümün ən sarı simi.
Mən səni başqa bir eşqlə sevmişdim,
Ürək sevə bilmir daha heç kimi.
Bəlkə sevməyimlə günah etmişəm?!
Düşünmə haçansa əhv olaram mən.
Eşitsəm ki bir gün yadın olmusan,
Gülüm, həmin günü məhv olaram mən.
Mən sənə söz verdim xoş bir gələcək,
Yox idi başqa bir niyyətim mənim.
Deyiblər ki vardır hər işdə xeyir
Bəlkə ayrılıqmış qismətim mənim?!!
Sevindim səninlə, güldüm səninlə,
Ağladım hər zaman acı, ağrına.
Bircə təsəllidir o şəkillərim,
Öpüb doya-doya get bas bağrına.
Ayrıldıq, söylədin dost qalaq gərək,
Özümü bu odda yaxa bilmərəm.
Mən ki ürəyimlə sevmişdim səni,
Sənə dost gözüylə baxa bilmərəm.
Mən sənə sevgimlə gül-çiçək əkdim,
Soldurdun əlinlə həmin o bağı.
Dostluq nə zamansa sevgiyə dönər,
Sevgi necə dönsün dostluğa axı?!
Sızlatdın qəlbimin yaralarını,
Qaysağı da qopdu, qanı da sızdı.
Daha qarşılaya bilmərik yazı,
Bu bizim sonuncu baharımızdı.
AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Seçib ömürdən payızı,
Qapını döyməyə gəldim.
Uzaq illərdəki qızı
Ömrünə sərməyə gəldim…
yaddaşında seçildikcə
“qara qız”ın xatirəsi
Əkildi də, biçildi də
Taleyin “ağ gün” zəmisi…
Dözmədik sarı nazına,
Payızı küsdürdük, getdi…
Bir gün deyərsən qızına:
-Bir qız məni yaman sevdi!!!
* * *
Sənidə itirdim bir payiz günü,
Bütün ümidləri itirdiyim tək.
Vuruldu qəlbimə həsrət düyünü,
Daha arzularım bar verməyəcək.
Daha saymayacam ötən hər anı,
Nə fərqi var axi saat neçədir.
Dünya işığından məhrum olana,
Nə fərqi səhərdir, yoxsa gecədir.
Bilirəm, bilirəm mənəm günahkar,
Suçu özündən ağır, bir bəndəciyəm,
Sənə “dön” desəm, dönmə nə olar,
Bu dəfə sən gəlsən, mən gedəcəyəm…
* * *
Məcbur bir qərari almişam bu gün,
Sənin həyatindan çıxıb gedirəm.
Sönür ocağımız, evimiz üzgün,
Yuvamı əlimlə yıxıb gedirəm.
Ayriliq yetişib, boşdu nə desən,
Fəqət eşqim də sən, ürəyim də sən.
Bəyaz gəlinlikdə gəldiyim evdən,
Geyib qəm libasi çıxıb gedirəm.
Bu günü yaşayinca niyə ölmədim?
Ruhum ərşə qalxdi, yandim inlədim.
Mən səni xoşbəxt edə bilmədim,
Bu dərdi qəlbimə sıxıb gedirəm.
Daha sual etmə, soruşma niyə,
Sənə yadlar kimi baxib gedirəm.
Gözlərin yollarda qalmasın deyə,
Yollari arxamca yığıb gedirəm.
* * *
Mənə qayıtmağı düşünmə birdə,
Gedib, ayrılığı özün seçmisən.
Hardasa qalmısan xatirələrdə,
Fəqət, taleyimə çox gecikmisən.
Get səni bir daha görməsin gözüm.
Sus! bircə kəlmə də sözün olmasın.
Məndə gəlişinə qalmayıb dözüm,
Sənin də gəlməyə üzün olmasın.
Atdın əllərinlə məni odlara,
Odumu sovurdun, külümə dəymə.
Məni diri-diri qoydun məzara,
Canımı almısan, ölümə dəymə…
Həsrətindən param -parcayam ,
Gözü yaşli ,həyati pucam ,
Sənsiz hər qünmdən peşmanam ,naraziyam .
Bəlkə qeri dönəsən ,mənə dönəsən ,
Sənsiz həyam hec -puc ,ürəyim siniq .
Bunlarin səbəbi bil tək sənsən ,
Xəyalinla yaşiyram ,sənsizlikl barişmiram ,
Belkə geri dönəsən ,mənə gələsən ,
Qanadi qiriq quş kimyəm ,
Sənsiz ,sənlə yaşiyam ,
Xəyalarla ,dünənimlə ,sənli qünlərlə yaşiyram ,
Mən qul oldum ürəyimin əlində ,
Sən diyə ,gündə min dəfə ölür ,yaşamir ..
Bəlkə qeri dönəsən ,mənə gələsən ,
Mənə gələsən …….
13.09.2015 …..
Siqaret çəkən qadın özündə cəsarət toplayıb pəncərədən aşağı baxanda təəccübləndi. Həyəcandan deməyə söz tapmadı, elə bil dili tutulmuşdu, kəkələyirdi. Mahmud pəncərəyə yaxınlaşdı, gözlərinə inanmadı.Fidanın bəxti gətirmişdi. Binanın altından keçən yumşaq torbalar daşıyan yük maşınının üstünə düşmüşdü.
Mahmud – Qancığın bəxti varmış. Bircə bu çatmırdı.
Fidan pəncərədən ona baxan Mahmuda baxıb için-için ağladı. Düşdüyü vəziyyətin şokundan hələ də özünə gələ bilmirdi. Ən pisi, çantası da qalmışdı o evdə. Yük maşını binadan çox uzaqlaşdıqdan sonra saxladı. Ətrafdakı insanlar Fidana qəribə baxırdılar. Fidan cəld yük yerindən tullandı, geriyə baxmadan qaçdı. Maşının güzgüsündən bunu görən sürücü təccüblə maşından düşdü. Ətrafdakı taksi sürücülərinə baxdı.
Sürücü – Bu qız maşının üstündəydi ki?
Taksi sürücülərindən biri – Hə, nətər minib?
Sürücü – Vallah, nə isə düşdüyünü hiss elədim, fikir vermədim.
Fidan qorxudan nə edəcəyini bilmirdi. Parka yaxınlaşanda bir az dincini almaq üçün dayandı. Hönkür- hönkür ağladı.
– İndi mən nə edim? Hər şeyim o əclafların evinndə qaldı. Ay allah, mən indi vəsiqəmi onlardan necə götürəcəm?
***
Səfər oteldə iş yerini nə qədər yığır cavab verən olmur. Üçüncü dəfə yığanda bir kişi cavab verir.
– Allo.
– Salam Cavid. Mənəm Səfər.
– Səfər müəllim, necəsiz?
– Yaxşıyam. Siz necəsiz? Fidan hardadır?
– Fidan xanım bugün işə gəlməyib. Xəbərimiz yoxdur.
– Aydındır, sabah gələcəm. Fidan xanıma deyərsiniz. Sağ ol.
– Sağ olun Səfər müəllim.
Kərim də təəccüblənir.
– Nəysə olmayıb?
– Bilmirəm. Biletləri almışam. Sabah biləcəyik. Hələdə demədin niyə qəfildən qayıtmağımızı istədin?
– İşlərim var, ona görə.
(daha&helliip;)
YAŞAYAQ
Ver, dünya, yükün çoxunu,
Çəkim, beləcə yaşayaq.
Ürəyimə qəm toxumu
Əkim, beləcə yaşayaq.
Özgə dərd arama nolar?!
Yaraşır harama, nolar?!
Toxunma yarama, nolar?! –
Həkim, beləcə yaşayaq.
Bu qapıya yoxmu bir çəm,
Ay insafsız – birim, bircəm.
Qısıl mənə olaq bir cəm, –
Təkim, beləcə yaşayaq.
Qəzəl desin, şeir desin,
Şər desin, ya xeyir desin.
Boş ver, qoy nə deyir – desin,
Hər kim, beləcə yaşayaq.
Ərkini geyib əyninə,
Alma lap məni eyninə.
Barı eylə ürəyinə
Təhkim, beləcə yaşayaq.
GÖTÜRMÜR
Əsmə hər bir yarpaq üstə,
Bu ağac balta götürmür.
Yük olanı torpaq üstə,
Torpağın altı götürmür.
Nə sızlarsan, viran könlüm,
Öz içinə varan könlüm.
Dərdə könül verən könlüm
Başqa ovqatı götürmür.
Bıçaq kürəyə yol tapır,
Haram – çörəyə yol tapır.
Çat hər ürəyə yol tapır,
Ürək hər çatı götürmür.
Ölümü almam eynimə,
Əgər batmasa beynimə,
Dar ağacı, çox öyünmə,
Bu boğaz çatı götürmür.
17.09.2015.
(İntihar edən 12 yaşlı məktəblinin dilindən)
Ata! Mənim intihar etməyim sentyabrın 15-dən bu günə kimi çox söz-söhbətə səbəb olub. Ata, ruhumla sənə yalvarıram. Bağışla məni. Sənin kimi,anamı, bacı və qardaşlarımı da gözüyaşlı qoydum. Bilirəm, heç də düzgün hərəkət etməmişəm. Əziz atam bağışla məni! Haqqını mənə halal et! Ata, mən bir köynəyə, bir məktəbli çantasına görə öz canıma qıymadım. Şükürlər olsun ki, ağlım da yerində olub.Hansı ki, bəzi insanlar məni psixaloji durumumda əngəl olduğunu hesab edir. Ata, amma qəlbim cox kövrək olduğundan, sənin çəkdiyin əzab-əziyyət daima məni düşündürüb. Ata, üzümüzə baxa bilməyən qəmli gözlərini, qabar əllərini görəndə gördüklərimlə barışa bilmirdim. Axı biz elə bir cəmiyyətdə yaşayırıq ki,ailələr, uşaqlar, gənclər belə bir durumla qarşlaşmalı deyillər. Mənim Vətənim nefti, qazı, başqa təbii sərvətləri ilə zəngindir. Amma Allahın öz yaratdıqlarına bəxş etdiyi töhfələr zalımlar əlindədir və bizləri kölə kimi istismar edirlər. Ata, mənim 12 yaşım olmağına baxmayaraq, düşüncələrim əhatəlidir. Ata, zaman-zaman xəyallarımda özümü sənin yerində görməyə başlayırdım. Başa düşürdüm ki, oxumaq istəsəm də, təhsilimi davam etdirə bilməyəcəm. Çünki sosial durum və ailə vəziyyətimiz buna imkan vermirdi. Amma mənim ən böyük arzum alitəhsili bir vətəndaş olaraq çox işlər görmək idi. Qəlbimdəki ən kövrək arzulardan ümdəsi sənə layiqli oğul, savadlı vətəndaş olaraq xalqa xidmət etmək idı. Uşaqlıq xəyallarımın ən uca zirvəsi zaman-zaman mənə və bacı-qardaşlarıma çəkdiyin zəhmətin qarşılığını verib qulluğunda durmaq idi. Ata, yaşlaşan zaman səni şəhzadələr kimi yaşatmaq könlümdən keçirdi. Əfsuslar olsun ki, yaşadığım mühit arzularımın həyata keçməsinə imkan verməyəcəkdi. Ata, nə edim iradəm zəif olduğundan qəlbim həssas olduğundan gücüm özümə çatdı. Lakin bir şeyə təəssüf edirəm ki, əziz atam, anam sizdən halalıq ala bilmədim. Heç kəs məni dardüşüncəli hesab etməsin. Ata, bil ki, mən düzgün hərəkət etməmişəm. Mənim yaşım az olsa da, həmişə şükür etməyi bacarmışam və şükür etməyi daima öz yaşıdlarıma da arzu edirəm. Ata, bilirəm haqsızam. Ən azı mənim üzərimdə olan haqqını yerə vurdum. Öz yaşıdlarıma bir tövsiyyəm var. Heç kəs şeytanın felinə uymasın. Həyatda hər şeyə səbr etmək lazımdır. Bəlkə də dözə bilsəydim qəlbimdəki arzular mənə qucaq açardı.Axı hər şeyi zaman həll edir. Ata, həyatıma vida etməklə, bükülən çiyinlərini daha çox bükdüm, səni gözüyaşlı qoydum. Ağlama atam. Bağılayın, məni bağışlayın! Ata heç vaxt özünü günühkar hesab etmə. Sən günahkar deyilsən. Ata günahkar yaşadığımız mühit və dövürdür. Zamanın ağır məngənəsi imtahan edir bizləri. Kimsə bu imtahandan səbrlə çıxa bilir, çıxa bilməyənlər, iradəsi zəiflər necəki, mənim kimi məngənənin pəncəsində boğularaq məhv olur. Ata, son olaraq sənə yalvarıram. Mənim yoxluğumu özünə dərd etmə ki, balama sentyabrın 15-i günü məktəb bazarlığı edə bilmədim. Ata, sən övladlarını yaşatmaq üçün əlindən gələni etmisən. Ailəmizə bir loxma çörək gətirmək üçün alnının tərini axıtmısan. Sən ataların ən yaxşısısan. Ata, haqqını halal elə, arzuları gözündə qalıb, çiçəyi bununda mələklərə yoldaş olan balana. Məğrur ol Atam. Göz yaşını tökmə,gələcəm yuxularına..
Həyatımız kino lenti kimidir. Biz o kino lentinin hər bir kadrını vaxtı gəldikdə, ancaq yaşadığımız zaman görə bilirik. O kino lenti doğulduğumuz andan son nəfəsimizi verdiyimiz ana qədər yaşayacağımız milyonlarla hadisələrlə doludur. Hər bir təfərrüat o kino lentinin içinə sığışdırılıb. O kino lentindən kənara çıxa bilməyəcəyimizi əsla və əsla unutmamalıyıq.
Əslində kinoteatrda izlədiyimiz film kimidir. Filmin əvvəli, sonu, filmdə qarşılaşdığımız hər təfərrüat biz hələ o filmi seyr etməyə başlamadan öncə bəllidir. Biz filmin hələ ən əvvəlindəki kadrı izləyərkən, filmin ən son səhnəsində nə görəcəyimiz bəllidir. Bilməməyimiz hadisələrin gerçəkləşməmiş və müəyyən edilməmiş olduğuna dair dəlil deyil.
Filmin ən həyəcanlı səhnəsində bir sonrakı epizodda nə olacağını bilmədiyimiz üçün nəbzimizin artması bir sonraki səhnənin bəlli olmamasından, nə olacağının sürpriz olmasından irəli gəlmir. Bir sonrakı səhnə filmin ssenarisi tamamlandığı andan bəllidir. Amma biz o səhnəni bilmədiyimiz, sanki hadisələr o an öz-özünə baş verəcək hissinə qapıldığımız üçün həyəcanlanırıq. Əslində həyatımız da kinoteatrda seyr etdiyimiz film kimidir. (daha&helliip;)
* * *
Gözünü yollardan yığarsan daha,
Dönüb, gəlməyəcəm məni gözləmə.
Elə gedirəm ki, tozumda qalmaz,
Yollar həsrət qalar ayaq izimə.
Hədər keçirdiyim illərə heyif,
Mənim illərimi özümə qaytar,
Hələ qurumayıb gözümün şehi,
Qaytar göz yaşımı, gözümə qaytar.
Gedirəm, ayaqlarım hara aparsa,
Daha dinləmirəm qəlbin səsini.
Sənin olmadığın bir dünya varsa,
Mən ora gedirəm, axtarma məni.
Gedirəm həm üzgün, həm də taqətsiz,
Fəqət, ne soraqla, nə də ki axtar
Elə yol pulusuz, elə biletsiz,
Məni sənsizliyə aparir qatar… (daha&helliip;)
Səfər yanında olmayanda Fidana elə gəlirdi ki, əli heç bir işə yatmır. Darıxırdı onun üçün… İş telefonundan Təhminəni yığdı, Kərim də oğluyla getmişdi. Təhminə Fidan üçün çox maraqlı qadın olmuşdu. Nə etmişdi ki, Kərim kimi kişi oğlu yaşında qadına bağlanmışdı, sevmişdi. Halbu ki, Cəmiləyə olan sevgisini eşidə-eşidə böyümüşdü. Fidan Təhminənin ev nömrəsini yığdı. Dəstəyin o biri tərəfindən səs gəldi.
– Allo
– Salam. Necəsiz Təhminə xanım?
Təhminə gülümsədi – Salam. Yenə siz?
– Vərdişkaram.
– Mənə olma. Sən de, rəsmiyyəti sevmirəm.
– Yaxşı, sən deyən olsun? Necəsən?
– Yaxşıyam. Köçmək işinə baxıram.
Fidan təəccübləndi – Köçürsən?
– Hə, başqa yerə köçürəm. Bugün ev tapmışam. Əşyalarımı hazırlayıram.
– Hara köçürsüz?
Təhminə ünvanı deyəndə Fidan təəccübləndi.
– Sən biz tərəfə yaxın köçürsən.
– Bina evində qalırsan?
– Yox, bizdə ümumi məhlədir. Məhləmizlə üzbəüz doqquz mərtəbəyə köçürsən.
– Ay sağ ol. Tez-tez qonaq gələrsən. Sevinərəm.
– İstəsən bugün işdən çıxandan sonra gəlib sənə kömək edə bilərəm.
– Sözün düzü… yox demək istəmirəm. Əziyyət verməyədə utanıram.
– Nə əziyyəti, xoşdur. İşdən saat beşdə çıxıram. Çıxan kimi gələcəm.
– Yaxşı, danışdıq.
Fidan dəstəyi yerinə qoydu. (daha&helliip;)
gözümə hopdu
şəkilləndi gecə.
həm endim həm qalxdım xəyallara
pillə-pillə.
seyr etdim özümü uzaqdan sadəcə
təbəssüm aldatdı yanağımı
səyridi dodağım keçmişə.
boynumu büküb gülümsədim.
çıx get bu şərdən
çıx get uzaqlara söylədim.
könlündən qopanları
bəlkə başqa şəhərdə tapa bildin deyə.
çıx get!
addımla özünlə addım-addım keçmişə
keç keçmişdən, keç və get.
bir səadət gözləyir bəlkə də…
bir ümid sallanır kipriyindən
göydən ulduzlar enib
pərçimlənib yerə…
yığ ulduzları ovcuna
səni qaldırsın göyə.
ürkək baxışlı
yeriməkçün yaradıldın…
Dağılıram paramparça, tikələrim düşüb hara
bir bildiyim həqiqət var hər gün çəkir məni dara
ürəyimdə dosdan qalmış bıçaq kimi dərin yara
Sızıldayır qəlbim buz tək eşik soyuq ,gözüm dolu
Nə ağırmış bu imtahan keçə bilsən ömür yolu….
Səfi düzə qatıb inan saf tək inanamışdım sənə
heyif olsun etibarsız yalanmışdın səndə demə
İnanmağa üzüm gəlmir birdə daha dönsən mənə
Sızıldayır qəlbim buz tək eşik soyuq ,gözüm dolu
Nə ağırmış bu imtahan keçə bilsən ömür yolu….
Varlığımı məndən aldın , sandım adam yerindəsən
bir kenardan durub baxsam , özün kimi biriyləsən
bir ayna al sən əlinə axı kimsən, axı nəsən?
Sızıldayır qəlbim buz tək eşik soyuq ,gözüm dolu
Nə ağırmış bu imtahan keçə bilsən ömür yolu….
Daha bitdim yuxa qəlbim daşa döndü baxışlarım
Qoy qınasın məni yenə doğru deyən tanışlarım
peşman olsan bir vaxt səndə dayan yağan yağışların
kirin pasın qoy tökülsün bəllkə çıxdın bir ağ günə
Sızıldayır qəlbim buz tək eşik soyuq ,gözüm dolu
Nə ağırmış bu imtahan keçə bilsən ömür yolu….
Величайшим бременем, выпадающим на долю детей, является непрожитая жизнь их родителей.
Джеймс Холлис
– Я не хочу выходить замуж! Мне и не время думать о браке! Я… я ещё университет не закончила! И вообще, мне этот ваш Саид не нравится! Он лысый, противный и старше меня на десять лет! – бурно протестовала Азиза – невысокая хрупкая девушка с каштановыми, вьющимися до плеч волосами.
Она битый час пыталась убедить свою мать, сорокатрёхлетнюю Эльмиру, в том, что они с отцом неправы, желая выдать её замуж против её воли.
Мать девушки в это время, с невозмутимым видом сидя на подоконнике их маленькой, насквозь пропахшей борщом и жареным луком кухоньки, штопала старый носок. Казалось, что упрёки и слёзы дочери нисколько её не трогают.
– Ты мне тут нос не задирай! – сказала она строго. – Тебе, дорогуша моя, уже двадцать один стукнуло месяц назад! Так что и ты не ребёнок. А Саид из хорошей семьи, и сам умный и самостоятельный парень. Отдельную квартиру имеет в центре города, бизнес собственный, машину. Не пьёт и не курит! Дура ты, Азиза, вот кто! И выйдешь замуж за него, как миленькая. А упираться будешь – отцу скажу, уж он тебя быстро научит уму-разуму!
Из глаз Азизы брызнули слёзы.
– Да как же так… мам, сжальтесь, не делайте этого со мной! Вы что, совсем меня не любите?!
– Почему же, – отложив в сторону заштопанный носок, ответила мать, – любим.
Женщина подняла голову, и на её усталом, изборождённом преждевременными морщинами лице вспыхнула слабая улыбка, и тотчас погасла, притушенная новой лавиной неприятных слов.
– Настанет час, и ты меня с отцом ещё поблагодаришь за этот брак. Погляди, как мы живём! Ютимся впятером в двухкомнатной развалюшке. Без ремонта, без нормальных удобств. Не живём, а существуем на одну голую зарплату твоего отца. Ты думаешь, мне нравится такая жизнь? Нет! А терплю уже двадцать три года! И знаешь, о чём я думаю, о чём я всегда мечтаю и молю Бога? О том, чтобы мои дети – ты, твой брат, что мается сейчас в армии, и ваша младшая сестрёнка – жили другой, хорошей жизнью. Чтобы у вас было всё, о чём я даже не смела и мечтать.
– И вы с отцом решили, что ради своих непонятных мне грёз можете управлять моей жизнью, решать мою судьбу?! Но ведь с этим Саидом мне жить, а не вам! (daha&helliip;)
Ты идёшь по гребню горы, любой порыв ветра сбивает тебя с ног, но одновременно в этом твоя сила.
Анго Кристин
О своей первой брачной ночи Сара долгое время не могла вспоминать без внутреннего содрогания, без тошноты, тут же подступавшей к её горлу. Саре было всего четырнадцать лет, когда родители заставили девочку надеть белоснежное свадебное платье и подарили её вместе с этим платьем незнакомым ей людям. Один из тех незнакомых людей стал её мужем (только потому, что её старшая сестра предпочла сбежать из дома, нежели выйти замуж за нелюбимого человека). Когда Сару вывели из ресторана, где с большой пышностью справили свадьбу те самые незнакомые люди, с которыми должна была жить не она, а её старшая сестра, девочка всё ещё находилась в счастливом неведении; она была уверена, что этой ночью будет спать в своей кровати. Беспокойство охватило Сару уже в тот момент, когда ей кто-то приказал сесть в машину, а её родители в это время стояли в стороне, словно были ей чужими, и смотрели на неё. Девочка помахала им рукой, чтобы они подошли к ней, но они не тронулись с места. Тогда она попыталась открыть дверцу машины и выйти. Она боялась, что если поедет домой без них, то не сможет попасть в квартиру, так как ключей у неё не было.
– Сиди смирно. На нас же люди смотрят. Невесте выпрыгивать из машины после того, как она туда села – не дозволено. Это неправильно, – пухлое, ярко накрашенное лицо немолодой женщины приблизилось слишком близко к лицу Сары. Круглые, птичьи глаза впились в неё недовольным взглядом. От подмышек женщины резко и неприятно запахло потом, и Сара едва сдержалась, чтобы не отпрянуть.
– Я хочу к маме, – испуганно сказала она.
– Твои родители поедут вслед за нами на другой машине, – пообещала ей женщина и села рядом с ней. – Видишь, здесь места нет. Саид, долго мне ждать вас?! Поторопитесь! – властным, громким голосом обратилась она к сыну, в это время разговаривавшему с несколькими мужчинами из числа гостей.
Через минуту Саид уже заводил машину, а отец, сидя напротив него, пристёгивал себя ремнём безопасности. Сара украдкой оглянулась, отчаянно разыскивая глазами своих родителей, но они уже бесследно исчезли в шумной толчее разъезжавшихся гостей.
(daha&helliip;)
Что в чарке нравится ему, что вечно тянется к вину?
Зачем пирует, не пойму, пылавшее так свято сердце?
Мухаммед Физули
Этот рассказ основан на реальных событиях.
Автор
Единственную восемнадцатилетнюю дочь местного аптекаря Идриса звали Эльнарой. Красивая была девчонка: светлолицая, черноглазая, с длинной и пышной косой. Но недаром говорится: «Не родись красивой, а родись счастливой». Влюбилась она в одного парнишку, тоже из местных. В слесаря Акифа. Встречались они тайком. Отец Эльнары был человеком старого покроя и для него семья, обычаи и честь стояли на первом месте. Он не то чтобы позволить, а и представить себе не смог бы, как его дочь до свадьбы бегает на свидания к молодому парню. Однажды маленький городок сотрясла весть: Эльнара сбежала из дома с этим самым слесарем. У нас в городке жизнь течёт спокойно, без особых приключений, не как в больших городах, где и чёрт голову сломит от шума и всяких происшествий. Так что наши сплетницы после бегства Эльнары оказались обеспеченными насчёт тем для разговоров на целых два и даже три месяца. Отца Эльнары хватил удар. Он попал в больницу и вышел оттуда через месяц, а Акиф к тому времени уже успел справить себе скромную свадьбу, не дожидаясь выздоровления тестя. Его осуждали за это, но больше всего местные сплетницы злились на Эльнару:
– Бессовестная девка! – озлобленно судачили они. – Могла бы немного подождать со свадьбой. Уж как ей было невтерпёж, что и отца родного не пожалела, не навестила в больнице и прощения не попросила!
Откуда им было знать, что с того самого дня, как отец Эльнары попал в больницу, девушка плакала днями и ночами, умоляя Акифа позволить ей навестить отца в больнице и повременить со свадьбой. Но на Кавказе, когда девушка покидает отцовский кров и переступает порог мужниного дома, ей приходится жить по иным законам и подчиняться приказам мужа. Тот самый Акиф, который так нежно и страстно ухаживал за ней и умолял не бросать его, не разлучаться с ним, совершенно переменился теперь, когда они уже были вместе. В ответ на мольбы молодой жены он сердито отвечал, что ей не стоит со своим маленьким женским умом вмешиваться в его мужские дела. (daha&helliip;)
Sənin yerin boş qalıbdır,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Ürəyimi qəm sarıbdır,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Ucdan tutub ucuzluğa,
Yol gedirik sonsuzluğa.
Dözəmmirəm yoxluğuna,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
İtirmişəm özümü mən,
Söhbətimi, sözümü mən.
Silləm yaşlı gözümü mən,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Yaşamağa yer tapmıram,
Bir ölüyəm, gor tapmıram.
Yoxsa əlac var, tapmıram?
Bu gün dərsə gəlməmisən.
* * *
Özümdən baş alıb gedib,
De,necə çağırım,gəlsin?
Gözlərim səndə uyuyur,
Ruhum da səndə dincəlsin.
Səndə yuyunur gözlərim,
Gözümü yoluna sərim.
Üzümü qoluna sərim,
Nəfəsim ruhunda gəzsin.
Ruhlar ilantək sarılsın,
Həsrətin bağrı yarılsın.
Səhərlər belə açılsın,
Gecəmiz beləcə bitsin. (daha&helliip;)
Son illərdə Azərbaycan təhsili yeni inkişaf dövrünə qədəm qoyub. Prezident İlham Əliyevin qayğısı, Heydər Əliyev Fondunun həyata keçirdiyi layihələr ulu öndərin təhsil siyasətinin uğurlu davamının göstəricisidir. Bir faktı xatırlatmaq kifayətdir: ölkəmizdə təhsil sisteminin bütün pillələri üzrə Dövlət proqramları uğurla həyata keçirilir. Bu, bir həqiqətə – Prezident İlham Əliyevin təhsili dövlət siyasətinin prioritetlərindən biri kimi diqqətdə saxlaması həqiqətinə söykənir.
Bilik günü — Azərbaycanda məktəblərdə dərslərin başladığı gün qeyd edilir. 2004-cü ilə qədər həmin gün sentyabrın 1-nə təsadüf edirdi. Lakin Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevin 21 avqust 2004-cü il tarixli fərmanı ilə Azərbaycanın bütün təhsil müəssisələrində dərslərin 15 sentyabrdan başlanması qərara alınmış, beləliklə, həmin gün Bilik Günü elan edilmişdir
Tarix boyu elmə, biliyə yiyələnmək və onu tədris etmək şərəfli iş hesab olunub. İslama görə elm öyrənmək Allaha ibadət qədər əhəmiyyətlidir.
Bu haqda Hz. Məhəmməd Peyğəmbərin (s.) və onun bir çox səhabələrinin hikmətli sözləri və hədisləri vardır. İslam tarixində öz şərəfli yeri olan, dərin bilik və ağıl sahibi Həzrəti Əli müəllimə dəyər verərkən “Mənə bir hərf öyrədənin köləsi olaram ” demişdi. (daha&helliip;)
“Olan olmayana verecek deriz
Halden anlayandır dostumuz her dem
Her dem oruç ile kıyam ederiz
Aşktandır hırkamız postumuz her dem”
İnsan için, bütün zamanların en zorlu ve en güçlü özgürlük eylemidir oruç.
Tüm dünyaya ve nefsimize karşı ruhumuzun, öz benliğimizin özgürleşmesidir oruç.
Bütün tutsaklıklarımıza karşı en güçlü başkaldırıdır oruç.
Oruçla atarız üstümüze serili ölü toprağını.
Adeta yeniden diriliriz oruçla.
Yeniden varırız künhüne varoluşumuzun.
Oruçla başlar içimizde ve hayatımızda en büyük devrim.
Bir kez daha görürüz; uçsuz, bucaksız, öncesiz ve sonrasız, yüceler yücesi aşkın küçücük kalbimize nasıl sığabildiğini.
Ancak oruçla tam ve eksiksiz hatırlarız yeryüzünün bütün yoksullarını, bütün mazlumlarını, bütün gariplerini ve en çok o zaman ararız onlarla dayanışmanın, her şeyimizi paylaşmanın bütün yollarını.
Paylaştıkça güçleniriz oruçla, senliği benliği bırakıp biz oluruz ve birliğin sırrına ereriz. (daha&helliip;)
Lamiyə bilmirdi nə desin. Başını salmışdı aşağı, düşünürdü.Aybəniz ağlayırdı, göz yaşları dayanmırdı.
Lamiyə: – Ağlama Aybəniz, ağlamağın mənası yoxdur.
Aybəniz – Atama hər şeyi danışacam.
– Nəyi danışacaqsan?
– Hər şeyi.
– Başın xarabdır? Öldürər səni. Sən yaxşısı budur…ananın dediklərini elə. Rafiqlə çalış evlən.
– Bunu bacarmaram.
– Sən atan haqqında o əclafa danışmısan?
– Bugün dedim.
– Reaksiyası necə oldu? Yəni arxanca gəldimi?
– Yox gəlmədi.
– Onda bu əclaf ya sənə zəng edəcək, ya da aradan çıxacaq. Bir sual da verim. Qayıtsa qəbul edərsən?
– Qəbul etməyə məcburam.
– Başa düşdüm.
***
Kərim sənədlərə qol çəkirdi. Qapısı döyüldü, katibəsi əlində zərf içəri girdi.
– Kərim müəllim, poçtdan bu zərfi sizə göndəriblər.
Kərim zərfi katibəsindən aldı, üstünə baxdı.
– Göndərənin adı yazılmayıb. Yaxşı qızım, gedə bilərsən
Kərim zərfi açanda hərəkətləri yavaşladı. Zərfdə şəkillər vardı. Kərim şəkillərə baxdıqca əlləri əsdi. Gpzləri doldu. Şəkillərdə Təhminə lüt yataqda, hər iki yanında çılpaq kişilər vardı. Kərim şəkilləri topayla iki yerə cırdı. Əlləriylə üzünü tutdu, ağladı.
***
Təhminə televizora baxırdı. Qapı döyüldü. Qapıya yaxınlaşdı.
– Kimdi?
Qapının arxasından qadın səsi gəldi.
– Poçtdandı, sizə məktub var.
Təhminə qapını açdı. Qadın:
– Tətminə Mürsəlov?
– Bəli.
Qadın Təhminəyə zərf uzatdı. Təhminə qol çəkəndən sonra qapını örtüb bağladı. Zərfi açanda içində ona yazılmış vərəq gördü. Təhminə vərəqi oxuyanda gözləri doldu.
” Şəkillər indi sevgilinin əlindədir. Səndən doymadıq.”
Təhminə bir-bir şəkillərə baxdı.
– Əclaflar – deyib qışqırdı, şəkilləri yerə atdı. Ayaqlarını yerə döyərək qışqırırdı. (daha&helliip;)
Когда Боги хотят наказать нас, они исполняют наши желания.
Оскар Уайльд
Марзийя
В течение первых десяти лет своего брака моя мать Марзийя родила шесть дочерей, и мой отец колотил бедную женщину каждый раз, когда она возвращалась домой из больницы с очередной новорожденной девочкой на руках. Он страстно мечтал о сыне, и никакие доводы и уговоры родственников, соседей и знакомых не могли разубедить упрямого Шихы в том, что его рожавшая девочек жена была столь же виновата в этом, сколь виновато солнце, поднимаясь на востоке, а не на западе.
После рождения третьей девочки в нашей семье завелся один обычай. Возвращаясь из больницы домой, мама укладывала туго запелёнутого младенца на старую железную кровать в небольшой, со скудной обстановкой комнате, служившей не только им, но и нам, их детям, в качестве спальни. Затем она отходила от кровати, но не более чем на полметра, и застывала на месте подобно каменному изваянию. Через несколько минут в спальню, мрачно насупив брови, вваливался Шихы и принимался сосредоточенно распутывать и развязывать многочисленные узелки на синей ленте пелёнок, в чьих недрах копошилось крохотное существо — его новорождённое дитя. Узелки эти по известной только ей причине делала Марзийя. Они не желали поддаваться грубым пальцам Шихы, и он яростно чертыхался, а жена от его грозного шипения невольно вздрагивала и с испугом отшатывалась в сторону, но словно магическая сила заставляла женщину вновь покорно возвращаться обратно к кровати. Её тоскливый взор перебегал с мужа на дитя и обратно, и губы тихо шептали какую-то молитву, пока наконец последний узелок не сдавался под напором пальцев её мужа. Шихы мог бы и ножницами разрезать тесьму на пелёнках, но почему-то он предпочитал более долгий путь к своей цели. Странным казалось в его поведении и то, что он уже знал, кого родила ему жена. Последнее движение пальцев Шихы, и маленькие розовые ножки, радуясь неожиданной свободе, взмывали вверх. Из груди Шихы при этом вырывался приглушенный звук, похожий на стон. Но через мгновение, теряя к ребенку всякий интерес, он поворачивался в сторону жены со словами:
— Опять девчонка, — процедив эту фразу, отец одаривал мою мать ядовитым взглядом, отчего та еще сильнее бледнела.
— Шихы…
— Что, Шихы? Я тебя предупреждал? Говорил тебе, попробуй только родить мне девчонку? Говорил или нет? — и мужчина, резко хватая жену за волосы, тут же награждал её солидным пинком по животу. И еще на долгие минуты наш дом сотрясался от жалобного женского стона и мольб, плача испуганных детей, вперемешку с бранью разъярённого мужчины. (daha&helliip;)
Əvvəla bilməmiz gərəkdiyi şeylərdən biri də budur ki,bu dünyada iki cəbhə var. Hər bir insan bu iki cəbhədən birində yer alır. Bu cəbhələr Allahın və şeytanın cəbhəsidir.Ta qədim zamandan , yəni, Adəmin(ə.s), İbrahimin(ə.s), Süleymanın(ə.s), Musanıın(ə.s) və digər peyğəmbərlərin(ə.s) zamanından bu yana şeytan Allahın cəbhəsində döyüşən insanların qarşısında olmuşdur. Bu hal hətta Allaın rəsulu Muhammədin(s.a.s) yaşadığı dönəmdə də belə idi və bu gündə belədir. Mövzumun məğzi keçmişin cəbhələrini araşdırmaq deyil, bu gün bu cəbhələrin hansı vəziyyətdə olmasını cəmiyyətimizə çatdırmaqdır. Böyük güc Allahın cəbhəsindən döyüşənlərdədir. Çünki bu cəbhədə iman deyilən bir məvhum var.Amma təssüflər olsun ki, şeytanın cəbhəsinin, özünü Allahın cəbhəsində hesab edən üzvləri vardır.Bu böyük problemdir.Bu günkü həyatımızda, yaşadığımız cəmiyyətdə, hər on ailədən doqquzu özlərini müsəlman hesab etsələr də,tutduqları cəbhəni doğru düzgün seçə bilmirlər. Şeytanın cəbhəsində ola-ola Allahın cəbhəsində olduqlarını zənn edirlər. Buna misal kimi, bir ailə tərkibindəki insanları göstərmək olar. Ata içgi aludəçisi, ana qiybətçi övlad isə islamı seçmiş bir müsəlman. Həmin övlad bir ailənin içərisindəki Allahın cəbhsini tutmuş birisi olsada valideynləri “bizdə müsəlmanıq,Allaha inanırıq” deməklə özlərini Allahın cəbhəsinə xas edərək şüytanın cəbhəsindən çıxış edirlər. Ona görə ki, Allahın cəbhəsini tutmuş kəslər Allahın qadağan etdiklərindən çəkinir, əmr etdiklərinə isə əməl edirlər.Valideynlərdə isə qadağadan çəkinmə və əmrə tabe olmaqəvəzinə kor-koranə cahillik vardır. Övladla valideynlər arasında bəzən bu səbəblərdən anlaşılmamazlıqlar olur. Bəzən məsələ o yerə çatır ki,valideynlər şeytanın cəbhəsindən hücma keçərək övlada bəzi qadağaları belə qoyrlar. Övlad isə Allahın cəbhəsində olduğu üçün valideynlərinə hörmət və nəzakətlə qarşılıq verərək onları öz əxlaqı ilə cəbhələrini müəyyənləşdirməyə çağırır. Bu isə valideyinlərə olduqca ağır gəlir. Axı onlar şeytanın cəbhəsində olmaqlarına baxmayaraq özlərini Allahın cəbhəsində hesab edirlər.Beləcə valideynlər övlad arasında xoşagəlməz problemlər ortaya çıxmağa başlayır.
Bu günki cəmiyyətimizin bu probleminin əsası cəbhələrin müəyyənləşdirilməsi üçün maarifləndirmə işlərinin aparılmamasıdır. Əgər bu istiqamətdə maarifləndirmə olarsa insanlar hansı cəbhədən döyüşdüklərini asanlıqla anlayarlar.Özümüz müsəlman ola ola cəmiyyətimizdəki müsəlmanlara xor baxmağımızın əsəas səbəblərindən biri məhz elə döyüşdüyümüz cəbhəni düzgün seçə bilməməmizdir.Allah bizi doğru cəbhədən döyüşənlərdən etsin,amin!
Söyüdlər,
hər yerdə söyüddü.
Tək,
kölgəsi sərin olur.
Qəlbinə söyüd əkmisən,
havalar isti keçəndə,
budaqları yellənə,
yarpaqları tellənə,
bədənin sərinlənə.
Kölgəsində dincəlsən,
hamıya acıq verəsən,
həyata gəl-gəl deyəsən.
Rüzigar dəyişəndə,
Havalar soyuyanda
köçünü-
Özündən
çox uzağa çəkəsən.
Daha sən
O sən deyilsən.
Yoxsa,
özündə
Donub ölərsən.
Əzildikcə, danıldıqca,
Coşub daşıram çay, sel kimi…
Qələmi alıram əlimə,
Tufanlar qopur içimdə,
İç dünyamda baş qaldırır qiyam,
Daha kəskin yazmağa başlayıram…
Dilə gəlir bütün hisslər, fikirlərim…
Mən şairəm, mən yazaram,
qınamıram heç kəsi mən,
bəxtim, alın yazım, qismətimdir yəqin bunlar…
Paydan artıq yemək olmaz…
Söyürsünüz, alçaldırsınız, yazdıqca mənə şərh, ismarıc,
Yazdıqlarım toxunduqca, simanıza,
oxuduqca yazdığımda özünüzü görürsünüz…
Qəhrəmansınız özünüz üçün, pis obrazsınız mənim üçün…
Əzin məni, danın məni,
Söyün məni, təhqir edin…
Edin əxlaqsız təkliflər…
Öyrəşmişəm artıq sizə, sözünüzə…
Boş-boş yazıb, danışmaqdır iş-gücünüz…
Əlinizdən bir şey gəlməz!
İnsansınız guya ki, Siz?!
Şeytansınız, İblissiniz mənim üçün…
Siz söydükcə, alçaltdıqca,
Ağ yuyub qara sərdikcə,
Dalımca deyinib, danışdıqca,
İlham, mövzu verirsiniz…
Çoxaldıqca, ağrılarım, yaralarım,
Axıtdıqca göz yaşımı…
Boşaldıram sözlərimə qələm ilə…
Çaxır şimşək, yağır yağış,
Sonra isə çıxır günəş,
sizə qalır yolunuzda çamır, palçıq,
Mənim yolumda bitir çiçək, əsir sərin külək…
Qollarıma gəlir qüvvət,
Əzdikcə Siz, sıxdıqca Siz,
Əzilməkdən, sıxılmaqdan,
Mənə gəlir yeni həyat, yeni nəfəs…
İncimirəm söyənlərdən…
Təhqir, şəri, böhtanı üzümə deyənlərdən…
Mən onların söyüşündən, böhtanından güc alıram,
Gülüşümlə, sevincimlə yıxılmıram, möhkəm olub güclənirəm,
Zirvəyə doğru mən addım atır, zirvəyə qalxıram…
Onlar mənə nifrət edir,
Düşmən sayar özlərinə…
Mənsə ancaq, “minnətdaram” hər birinə…
Yaxşılardan daha da çox “minnətdaram” yamanlara…
Rəqiblərim, düşmənlərim,
Ürəyiniz istədikcə, yıxın, vurun, söyün məni, edin təhqir,
Onda daha kəskin olur
Fikirlərim, yazdığım sözlər, tənqidim…
Bu “xeyirxah” işə görə,
“Minnətdaram”, “köməkçilər”!
Danıldıqca, əzildikcə,
Müqavimət gücüm artır,
Mübarizə əzmim artır,
Güclənirəm insan kimi, yazar kimi,
Şair kimi, qadın kimi, mən əslində!
İnsanlara inanmayın!
Sözlər yalan, mimika yalan,
Jestlər yalan, əməl yalan,
Baxışlara aldanmayın!
Hisslər yalan, qəlbi yalan, geyib maska…
Astarı özündən baha…
Axtarma onlarda vicdan…
Hamısının üzü içindədir,
Gizli qalıb özlərinə…
Niyyət yalan, arzu yalan,
Məqsəd yalan, seçim yalan,
Verdikləri qərar yalan…
Çox toxunar qəlbimə,
İnciyirəm mən o zaman,
Deyəndə kimsə, yazma, baş qoşma,
Yazdıqların verməz fayda…
Etmə tərbiyə, vermə təklif,
Genlərində varsa, yalan, təsir etməz…
Dilləri çoxunun uzanıb beş metrə,
Dil-dil ötür, vermir aman…
Çıxanda önlərinə onlardan betər,
Olur quzu, olur dovşan,
Rast gələndə zəiflərə,
Olur tülkü, şir, canavar…
Hamının iç üzü çox dərindədir…
Qardaş, bacı, ana, ata, qohum, qonşu,
Ər-arvad…
Qalmayıb indi xoş münasibət, doğmalıq, hamı olubdur bir-birinə yad…
Paylaşa bilmirlər nəyi, kimisə, bilmirəm nə veriblər, ala bilmirlər…
O, bunu didir, parçalayır,
yeyir, çeynəyir, bu da onu…
Kənardan baxıram, ağlamaq istəyirəm,
onlardan edirəm ehtiyat…
Şeytan, cin, iblis qorxutmur məni,
Əsl iblis insanın içində yaşayar…
Tənha, tək qalmağım, mənim seçimim,
Rahatdır mənə, ağrımaz başım, sakitçilikdir…
Zahirən “huri-mələk” görsənir insan,
İçində Şeytandır, cindir, İblisdir…
Bir neçə sima yaşayır insanın içində…
Simasının sayını itirir simalar içində…
Güzgü önünə keçir, şoka düşür, tanımır özünü…
Yalanı da, düzü də indi çox dərindədir…
Düşməni kənarda gəzməyin,
Din, imanı yeritməyin…
Ruhunuzu siz əzməyin…
Allahı göydə gəzməyin…
Ruhun, dinin, imanın, Allahın, sevgin…
Qaraltdığın, korladığın içindədir, qəlbindədir…
Onun adı ilə….
Çox şeyi dəyişdirmək istəyirdi- ailəsini, cəmiyyəti, milləti ən əsası da cinsini. Bəli səhv duymadınız cinsini dəyişdirmək istəyirdi postmodernist köşə yazarı, şair, nasir Əliqulu Səhradaqum. Ancaq hələlik buna nə ailəsi, nə də yaşadığı cəmiyyət hazır deyildi. Cinsini dəyişdirmək istədiyini söyləsə ailəsi övladlıqdan rədd edər, ətrafındakı insanlar isə onu daşqalaq edib öldürərdi. Onun üçün ailəsinin və yaşadığı ölkənin insanlarının, ən əsası da gənclərinin düşüncələrini dəyişdirməli idi. Bunun üçün də postmodernizm ədəbi cərəyanını seçdi. Daha modernizmi anlamayan insanlara, modernizmdən sonrakı mərhələnin xaos, qaydasızlıq olduğunu anladacaqdı…..
Səhər tezdən utana- utana beşinci mərtəbədə yerləşən 21 nömrəli mənzilin qapısını döydü. Bura o gün üçün bərk gedən ədəbiyyat saytlarından birinin ofisi idi. Bir qədər sonra içəridən ” qapı açıqdı gəl deyə bir səs duydu. Içəridə üç oğlan, iki nəfər də qız komputer arxasında əyləşib nəsə yazırdılar. Geyimlərindən müasir dünya görüşlü insanlar olduğunu anladı. Baş tərəfdə oturan sırğalı, incə saqqalı olan alçaqboylu kök bir oğlandı. Onun içəri girdiyini görüb ayağa qalxdı və çox mehribancasına onunla görüşdü. Bu saytın şef redaktoru idi. Onun üzündəki xoş aura içinə rahatlıq gətirdi. Ürəyi daha əvvəlki kimi döyünmürdü. Bir qədər söbətdən sonra digər işçilər də gəlib onunla tanış oldular. Və belə onun ilk iş günü başladı. Bəli, indi o çox məşhur saytın əməkdaşlarından biri idi. Inana bilmirdi sanki bu bir yuxudu və o, indi bu yuxudan ayılacaq- hər şey bitəcək ancaq bu yuxu deyildi. Saytda işə götürülməsinə səbəb yazdığı və mətbuatda qalmaqala səbəb olan bir yazı idi. Yazısında böyük sufi Ruminin eşcinsəl olduğunu söyləyib, fikirlərini də əsaslandırmağa çalışmışdı. Şəms Təbrizi ilə aralarında olan münasibətin tək açıqlaması bu ola biləridi, onun fikirincə. Yoxsa bir kişi başqa bir kişiyə nə üçün sevgi məktubları, şeirlər yazsın ki. Belə bir yazı ilk dəfə yazılırdı, bu məmləkətdə. Onun üçün çox böyük əks səda doğurdu. Bir- iki nəfər çıxıb etiraz etsə də, mətbuatda Əliqulu və onu dəstəkləyənlərin yazıları işıqlandırıldı. Bir çox gənc bu yazılanları oxudu və nə yazıq ki, iki böyük şərq aliminə atılan bu iftiraya inandı və Əliqulu Səhradaqumu dahi bir yazar kimi qəbul etdilər. Indi ofisində olduğu saytdan da iş təklifi elə bu yazıdan sonra gəldi. Onlar belə bir gənci itirə bilməzdilər. Onlarla eyni fikirdə olan bu cavan oğlan həm sayta çoxlu oxucu gətirəcəkdi, həm də onların səsinə səs verəcəkdi.. (daha&helliip;)
Səfər maşından düşdü. Hiss etdi ki, Fidana qarşı etdiyi hərəkətdən utandı. Siqaret yandırıb içinə çəkdi. Fidanda o biri tərəfdən maşından düşdü, asta addımlarla Səfərə yaxınlaşdı. Heç nə danışmadan sevgilisinin qoluna girdi, başını onun çiyninə qoydu.
– Bağışla.
– Əksinə, sən bağışla məni. Hisslərimə zəif düşdüm.
– Mən hələ hazır deyiləm.
– Toydan əvvəl yaşamaq olmaz. Başa düşürəm.
– Sənə vurmaq istəmirdim.
– Onda könlümü al.
– Necə?
Səfər zarafata keçdi.
– Özün fikirləş.
Fidan Səfərin damağına qoyduğu siqareti yerə atdı, Səfər başını yellədi.
– Bugün şıltaq günündür deyəsən.
Fidan dodaqlarını nişanlısının dodaqlarına birləşdirdi. Səfər qarşılıq verdi. Birlikdə maşının arxa olturacağına keçdilər.
***
Səfər Fidanı məhlələrinə gətirdi.
Fidan – Anamla salamlaşmayacaqsan?
– Yaşadıqlarımızdan sonra utanıram.
Fidan gülür – Dəlisən vallah.
– Sağ ol ki, mənə etibar elədin. Söz verirəm, bir aya toyumuzu edəcəm. O günü sebrsizliklə gözləyirəm.
– İnşallah.
Fidan maşından düşdü. (daha&helliip;)
Gözlədim, gəlmədin, görüş yerimiz,
Halıma mükəddər oldu, ağladı!
Sənin görüşünə tələsən güllər,
Əlimdə saralıb-soldu, ağladı!
Bükdü qamətimi, əydi bu halət,
Gəldiyin yollar da çəkdi xəcalət.
Məhəbbət yanğılı bir dəli həsrət,
Qolların boynuma saldı, ağladı!
Nə bilim bu imiş yaxınlığımız,
Bir eşqin oduna yaxındığımız.
Bir vaxt qucağına sığındığımız,
Söyüdlər saçını yoldu, ağladı!
A Qafqaz, bu necə taledi, baxtdı?
Ahım göyləri də yandırıb-yaxdı.
Şimşəklər oynadı, ildırım çaxdı,
Buludlar hönkürüb doldu, ağladı!
2008.
