Blog

 

Pərvanə Nizaməddin

1985-ci ildə Qazax rayonunun Kəmərli kəndində doğulub. Şeir yazmağa kiçik yaşlarından başlamış Pərvanənin ilk şeiri 1998-ci ildə işıq üzü görüb
Türkiyə və Azərbaycan şairlərinin şeirlərindən ibarət “Məhsəti” almanaxında, Dünya Azərbaycanlılarının II Qurultayına həsr olunmuş “Can Azərbaycan”, “Azərbaycan poeziya çələngi” kitablarında və “Ana” ensiklopedik toplusunda və b. nüfuzlu nəşrlərdə şeirləri çap olunub.Azərbaycan Kooperasiya Universitetinin məzunudur.2009-cu ildə “Gecələr xəyallar görüş yerimiz” kitabı işıq üzü görüb.
2005-ci ildən Aslan Kəmərli adına Kəmərli kənd tam orta məktəbində kitabxana müdiri olan şairə, 2009-cu ildən Qazax rayon Kəmərli Kənd Bələddiyyəsinin üzvüdür.
Gənc yazarın bir şeirini iki dildə (- Azərbaycanca və ingiliscə)oxuculara sunuruq:

Pərvanələr, pərvanələr

Çəmənlərin ətri ilə,
Al güllərin çətri ilə,
Xına daşı sətri ilə,
Rəqsə gələr pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

Qanadıyla gül toxuyar,
Uçuşuyla gül qoxuyar,
Nəğməsini hey oxuyar,
Möcüzədi pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

Ay doğanda o da gələr,
Şam nuruna, oda gələr.
Günəşdən də şövqə gələr,
Aşiqdilər pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

Ruhuyla şama dolanar,
Sevgiylə oda qalanar.
Tanrı sirrindən yaranar,
Ölümsüzdü pərvanələr –
Pərvanələr, pərvanələr..!

***

Pervane Nizameddin

My butterflies, my butterflies

With a scent of lovely meadovs
And in flowers tiny shadows,
When the stonline henna glamorous
They come dancing my butterflies –
My butterflies, my butterflies.

With their wings they weave the flowers,
Flying they smell the flowers,
Singing carol cheers the flowers,
Miracles are my butterflies,
My butterflies, my butterflies.

In a moonlight they’re flying,
In a candle flame they’re dying,
But in sunshine they’re inspiring –
Full of love are my butterflies,
My butterflies, my butterflies.

Wondering they meet the candle,
Loving burn themselves in tangle,
They are the Creator’s mantle –
Immortal are my butterflies,
My butterflies, my butterflies.

 

Şükr
Yazıb qismətini Allah hərənin ,
Neçə ki, ölümdən bəri var, şükr.
Kimə nə dərdindən, vallah, hərənin
Çəkməyə öz dərdi , səri var şükr.
*
Qəlbin kövrəlməsin, gözün dolmasın,
Qanın qaralmasın, rəngin solmasın,
Səninçün darıxan olmur – olmasın,
Sənin darıxdığın biri var, şükr.
*
Ölçün içindədi, biçin içində,
Ha yansın, qovrulsun için içində.
Ölsün, ümidlərin ölsün içində ,
Şükr elə sabaha diri var, şükr.
*
Doymayan gözündən taxtın, tacların
Axı nə fərqi var qarnı acların?
Baş alıb əlindən ehtiyacların,
Qaçıb qurtarmağın yeri var – şükr.
27 noyabr 2012
Yükdü
“Nə gəlir , Tanrıdan gəlir” , deyirlər,
Çək də, cəfasına qatlan da, yükdü.
Qardaş eləməyin şəri xeyirlə,
Gecəni gündüzə qatman da yükdü.
*
Vaxtı keçirirsən yarışda kimi ,
Savaşı, döyüşü barışda kimi.
Qat dərdi önünə qarışqa kimi,
Qulpundan yapışıb dartanda, yükdü.
*
Çək də hər gözəlin nazı gözəldi,
Ən gözəl özündən razı gözəldi.
Gözəldi ömrün də azı gözəldi,
Yaş üstə yaş gəlib , artanda yükdü.
*
Axı , dərdmi bunlar, kədərmi bunlar,
Açılıb başından gedərmi bunlar?
ÇƏkə biləcəyin qədərmi bunlar,
Allahım , arığa batman da yükdü.
28 noyabr 2012
Yoxam
Adamam , adamdı haram,
Var kimi görünən yoxam.
Beş günlük ömürnən varam,
Beş qarış gorunan yoxam.
*
Kimə əzizlənib gəzən,
Kimindən gizlənib gəzən,
Bəzənib, süslənib gəzən,
Bəslənən , qorunan yoxam.
*
İşim yox haqsız davaynan,
Keçinnəm suynan, havaynan.
Ağzı yava oğlu yavaynan,
Zor oğlu zorunan yoxam.
*
Bu yük , bu şələ bir yana,
Çəksin də hərə bir yanan…
Bu tor, bu tələ bir yana,
Çəpiknən, xorunan yoxam.
*
Eşq adlı meydən gəlmişəm,
Bilmişəm meydan, gəlmişəm
Mən elə göydən gəlmişəm,
Mən belə yerinən yoxam.
03 dekabr 2012
Ola
Əkməyə bağçan – bağın,
Biçməyə zəmin ola.
Batmağa dəryan hazır,
Üzməyə gəmin ola.
*
Bütövdümü , kəmdimi
Səninlə həmdəmdimi.
Bu gələn ilk qəmdimi,
Sonuncu qəmin ola?
*
Son olar sondan savay,
Beş arşın dondan savay.
Bir də O… Ondan savay
Kimin var, kimin ola?
10 dekabr 2012
Tuturam
Mən sözə sürgünəm, sürgün, beləcə
Sözlə oynayıram, əza tuturam.
Dəli könlümü də hər gün beləcə,
Dilə tutmuram ki, sözə tuturam.
*
Udduğum hava qəm, içdiyim su qəm,
Bu sonsuz göylərdi, mən tənha qu, qəm.
Sən qoyub gedəndi bu kədər , bu qəm,
Mən onu hələ də təzə tuturam.
*
Yaşayıb əllilər, yüzlər içində,
Ölürəm düz oğlu, düzlər içində.
Üzü üzlər görən üzlər içində
Abrımı , həyamı üzə tuturam.
*
Bir az seçilmir ki, halı halımdan,
Canı canımdandı, qanı qanımdan.
Qoymuram səssizcə ötə yanımdan,
Sovuşa başımdan qəza, tuturam.
*
Gözəl, oyun açdın gözəl başıma,
İlkin başımayam, əzəl başıma.
Gündə dörd dolanır əcəl başıma,
Özümü hələ ki, naza tuturam.
10 dekabr 2012
Bilmişəm
Dünya, zavalını bulub gedirəm,
Nəyi bilmişəmsə, boşa bilmişəm.
Helmindən ikimi alıb gedirəm,
Çox da ki, elmini beşə bilmişəm.
*
Elə keçmişəm ki, bu yol, bu səki,
Məndən inciməsin , küsməsin təki.
Düşüb də sehrinə, kölgəsindəki
Beş – altı ağacı meşə bilmişəm.
*
Ən gözəl sözü də öpüləndə yox,
Şabaş tək başlara səpiləndə yox,
Zornan gözlərimə təpiləndə yox,
Yatanda sinəyə, döşə , bilmişəm.
*
Keçib vaxtdan keçən, vədədən keçən
Anadan doğulan, dədədən keçən.
Ağıldan keçən yox, mədədən keçən
Ən kəsə yol imiş başa, bilmişəm .
*
Bu tordan, tələdən, qarmaqdan belə,
Dərs aldım saralan yarpaqdan belə.
Nədən yapışmışam torpaqdan belə,
Nədən sığınmışam daşa, bilmişəm…
15 dekabr 2012
Gedək özümüzə bir gün ağlayaq
Bu qədər yaşadıq , həvəsdi, bəsdi,
Burdaca bağlansın bu kitab, gedək.
Zamanmı gecikdi, bizmi tələsdik,
Nə fərqi, çəkilsin haqq- hesab, gedək.
*
Daha nə işimiz bir başqasınnan
Mənim gördüyümü sən görmədinmi?
Öyrənib bir qara qarışqasınnan,
Necə ürətilir dən görmədinmi?
*
Gedək özümüzlə qalaq baş- başa,
Qurtarsın, bitsin bu sürgün, ağlayaq.
Burda yiyə durmur qardaş-qardaşa,
Gedək özümüzə bir gün ağlayaq.
*
Hər günü əhləddi başa toxunan,
Şərin gur yeridi, şölən yeridi.
Bura arzuların daşa toxunan,
Bura ümidlərin ölən yeridi.
*
Namərd körpüsüdü hər addım başı,
Qoy alıb aparsın sel bizi, gedək.
Sındırdım ürəyi, ucaltdım başı,
Dedim, qınamasın el bizi, gedək.
*
Hələ ki, cavandı işğalın yaşı,
Hələ göyərməyib sinədə dağlar.
Tutub yaxamızdan bir gün, qardaşım,
Şuşanı bizlərdən soruşacaqlar…
*
Gəl də bu çarəsiz gecədən çıxıb,
Gəl də bu ümidsiz sabahdan gedək.
Deyirsən, nə çıxır, gecədən çıxır,
Nə olar, lap elə sabahdan gedək.
*
Gedək özümüzlə qalaq baş-başa,
Qurtarsın, bitsin bu sürgün, ağlayaq.
Nə sülhə meydan var, nə də savaşa,
Gedək özümüzə bir gün ağlayaq…
16-18 dekabr 2012
Adamı
Necə qələm çəkib , gör qələm çəkən,
Adam heyran edib, heyran, adamı.
Elə ustasından, yaradanından,
Baxıb öyrənsinlər deynən adamı.
*
Gör necə sığala, darağa çəkib,
Nur da öz nurudu yanağa çəkib.
Halalnan, haramnan sınağa çəkib,
Yoxlayıb şərbətnən, meynən adamı.
*
Boşu boş, dolunu dolu yaradan,
Ədəbi, ərkanı, yolu yaradan.
Deyirəm bəlkə də, Ulu Yaradan,
Özünə bənzədib eynən adamı ?…
*
Yoğrul torpaq ilə, bərki daş ilə,
Oxşan da, sevil də gözlə-qaş ilə.
Belə ayırmazlar əyin-baş ilə,
Seçməzlər maşınnan, öynən adamı.
*
Bu kimdi təriflər yağır başına,
Alın tərifləri çaxın başına.
Belə qaldırmazlar dağın başına,
Belə gəzdirməzlər göynən adamı…
*
Nəyini ötürdün, tutdun nəsindən,
Bu dünya çoxdumu son nəfəsindən?
Bu boyda adamlıq mərtəbəsindən,
Gör nəynən salırlar, nəynən adamı?…
19-20 dekabr 2012
İçimə
Mənə dos-doğmadı bu kədər, bu qəm,
Qənim kəsilmişəm müdam içimə.
Elə divan tutub, zülm eyləmişəm,
Elə bil ögeyəm, yadam içimə.
*
Bu dünya boşalıb gedəndən bəri,
Gözümü yaş alıb gedəndən bəri,
Alanı baş alıb gedəndən bəri,
Bir batman yük olub qadam içimə.
*
Soyuqdu, bumbuzdu varlığı, neynim,
Asılıb yaxamdan yarlığı, neynim,
Bitib, tükənmədi darlığı, neynim,
Neynim, bənzəmədi bu dam içimə.
*
Hələ Qarabağım, gözüm, qaradı,
Qaradı, bu çarə, çözüm qaradı.
Hələ ki, yanında üzüm qaradı,
Nə üzlə çıxıram adam içinə?…
25 dekabr 2012
Gələndi
Kimdi ki, nədi ki, adam deyilən,
Vardan çıxıb gedən, yoxdan gələndi.
Nəyin seviləndi, nəyin öyülən,
Nəyin var taledən, baxtdan gələndi.
*
Saçında bu qırov, dən qazandığın,
Üstümdə bu duman , çən qazandığın.
Günahlar, savablar sən qazandığın,
Hökmlər zamandan, vaxtdan gələndi.
*
Al da qadasını elə bu dərdin,
Qoyma səsi çıxa çölə bu dərdin.
Çiçəyi burnunda hələ bu dərdin,
Bu qozbel, qartımış çoxdan gələndi.
*
Bu köhnə atandan, anandan gələn,
Bu təzə dos-doğma balandan gələn.
Üzün qırmızısı yalandan gələn,
Sözün qırmızısı haqdan gələndi.
*
Daha ölç, daha biç dilindən çıxar,
Çıxsa sənin deyil dilindən çıxan.
Yaydan çıxıb gedir əlindən çıxan,
Qarşına gələnlər oxdan gələndi…
05 yanvar 2013
İlkimiz bir, sonumuz bir…
İlkimiz bir, sonumuz bir,
Nə fərqi nə gözləndisə…
Beş arşınlıq donumuz bir,
Kəfənimiz bezdəndisə.
*
Bu tərəfi dar macaldan,
O tərəfi dar məzardan.
Behişti güllü-gülzardan,
Cəhənnəmi közdəndisə.
*
Ömür deyən ağ şamdısa,
Əriyəcək dağ, şamdısa.
Axşamımız axşamdısa,
Tezdənimiz tezdəndisə.
*
Nə suyumuz, nə havamız,
Nə dərdimiz, nə davamız?
El-obamız, yurd-yuvamız,
Çölləndisə, düzləndisə…
*
Bu top, topxana deyilən,
Gopmuş, gopxana deyilən.
Ha yap, yapxana deyilən
Bir quruca sözdəndisə.
*
Keçmə, bu çay dizdən deyil,
Çox dərindi, üzdən deyil.
Zülm eyləyən bizdən deyil,
Zülm eyləməz bizdəndisə…
05 yanvar 2013

 

TƏRCÜMEYİ-HAL

Xankişiyev Vüsal İlqar oğlu 1994-cü il yanvar ayının 27-də Salyan rayonunda anadan olub.2000-2011-ci illərdə Nizami Gəncəvi adına 2 saylı orta məktəbdə təhsil alıb.2011-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Pedaqogika və Psixologiya fakültəsinə qəbul olub.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Şeirlərində XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, satirik şeirlər müəllifi, “Molla Nəsrəddin” jurnalının əməkdaşı Mirzə Ələkbər Sabirin təsiri güclüdür.Şeirlərinin ruhu gözəldi.Anlaşıqlıdı.Sadə dildə yazır.Ahəngdar və ritmikdir.

Qələm aldım əlimə cümlə bəşərdən yazıram,
Qəhər olmuş gecələr sübhü səhərdən yazıram.
Bürümüş daxilimi qəlbdə kədərdən yazıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Şüara məclisinə seyrə dalıbdır qələmim,
Düşünür: “Bəs neçə min Həqqi alıbdır qələmin?!”.
Baxaraq sizlərə xeyli mat qalıbdır qələmim,
Dedi ki, mən sizə şair dediyimçün yanıram.
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Çoxunun dərdi eşqidir, mənə baxsan o da yox,
Amma ki, ümmanı dərdəm, tuta bilcək oda yox,
Dedilər: “Cənnətə yolla məni, əsla oda yox”.
Bəşər oğlu belədir, ta ki, əzəldən tanıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Gecə düşdü sükutu pozdu yenə ahlarınız,
Dedi ki, Tanrı yoxdu, demək yox günahlarımız.
Tək olan Tanrınızı dandınız, hanı allahlarınız?!
Ölən insanlığın acizliyin hər gün anıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram.

Çiçək açsın deyə sözlər bulud olmuş yağıram,
Səbəb oldu quru sözlər məni hərdən yağıran.
Acı daddı dediyim Haqq sözü indi yağınam,
Düz olan zəhərə bərabər bunu hər il qanıram,
Bilirəm, bezmisən, amma səni həmdərd sanıram…

 

Baloğlan Cəlil 1959-cu il iyul ayının 27-də Azərbaycan Respublikasının cənub bölgələrdən biri olan Lənkəran rayonunun Zövlə kəndində anadan olub.Üç yaşında ikən doğma anasını itirmişdir.1983-1987-cü illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.1994-cü ilə qədər Lənkəran rayonunun Zövlə və Separadi kəndlərində orta məktəbdə Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimi işləmişdir.1994-cü ilin sentyabr ayından-dekabr ayına kimi Lənkəran Cənub Televiziya Şirkətində redaktor kimi fəaliyyət göstərib.Elə həmin ilin dekabr ayından bu günə kimi Russiyada, Başkortıstan Respublikasının paytaxtı Ufa şəhərində yaşayır.”Himalay” Tikinti firmasının direktoru və dörd övlad atasıdır. Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.Şeirləri rus dilində “İstoki”ƏDƏBİ ALMANAXLARDA və Türkiyədə çıxan müxtəlif jurnallarda çap olunmuşdur. Hazırda “Qürbət türküləri” şeir kitabı Türkiyədə nəşrə hazırlanır.

 

Qadın  da hardasa şeir kimidi.

Qadın da hardasa şeir kimidi

Gözəl bölgüləri,hecaları var.

Səni xoşbəxt edən şirin günlərin.

İçində gizlənən acıları var.

 

Nədənsə arada tutar tərsliyi,

Günlərlə gəzərsən qafiyəsini.

Könlünün evinə yola düşəndə

Geyinər məlaykə qiyafəsini.

 

Baxar gözlərinin ucuyla qadın,

Görər ürəyindən gəlib keçəni.

Havası qəfildən gəldimi onun

Şeir tək yatmağa qoymaz gecəni.

 

Tez-tez güzgülənər gözünə baxıb

Oxşadar bir gümüş güzgüyə səni.

Özünü güzgüdə görməsə qadın,

Dəyişər bir anda özgəyə səni.

 

Uçub arxasınca dartınar gözün,

Hicran alovunda yanar əllərin.

Küsdümü geriyə qayıtmaz qadın,

Durna qatarına dönər əllərin.

 

05.07.2013.Ufa.

 

 

 

 

Unudulmaz məktub

 

Gəl bu gün səninlə biz uşaq olaq,

Tutaq əllərindən keçən günlərin.

Dəftər varağını yenə dörd büküb,

Sənə unudulmaz məktub göndərim.

 

Birdən qaçıb gedək çay qırağına

Oynaşaq qumların üzərində biz

İsti yanaqların qızarib yansın,

Yerdə öpüşəndə ləpirlərimiz

 

Sonra o qumları sığallayaraq,

Bir ürək şəklini cız barmağınla.

Süzüb o ürəyi sən bədahətən,

Altından adımı yaz barmağınla.

Qara çəkmələr

 

Qar üstə yeriyən ağ bir çiçəksən,

Göyərçin əllərin qardan da ağdı.

Məxmər dizlərini oxşayıb öpən,

Qara çəkmələrin ağarıb baxdı.

 

Sən qarın üstündə dümağ bir çiçək,

Qara çəkmələrin-qara güldanın.

Qürbəti Vətənə yaxınlaşdıran,

Çiçək dodağından qara gül damır.

 

Yoldan keçənlərin boynunu qıran,

Çıçəkli köynəyin cənnət bağıdı.

Qışın at çapdığı bu qarlı gündə,

Qara çəkmələrin bahar çağıdı.

Qar yağır,yenə də ağarır dünya,

Ağaran yaxanda qar çiçəkləyir.

Enir göy üzündən dağçılar kimi,

Əriyir köksündə qar çiçəkləri.

 

Bir dəstə gül kimi alıb aparır,

Səni öz ovcuna hara çəkmələr?!

Nələr çəkdiyini bir Allah bilir,

Hara getdiyini qara çəkmələr..

 

YAZ

 

Bu qışın da sonu çatdı,

Çatladı suların buzu.

Zirvələr ağ şalın atdı,

Qarşıladı gələn yazı.

 

Məhəbbətdən daş göyərdi,

Bu sevgi çatdı quzeyə.

Hər qaranquş xoş xəbərdi,

Durnalar düzüldü göyə.

 

Baharın nəfəsi ilıq,

Açıbdı qönçə gülləri.

Hər çiçək, hər gül yaraşıq,

Oxutdurur bülbülləri.

 

Susmaq olmur bu yaz günü,

Quş kimi çırpınır ürək.

Qış verir yaza ömrünü,

Gülür arzu, gülür dilək.

 

BAHAR  NƏĞMƏSİ

 

Bənövşə gözünü açır,

Qızılgül naz ilə baxır.

Arılar çəmənə uçur,

Şaxta, soyuq yoxa çıxır.

 

Gülün nazın bülbül çəkir,

Duman qalxır dağ başına.

Qayalarda kəklik səkir,

Mamır qonur çay daşına.

 

Qırmızı donlu lalələr,

Dağılır çölə nar kimi.

Meh əsir, körpə budaqlar,

Dinirlər kaman, tar kimi.

 

Bulaqların zümzüməsi,

Könüllərə layla çalır.

Yayılır quşların səsi,

Qartallar hay-haray salır.

 

Qayalardan axır sular,

Adamın ruhu dincəlir.

Ürəyə sığmır arzular,

Yurdumuza bahar gəlir.

 

 

BAHAR ÇİÇƏKLƏRİ

BAHAR GƏLİR

Təbiət oyanır, cənlanır torpaq,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.
Tonqallar çatılır, qalanır ocaq,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Görüşə tələsir hər oğlan, hər qız,
Dinir məhəbbətlə məclislərdə saz.
Ucalır hər yanda bir şirin avaz,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Görünür səmada durna qatarı,
Dönür selə-suya zirvənin qarı.
Qönçələr boylanır günəşə sarı,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Başlayır ellərin toyu, düyünü,
Bir sevinc gətirir yazın hər günü,
Bənövşə astaca açır gözünü,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Bulaqlar fərəhlə nəğmə oxuyur,
Təbiət çöllərdə xalı toxuyur.
Hər tərəf gül açır, ətir qoxuyur,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

Mənası dəyişir ömrün, həyatın,
Bayramı başlayır elin, elatın.
Ay ellər, obalar gözünüz aydın,
Yurduma, yuvama bahar, yaz gəlir.

BAHARDA

Uca dağlar al-yaşıla bürünür,
Duman qalxıb quzeylərdə sürünür.
Kol dibində bənövşələr görünür,
Lalə, nərgiz çiçək açır baharda.

Zirvələrdə qar əriyir, xallanır,
Yamacların gül yanağı allanır.
Arıların pətəkləri ballanır,
Səmalarda qartal uçur baharda

Dərələrdə aşıb-daşır sel-sular,
Göy çəməndə yeyib, yatır quzular.
Çiçəkləyir şirin-şirin arzular,
Kəklik dinir, ceyran qaçır baharda.

Meh titrədir körpə otu, yarpağı,
Şehə batır kəkliklərin ayağı.
Günəş qalxıb salamlayır torpağı,
Dağa-daşa, şəfəq saçır baharda.

Bahar yenə gözəllikdən don biçir,
Qaranquşlar bu yerləri yurd seçir.
Tumurcuqlar yerdən, göydən nur içir,
Qönçələnir puçur-puçur baharda.

 

MƏN BİR DƏLİ RƏSSAMAM

Oturub ömrün içində
Çiçək şəkli çəkirəm.
Yalan rəngləri götürüb,
Gerçək şəkli çəkirəm.

Çəkirəm ciyərlərimə
Faniliyin ətrini.
Məndən əziz tutan varmı,
Bu faninin xətrini?!

Kimsə bilməz nə çəkdirir,
Mənə mən çəkdiklərim.
Ölümlərə cücərirlər
Olmağa əkdiklərim.

Dəryalar mənə çəkilir,
Tufanlar məndən qopur.
Başıma odlar ələnir,
Ruhuma sular hopur.

Şəkillənir qələmimdə
Doğulmamış bir adam.
Mən şair deyiləm, yavrum,
Mən bir dəli rəssamam.

YUXUMA SÖYKƏNMİŞ ADAM

Sevgiyə layiq dostun yox,
Nifrətə layiq düşmənin.
Nə layiqsiz adamsan sən –
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə dərdindən ölənin var,
Nə öldürmək istəyənin.
Zalım adam, aciz adam,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Matdım-matdım nə baxarsan,
Bu Yer sənin, bu Göy sənin.
Səninkilər sənin deyil,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə haqqını tanıyırsan,
Nə nahaqdan yox köməyin.
Haqlı adam, haqsız adam,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə ağ bayrağın yellənir,
Nə gəlir qanlı köynəyin.
Amalın yox, amacın yox,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!
Yaşa dolmaq yaşamaqmı,
Yaşanıb tükənmiş adam?
Yaradandan utan barı,
Yuxuma söykənmiş adam!

Sara Selcan Hacıqabul rayonunun Muğan qəsəbəsində anadan olub. 2002-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin bakalavr, 2008-ci ildə həmin universitetin magistratura pilləsini bitirib. Hazırda orta məktəbdə müəllimi kimi çalışır.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.”Yovşanlı düzlərdə üzü küləyə” şeirlər kitabının müəllifidir.
***
Rəsmimi çəkən oğlan,
Qəlbimdəki ümidi tünd elə,
Çarəsizliyi acıq,
Gözlərimə kədər qat azacıq.
Ovunmadığım ağrıları
Bütün rənglərin qarışığından çək-
Qırıq-qırıq.
Adını deyimmi onların?
-Qəzəb və hıçqırıq.
Qalın elə
ovuclarımdakı inamı
Yapışıb dura bilim.
Mən daşlı yollardan keçib gəldim,
Önümdəki yolları kəsəksiz çək,
Ayağımı yalın elə.
Su bəyazlığı qat çohrəmə
Yuyunub durula bilim.
Saçlarımın ucundan
Dabanımacan
Nəfəsimi çək.
Çək, çək, səsimi çək,
Çatırsa haracan.
Rəsmimi çəkən oğlan,
misra-misra damcılayan
ömrümü çək.

Yoxluğumu qoru

Yoxluğumu
qoru,
Ayrılığı
itirmə.
Ürəyində yaşat məni,
Məni
ağlına gətirmə.
***
Boyumuza biçilməyən ümid
Ürəyimizə dar gəldiyindən
Soyunub
Qaldıq ürəyiyalın.
İndi yalın ürəklə
Necə xilas edək Qarabağı?
***
Ümidiszcə tündləşəcəm
Ayrılığın rəngindən
Ölçüsü saat əqrəbləri olan vaxtla.
İçimi siqaret kimi sümürəcək xiffətin
asta-asta, aram-aram.
Dumana bürünəndə
Aydın olacaq
Sənə də,
Mənə də.
Həmişəki naməlum qaranlıqlar.

Zərxanım Ülvi Neftçalada doğulub.İbtidai və orta təhsilini Neftçalada alıb.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.

Kor gəzərəm…
Dilim-dilim doğransam da dilimdən,
Xəbislərə dil yarağı vermərəm.
Özgə mənim şəfa umsa əlimdən,
Özümündür zəhər, ağı vermərəm.

Bir ürəkdim, iki yerə bölündüm,
Araz boyu həsrətimə süründüm.
Bəsdir, yetər, əsarətə büründüm –
Tariximə sinə dağı vermərəm.

Qaysaqlanmış yaramızı soyurlar,
Görə-görə gözlərimi oyurlar.
Ayıq başla xülyalara uyurlar…
Behişt kimi bağça-bağı vermərəm.

Dayaq ola gərək insan insana,
Nifaq odu səpməyək bu cahana.
Bəd niyyətlə alovlanan nadana,
Bir içimlik buz bulağı vermərəm.

Susmayacaq bülbüllərin nəğməsi,
Haqq tapdansa, daşdan çıxar haqq səsi.
Qarabağım – gözlərimin giləsi,
Kor gəzərəm, Qarabağı vermərəm.

Dönə – dönə

Boynu bükük bənövşətək,
Yolun üstə bitmiş ürək.
Həsrətimiz görüşəcək
Dönə-dönə.

Sən arzumun qönçəsisən,
Duyğuların incəsisən,
Kövrələsən, incələsən
Dönə-dönə.

Uzaqlarda gəzmə məni,
Yad baxışla süzmə məni,
Ümidimtək üzmə məni,
Dönə-dönə.

Səni mindən seçəsiyəm,
Vüsalından içəsiyəm.
Günahından keçəsiyəm
Dönə-dönə.

Soltan Abbas 1933-cü il yanvarın 7-də Neftçalanın Ballıcalı kəndində doğulub. Bu il 80 illik yubileyini qeyd edən şair ədəbi yaradıcılığa ötən əsrin 60-cı illərində başlayıb. “Damcı”, “Mənə çox öyrəşmə”, “Tut ağacı”, “Yollar-ömür yolum”, “Səyyah etdi söz məni” və digər kitabların müəllifidir. 1974-cü ildən Neftçalada fəaliyyət göstərən “Xəzər nəğmələri” ədəbi birliyinə rəhbərlik edir.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.

Muğanda payız

Saralıb sapsarı qamışqulağı
Ana Muğanımın xəzan çağıdır.
Sağımda –zəminin yaşıl zolağı,
Solumda meşənin üryan çağıdır.

Bu yerin əbədi sakini turac –
Gəzinir, fərəhlə ban çəkir, odur.
Körpə balasını çağırır anac –
əzilmiş sünbüldən dən çəkir, odur.

Balıqçı uşaqlar yığıb tilovu,
Gülüb-danışırlar çay qırağında.
Bir şair bəhanə gətirib ovu,
Gəzir təbiəti söz sorağında.

Hava nə çiskinli, nə də dumandır,
Payız çiçəkləri açıb rəngbərəng.
Insan gözəlliyin pasibanıdır,
Vurur təbiətlə nəbzi həmahəng.

Barmaqlarım görür mənim

Ürəyimdə qızıl qan yox,
Nur çağlayır, nur həmişə.
Cadar-cadar əllərimin
Bənzəri var al Günəşə.

Əllərimdən yağan işıq,
Qaranlığı əridəndir.
Əllərimdə doğan işıq,
Qəlbimdəki şeirdəndir.

Ömrüm, günüm əkinçidir,
Gözlərim bar dərir mənim.
Hər əlimdə beş gözüm var-
Barmaqlarım görür mənim.

Tələsirik

Ömrümüzdən ötür günlər,
Ay başına tələsirik.
Təzə körpə doğulanda
Bir yaşına tələsirik.

Ötüb keçir bahar ayı,
Gözləyirik gəlsin yayı.
Qəlbimizdə payız toyu,
Qarlı qışa tələsirik.

Bəzən çılğın, bəzən kövrək,
Yanıb külə dönür ürək.
Əbədi bir xatirə tək
Baş daşına tələsirik.

Ləlvər dağı

Ocaq daşı qalaq-qalaq,
Dedim axşam burda qalaq.
Əl uzatdım tanış olaq,
“əl vermədi” Ləlvər dağı.

Zirvəsi qar, döşü –güldü,
Qayasının qaşı güldü.
Gül istədim naşı bildi –
Gül vermədi Ləlvər dağı.

Biri ona “Ləlvər” dedi,
Qucağında “ləl var”-dedi.
Mən də ərklə: “ləl ver”- dedim,
Ləl vermədi Ləlvər dağı.

Zabil Pərviz 1952-ci ildə Neftçalada anadan olub. 1974-cü ildə ADPU-nun filologiya fakultəsini bitirib. 1 şeir kitabı çap olunub. “Ulutürk dünyası” qəzetinin təsisçi və baş redaktorudur.

Payız lövhələri

Gün batır… saralıb solur şəfəqlər,
Səma yarı qızıl, yarı gümüşdür.
Axşam şəfəqiylə yanan üfüqlər,
Sanki xəzan vurmuş bağa dönmüşdür.

Dağların başında bulud dağları,
Yayır gözlərindən gümüş məhəbbət.
Yuyur yarpaq-yarpaq qızıl bağları,
Payıza boyanır ana təbiət.

Gör necə ayrılır öz baharından,
Baharın özünü bəzəyən çinar
Əriyib tökülür hey damla-damla,
Qızıl piyaləyə bənzəyən çinar.

Sanki təbiətin qəlbinə girmiş,
Bir qızıl hörüklü gözəldir payız.
Soyuq nəfəsilə yaşıl bağları
Saraldır, qızardır, közərdir payız.

Son bahar vəfasız qızlara bənzər,
Söz verər, qönçəni gülə döndərər.
Qəfildən tufana çevrilib əsər,
Məhəbbət umanı külə döndərər.

Miryusif Mirnəsiroğlu 1938-ci il martın 5-də Hacıqabulun Qarasu kəndində doğulub. “Qürbət diyarda”, “Xocalıda görüşərik”, “Sənə güvəndiyim dağlar”, “Dördüncü təcavüz olmayacaq”, “Könül nəğmələrim”, “Bir ömürdən səhifələr”, “Hacıqabuldan çıxan yollar”, “333 rübai” və digər kitabların müəllifidir. 2012-ci ildə haqqın rəhmətinə qovuşdu.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.
Dördlüklər

Dünyaya gəlmədin boş həvəs üçün,
Tanrı ömür yazıb hər bir kəs üçün.
Bilməzsən bu andan sonrakı anı,
Sən şükr et çəkdiyin hər nəfəs üçün.

Ağırdır, bu qəmi çəkə bilmədim,
Haqqın toxumunu əkə bilmədim.
Sütunsuz göylərin altında belə
Sütunlu bir koma tikə bilmədim.

Gündüzlər Ay şəfəq saça bilmədi,
Günəşin əlindən qaça bilmədi.
Miryusif adlanan zavallı şair,
Dünyanın sirrini aça bilmədi.

Ehtiyatla dolan aşıb-daşanda,
Əqlini başına topla çaşanda.
Torpağa rəhm et ki, rəhm eyləsinlər,
Sən özün bir zaman torpaqlaşanda.

Fələk budaq kəsən dəhrəyə bənzər,
Insan yetişməmiş meyvəyə bənzər.
Yaxşını pislərdən ayırmaq üçün
Dünya çalxalanan nehrəyə bənzər.

Dünənki tumurcuq budaqdı indi,
Dünənki budaqlar ocaqdı indi.
Həsrətlə baxdığın nazlı gözəllər,
Ayağın altında torpaqdı indi.

Idrakın gücüylə mən duya bildim,
Göydə ulduzları sanıya bildim.
Hər gülün, çiçəyin ləçəklərində
Tanrının adını oxuya bildim.

Olub keçənləri yad eylə, könül,
Kim dönüb geriyə, ad eylə könül.
Namazdan, orucdan daha vacibdir –
Bir sınıq könülü şad eylə, könül!

Gözlərim çox axdı, axır duruldu,
Ürəyim sən olan yönə buruldu.
Düşmənim gözümlə, ürəyim imiş,
Biri səni gördü, biri vuruldu.

Zivər Ağayeva Hacıqabulda anadan olub.İbtidai və orta təhsilini Hacıqabulda alıb.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuatda şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.

* * *

Göylərdə dolanır səyyar xəyalın
Uçmağa qüdrətin yoxdusa, gəlmə.
Buludlar yastığım, duman yorğanım,
Odun, hərarətin yoxdursa, gəlmə.

Ömrümün yolları eniş, yoxuşdur,
Hərdən günəşlidir, hərdən yağışdır.
Həsrətim boranlı, şaxtalı qışdır,
Anda sədaqətin yoxdursa, gəlmə.

Bu yerdə torpağa, göydə ulduza,
əli bərəkətli, barlı payıza,
kəsdiyin çörəyə, daddığın duza,
izzətin, hörmətin yoxdursa, gəlmə.

Çəməndə çiçəyə, bağçada gülə,
Ata ocağında qaralan külə,
Səni boya-başa çatdıran elə
Bir dünya həsrətin yoxdursa, gəlmə.

Yaşa əvvəlki tək arzu, diləkdə,
Nəfəsin duyulsun əsən küləkdə.
Döyünən ürəkdə, vuran ürəkdə,
O ilk məhəbbətin yoxdursa, gəlmə.

Xeybər İgidəliyev 1937-ci ildə Hacıqabulda doğulub. 1966-cı ildə Azərbaycan Dövlət Universitetinin jurnalistika fakultəsini bitirib. Bir neçə il öncə haqqın rəhmətinə qovuşub.

NƏ SƏN DOYUN, NƏ DƏ MƏN

Əzəl gündən var-dövlətə
nə mən uydum, nə sən uydun.
Könül verdik məhəbbətə,
nə sən doydun, nə mən doydum.

Sənsiz, vallah, həyat heçdir,
Tale bizi həmdəm seçdi.
Ömür necə gəldi, keçdi,
Nə sən duydun, nə mən duydum.

Dözdük bəzən yana-yana,
Bu sevdanın acısına.
Biz çəkəni başqasına
nə sən qıydın, nə mən qıydım.

Getdi o hüsn, o yaraşıq,
gözümüzdə sönür işıq.
Qocalmışıq, qarımışıq,
Nə sən oydun, nə mən buydum.

Bulaq

Bir gözəllə, görüşünə
Gəldim dönə-dönə, bulaq.
Insafdımı bundan sonra,
Qəlb küsə, üz dönə bulaq?!

Nə etmədi o gülyanaq,
Dağ üstündən çəkdi min dağ.
Gəl, sinəmin üstündən ax,
Bəlkə odum sönə, bulaq.

Ürəyimə salma güman,
Yar gözündən içən zaman.
Öpmə onun dodağından,
Qısqanıram sənə bulaq!

Məhəmməd Rza Xəlilbəyli 1947-ci ildə Salyanda doğulub. ADPU-nu bitirmişdir. 1992-ci ildən – ömrünün sonuna-1998-ci ilə kimi Salyanda çıxan “Qələbə” qəzetinin redaktoru olub. “Xəlil hey…!”, “Qəhrəman Təbrizim”, “Əsrlərin sönməz məşəli”, “Boz qurdun harayı”, “Ulutürk bayramı” və digər kitabların müəllifidir. Sonuncu kitabı olan “Ələmdən qələmə” 1998-ci ildə, ölümündən bir neçə gün sonra çap olundu…

Yurddaşlıq duyğusu

Açıqgöz qardaşından,
Xəbər aldı bir səhər.
– Böyüyəndə nə olmaq,
Istəyirsən, bəxtəvər?

Sən ki “gündəliyini”,
Bəzəmisən beş ilə.
Şair, alim, rəssam ol,
Seç birini eşq ilə.

Cavab verdi Günətay;
– Nə fərqi var, baş olum?
Azərbaycanım üçün,
Təki vətəndaş olum!

Öləndə…

Nə çələng umuram, nə də mükafat
Bütün əzablara gərmişəm sinə.
Öləndə kəfənə tutmayın məni,
Bükün Azərbaycan xəritəsinə!

Məhəmməd Kamal (Məhəmməd Heydər oğlu Dadaşov) 1950-ci ildə doğulub. Salyanın Kürsəngi kəndində yaşayır. 1991-ci ildə “Savalan dağıyam dözüb durmuşam” adlı şeirlər kitabı çap olunub.

Qan çəkəcək
(Höccət Paşaya)

Tonqal yanır qarış-qarış,
Bir səs deyər oda qarış.
Od oğlusan odla yarış,
Baxma oda yanı, qardaş.

Sususluğun olmaz daha,
əkdiklərin solmaz daha.
Boşalanlar dolmaz daha,
Gedənlərin hanı, qardaş?

Öz cığırın, öz yolun var,
Öz sağın var, öz solun var.
Koroğlu tək bir ulun var,
Öz ulunu tanı, qardaş!

Unudulmaz yaddaşından,
Mənimsəsə yad daşından.
Uzaq düşsən qardaşından,
Qan çəkəcək qanı, qardaş.

Sevirsənsə, halalındı,
Izin qalsa cəlalındı.
Od eyləsən amalındı,
El yolunda canı, qardaş!

Sabir Alim (Əsədov Sabir Alim oğlu) 18 sentyabr 1980-ci ildə Neftçala rayonunun Dördlər kəndində anadan olub. 1987-ci ildə Neftçala rayonunun Asatanlı kənd orta məktəbini, 2002-ci ildə ADPU-nun filologiya fakultəsini bitirib.
2002-ci ildə “Tanrı səni qorusun” adlı ilk şeirlər kitabı nəşr olunub.
2003-cü ildə “İlin ən yaxşı şeiri” nominasiyasının laureatı olub.
2006-cı ildə “Gecikmiş qatar” adlı ikinci şeirlər kitabı çapdan çıxıb.
2008-ci ildə Prezident təqaüdünə layiq görülüb.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.

Payız simfoniyası
Pəncərəmdə
küləyin uçurduğu pərdələrin
hamilə görkəmi,
havada buludlar,
Buludların bətnində su…

Yağışlı və küləkli bir gündə
tərk edilmiş qadınları xatırladar
küçədə ayaq səslərinin çırpıldığı
baxımsız ağaclar
və hərdənbir axşamlar
cındırından cin hürkən
bomjlar yığışar
bu ağacların dibinə.

Yalnız göz yaşlarının
Yanaqlarına cızdığı şəkil
Sərxoş ərinin son zərbəsinə
Cavab olar
Ürəyinin səsinə
Qulaq kəsilən qadına.

… Pəncərəmdə
küləyin uçurduğu pərdələrin
hamilə görkəmi
oxumaq necə də gözəldir
Gecənin içinə yağan yağışın
Musiqi sədası altında
— Siqaret kötüyüdü yollar…

 

MƏNİM QƏBİR DAŞIM

Bir arzum var sevənlərdən,
Unutmayın sizlər məni.
Gələndə də ürəklərdən
Qoparıb atmayın məni.

Mən öləndə qəbir daşım
Doğma olsun sizlər üçün.
Şəkildəki gözüm, qaşım
Doğma olsun sizlər üçün.

Mən öləndə qurulmasın
Təmtəraqlı mərasimlər.
Axar çaylar durulmasın
Dərdimə yansa da kimlər.

Könül verdiyim qızlar da
Könüldən yad etsin məni.
Oxunan xoş avazlarda
Yaşatsınlar mən sevəni.

Yazılan hər şeirlərim
Dilinizdən düşməz olsun.
Məni hər an sevənlərim
Baxıb yanan düşmən olsun.

Çox ağlayıb qəbir üstə
Məni də siz incitməyin.
Göz yaş töksə püstə-püstə
Sizsiz qəlbi kövrəltməyin.

Mənim üçün saf bir sevgi
Bu həyatda əzab oldu.
Sonda da verdi bir itki
Verilərək, ömür soldu.

Həbibiyəm, bu dünyadan
Sevdim, məhəbbətsiz getdim.
Ölsəm də, çıxmadım yaddan,
Doymadım, söhbətsiz getdim.

ANA

Dünyada ən əziz nemətsən, ana!
Hər bir an diqqətə layiqsən, ana!
Dünyada dəyərli zinətsən, ana!
Sənsən şeir dünyam, sazım da, ana.

Sənsiz darıxıram yuxularımda,
Sənsən muradım da, arzum da, ana.
Laylalar deyirsən xəyallarımda,
Sənsən baharım da, yazım da, ana.

Günlərim, aylarım darıxdırıcı,
Darıxa-darıxa həm də sıxıcı,
Həsrətindən ruhum olub baxıcı,
Sənsən bəxtim, alın yazım da, ana.

 

ANA

Darıxıram yoxluğunu duyunca,
Ayrılıq nə əzab olurmuş, ana!
Darıxanda danışardıq doyunca,
Tənhalıq nə yaman yorurmuş, ana!

Əsgər oğlun əsgərlikdə darıxır,
Həsrət məni gecələr yaman sıxır,
Əldə silah, gözlər yollara baxır,
Gözlərim yaş ilə dolurmuş, ana!

Həftə sonu görüşümə gələndə,
Kədərli üzümdə sevinc güləndə,
Səni görəcəyəm, bunu biləndə,
Qısa görüş qəlbə toxunmuş, ana.

Qayıdar bu oğlun, qayıdar sənin.
Uca zirvələrdən gələr gur səsin.
Həsrətlə gözləyər ana körpəsin,
Dizin üstə laylam oxunmuş, ana!

Dedin: “oğul, vətən də sənin anan!
Borclu olmalısan ona hər bir an!”
Mənsə əsgərliyi bitirən zaman
Oğul fəxri ilə, yüksəlmiş, ana!

OLA BİLSƏYDİM…

Mən bir tarzən olub çala bilsəydim,
Gecə və gündüzə nəğmə deyərdim.
Ömrümü, günümü qurban verərdim,
Heç vaxt, bu sənətdən doydum, deməzdim.

Mən bir çiçək olub aça bilsəydim,
Zamansız, vaxtsız solmaq istəməzdim.
Sevənlərin əlində sevilərdim,
Sevənlərin əlində sevinərdim.

Mən bir dəniz olub coşa bilsəydim,
Dalğalarla sahili isidərdim.
Sevənləri özümə cəlb edərdim,
Özümə “Sevgi dənizi” deyərdim.

Mən bir aylı gecə ola bilsəydim,
Tənhalığı özümə dost seçərdim.
Dərdimi gecə ilə bölüşərdim,
O gözəl anları xoş keçirərdim.

Mən Yaradan qüvvə ola bilsəydim,
Qara buludu səmadan silərdim.
Səmanın üzünü aça bilərdim,
Həmin anda ürəkdən sevinərdim.

Mən bir cavan ağac ola bilsəydim,
Böyüyüb ətrafa kölgə salardım.
Dostlarımı bura dəvət edərdim,
Sirlərimi mən onlara açardım.

Mən bir bulaq suyu ola bilsəydim,
Dağlardan, dərələrdən tökülərdim.
Bulaq başında qızları görərdim,
Onlara da saf sevgi diləyərdim.

Mən bir quştək göydə uça bilsəydim,
Göyün gözəlliyini seyr edərdim.
Göydən yerə heç enmək istəməzdim,
Allaha yaxın olmaq istəyərdim.

Mən bir qələm olub, yaza bilsəydim,
Cahana “Xoşbəxtlik himni” yazardım,
Sevənlərə “Sevgi himni” yazardım,
Amma heç vaxt ayrılıqdan yazmazdım.

Mən bir yağış olub yağa bilsəydim,
Göydən yerə narın-narın düşərdim.
Həbibi dünyasını bəzəyərdim,
Bu dünyadan ayrılmaq istəməzdim.

 

MƏN NİYƏ SEVƏ BİLMİRƏM?

Tanrı mənə bu əzabı
Niyə verirsən, bilmirəm.
Görən nədir məndəki səhv
Mən niyə sevə bilmirəm?

Baxıb gəzən sevənlərə,
Alovlanan o gözlərə,
Sonda döyüb bu dizlərə,
Mən niyə sevə bilmirəm?

Məhəbbətim yanar bir daş,
Gözlərimdən axan sel, yaş,
Mən də sevə biləydim kaş…
Mən niyə sevə bilmirəm?

Ürəyimin sarı simi,
Yarama toxunan kimi,
Köks ötürüb, çəkib qəmi,
Mən niyə sevə bilmirəm?

Xəstə oldum saf eşq üçün,
Sonda qalmadı heç gücüm,
Dərd çəkməkdən yandı içim,
Mən niyə sevə bilmirəm?

Axtardığım gözəl yarım,
Sənsən ürəyimdə ağrım,
Həbibiyəm, yandı bağrım,
Mən niyə sevə bilmirəm?

TƏBİƏT BAĞÇASI

Bu gün təbiət yenə öz işində,
Hər zaman, hər bir an öz keşiyində.
Təbiət bağçası gözəl dünyadır,
Sakini güldür, çiçəkdir, ağacdır.
Torpaq öz nəfəsilə qida verir,
Gül, çiçək, ağac ona dua edir.
Qonağı çox olur gözəl bağçanın,
Hətta qərib eldən gəlir qonağı.
Külək də, yağış da qonağı olur,
Gəlişilə gedişi unudulmur.
Qapısı həmişə açıqdır üzə,
Buluda, çənə, aya, həm günəşə.
Dörd fəsildə gözəl olur libası,
Elçilər əlindən dolu qapısı

 

OLSAM…

Sən ulu torpaqsan, mən də ki, insan.
Ölsəm, məni qoynuna alarmısan?
Sevənlər göz yaşı töksə dərdimdən,
Məzarımı əlinlə sıxarmısan?

Mən qəlbinə yaxın bir şair olsam,
Yazdığım şeiri oxuyarmısan?
Gözlərində göz yaşı olub dolsam,
Gözündən göz yaşı axıdarmısan?

Otağında sənə baxan şəkiltək
Gecələr sənə baxsam baxarmısan?
Bir il qədər uzun olan həsrəttək,
Arada darıxsan axtararmısan?

Aynaya baxanda əksin olsam mən,
Ənbər ləbinlə məni öpərmisən?
Fırçamla gözəl bir rəsmini çəksəm,
Onu dahi əsərtək sevərmisən?

Bir dost kimi sənə bir sirr söyləsəm,
O sirri qəlbində gizləyərmisən?
Bədahətən sənə şeir söyləsəm,
Sonacan oturub dinləyərmisən?

Qəlb evimdən incik, küsülü getsən,
Geri dönüb qapımı açarmısan?
Qaranlıq gecənin çırağısan sən,
Hərdən işıq saç desəm, saçarmısan?

Günəş olub şüamı sənə saçsam,
Sən şüalarımla qızınarmısan?
Həbibiyəm, yağıştək yerə yağsam,
Sən yağışlarımla islanarmısan?

MƏHƏBBƏT

Bu qoca dünyada biztək insana
Ömür verib yaşadandır məhəbbət.
Bu qoca dünyada qıza, oğlana
Əmrin verib aldadandır, məhəbbət.

Can, can deyib çağıran o dillərin,
Şux qaməti qucaqlayan əllərin,
Ətir saçan gözəl-göyçək güllərin,
Təsirindən yaranandır, məhəbbət.

Bəzən sevindirib, bəzən ağladan,
Ürək qapısını üzə bağlayan,
Sevənləri xəyallara daldıran,
Ağılı başdan alandır, məhəbbət.

 

* * *

Ləngidim yollarında .şeytanın hiyləsiylə
Gecikdim bəlkə də mən savablara
Mələklər yanimda yox idi artiq
Baş başa qalmışdım mən səhvlərimlə
Tanrim sən də susdun bu ahlarıma
Elə bil sınağa cəkirdin məni
Qorxaraq sığındım günahlarıma
Şeytan tez kəsmişdi sənə uzatdığım bu əllərimi
Kor etdi görmədim kimi kimsəni
Bəxş etdi qəlbimə kədəri qəmi
Suya həsrət qalan bir səhra kimi
Həsrət qoydu dualara dilimi
Cahillərə yoldaş oldum
Heç bilmirdim birdə gördüm əyyaş oldum
Ürəyi var olan böyük daş oldum
Sonra gördum mən anamın gözündə
Damla-damla yaş oldum
Usyanlarım ucaldığca bogulurdum içimdə
Yanılırdim niyə axı hər edilən seçimdə?
Yaşayaraq ömrümü verirmişəm məm bada
Allahimdan başqası yalanmış bu dünyada
Mən nəfsimə kölə olan animda
Düşünürdum cənnətimi tapmışam bu dünyada
Yavaş yavaş anladim ki mən tapmışam o cənnəti Xülyada
Cavan ömrü ibatesiz keçirən
Hər sətirdə ürəyinə biraz nifrət keçirən
Xəyalını, arzusunu, muradını itirən
Pessimist şairəm
Bir dəliyəm mən
Çox sadədir bu Elşənin alın yazısı
Yazılıbdır ” Kədər+Qəm”

 

* * *

Sarıl mənə heç kimə sarəlmadığın kimi
Boğ məni isti nəfəsində
Illərdir tənhalığla sevgiliyəm bir anlıq Sən ol sevgilim
Demirəm mənə bir Leyla ol
Və demirəm mən bir Məcnunam səninçün
Bir xəstəlik ol, zəlil et məni
Yaşayıram, lap istəsən öldür məni
Ama sarıl mənə , Məni məndən al

Susuz səhralarda parçalanmış dodağlar kimidir dodağım
Toxun dodağınla, yaşat
Utanma, mənki sənin əksinəm
Qorxma, daha da yaxınlaş mənə
Lap istəsən qışqır etrafa ki səninçün heç kiməm
Bu şəhər , bu insanlar nifrət etsin mənə
Sən belə nifrət mənə
Ama yetər ki sarıl mənə, Məni məndən al

Susmuşam yenə də
Sən də sus danışsın hisslərimiz
Al əlinə bir ülgüc rəsm cek kürəyimde
Dodağinla bacarmadın ülgüclə tök qanımı
Soruşma, sorma mənim halımı
Bildiyini et, acıt mənii, Razıyam
Ama yetər ki sarıl mənə, GETMƏ QAL

 

Bir uüfültüylə yox olan toz kimi üfürmə xatireleri kuleye
Əldə şərab xülyalardayam sənin qarşında
Sən pərvanəm ol dolan başıma mənsə bir şam kimi yanim sənincün
Ya da istəməsən Çix get
Ama
Aparma Sevgini və aparma Sevgimi

Yum gözünü, hisslərinlə duy məni, urəyinlə gör məni
Bitdi şərab daha süzmə, dəm olmaq istəyirəm pay ver mənə kədərini, qəmi
Uzat mənə kabus kimi görünən arzularını,
Borc ver mənə qorxularını mənə öyrət qorxularla yaşamağı
Ama
Daş etmə, öldürmə qorxudan daha da sola qısılmış uürəyimi
Aparma Sevgini və aparma Sevgimi

Divarda rəsm cizar kimi ciz məni xeyalinda
Ciz, qəlbimə çatanda bacardığın qədər qaralt
Hələ də açma gözlərini
Və hələ də cizmağda ol məni bacardığın qədər daha yaxşı
Açma gözlərini hələ
Kor olacaqsan və gözünü açdığın an çaşacaqsan,
Tanımamışdın məni, yaxşı bilənə pis, pis bilənə yaxşı olmuşdum
Kabus kimi təsvir etmişdin ama bax Mələk kimi saçdığım nurumla kor edirəm sənii
Indi isə al əsanı əlinə və Çıx Get
Xəyal etdiyin kimi xatirla məni, Bacarsan ruhumu da apar
Ama
Aparma Sevgini ve aparma Sevgimi

 

QAPIMI DÖYMƏMİŞ AÇAN ADAMLAR

Gözlərim diksindi yağış səsinə,
Yağış da kəsmir ki,gözüm isinə.
Sığınar ruhumun can qəfəsinə,-
Qapımı döyməmiş açan adamlar.

Qərib beşiyidir açdığım qucaq,
Qürbətdə köz tutmaz yanan hər ocaq.
Gör neçə bədəni başsız qoyacaq,-
Başını götürüb qaçan adamlar.

Gəl ayaq izini yolumdan dər də,
Dünya cənnət olsun qoy bu xəbərdə.
Tikər yuvasını sevən qəlblərdə,-
Eşqdən qanadlanıb uçan adamlar.

 

 

Rüfət Axundlu 1983-cü ildə Ağstafa rayonunun Həsənsu kəndində doğulub. Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini bitirib.İxtisasca teatrşünaşdır.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

***
Yol bir gedir göylərə.
Min sirr gedir göylərə.
Gedən nədir göylərə?
Ona tamahım oldu!

Günah etdim, doymadım,
Min ah etdim, doymadım.
Tamah etdim, doymadım,
Bu da günahım oldu!

Döndü dövran içimdə,
Sindi vicdan içimdə.
Bəlkə şeytan içimdə –
gizlənib… ruhum oldu?!

Vücud kölə, ruh nərə*?
Dedim dayan döz hələ!
Dözdümsə də bir belə.
Səbir silahım oldu!

Gah qaçdım, gah yıxıldım.
Haqq evinə yaxındım.
Çatıb haqqa sığındım,
Rəbbim pənahım oldu!
(* nərə – hara)

BİLMİRƏM

Səni ürəyimin sultanı sanıb,
Gecələr yuxuda yata bilmirəm.
Dərdimin üstünə dərd qalaqlanıb,
Sevinci sevincə qata bilmirəm.

Günəş tək nur tökür, şölə saçırsan,
Mələk tək göylərə qanad açırsan.
Məndən gizlənirsən, məndən qaçırsan,
Əlçatmaz zirvəsən çata bilmirəm.

Sən mənim kədərim, qəmimsən, gözəl!
Sən mənə yar deyil, qənimsən gözəl!
Görən elə bilir mənimsən gözəl,
Bəs niyə əlindən tuta bilmirəm?!.

Görüşünə tələsirəm hər səhər,
Neçə vaxtdır görüşümüz alınmır.
Özümüzü toplasaq da bir təhər,
Dodaqlarda gülüşümüz alınmır.

…Gözlərinə baxmağıma peşmanam,
Min eybimi, günahımı görürəm.
Bu gün ki, gün dünənimə düsmanam.
Gözlərində sabahımı görürəm.

Nəfəsinin soyuğunda üşüyüb,
Baxışının alovunda qızındım.
Min əzabı ürəyimdə daşıyıb,
Səni gülüm, təkcə səni qazandım!

 

Taleh Mansur 1987-ci il avqust ayının 22-də Qazaxda doğulub. “Azərbaycan” Universitetinin məzunudur.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər və İdman Nazirliyinin tərəfindən maliyyələşdirilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən “Bölgələrdə yaşayan yaradıcı gənclərlə görüşlər” adlı layihə çərçivəsində layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

DAHA

Qabaq bölüşərdik sevinci, qəmi
Bu isə… qismətdi, bölünməz daha.
Get, indi ünvansız baxışın kimi,
Getdiyin ünvanın bilinməz daha.

Gözlərim dünya tək boşaldı-doldu,
Gözümdə dünyanın rəngləri soldu.
Əllərim sıxıldı bir yumruq oldu,
Ovcumda əl izin görünməz daha.

Adın bir əzabdı, gətirsəm dilə,
Get, özgə birini bəxtəvər elə.
Soyuqdan, şaxtadan üşüsə belə,
Ürəyim sevginə bürünməz daha.

Bu həsrət sənin də qarşına keçib,
Üzünə kədərdən bir libas biçib.
Nə vardı sevginə qoşulub köçüb,
Boş qalan ürəyin döyünməz daha.

Ömrüm tükənməmiş, çatmamış sona,
Ölümlər yaşatdın bu yazıq cana.
Əmin ol, bir şeyə, Taleh bir yana,
öz kölgən arxanca sürünməz daha…

SÖYLƏ…

Qaldırib qolunu rəqs edən zaman,
Ürəyin atmırdı, yorulmuşdumu?
Toy günün – o şadlıq qurulan günü,
Qəlbində toy-büsat qurulmuşdumu?

Üzündən asılan ağ duvaq kimi
Gözündən xəyalım asılmışdımı?
Sevgin də kimsəsiz bir uşaq kimi,
Qəlbində bir küncə sıxılmışdımı?

Sinənə baş qoyub yatan hisslərin,
“Vağzalı” səsinə oyanmışdımı?
Bir dəstə ağ çiçək tutan əllərin,
Sevgimin qanına boyanmışdımı?

Dönüb xəyallara yaşadıqların,
“Şabaş” tək başında dolaşırdımı?
Geydiyin ağappaq gəlin paltarın,
O, qara bəxtinə yaraşırdımı?

SƏNLƏR OLDU FƏQƏT “SƏN”DƏN OLMADI

Sən ki, yaddaşıma gəlin köçmüsən,
Demə, axtarmadı, yada salmadı.
Əllərin ağırmış, vallah deyəsən,
Sən qıran kölümü kimsə almadı.

Uçdu qəlbimizdə eşqin sarayı,
Eşitmədik, hər kəs duydu harayı.
Bu dünyada səndən, məndən savayı,
Sevgimizdən bir yadigar qalmadı.

Səndə olan “sədaqət”ə nə deyim?
Əzrayılmış bircə sadiq mələyim.
Bu sevgisiz, bomboş qalan ürəyim
Min bir həvəs, istək ilə dolmadı.

Başladı neçəsi, bitdi neçəsi,
Dolaşıq fikrimdə itdi neçəsi;
Sən gəlmədin, gəldi getdi neçəsi
Sənlər oldu, fəqət “sən”dən olmadı.

KAŞ Kİ…

Yaşayaydım, şirin yalan içində,
Kaş ki, bilmiyəydim mən, dönük səni.
Bir gün xəyalımdan gəlib keçəndə,
Saxlaya biləydim ömürlük səni.

Gedəydi qoşulub ömrə, nəyim var,
Bir tək sən olaydın dönüb gələnim.
Beşiyin duyğular, laylan arzular,
Hər gün böyüyədin gözümdə mənim.

Unudaydı yaşatmağı cismimi,
Sevgimizi yaşadaydı bu ürək,
Düşəydin gözümdən göz yaşım kimi,
alçalıb gözümdən düşməzdin gərək.

Sevəydim gecəmi qatıb gündüzə,
Keçəydim ən ağır sınaqlarından.
Dönəydim dilində bir kəlmə sözə,
Yolumu salaydım dodaqlarından.

GÖZ YAŞIM

Qoparıb içimdən ağrı, acımı,
Gözümün önündən tökür göz yaşım.
Həsrətdən buz tutmuş baxışlarımı,
İsti qollarına bükür göz yaşım.

Sorma, həminkiyəm
axı nə gərək?
Sinəmdədir kədər dolu bir ürək.
Saçlarıma sığal çəkən əlin tək,
Kirpiymə sığal çəkir göz yaşım.

Xatirələr bircə-bircə silinsə?
Silinərmi sənə bağlı hər nəsə?
Səndən fərqli nə vaxt yeri bilinsə,
Nə yubanır,nə gecikir göz yaşım.

Aldandanıbmı fələk quran hiyləyə?
Bəlkə də haqlıdır bilmirəm niyə?
Zülmətlər gözümdən çəkilər deyə,
Gözümün qarasın sökür göz yaşım.

Sən özün uzaqda, özgə diyarda,
Ürəyin mənimlə qalıbdı darda.
Nə bitəcək axı gələn baharda?
Yanağıma ümid əkir göz yaşım.

 

O SEVDALI ÇAĞLAR YADINDADIRMI

O sevdalı çağlar yadındadırmı?-
Bir mən igidiydim, bir də sən gözəl.
Dünyada mənə tay dəli yoxuydu,
Yoxuydu dünyada sənə tən gözəl.

Bə heç demirsənmi hardadı görən
İpək tellərinə nərgizlər hörən?
Səniydin onlara yaraşıq verən,
Nə çiçək gözəldi, nə çəmən gözəl.

Sevgi bir yol gələr adama haqdan,-
Sənin divanənəm elə o vaxtdan.
Gözümə ağ gəlib yola baxmaqdan,
Ürəyə xal düşüb, saça dən, gözəl.

Mən ömür sürmədim – vaxtı uzatdım,
Qırx il sənsizliklə başımı qatdım.
Göynəyə-göynəyə əlliyə çatdım,-
Gülə-gülə ölləm “öl” desən, gözəl.

Gör mən nə saymışam fələk nə sayıb
Dönüb sənə baxmaq sayılar ayıb…
Aradan qırx igid ömrü addayıb,-
Mən həmən dəliyəm, sən həmən gözəl.

 

 

 

İbrahim İlyaslı (Hacıyev İbrahim Musa oğlu) 1963-cü il mart ayının 10-da Qazax rayonunun İncə dərəsi obasının Aslanbəyli kəndində doğulub.1980-ci ildə Aslanbəyli kənd orta məktəbini bitirərək, Azərbaycan Politexnik İnstitutunun axşam şöbəsinə daxil olub.1990-cı ildə mühəndis-mexanik ixtisası üzrə institutu bitirib.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Ədəbi yaradıcılığa orta məktəb illərindən başlayıb.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Dövri mətbuat səhifələrində haqqında yazılan məqalələr yayımlanıb.Şeirləri Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin ədəbi orqanları “Azərbaycan”, “Ulduz” jurnallarında, “Ədəbiyyat qəzeti”, “Sözün Sehri”, “Möhtəşəm Azərbaycan”, “Respublika Gəncləri”, “Elimiz.günümüz”, “Azad Qələm”, “Ədalət”, “Şərq”, “525-ci qəzet” və digər mətbu orqanlarda, müxtəlif ədəbiyyat, o cümlədən mədəniyyət və ədəbiyyat portallarında dərc olunub.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyylələşdirilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən “Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində Salyan və Cəlilabad səfərlərinin iştirakçısıdır.
”Bu bahar oldu” adlı ilk mətbu şeiri Azərbaycan Politexnik İnstitutunun “Politexnik” qəzetində dərc olunub.1988-ci ildə Sumqayıtın gənc ədəbi qüvvələrinin yaratdığı “Dəniz” ədəbi birliyinə sədr seçilib və o vaxtdan fəaliyyətini bu şəhərin ədəbi mühiti ilə bağlayıb.1990-cı ildə Əli Kərim adına Sumqayıt şəhər Poeziya klubuna direktor təyin edilib, 1996-cı ildə isə Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Sumqayıt şəhər şöbəsinin təsis konfransında şöbənin katibi seçilib.1992-ci ildə “Gənclik” nəşriyyatında çap olunmuş “Sahilsiz Dəniz” ədəbi almanaxını yazıçı Varislə birlikdə tərtib edərək, nəşrə hazırlayıb.1998-ci ildə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə üzv qəbul edilib və “Ağrıdağ” nəşriyyatında “Hamı bir körpüdən keçir” adlı ilk şeirlər kitabı çap olunub.”Mən bir söz bilirəm” adlı ikinci şeirlər kitabı 2004-cü ildə, “Yuxuma söykənmiş adam” adlı üçüncü şeirlər kitabı isə 2011-ci ildə nəşr edilib.
2008-ci ildə “Qələm-Ofset” nəşriyyatında çap olunmuş dünya xalqlarının nağıllarından ibarət “Yüz sevimli nağıl” seriyalı 25 cildlik kitabı Türkiyə türkcəsindən çevirərək nəşrə hazırlayıb və həmin kitabların redaktoru olub.Şeirləri Türkiyə nəşr olunmuş “Çağdaş Azərbaycan şiiri” antologiyasında və Rusiyada nəşr olunmuş “Sovremennaya Azərbayjanskaya poeziya “ toplusuna daxil edilib.Bir çox Beynəlxalq Poeziya Festivallarında Azərbaycanı təmsil edib.
Azərbaycan Respublikasıının istedadlı gənc yazıçılarına fərdi təqaüdlər verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 6 dekabr 1999-cu il tarixli sərəncamlı ilə Prezident təqaüdünə layiq görülüb.
2008-ci ildə “Bilgilər Günəşi”nin qərarı ilə türk uduq Sub-Yeri və Türk budunu yolunda əvəzsiz çalışmalarına görə Mahmud Kaşğari adına fondun və Türk Törə Ocağının təsis etdiyi San Yarlığı ödülünə layiq görülüb və ona bilgə sanı verilib.
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının istedadlı şairi və Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü İbrahim İlyaslı Sumqayıt şəhərində yaşayır.Ailəlidir.İki övladı var.

BARIŞIR

Nə sirdi, bu xalq deyilən
Susub, ünüynən barışır?!
Yeddi yerə parçalanır,
Yeddi yönüynən barışır!

Odlara düşür, buzlayır,
Dərya içir, susuzlayır.
Yağı gönünü duzlayır,
Duzlu gönüynən barışır!

Qalan şey yalandı, yalan,
Bir sualdı mənə qalan: –
Kölənin köləsi olan
Hansı günüynən barışır?!

YADINA DÜŞDÜM

Bu gün hardan doğdu belə? –
Gör kimin yadına düşdüm!
Şükür Sənə, görk eləyən,
Görkümün yadına düşdüm!

Qoşuldum ağlar səsinə,
Çəkildim çağlar səsinə.
Səs verdi dağlar səsinə, –
Ərkimin yadına düşdüm!

Aldatdı şeytan nəfəsi,
Atdım məni sevən kəsi.
Hər gün məni lənətləsin,
Hər kimin yadına düşdüm!

***

Oturub ömrün içində
çiçək şəkli çəkirəm.
Yalan rəngləri götürüb
gerçək şəkli çəkirəm.

Çəkirəm ciyərlərimə
faniliyin ətrini.
Məndən əziz tutan varmı
bu faninin xətrini?!

Kimsə bilməz nə çəkdirir
mənə mən çəkdiklərim.
Ölümlərə cücərirlər
olmağa əkdiklərim.

Dəryalar mənə çəkilir,
tufanlar məndən qopur.
Canıma odlar ələnir,
ruhuma sular hopur.

Şəkillənir qələmimdə
çoxdan ölmüş bir adam.
Mən şair deyiləm, yavrum,
mən bir dəli rəssamam.

ŞEİR

Səni
Qana-qana
Yazmaq olmur,
Yaza-yaza
Qanmaq.
Sənə yetməyin
Bircə yolu var:
Yanmaq!!!
Yanmaq!!!
Yanmaq!!!

***

Narkomanlar və dəlilərdir
Bu məmləkətin ən bəxtəvər
Adamları.
Tənbəki, dərman və şərabdır
bu ölkədə ən gərəkli nemət.
Bir də dindən xəbərsiz mollalıqdı,
bir də üzlü üzüyolalıqdı.
Vəssəlam!

– Tamammı, əfəndim?
– Tamam, tamam!

***

Narkomanlar və dəlilərdir
Bu məmləkətin ən bəxtəvər
Adamları.
Tənbəki, dərman və şərabdır
bu ölkədə ən gərəkli nemət.
Bir də dindən xəbərsiz mollalıqdı,
bir də üzlü üzüyolalıqdı.
Vəssəlam!

– Tamammı, əfəndim?
– Tamam, tamam!

 

             Qəddar sevgi

                    (poema)

 

Görüşünə gəlmişdim,

qarlı bir qış səhəri.

Yarıb qaranlıqları,

Aşaraq sərhədləri.

Keçib çovgunu, qarı,

Əldə bayraq eyləyib,

düz əhdi, düz ilqarı,

Görüşünə gəlmişdim…

 

***

Elə çıxdın qarşıma

sanki yad adam kimi,

Nə “xoş gəldin” eylədin,

nə də əlimdən tutdun.

Yanında olduğumu

sanki tamam unutdun.

O solğun baxışından

əridim bir şam kimi.

Boğdum həyacanımı,

boğdum acı hissimi.

Elə sandım bir anda,

Gələn qarlı qışam mən.

Könlümüzü sızladan

Həsrət dolu yaşam mən.

Qəribə gəldi mənə,

Belə qarşılanmağım.

Dərd oldu ürəyimdə,

Gecə-gündüz yanmağım.

Elə sandım əbəsmiş,

Bu sevgi, bu məhəbbət

Yoxsa qara yel əsmiş?

Ötüb keçmiş səadət!

Həmişə gülə-gülə

Qarşılayardın məni.

Bir dəstə çiçək kimi

Bəzəyərdim sinəni.

 

İndi nə ağlayırdıq,

nə də ki, heç gülüdrük,

Axan göz yaşımızı

dərdimizlə bərabər,

içimizdə bölürdük.

***

 

Görüşünə gəlmişdim…

Qarşıladın soyuq məni.

Öz-özümü çox danladım,

Niyə bağışladım səni?!

Budurmu həsrətin şirin vüsalı,

Alışan o eşqin nə tez sönmüşdü?!

Sanki sevgimizin isti nəfəsi,

Odlu baxışında buza dönmüşdü.

 

Elə bil qəlbinə yağmış yağan qar,

Yoxsa təbiətlə bəhsə girmişdin?!

Qəfildən gəldiyim bu gəlişi də,

Özün də bilmədən sən gətirmişdin.

 

Mənim başımda tufan,

Gözümdə leysan yağış.

Sənin içində boran,

Gözündə buzlu baxış.

“Niyə gəldin” söyləyib,

Tərs-tərs baxdın  üzümə.

Deyəcəyim sözümü

Unutdurdun özümə.

 

***

Aman Allah məhəbbət-

Bir cəllada dönərmiş!

O gülüşlər, sevinclər

Ürəklərdə yox olub

birdəfəlik sönərmiş.

Məhəbbətin alovu

çəkilərmiş qınına,

Həsrət də sevgisini,

gizlicə haraylayıb

çağırarmış yanına.

Sevgi tərsə dönəndə…

 

 

Eşqin qığılcımları

qarsalayıb üzünü,

Deməkdə aciziymiş

səadət də sözünü.

Nə buluddan hay olar,

Nə göz yaşından haray.

Könül də yetim qalar,

Sevgi tərsə dönəndə…

 

***

 

Torpağın üstündə ağaran qar tək,

Qəlbimin telləri ağardı birdən.

Sakitcə lallaşıb axar sular tək,

Eşqin dəryasını bəzədim dərddən.

 

Sən demə sevgimə gəlibmiş bu qış,

Əlimi əlindən ayırmaq üçün.

Sən demə bəxtimə yağırmış yağış,

Həsrətin təşnəsin doyurmaq üçün.

 

Baxıb gözlərinə

Günahkar kimi.

Oldum bu sevdanın

Qəddar hakimi.

 

On ili bir günə döndərən sevgin,

Bəs niyə bu qədər tərsinə döndü?!

Bir günüm on ilə döndü həmin gün,

Səndəmi bəxtimin səsinə döndün?!

 

Bəxtimin qışına, qarına bir bax,

Ay  mənim ömrümün son baharlısı.

Yenidən leysan ol gözlərimdən ax,

Qoyma  bu sevginin bitsin “yarası”.

 

Bir zaman çalınan həzin bir laylan,

Bir zaman açılan səhərin idim.

İndi o yollara həsrətlə boylan,

Bu eşqdən özümə ölüm dilədim.

 

Soyuq baxışından elə səksəndim,

Elə bil ki, dünya uçdu başıma.

Nə sən sən idin, nə mən mən idim,

Bir qara bağlandı tale daşıma.

 

Bu yaşda sevginin dərinliyini,

Sən ölçüb biçmədin, mənmi günahkar?!

Bu yaşda sevginin şirinliyini,

Şərbət tək içmədin, mənmi günahkar?!

 

Təşnəydim bir kəlmə şirin sözünə,

Gözlədim, onu da mənə qıymadın.

Köz basıb vüsalın təşnə gözünə,

Bu eşqin qanını içib, doymadın.

***

Söylədim:- Budurmu əhdin, ilqarın?

Ay ilqar yiyəsi, vədə yiyəsi,

Ömrümü eylədin ömürdən yarı,

Beləmi sevirlər, sevilən kəsi.

 

And içib göylərə, and içib yerə,

Əyləşdin eşqinin şahlıq taxtına.

Asıb ürəyimi gündə min kərə,

Qanımdan gül düzdün çiçək baxtına.

 

Nə yerə sığışdı, nə göyə bu eşq,

Ruh olub göylərə çəkildi hərdən.

Dedilər dərmandı ürəyə bu eşq,

Sən demə, ürəyi sökürmüş dən-dən.

 

Dinmədin…dediyim acı kəlmələr,

Toxundu qəlbinin nazik yerinə.

Gördüm ki, çox yorur məni bəlkələr,

Qoymadım bu eşqin qəm ilə dinə.

 

Qayıtdım… Bu eşqin qara yoluyla

Yolboyu daşlara dedim dərdimi.

Gözümdən süzülən qanlı yaşlarım

Düzüldü sinəmə mirvari kimi.

 

Qayıtdım… dumanlı fikirlərimi,

Gəldiyim yollara çəpər  eylədim.

Ən böyük səbrimi sinəmdən asıb,

Bu acı görüşə sipər eylədim.

 

Qayıtdım… cavabsız qayğılarımın,

Göynətdi qəlbimi acı tüstüsü.

Min yerdən qan verən könül bulağım,

Oldu bu eşqimin çiçək dəstəsi.

 

Gileyim, güzarım haray çəkərək,

Döndü dağ zirvəli dağ şəlaləyə.

Hər qaya köksündən bir nalə qopdu,

Dinlədim, eşqimin səsidir deyə.

 

***

Döndü xəyallarım sısqa yağışa,

İlqarım ağladı, əhdim ağladı.

Döndüm yollarımda qarlı naxışa,

Yenicə dil açan bəxtim ağladı.

 

Sən demə aldanıb yaz vədəsinə,

İndi də baxıram qışa dönmüşəm.

Uymuşam eşqimin bülbül səsinə,

Yuvası dağılmış quşa dönmüşəm.

 

Yazdığım məktublar düşdü yadıma,

Danladı üzümü yazdığım sözlər.

Nələr yazmamışdın mənim adıma,

Göynətdi qəlbimi qoyduğun izlər.

 

Eh…həyat yalanmış, sevgi yalanmış,

Oldum bəyaz ömrün bahar yorğunu.

Gələn səadət də üzdə olanmış,

Çəkmədi sinəmdən sevda oxunu.

***

Həsrət varağıma töküldü qan yaş,

Yenidən közərdi külü dərdimin.

Dil açdı həsrətim, ürəyində daş,

Min yerdən ah çəkdi dili dərdimin.

 

İnlədim vəfalı bircə yar deyib,

Sevda yolum olub tufan, qar deyib,

Sığındım mən sənə dünyam var deyib,

Nə tez yıxdı səni əli dərdimin?!

 

Döndüm laylasına yar deyən kəsin,

Sevməyən nə bilər sevgi naləsin?!

Açdın ürəyimin qəm pəncərəsin,

Yoxsa tufan oldu yeli dərdimin?!

 

Ürəyim qəm yeri, dolu daş kimi,

Sevdam gözlərimdən axdı yaş kimi,

Asıldım yaxandan bir sirdaş kimi,

Sənə dərd oldumu əli dərdimin?!

***

İkimiz bu yolda necə yanmışıq,

Bilir dostlarımız, bilir tanışlar.

Bu eşqin yolunda alovlanmışıq,

İndi bu yollarda sevgimiz qışlar.

 

Söylədin xəyaldı, bu sevgi deyil,

Bu  yolda hər sözə layiq bilindim.

Yar deyib sığındım isti köksünə,

Sən demə yenidən iki bölündüm.

 

İkiyə bölünmüş sevən ürəyim,

Min yerdən dağlanıb, aha büründü,

Mənim tək sevənin, ya sevilənin,

Taleyi özündən beləmi döndü?!

 

Mən elə bilirdim, elə bilirdim,

Bu sevgi ömrümə bahar gətirmiş.

Tale ağlatdıqca elə gülürdüm,

Sən demə gülmək də ayrılıq imiş…

 

Sevirdim…gözümün qorası idin,

Sevirdim…gözümün qarası idin,

Sevirdim…qəlbimin parası idin,

İndi nə təbibimim, nə loğmanımsan.

 

Sənsiz  Günəş çıxar, nə Ay batardı,

Sənsiz  gözüm görər, nə də yatardı,

Sənsiz quru söz də məni tutardı,

İndi nə səhərim, nə də danımsan.

 

Bahar da sən idin, yaz da sən idin,

Ağzımda bir kəlmə söz də mən idin,

Qəlbimi oxşayan naz da sən idin,

İndi nə ürəyim, nə də canımsan.

 

Güldürə-güldürə ağlatdın məni,

Ağlaya-ağlaya gülürəm indi.

Sənin həsrətinə neçə can verib,

Özümü min yerə bölürəm indi.

 

İndi xəyallarım közə qarışıb,

Bir ömür göz yaşım gözə qarışıb,

Düşmüşəm yollara izə qarışıb,

Açılmış gül idim, soluram indi.

 

Bir dünya sevgiyəm, bir  ömür yolu,

Sındı bu eşqimin qanadı, qolu,

Bir dünya nəğməydim, bir ürək dolu,

Bulud tək boşalıb doluram indi.

 

–

***

 

Ölümə nə var ki, gedəcəm bir gün,

Gəlib məzarıma nə deyəcəksən?!

Xəyal tək ömründə qalacam hər  gün,

Bax, onda sevgimə baş əyəcəksən.

 

Şaxtalı ömrümə əlvida deyib,

Sığındım mən sənə çətində, darda.

Bu ülvi sevgimi kəfən eyləyib,

Rahat yatacağam soyuq məzarda.

 

Nə məzar ağlayıb, nə də ki, torpaq,

Mənə yas tutacaq, ağı deyəcək.

Xəzəl tək üstümə tökülən yarpaq,

Sevdalı ahıma  baxıb  güləcək.

 

Bitəcək üstümdə güllər, çiçəklər,

Bitəcək ömrümün sənli baharı.

Torpağım üstünə düşən ləçəklər,

Olar sevgimizin quzeyli qarı.

 

 

Göz Yaşartanım

Efkarlandı deli gönül daraldı
Sana daldım yine göz yaşartanım…
Aşkın kanununda bu bir kuraldı
Sende kaldım yine göz yaşartanım…

Neler geldi neler geçti gözümden
Pek çok yaşlar döktüm bu can özümden
Ne olursa olsun dönmem sözümden
Sende kaldım yine göz yaşartanım…

Sensiz dolaşmıyor damarda kanım
Dinmiyor nedense acır sol yanım
Göğüs kafesimde sen benim canımmm
Sende kaldım yine göz yaşartanım…

Sensizlik duygusu beni kemirir
Hüznün bile bana mutluluk verir
Buzlu dağım seni görünce erir
Sende kaldım yine göz yaşartanım…

Azrail geldi de gelemem dedim
Ben yari görmeden ölemem dedim
Onsuz hiç bir zaman gülemem dedim
Sende kaldım yine göz yaşartanım…

03 02 2007

Ne Olur

Önceden söndürdüm aşk alevini
Sorumluluk verdim yap görevini
Sende anahtarı aç, al evini

Bana kurşun gibi bakma ne olur
Küllenmiş aşkımı yakma ne olur…

Aklımdan silemem o günkü anımı
Doldurdum senle her bir ânımı
Kolum yastık, açtım bak sol yanımı

Bana kurşun gibi bakma ne olur
Benimle olmaktan bıkma ne olur…

Aldığım haberler boynumu eğdi
Bunca olanların sebebi neydi?
Bu sevdaya yoksa nazar mı değdi?

Bana kurşun gibi bakma ne olur
Aklıma sorular takma ne olur…

Ritmi bozuldu bu kalbin tekliyor
Parça paça oldu yama ekliyor
Çam kokulu o yol bizi bekliyor

Bana kurşun gibi bakma ne olur
Gönül sarayımı yıkma ne olur…

29/30.04.2007

 

YUXUMA SÖYKƏNMİŞ ADAM

Sevgiyə layiq dostun yox,
Nifrətə layiq düşmənin.
Nə layiqsiz adamsan sən –
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə dərdindən ölənin var,
Nə öldürmək istəyənin.
Zalım adam, aciz adam,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Matdım-matdım nə baxarsan,
Bu Yer sənin, bu Göy sənin.
Səninkilər sənin deyil,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə haqqını tanıyırsan,
Nə nahaqdan yox köməyin.
Haqlı adam, haqsız adam,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə ağ bayrağın yellənir,
Nə gəlir qanlı köynəyin.
Amalın yox, amacın yox,
Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Yaşa dolmaq yaşamaqmı,
Yaşanıb tükənmiş adam?
Yaradandan utanbarı,
Yuxuma söykənmiş adam!

GETSİN

Gəl sənə bir yalan uydurum, könül,
Adına aldanıb yaşa da getsin.
Ən böyük yalanmış doğru deyilən,
Doğruçu olmağı boşla da getsin.

Dosta yalan danış, yara yalan de,
Dağa dərə söylə, quşa ilan de.
Baxıb olmazlara: budu olan,- de,
Oxunu daşlara tuşla da getsin.

Təpil yarğanlara, çəkil çallara…
Boylan məzə kimi qeylü-qallara.
Çürük matahını bürü şallara,
Bəh-bəhnən alınsın, xoşa da getsin.

Nə gözəl toxunub fələyin toru?-
Adam özü qaçır ağzına doğru.
İçində quldurdu, çölündə oğru,
İçini-çölünü xışla da getsin.

Ömür deyiləni qılıqla, yanla,
Fanidə oyun qur cisimlə, canla.
Bir zaman qapına gerçək yalanla
Qoşa gəlmişdimi? – Qoşa da getsin!

 

QAPIMIZA ELÇİ DÜŞÜB EHTİYAC

Haradandır bu hıçqırıq neydə ki?
Şirinləşdi dilim bu gileydə ki.
Tənha quşdan qatar olmaz Göydə ki,
Durnaları sevdim dəstə şəklində.

Xatirənlə oynayıram “gizlən-qaç”,
Gəl saçına düyün vurum,sən də aç.
Qapımıza elçi düşüb ehtiyac,
Bir ala göz,boyu bəstə şəklində.

Gördüm yolum dirənibdir yoxuşa,
Pöhrə oldum sığındığım koğuşa.
Hər gün səni nəzmə çəkdim,ay Şuşa,
İtgin düşmüş bir “Şikəstə” şəklində…

KİM SƏNƏ OXŞAYIB, SEVMİŞƏM ELƏ

Kim sənə oxşayıb, sevmişəm elə,
Kim sənə oxşayıb, bir tutmuşam mən.
Hər gün bu sevdanı nəzir eləyib,-
Sənu ürəyimdə pir tutmuşam mən.

Hicrandır sevginin əli-ayağı,
Əlsiz-ayaqsızlar neynir dayağı?!
Dinsəm, açılacaq gülləsayağı,
Dilimin ucunda sirr tutmuşam mən.

Hələ yaxınlar var bizdən uzaqda,
Yol dara şəkilib izdən uzaqda.
Bir dağam könüldən, gözdən uzaqda,
Gör belə nə gözəl qar tutmuşam mən.

 

TUT AĞACI

Aləm yığışardı tamaşasına,
Könüllər piriydi vallah,bu xar tut.
Təkcə bir bağın yox,bütün şəhərin,
Yaraşıq yeriydi bu bəxtiyar tut.

Pərdəsi olardı hər yay evimin,
Bu tut ağacının yamyaşıl donu.
Asılıb,yellənib budaqlarından,
Uşaqlar at kimi çapardı onu.

Hər il sinə gərib tufana-qara,
Ərməğan edərdi bizə barını.
Bu ağac kökündən qurudu bir gün,
Qırdı ümidimin qanadlarını.

İndi həmdəmimdir xatirələrdə,
Nazını çəkdiyim o yaşıl pəri.
Payızda tökülən yarpaqlarıyla,-
Sayardım ömrümdən düşən günləri.

Əcəb yaraşırdı bu sevgi nəğməm,
Qonşu qızlarının dodaqlarına.
Divanə ruhumu məlhəm eləyin,
Bu tutun qurumuş budaqlarına.

TOVUZDA

Äkbär qağa, yar dodağı,
Batıbdır bala, vaxtında.
Seyrä çıxmaq nä gözälmiş,
Tovuzun lala vaxtında.

Dağladı dağlar könlümü,
Kim dağa bağlar könlünü?
Yar da gäräk yar könlünü,
Oduna sala vaxtında.

Bura bir cännät gülzarı.
Aynasıdır zirvä qarı.
Gälib Tovuz aşıqları,
Havamı çala vaxtında…

 

SALAM-ƏLEYKÜM
Ustad Molla Cumaya

Salam sahibi haqqdı,
Haqqa Salam-Əleyküm!
Ədlü-Adil əyləşən
Taxta Salam-Əleyküm!
Küllü-aləm bir ola,
Bir anı əylədəmməz,
Vaxt bir Allah görküdü,
Vaxta Salam-Əleyküm!

Ötəridi hər nə var –
Dərddi, məzədi, meydi,
Onu bir bilən bilir-
Nə yamandı, nə yeydi.
Göz görür, ağıl kəsir,
Baxt-yığval ayrı şeydi,
Həm olan, həm olmayan
Baxta Salam-Əleyküm!

Yaz, İbrahim İlyaslı,
Söylə sözün ilkini,
Nə zamandı sinəndə
Bir həqiqət silkini.
Ustad, bir əməl yıxır
Könüllərin mülkünü –
Saxta Əleyküm-Salam,
Saxta Salam-Əleyküm!

İNDİ

Çəkdim qəmini də, nəşəsini də,
Tükətdim, dünyada bekaram indi.
Nə qəlbim ağrıyır, nə könlüm gülür,
Heç nəynən uyuşmur heç haram indi.

Yamanı, yaxşısı qalsın özünə,
Hərə qandığını təpsin gözünə.
Bir də inanmaram adam sözünə,-
Öz ali-Ağama nökərəm indi.

Dərviş olamadım, dərvişmisalam,
Ayıbıma koram, ağlıma lalam.
Hörülüb hasarım, qurulub qalam,-
Adım İbrahimə şikaram indi.

NƏ BİLMİŞDİN…

Nə baxarsan ağ varağa umudla –
Görmürsənmi, ilham səndən qaçaqdı?
Əlin saza, könlün sözə yatmırsa
Şair qardaş, demək, ruhun naçaqdı.

Demək, qəlbin qələminlə düz deyil,
Deyəcəyin sağəməlli söz deyil…
Görmürsənmi, göylər «hələ döz»- deyir,
Qanmırsanmı, qara damın alçaqdı?!

Niyyətini qat gözüyün yaşına,
Sürt üzünü torpağına, daşına.
Bir də dolan, beş də hərlən başına,
Nə bilmişdin… Şeir – Pirdi, Ocaqdı!!!

 

ƏSİRLİKDƏN MƏKTUB

Məmləkətim,- deməm sənə,
Məni unudan məmləkət.
Mən də sənin balanıydım,
Mənə bax, utan, məmləkət!…

Yağmalanıb yerin, göyün,-
Göz dağıdı hər gördüyün.
Üstü xəcalət örtüyü,
Altı qızıl-qan məmləkət.

Harın nəfsinə kündəsən,-
Səfalətə sürgündəsən.
Sən məndən betər gündəsən,
Can, məmləkət… Can, məmləkət!

MƏN BİR DƏLİ RƏSSAMAM

Oturub ömrün içində
Çiçək şəkli çəkirəm.
Yalan rəngləri götürüb,
Gerçək şəkli çəkirəm.

Çəkirəm ciyərlərimə
Faniliyin ətrini.
Məndən əziz tutan varmı,
Bu faninin xətrini?!

Kimsə bilməz nə çəkdirir,
Mənə mən çəkdiklərim.
Ölümlərə cücərirlər
Olmağa əkdiklərim.

Dəryalar mənə çəkilir,
Tufanlar məndən qopur.
Başıma odlar ələnir,
Ruhuma sular hopur.

Şəkillənir qələmimdə
Doğulmamış bir adam.
Mən şair deyiləm, yavrum,
Mən bir dəli rəssamam.

 

TƏRCÜMEYİ-HAL

Orxan Zaman (Əlibəyov Orxan Səfər oğlu) 1992-ci il may ayının 23-də Füzuli rayonunda anadan olub.İlk təhsilini Bakı şəhərindəki 260 saylı orta məktəbdə alıb.2009-cu ildə həmin məktəbi bitirib.2009-2013-cü illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində ali təhsil alıb.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.İlk qələm təcrübələri olan poeziya örnəklərini hələ yeddinci sinifdə ikən yazmışdır.Gənc ədibin ilk şeirləri “Ədəbiyyat naminə”, “525-ci qəzet”, “Bizim söz”, “Sumqayıt Universiteti”, “Sözün Sehri” qəzetlərində, “Davamçılar” adlı uşaq antologiyasında, müxtəlif ədəbiyyat portallarında işıq üzü görüb.
2010-cu illərində Bakı Slavyan Universitetinin nəzdində fəaliyyət göstərən “Kitab aləmi” Nşəriyyat Poliqrafiya Mərkəzi tərəfindən “Sevgi sonatası” adlı ilk şeirlər kitabı işıq üzü gördü.Müəllifin ilk kitabı oxucular tərəfindən yüksək qarşılandı.Hal-hazırda “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvüdür.2012-ci il oktyabr ayının 6-da “Ziyalı Ocağı” ctimai Birliyinin elektron orqanı Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Birinci Qurultayında Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Redaksiya, Yaradıcı, Nümayəndə Heyətlərinin üzvü, “Azərbaycan ədəbiyyatı”, “Türkiyə ədəbiyyatı”, “Publisistika”, “Elektron kitablar” bölmələrinin əməkdaşı  seçilmişdir.

2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

Yeriyirəm,
Bom-boş küçələrin qaranlığında…
Aram-aram,
Yağır buz yağışı.
Həm də necə
Elə bil bu damlalar mənə pıçıldayır:
“O, dönəcək, o gələcək”.
Küçənin boş qalmış səkilərində
Özümü dənizdən uzaqda qalmış
balıqçı sanıram.
Qorxuram,
Səni təkliyimdə itirib tapmaqdan.
Səkinin işıq dirəklərindən süzülən
sarı rəngli işığın parıltısında,
Sənin qayğılı üzünü görürəm.
Əllərimi işığa uzadıram,
Sənə toxuna bilmirəm.
Bəlkə sənsən deyə baxıram
Baxdıqca uzanan bu boşluqlara…
Amma sən deyilsən.
Hər küçədə, hər tində səni görürəm,
Amma bilirəm ki, bu küçələr kimi
mənim də ürəyim boşdur.
Və bilirəm nə yazıq ki,
Bu kimsəsiz küçələri, nə də
mənim içimdəki boşluğu dolduracaq
bir kimsə yoxdu…

***
Qaranlıq gecə…
Üç şey:
Ay, sən, xəyyallar,
Şirin-şirin duyğular.
Qapıda qışın qarı,
Ürəkdə hərarətin,
Nələr söyləyir mənə,
Sənsiz yaşamaq çətin.

 

Elmar Vüqarlı (Elmar Nurəddin oğlu Əliyev) 1986-cı ildə Gəncə şəhərində doğulub. Mirzə Şəfi Vazehin nəslindəndir. İxtisasca filoloqdur.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
İlk şeirlər toplusu “Yanan sükut” 2006-cı ildə “Adiloğlu”nda kitablaşdırılıb. 2006-cı ildə misirli yazar Yusif İzəddin İsadan etdiyi çevrilərə görə “Misir Mədəniyyət Mərkəzinin Təşəkkür Plaketi” ilə təltif edilib.
Əsasən Batıda sufizmin yayılmasını araşdırır.2010-cu ildə Batının ilk Mövləvi Şeyxi – dr. Kabir Edmund Helminskinin təqdimatı ilə Amerikada fəaliyyət göstərən “Threshold Sufi Cəmiyyəti”nin fəxri üzvü seçilmişdir.
Hal-hazırda Daşkəsən rayon Zəylik kənd tam orta məktəbində Azərbaycan dili və ədəbiyyat müəllimidir.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

Hər şey köhnəlib

Gözlərimi yumub unuduram incikliyi,
Bağışlayıram sənə bağışlamaq olmazları…
Susursan!
Ürəyin soyudumu nifrətdən?
İstəyincə geyindinmi qarasını hər şeyin?!
Əndərdinmi qarğışını sükutun qulağına?
Bunda təzə nə var ki…
Olanlar da belədi:
nə göydəndüşmə, nə yerdənqalxma,
hər şey tanış, doğma…

Qara yellər ağı oxuyur pəncərələrdə,
Gözə dəymir kimsə sakinsiz küçələrdə.
Qaranlıq, səssizlik çöküb hər yana,
Taleyim qarışıb sisə, dumana.
Külək xəzəlləri dağıdır, oynadır, uzaqlara atır.
Hamı mürgüləyir, hamı yatır.
Bu tənhalığın ortasında özümü asmaq istəyirəm özümdən.
Çıxartmaq istəyirəm boz surətimi üzümdən.

Biganə yalnızlığımdan dağılmış dünyamın əsəbləri,
intihar həddindəki varlığım
qaranlıq yoxluğa tələsir.

Qışqırıram gecəyə, –
amma tənhalığımı duya bilmir o,
heç nəyi guya bilmir o.

Bu payız damı göz yaşları…
Yenə də mi bu küçəni o baş, bu baş gəzəcəm,
yenə də mi söyəcəm hər şeyi,
itirib-tapacam özümü,
siləcəm əlimin arxası ilə üzümü…
Yığılıb boğaza həsrətim,
kirlənib üstüm-başım.
Boşla göz yaşlarını küləklərə.
Mən ki şeir yazmıram!
Mən ki hisslərimi danmıram!
Gəl evinə dön, əzizim, yuvana..
Bunlar köhnəlib, çox köhnəlib.
Hər şey köhnəlib!
Sən də, mən də köhnəlmişik!

Xəzərlən qəlbimdə

Bəyaz gecələrin qoynunda
sevimli körpələrtək
əzizlən, oxşan!
Mürgü yuxulardan süzülüb gələn
zülmətli işıqsan,
aydınlan, nurlan!

Gəl susma,
gül,
danış,
unut hər şeyi,
Xəzərlən qəlbimdə, ey əziz Neva!
Xəzan gəncliyimi boğub suyunda
ağlat gözümdəki donmuş yaşları!
Axı sən bilirsən –
Ruhumda boşluğu doldurmaq üçün
qəlbimdən nəyisə boşaltmalısan,
ağlat,
göz yaşlarım qoy yusun onu,
bu hissin nə adı,
nə ünvanı var…

Bu tutqun səmanın altında səssiz
öpüşək, dərdləşək qərib dost kimi.
Keçib hər şeyimdən alt-üst dünyamla
atıram ruhumu sənə daş kimi!
Xəzərlən qəlbimdə, ey əziz Neva!

Məndəsən bu səhər

Məndəsən bu səhər
tənimdə can kimi,
məndəsən bu səhər
yaşanmış zaman kimi…
Yerdə, göydə – hər yanda
səni görürəm gözsüz,
mənimlə danışırsan
həm kəlməsiz, həm sözsüz.

İçimdə yollar gedər
yoluna qovuşmağa,
ürək atar qəmini
sonuna qovuşmağa.
Ey mənim varlığım,
yoxluğum qidası,
sevincimin, kədərimin,

əzabımın, fərəhimin
Mayası!
Dünyanı əldən salan
qanlı müharibələrdən,
“izm”lərə dolaşmış
yarıtmaz nitsşelərdən,
qafamı alt-üst edən
bayağı nəğmələrdən,
özünə tərif deyən
kişicik gədələrdən,
zəhlətökən, içiboş,
çürük düşüncələrdən,
açılması zor olan,
düyünsüz düyünlərdən
rahatlıq tapmaq üçün
üz tutmağa yerim var:
ora nə çayxana,
nə bar,
nə sauna-masajdır;
nə məsciddir,
nə kilsə,
nə də başqa kitabdır!
Ovunduğum o məkan –
Sənlə dolu ürəyim!
Həm varlığın özüdür,
həm Özüdür ürəyim!
Quşların cəh-cəhinə,
burax, qarışsın səsim,
oxusun əsim-əsim:
Məndəsən bu səhər
tənimdə can kimi,
məndəsən bu səhər
yaşanmış zaman kimi…

Amma sən yoxsan

İlk kəz bu şəhərdəyəm,
bu şəhər sənin şəhərindir;
yollarında izlərin,
səslərində sözlərin,
havasında nəfəsin var…
Bu şəhərin hər yerində sən varsan,
bu şəhər sənin şəhərindir.
Yanlızlığıma lay-lay deyən
köhnə qramafon səslənir
yaxın məhəllələrin dərinliyində,
yuxuya dalıb bu şəhər
gecənin mürgüləyən həzinliyində.
Qulaqlarımda uğuldayan küləklərlə danışır
xəyallarım,
sıxır məni həsrət dolu,
sürgün dolu suallarım.
Yanaqlarımda yaşlar,
ürəyimdə illər ağrısı,
ciyərlərimdə vərəm….
darmadağın, pərən-pərən
səni gəzirəm bu şəhərdə,
amma sən yoxsan!

Öskürək kimi boğur sənsiz arzular,
tövşüyən nəfəsim gecəyə, çənə qarışır,
həsrət mahnısı qoparır ayaqlarım toxunan yollar,
ürək yoxluğunla necə barışır?!
Amma sən yoxsan…
Axı bu görüşə gəlmədin

son dəfə də olsa, halımı görmək üçün,
demək mən gecikmişəm mən
əlvida demək üçün!

Tablo

Gözəgörünməz,
sözəgörünməz
bir çərçivədəyəm…
Ayaqlarımın altında
həyat qarışıq torpaq,
başımın üzərində
sonsuzadək uzanan
boşluqlar,
düşüncəmdə
iztirablar…
Bu tabloya baxıb
nə sevinir,
nə də kədərlənirəm,
nə dəlicəsinə ağlayır,
nə də gülürəm;
aldığım təəssüratdan
bir şeyi bilirəm ki,
parça-parça
ölürəm!

Mələklər qapına təzimə gələr

Bu dərdli sinəmdə qapında hər gün
Ahu-zar eylərəm, ya Rəsulullah!
Dalıb nurundakı rəhmət selinə
Sevgidən ağlaram, ya Rəsulullah!

Xəstə könüllərə məlhəm bəxş edən,
Səninlə aləmi gözəllik sardı.
Ey xəlq olmuşların ən xeyirlisi,
Rəhmətin qəməri ikiyə yardı.

Heyranın olmayan varmı birisi?!
Gecə də, gündüz də adını söylər.
İçməkçün qəlbindən kövsər suyunu
Mələklər qapına təzimə gələr.

Titrədər yerləri, göyləri səssiz,
Qəlbimdə çağlayan kədər ağrısı.
Ruhuma qanad ver, ruhuma ruh ver,
Odlanar içimdə həsrət yanğısı.

Sadiq qul-kölənəm, unutma məni,
Səslərəm, ya Rəsul, səni yaralı.
Diz çöküb, yalvarıb, şəfaət dilər
Qarşında vüqarsız yazıq Vüqarlı.

 

GÖTÜRMÜR

Əsmə hər bir yarpaq üstə,
Bu ağac balta götürmür.
Yük olanı torpaq üstə,
Torpağın altı götürmür.

Nə sızlarsan, viran könlüm,
Öz içinə varan könlüm.
Dərdə könül verən könlüm
Başqa ovqatı götürmür.

Bıçaq kürəyə yol tapır,
Haram – çörəyə yol tapır.
Çat hər ürəyə yol tapır,
Ürək hər çatı götürmür.

Ölümü almam eynimə,
Əgər batmasa beynimə,
Dar ağacı, çox öyünmə,
Bu boğaz çatı götürmür.

KƏRƏM ET

Bir gözələ

Məni kim anlayar de, səndən özgə,
Dada çağırıram səni, kərəm et.
Onsuz da vədəsiz qar ələnibdi,
Artırma saçımda dəni, kərəm et.

Kim məhkum eylədi bu baxta məni,
Cismin əsir etdi otaqda məni,
Bir də kim qaldırar bu taxta məni,
Gəl salma taxtımdan məni, kərəm et.

Qəsdləmi canıma qəsd eyləyirsən,
Yoxsa iradəmi test eyləyirsən?!
Bircə baxışınla məst eyləyirsən,
Sarırsan ömrümə çəni, kərəm et.

Baxmırsan şöhrətə, ada yaxırsan,
Baxmırsan doğmaya, yada yaxırsan,
Sanki bilə-bilə oda yaxırsan,
Ruhdan ayırırsan təni, kərəm et.

Gün boyu gör neçə dərd məndən keçir,
Toplu məndən keçir, fərd məndən keçir,
Bir az da sevgini qat – məndən keçir,
Bu qədər çətindi yəni? – kərəm et!

 

Tərcümeyi-hal
Məmmədov Məhəbbət Şamil oğlu 1957-ci il oktyabr ayının 7-də Kəlbəcər rayonunun Zəylik kəndində anadan olmuşdur.1976-cı ildə Zar kənd orta məktəbini bitirmişdir.1985-ci ildə Gəncə Dövlət Univeristetinin Azərbaycan dili və Ədəbiyyatı fakültəsinə daxil olmuş, 1990-cı ildə həmin Univeristeti bitirmişdir.1987-ci ildə Zəylik kənd orta məktəbinə ixtisası üzrə müəllim təyin olunmuşdur.1993-cü ildə məlum Kəlbəcər hadisələrinə görə Goranboy rayonunun Qaraçinar kəndində məskunlaşaraq Kəlbəcər rayon 60 saylı orta məktəbinə ixtisası üzrə müəllim təyin olunmuş.
2004-cü ildə Şəmkir rayonuna köçdüyünə görə, Kəlbəcər rayon 74 saylı əsas məktəbinə ixtisası üzrə müəllim təyin olunmuşdur.
2009-cu ilin sentyabr ayında Şəmkir rayonun “Varlı həyat” kəndində yerləşən Kəlbəcər rayon 96 saylı əsas məktəbinə direktor təyin olunmuşdur.
On səkkiz yaşından etibarən şer yazmağa başlamış, şeirləri Respublikanın müəyyən qəzet və jurnallarında dərc olunmuşdur. İlk kitabı “Qürbətdə qalan dağlar” (1999), ikinci kitabı “Xallı təcnisim” (2008) , üçüncü kitabı “Tər bənövşəm sorma məni” (2010) dördüncü kitabı “Mən ki şair deyildim” (2012)-də çap olunmuşdur.Hal-hazırda şairin bir kitabıda Cənubi Azərbaycanda Təbriz şəhərində çapa hazırlanır.2008-ci ildən etibarən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.İki oğlu var ikisi də ali təhsillidir.

Elman Tovuza
Vətən deyəndə

Elman Tovuz üryimin bir dərin,
Yarası göynəyir Vətən deyndə.
Oqədər ox dəyib bilmir ürəyim,
Harası göynəyir vətən deyndə.

Dadı qaçıb söhbətimin, sözümün,
Dözümüdə tüknibdi dözümün.
Qana dönüb qarsında gözümün,
Qara su göynəyir Vətən deyndə.

Durmuşam önündə dərdin,əlmin,
Çarəsi hardadı görən bu qəmin?
Əlimdə nazilib sınan qələmin,
Parası göynəyir Vətən deyəndə.

Səxavət zirvədən baxan şəhidin,
Əbədi günş tək doğan şəhidin.
Qanı o torpağa axan şəhidin,
Anası göynəyir Vətən deyəndə..