Blog

DƏRD GÖYƏRİR ASILDIĞIM SÖZÜMDƏN

Niyə məni tək yaratdın,Allahım,
Necə dözüm bu ağrıya,acıya?
Görən nədir bu dünyada,günahım?
Anam da yox bu halıma acıya.

Nə bacım var,nə qızım var dünyada,
Varaq üstə hönkürürəm sözbəsöz.
Gözdən düşən,dərdimə yar dünyada
Söz atanın neştərinə dözhadöz.

Çiçəklənən sevdamı yel vurandan,
Çiçək-çiçək çiçəklənən kədərəm.
Qədərimlə misra-misra dərd udan,
Bu dünyanın boğazında qəhərəm.

İndən belə çiçəkləməz gözümdə,
Kipriyimdə muncuqlanan gümanım.
Göz dağıymış yerə düşən sözüm də,
Qəlb dağlayır məni məndən umanım.

Hara getsəm üz döndərib özümdən,
Qəlbə dinclik verən deyil yaddaşım.
Gün görmədim bu dünyanın üzündən,
Bəlkə sənlə sənsizliyə yadlaşım?!

Sözüm yerə düşənəcən sən demə
Kaş düşəydi inamsızlıq gözündən.
Yazılana döz ürəyim,qəm yemə,
Dərd göyərir asıldığım sözümdən!

Azərbaycan.Quba.
11.01.2016.

AY MƏNİM TƏLƏSƏN İLK MƏHƏBBƏTİM

Bir həsrət simisən ürəyimdə sən,
Tale tilsimisən ürəyimdə sən.
Niyə xatirə tək ürəyimdəsən
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim?!

Sən ötən günlərin sevgi nağılı,
Yarı həqiqətsən,yarı yuxulu…
Bənövşə ətirli,nərgiz qoxulu,
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim.

O köçdən yadigar durna telim-sən,
Vədəsiz ağaran bəyaz telim-sən…
Qanadı qırılan arzu telimsən,
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim.

“Vağzalı” üstündə çalınan qədər,
Bağrımın başında qalanan kədər,
İnsafın olaydı,barı bir qədər
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim!

Taleyin intizar dərsimi sənsən?
Sevda yuxusunun tərsimi sənsən?..
Yesir sevincimin dərd simi sənsən,
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim.

Bəyaz günlərimin qara çaları,
Yaddaşa həkk olan eşqin baharı,
Daha çiçəkləməz gözümün varı
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim.

Tənha bir qüssənin qucağı da sən,
Ani bir sevincin ocağı da sən,
Bu könül dünyamın qonağı da sən,
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim.

Qapayıb gözünü yatan sevdasan,
Gənclik qürubunda batan sevdasan.
Qəlbimi alova atan sevdasan,
Ay mənim tələsən ilk məhəbbətim.

Azərbaycan.Bakı.

Edəcək cümlə cəhan lağ Qarabağ getsə əgər ,
Bu xalqa haramdır papaq Qarabağ getsə əgər ,
Sağalarmı bu acı dağ Qarabağ getsə əgər ,
« Məni udsun qara torpaq Qarabağ getsə əgər ,
Yoxdur haqqım mən olum sağ Qarabağ getsə əgər »

Bağlanıb xeyir yolları , açıqdı şər bərəsi
Mərdləri müxənnət əlbir olub eldən sürəsi ,
Yağıdır indi sərasər vətənin yan-yörəsi ,
« Nə qədər qız , gəlinim düşdü əsir göz görəsi ,
Yaz mənim qəbrimə « alçaq » Qarabağ getsə əgər »

Vaqifin ruhu bizim halimizə mat qalacaq ,
Nəvvabın qəbri üstə güllər açmamış solacaq ,
Zülfünü indi məzarda Natəvanım yolacaq ,
« Dərd vətən dərdidi , bağ dərdi çəkənlər alacaq ,
Özgə bir yerdə gözəl bağ Qarabağ getsə əgər »

Gərilib gör ki , nə vaxtdı əhli dərdin əsəbi ,
Bir gün haqqın arayıb , eyləyəcəkdir tələbi ,
O zaman olmayacaq gördüyünüz bu ədəbi ,
« Qorxudar bir gecə , vallah , səni xalqın qəzəbi ,
Yetməz imdadına çildağ Qarabağ getsə əgər »

Nə qədər kim , nəyimiz var isə yadlar yeyəcək
Hər görən haqqına , vallah , bizi hər dəm söyəcək .
Ümid olsaq yada biz haqq yolunu yad əyəcək ,
« Oxuyub tarixi bir gün nəvələrimiz deyəcək ,
Bizə min tən ilə « qorxaq » Qarabağ getsə əgər »

Yetmiş il əsir qalıb çıxammadıq heç önə biz
Düşmən olduq hələ bir şəriət ilə dinə biz .
Bu binəva ölkənin gər qalmasaq dərdinə biz
« Oynasaq erməninin işvə , nazıynan yenə biz ,
Qoyacaq çox yerə barmaq Qarabağ getsə əgər »

Harda ki , erməni var rus silahın dolduracaq ,
Fars ilə işbirliyiylə yurdumu aldıracaq ,
Qarabağda əbədi bayrağını qaldıracaq ,
« Gedəcək tayqulağın qəbrinə tuş çaldıracaq ,
Deyəcək « bizdədir artsax » Qarabağ getsə əgər »

Bizə daim Rusiya düşmənliyi etmiş peşə ,
İran da hər bir zaman türklükdən düşmüş təşvişə ,
Bu səlib yürüşüdür ki , dönübdür bir vərdişə ,
« Qatılır gahi vəhabiylə xristyan bu işə ,
Atmaq üçün təzə qarmaq Qarabağ getsə əgər »

Çün çəkib zəhmət ol ustad dərdləri etmiş bəyan ,
Şamxaloğlu , daima rəhmət ilə ustadı an ,
Xoş sabahlar dəhrdə olmuş isə yalnız güman ,
« Belə sirrli və müəmmalı gedişlə , Pünhan ,
Ümid Allahadır ancaq Qarabağ getsə əgər »

3 yanvar 2016

BİLMӘDİM SӘN BİLMİSӘN

Mərhum böyük satirikimiz Baba Pünhana 4-cü TӘXMİS

Kefə , əyləncəyə daldım , bilmədim sən bilmisən ,
Qumlu sahildə qaraldım , bilmədim sən bilmisən ,
Mən üzə düşdüm sozaldım , bilmədim sən bilmisən ,
« Mən sənə biganə qaldım bilmədim sən bilmisən ,
Ey əsir qız , toy da çaldım , bilmədim sən bilmisən »

Gör , neçə illərdi ki , vallah həsrətdim Bakuyə ,
Yığıb hər nəyim var isə öylə getdim Bakuyə
Yurdum əldən getsə də nəhayət yetdim Bakuyə ,
« Sən düşən gündən əsir , mən də köç etdim Bakuyə ,
Bağçalı , bağlı ev aldım , bilmədim sən bilmisən »

Çoxlarıyçun mən əyildim hər zaman yaltaq kimi ,
Ol qədr əyri qalıb kim , qədd olub qarmaq kimi .
Haqqı gördükdə əsirdim bir sarı yarpaq kimi
« Mən sənin qarşında alçalsam da bir qorxaq kimi ,
Mənsəb aldıqca « ucaldım » , bilmədim sən bilmisən »

Çoxları dərk edə bilmir fəndim ilə felimi ,
Heç boşa sərf etmədim hətta ötən bircə dəmi ,
Mənəviyyat iflas etdi bəzədim mənzilimi ,
« Sən qızıl qızlıq itirməkdən saraldın gün kimi ,
Mən qızıl yığdım saraldım , bilmədim sən bilmisən »

Dərginən hikmət bağından ustadın bar-bəhərin ,
Şamxaloğlu , yazginan bəlkə qala bir əsərin
Ustada rəhmətlər olsun kim , yazıb böylə dərin ,
« Ta ki , qıldım dərkini , Pünhan , olub keçmişlərin ,
Bir günə yüz il qocaldım , bilmədim sən bilmisən »

4 yanvar 2016

QARABAĞI VERMİŞƏM
“…Qarabağı vermərəm” -deyən T.Bayrama

Gecikmisən Tofiq Bayram,haçandır-
Gör haçandır Qarabağı vermişəm.
Söylədiyin həqiqət yox,gümandır,
Kəlbəcəri,Dəlidağı vermişəm.

Özün getdin,bir başındır,bir əlin,
Bu gərdişin bilməyirdin əvvəlin?
Yad əlində inildəyir qız-gəlin,
Namusunu -ağ duvağı vermişəm.

Vətən deyib çox saçını yolmusan,
Bu şerinlə vətənpərvər olmusan?
Ermənidən bircə qulaq almısan,
Gör neçə yüz türk qulağı vermişəm.

Neçə kənd var nə qaz tapmır,nə odun,
İstisinə kim qızınır bəs odun?
Kilsəsində qaz yandırır o meymun,
Vətən adlı gur ocağı vermişəm.

Türk qızları heç sığmadı canıma,
Nə də yaraşmazdı şöhrət,şanıma…
Hayqanuşu gətirmişəm yanıma,
İsti,qaynar bir qucağı vermişəm…

* * *

Torpağını öpüb qoydum gözlərimin qarasına,
Suyun,havan məlhəm oldu dərdlərimin çarasına.

Doluxsundum boynubükük bənövşəni öpən zaman,
Ətirli el gözəlinin qan sızırdı dodağından.

Qaraxallı lalələrim sitəmimə təkan verdi,
Görüş yeri,yenə o qız…Unutmaqmı belə dərdi?!.

Hanı o qız,əsirmidir,girovmudur yad əllərdə,
Dağlardamı,daşlardamı,əriyibmi ya sellərdə?

Qarabağım,alan zaman qarış-qarış torpağını,
Daşımışam sinəmdəki ağır yükü,qəm dağını.

Bir sonasan Qarabağım,namusuna toxunulmuş,
Yüz qəzəl var,şikəstə var hüsnü-sənə oxunulmuş.

Ölüm aman versin bir an,bu torpağı azad görüm,
Gözəllərin saçlarına öz əlimlə çələng hörüm.

O nazənin lalələri meh əsdirsin əsim-əsim,
Yenə gəlsin görüşümə mənim əsmər Firəngizim!

Düşüb yer üzünə Tanrıdan gəlir,
Torpaq gözəlliyi, su gözəlliyi.
Hələ qoy yaşayaq günlər içində
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Bir üzü qaranlıq bir üzü işıq ,
Elə başdan-başa dünya yaraşıq.
Hələ gözəllikdən heç doymamışıq,
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Haqq ilə nahaqqı ayırır insan,
Ruhunu söz ilə doyurur insan..
Qəlbini içindən sıyırır insan,
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Hər xeyir tapılar bir itən şərdə,
Nə deyim sonumda gizlənən dərdə..
Gözəllik eşqiylə gəzir bəşər də,
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Əslində,
bəlkə də, insanı ac qoyan, yaşamağı mümkünkən,
yaşamadığı xoşbəxt anlardır… və…
beləcə, kimsə görməsin deyə,
gündüzləri gülüb, gecələri ağlayar insan…
Bəlkə də, yanlış insanlar üzündən
qırılan xəyallardır onu ağladan.
Necə deyib müdrik? –
sözlərinə diqqət etməli insan –
gün gələr düşüncələrinə çevrilər o sözlər,
düşüncələrinə diqqət etməli insan –
gün gələr də, duyğularına çevrilə bilər,
oysa, insan duyğularına da diqqət etməli! –
bir gün gəlib, davranışa çevrilər duyğu dediyin…
beləcə, onlar da alışqanlığa çevrilə bilər,
alışqanlıqlar – dəyərlərə,
SƏS… SÖZ… RƏNG…
52
dəyrlər – xarakterə çevrilə bilər..!
Xarakter! – bu artıq Həyatla baş-başa qoyar sizi…
İnsanoğlu axtarır:
Bugünündə Dünəni…
…Dünən, Bugün, Sabah…
Heç nə, heç yerdə, hüç cür qane qılmır onu…
Sanki hər şey köhnədir
axtaran insana…
köhnəlik – bu ancaq xatirədir…
…axtarır insanoğlu… insanoğlu axtarır…
Musiqi dinləyir, şeirlər yazır –
yazır, öz içini azaltmaq üçün…
…axtarır insanoğlu…
Axtarmaq mübarəkdir..!

Bu nə xəbər, bu nə kədər, bu nə qəm.
Donub dayanmışam, sanki heykələm.
Mənimlə ağlayır bu cansız qələm.
Sözün ağasını, xanı itirdik.
Zəlimxanı, Zəlimxanı itirdik.

O bir zirvə idi, o bir dağ idi.
Söz onun dilində bir bulağ idi.
Başı uca idi, üzü ağ idi.
Ona can demişdik, canı itirdik.
Zəlimxanı, Zəlimxanı itirdik.

O sözün ustadı, birinci idi.
O söz aşiqinin sevinci idi.
Ləl idi, durr idi, bir inci idi.
Tanrı verən o duhanı itirdik.
Zəlimxanı, Zəlimxanı itirdik.

Cismini itirdik, sözü qalacaq.
Şeirinin ləzzəti, duzu qalacaq.
Ürəklər dağlayan közü qalacaq.
Söz sehirli bir insanı itirdik.
Zəlimxanı, Zəlimxanı itirdik.

(Ustad şair Musa Yaqubun “Bu dünyanın qara daşı göyərməz” şeirinə nəzirə.)

Tanrı ol deyərsə, daş da göyərər.
Gözlərdən süzülən yaş da göyərər.
Baharda göyərən, qışda göyərər.
Bu dünyanın qara daşı göyərər.

Olmazla getməsək, ol ilə getsək.
Sağı boş buraxsaq, sol ilə getsək.
Tanrı buyurduğu yol ilə getsək.
Bu dünyanın qara daşı göyərər.

Hamı namaz qılsa, ibadət etsə.
Mömünlər Kəbəni ziyarət etsə.
Bəşər haqq yolunda şəhadət etsə.
Bu dünyanın qara daşı göyərər.

Hələ çox göyərər o cığır, o iz.
Hələ çalxalanar tufanlı dəniz.
Bəlkə sağlığımda, bəlkə də mənsiz.
Bu dünyanın qara daşı göyərər.

Ocaq yanar, o daşlaşan daş qalar.
Ümidini itirməyən baş qalar.
Qiyamətə məsum gözlər yaş qalar.
Bu dünyanın qara daşı göyərər.

Gün gələr məzlumlar daha güləcək.
Yer üzü onu şah, ağa biləcək.
Gün gələr Sahibi Zaman gələcək.
Bu dünyanın qara daşı göyərər.

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

Sənsən mənim ömrüm, günüm, həyatım,
Sənsən mənim şan-şöhrətim, büsatım.
Sənsən nəğməm,qoşmam,qəzəl, bayatım,
Sevə-sevə xəyalına daldığım,
Illər boyu həsrətiylə yandığım.

Sənsən sevən ürəyimin parası,
Sənsən görən gözlərimin qarası.
Sənsən bütün dərdlərimin çarası,
Gecə-gündüz şəfa umub, andığım,
Illər boyu həsrətiylə yandığım.

Sənsən məni ümidlərlə bəsləyən,
Sənsən məni sabahlara səsləyən.
Sənsən həm də, saf eşqimi tərsləyən,
Ey şəfqətli, nurlu, mələk sandığım,
Illər boyu həsrətiylə yandığım.

Sənsən sair Dövranın təbb, ilhamı,
Sənsən onun xoş hicranı, həm kamı.
Səni mənə yaraşdırır el, hamı,
Eşq atəşin sevgisindən aldiğım,
Illər boyu həsrətiylə yandığım.

12.01.2016.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri,
”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatı,
Əməkdar jurnalist

Öz günümə ağlamıram,
Günüm ağlamaqdan keçib.
Ağlamağın faydası nə? –
Gülüm, ağlamaqdan keçib.

Qısıl yaşa tək içində,
Öz dərdini çək içində.
Ömrümüz ələk içində,
Qəddimiz yumaqdan keçir.

Tərk olduq təkə dönüncə,
Biz ürkə-ürkə dönüncə,
Çuxamız kürkə dönüncə,
Bəlkə yüz yamaqdan keçib.

Bu həyat bir qəm sandığı,
Kim açsın, de, kim, sandığı?
Ac balığın yem sandığı,
Ölümü qarmaqdaq keçir.

Haqqın uvandı, tərsi bir,
Haqq oğlu haqqa nə Sibir?!
Dolanmaq başın nəsibi,
Dolamaq, barmaqdan keçir.

Tanısa qəmlər yaxanı,
Kim tikər qəmlər yıxanı?
Naz ilə qəmlər yaxanın
Sevgisi bu baxtdan keçir.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri,
”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatı,
Əməkdar jurnalist

Başımız qovğada, qalda,
Yaxamız namərd əlində.
Talanır cümlə varımız,
Yoxumuz namərd əlində.

Boşalan yer zorla dolur,
Düzü-dünya gorla dolu.
Yatağımız qorla dolu,
Yuxumuz namərd əlində.

Yerlər qılınc, göylər qalxan,
Qan ağlayır düşüb – qalxan.
Sinəmizi deşib qalxan,
Ahımız namərd əlində.

Ha bu qədər zəncir gəmir,
Qanqal dəmir, zəncir dəmir.
«Yazı»mızdan yox səs-səmir,
«Oxu»muz namərd əlində.

Sökülür yurdun hasarı,
Qurd oğlu qurdun hasarı.
Tuşlanan yurduma sarı,
Oxumuz namərd əlində.

Gördük qalxıb enənləri,
Gördük ötən dünənləri.
Bada verdik dinənləri,
Çoxumuz namərd əlində.

Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i, İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü nəğməkar-şairə Zeynəb Dərbəndli “Anacan” və “Şəhid olub qalardım” şeirlərinə görə, “Vətən Həsrəti” Qrupunun 3-cü dərəcəli Fəxri diplomu ilə təltif olunub.
Qeyd edək ki, bundan öncə nəğməkar-şairə Zeynəb Dərbəndli “Dövri mətbuatda Cəsarətli qələm sahibi olduğuna görə” “Qafqaz Media” İctimai Birliyinin təsis etdiyi “Cəsarətli qələm” diplomu ilə təltif olunmuşdu.

Gülnarə ŞÖHRƏDDQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

GÖRƏ BİLSƏN…

Canım, ötür aylar,illər dolanır,
Ömrümdən, günümdən anlar talanır.
Xatirəm, xəyalım qat- qat qalanır,
Nə ola səsimə, səs verə bilsən.

Yarpaqtək ələnir günlər ömürdən,
Daha can dalmayıb, necə dözüm mən?
Sənsizlik dərdini necə çözüm mən?
Zamanı geriyə, çevirə bilsən.

Dərdlərə həmdəməm, kədərəm aham,
Vəfasız dünyadan doymuşam toxam.
Yanımda olmasan , bil ki, mən yoxam.
Dağ kimi dərdləri, devirə bilsən.

Namərd fitnəsinə hədəf olmuşam,
Qüssədən xəzana dönüb, solmuşam.
Sənsiz qəfəsdəki, tənha bir quşam,
Kaş ki,bu Dövranı, sağ görə bilsən…

10.01.2016.

SƏNSİZLİK

Xəyal kəhərində çapır dünənim,
Həsrət, qübar qəlbə kəsilib qənim.
Gözümü yollarda qoymusan mənim,
Bu hicran nə zaman bitəcək gülüm?

Cismim həbs olunub bucağa, küncə,
Sönən şam kimidir parlaq düşüncə.
Hər gecəm, gündüzüm əzab, işgəncə,
Ömür sənsiz necə, keçəcək gülüm?

Yoxluğun küsdürüb məni özümdən,
Məlhəm baxışların getmir gözümdən.
Halımı anlarsan, baxsan üzümdən,
De, bu kabus haçan, itəcək gülüm?

Baxma ki, içimi qəm, qüssə yeyir,
Hər şərdə gizlənər bir incə xeyir.
Dövranın sevdalı hissləri deyir:
Səbr eylə, bu hicran, ötəcək gülüm.

11.01.2016.

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

DEYİLMİ

“Ömür başdan-başa beşikdən-qəbrə həyatın sevinci, qəmi deyilmi?
B.Vahabzadə.

Ömür həyat adlı-sonsuz ümmanda,
Sükanı olmayan gəmi deyilmi?
Təlatüm, fırtına gəldiyi anda,
Dəryalar fələyin camı deyilmi?

Zamandır insanı ələyən ələk,
Fəhm edək hikmətin, dərk edək gərək.
Ümidlər, istəklər, azrzular, dilək,
Həyatın ləzzət, tamı deyilmi?

İnsanın həm gülər, həm ağlar bəxti,
Sevgidir, ülfətdir könlünün taxtı.
İstəklə murada yetdiyi vaxtı,
Həyatdan aldığı kamı deyilmi?

Coşuruq, daşırıq bəzən heç nədən,
Az qalır qəlbimiz çıxsın sinədən.
Dünyanı özünə zindan, dar edən,
Zamanın naşısı, xamı deyilmi?

Gənclikdir ömürün baharı, yazı,
Dünyaya ün salar sözü, avazı.
Yaşamın hər fəsli alında yazı,
Payızı kövrəklik dəmi deyilmi?

Heç yatmaz qəlblərin havarı, hayı,
Tükənməz diləyin, istəyin sayı.
Dövranın qismətdən verilən payı,
Ömrünün, günün şamı deyilmi?

08.01.2016.

SƏMƏD VURĞUNA

Ayrılarmı könül candan…

Dünya bilir, Sən Onunsan,
Onun üçün doğulmusan.
Sevən könül, can olmusan,
Ayrılammaz könül candan,
Səməd Vurğun, Azərbaycan.

Vurğun oldun “yurd,yuvana”,
Vətənini sandın “Ana”.
Dedin ki, “bağlıyam Sana”,
Necə- “uşaq Anasına”
Ana- doğma balasına.

Gəzdin ölkə, ulusları,
Salamladın “dostu, yarı”.
Düz ilqarı, etibarı,
Tapdın Ana qucağında,
Öz “yurdun”da, ocağında.

Cənnət Muğan, Mil sənindir,
Sıx meşələr qələmindir.
Ilhamını dinlə, dindir,
Kür, Arazın coşan qanın,
Xoşbəxtisən Sən dünyanın.

Söz qoşmusan dağ, daşına,
Ceyranların göz yaşına.
Tarixlərin yaddaşına,
“Vaqif”, “Aygün”,”Dar ağacı”
Silsilələr şirin, acı.

Dilləndirib sazı, tarı,
Əritmisən buzu, qarı.
Bir “Zəncinin arzuları”,
Qələminlə çiçək açıb,
“Muğan” dönüb şəfəq saçıb.

“Ceyran qaçar, cüyür mələr”,
“Ürək açan mənzərələr”.
Lalələrdir zər düymələr,
Geyinmişik əynimizə,
Əlimizdə qızıl kuzə.

Qazax, Gəncə, Qarabağda,
Qoşqar, Kəpəz, Haçadağda,
Min qışlaqda, min yaylaqda,
Ayağının izi vardır,
“Dağlarının başı qardır”.

Məftun idin telli saza,
“Gəncləşirdin yaza-yaza.
Indi yoxdur təqib, cəza,
Yurdda hər yan əlvan çiçək,
Arzuların olub gerçək.

Ulu Öndər Günəş bizə,
Şəfəq saçır ölkəmizə.
Qartallarım süzə-süzə,
Son qoyubdur “nəs illərə”,
Biz örnəyik “nəsillərə”.

Yaşa könül şad, firəvan,
Müstəqildir Azərbaycan.
Xoşbəxt Vurğun, xoşbəxt Dövran,
Qucaq açıb xoş iqbala,
Qovuşublar istiqlala!…

09.01.2016.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

MƏHƏBBƏT ŞEIRI

Gül üzünü çevirmə,
Getmə uzağ amandır.
Sənin gül baxışların,
Mənim üçün dərmandır.

Nazla baıib canımı,
Odlara yaxma belə.
Mənə qıyqacı baxıb,
Evimi yıxma belə.

Sən mənim ürəyimsən,
Həyatımın mənaısı.
Gözlərimin nurusan,.
Iç evimin aynası.

Səni yada vermərəm,
Öldürsəlr də məni.
Inan özümdən belə,
Daha çox sevdim səni.

Gül, o gözəl simanda,
Təbəssümdən qalsın iz.
Heç zaman ayrılmayaq,
Sən bir ada, mən dəniz.

Zeynəbəm, eşq əhliyəm,
Sənsən mənim aşiqim.
Bu qaranlığ dünyamda,
Sən ol mənim işıqım.

ANACAN

Sən gədəni gülmür üzüm,
Dodağımda donyr sözüm.
Yenə səni gəzir gözüm,
Ürəyim, canım Anacan.

Yuxuma gəl görüm səni,
Sil gözümdən qara çəni.
Gəl belə tək qoyma məni,
Sənsən gümanım Anacan.

Qolağımda qalıb səsin,
Gərəyimdir gül nəfəsin.
Vecinə deyil heç kəsin,
Od tutub yanım Anacan.

Mənim halmıi bilən yox,
Gözümün yaşın silən yox.
Bir dərdlərimi bölən yox.
Yoxdur amanım Anacan.

Məzarın da buz baglayıb,
Yollarını toz baglayıb.
Yaralarım koz baglayıb,
Necə dayanım Anacan?

Mənə örnək dözümündür,
Acı yaşlar gözümündür.
Zeynəbəm, dərd özümündür,
Kimə inanım Anacan?

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

ŞƏHID OLUB QALARDIM

Gözüm yollardadır, qolağım səsdə,
Fikrim Qarabağda, könlüm şikəsdə.
Kaş mən də öləydim Yurdumun üstə,
Torpaöğnda Şəhid olub qalardım.

Mənə dərd üstə dərd, verən yurdumun,
Qan seli çölünə sərən yurdumun.
Haqsız işgəncələr görən yurdumun,
Torpağında Şəhid olub qalardım.

Dağı, meşələri, qan Qarabağım,
Demirəm od tutub yan Qarabağım.
Ölüb çöllərində, can Qarabağım,
Torpağına Şəhid olub qalardım.

Mən Zeynəbəm, səni görməkdir arzum,
Bilmirəm bu dərdi, mən necə yozum.
Öz canımı qurban verərək özüm,
Torpağında Şəhid olub qalardım.

MƏNI SEVƏ BILMƏDIN

Səni sevib inandım,
Yolun üstə dayandım.
Bu eşqinə mən yandım,
Məni sevə bilmədin.

Məni aldadıb getdin,
Qəfil göründün, itdin.
El aləmə söz etdin,
Məni sevə bilmədin.

Bəlkə yoruldun məndən,
Nəsə etdim bilmədən?
Baxdın arxamca gendən,
Məni sevə bilmədin.

Söylə anlayım səni,
Niyə tərk etdin məni?
Saldın saçıma dəni,
Məni sevə bilmədin.

Mən səninçün yaşadım,
Səni sevdim, oxşadım.
Bu eşqi tək daşıdım,
Məni sevə bilmədin.

Zeynəbəm, göynər içim,
Ağlaram için için.
Bir dəfə söylə neycin,
Məni sevə bilmədin?

Ruhumun yolundan aza bilmirəm,
Ürəyin dərdini yoza bilmirəm,
Duyğular süzülüb dolur içimə,
Heyif hər birini yaza bilmirəm.

Uzaqdan duyulur şeirin ətri,
Hecalar yazdırır gedən sətiri,
Kəsib doğrayıram itməsin məna,
Heyif sonda qalır sözün kəsiri.

Axşamdan səhərə qonaq oluram,
Yaşaya-yaşaya seyrə dalıram,
Hecaya bölünür beləcə ömrüm,
Zaman axıb gedir, mən qocalıram.

dörd bir yanı xarabalıq..
burda olub nəhəng
məmləkət vaxtilə.
Nə səmti var nə yönü –
adamı sıxır tənhalıq.
Uçuq-sökük
çayır basmış qala,
uçulmuş divarları
dəlik-deşik.
Homerin yazısı
Nəsiminin dərisi
Füzulinin şamı
Afrodita-
qolları kəsili,
Şekspirin siqarı
Cabbarlının
çayı, qəndi, şərabı,
bir qadın tökür
göz yaşları .
Gedirəm…nəfəs tutulur..
Uzaqlaşıram
gözlərimi açıram –
bir dünya yaratmışam
söylədiklərim bir cərgə,
bir yerə toplamışam
olub qarışıq düşərgə.
Çıxım burdan ,
boğur məni sıxıntılar .
Keçirəm-
şam ,şərab , siqar,
üzərinə damcılayan göz yaşı,
kəsilmiş qollar
dəri üzərində yazı
bir də addımlar-
mənim addımım.
Bu insan taleyi
insan xəyalı.
Buraxın məni,-
fikrim azacıq titrək
azacıq da havalı.

qeyd- “Şekspir siqar istifadə etməyib ”

AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Qapı açıq… taybatay…
Getmək ürək istəyir…
Bax bu il… elə bu ay
Ölmək ürək istəyir…

Ölməyə söz vermirəm…
Gedirəm…bax, gedirəm…
Sənə vida etmirəm…
Dərdə qonaq gedirəm…

Gedişlər möhtəşəmdi…
Yola salan sağ olsun…
Dilimdə pörşələndi
Burax, sözüm dağ olsun:

Könlünə xoş gəlmədim…
Yolum uzağa düşdü…
Mən səni tərk etmədim…
Səndən qabağa düşdüm…

İnsan cılızlaşır bəzən həyatda
varı olmasada ürəyi zəngin
yorsada hər addım onu həyat da
sevincli görünməz , görünər qəmgin…

Nə dosta inanar nə də ki yada
Ömür vəfa etsə yaşayar o da
sanki milyon ildir susuz səhrada
arzusu puç olar özüdə bədbin..

Sıxar ürəyini sözlər söhbətlər
çox gələr hər hansı bir hərəkətlər
sanki süfrəsindən bol bərəkətlər
çəkilər o zaman tükənər beyin….

Dilində ilahi əff et bizləri
daim söyləyəcək o son sözləri
o ilk baxışları, o ilk gözləri
gərə biləcəkmi onda siz deyin…?

Fidan ruhun yenə eşikdə yatar
gecələr sabaha bir məna qatar
gedirsən nə olar məni də apar
hisslərim hər zaman səni səsləsin..

Fabian bir anlıq xəyala dalmışdı.Keçmiş xatirələr yadına düşmüşdü. Hələ uşaq ikən atası anasını üst dodağının üst hissəsində yerləşən batmış hissədən öpür və sonra əlavə edir: -Göyərçinim,bilirsən səni nə üçün üst dodağınla burnun arasındakı hissəni öpdüm? Anası şirin gülümsəmədən sonra dinləndi: -Nə üçün canım? Atası özündən razı halda sevinib dedi: -Çünki,insan ana bətnində ilk olaraq bu hissədən inkişafa başlayır.Mən səni ilk yaranışından öpmək istədim… Bu dialoqdan sonra onlar hər ikisi ilandan qorxan uşaqlar kimi bir-birinə sarıldılar. Fabianın xəyalları uşaqlar evinin nəzarətçisi və idarəçisi Annanın qorxunc səsindən havada siqaret tüstüsü kimi yox oldu.Uşaqlar uzandıqları yerdən qalxıb cəld yerlərini yığdılar. Fabian və dostları danışmasalar da düşünürdülər.Buradan qaçmağı,polisə zəng etməyi sınaqdan keçirsələr də alınmamışdır.Hiyləgər Anna onları tutmuş və cəzalandırmışdı. Səbəbsiz döyülən,söyülən uşaqlar burada xoşbəxt deyildilər.Təbii ki,bura heç kim səbəbsiz düşməmişdi.Fabianın atası və anası qəzada həyatlarını itirmişdilər.Qohumlarından heç kəs Fabiana cavabdeh durmamışdı və onu uşaqlar evinə qoymuşdular.Annanın belə qansız olmağından uşaqlardan başqa heç kimin xəbəri yox idi.Çünki Anna ikiüzlü idi.Harda sərf edirdisə mülayim,harda işə yarıyırdısa sərt olurdu.Onun üçün insanlıq sözü çoxdan yox olmuşdu. Bir gün Fabian anasının və atasının səbəbsiz yerə söyülməsindən sonra qərara gəldi ki,mütləq Annanı qətlə yetirməlidir.Heç kim onun valideynlərini söyə bilməzdi.Hətta özü də.Anası və atası Fabian üçün müqəddəs idilər.Bunları düşünə-düşünə Fabian həyətdə yerdən yumruq boyda daş gətirib yatdığı çarpayının altına qoyur.Gecə Anna nəzarətə gələndə qaranlığda heç nədən şüphələnmir və yatmış uşaqların arası ilə əlində taxta gəzişir.Bu an Annaya arxadan yaxınlaşan Fabian çarpayının küncünə çıxır və daşın köməyi ilə cəld olaraq başına zərbə endirir.Gicgahdan tutan zərbənin gücündən Anna yerə sərilir.Bunu görən Fabian sakitləşmir və Annanın başına daha bir zərbə vurur.Anna yerindəcə keçinir. Səhər açılanda hamı yerindən qalxır və ağlamağa başlayırlar.Təkcə Fabian valideynlərinə görə qisas aldığı üçün sevinirdi.Amansız həyatın ona 13 yaşda nələri yaşatdığını bir anda gözü qarşısına gətirdi. Artıq günorta telefon zənginə dəfələrlə cavab verilmədiyinə görə idarədən bir nəfər uşaq evinə göndərilir.Gələn orta yaşlı,saçı seyrəkləşmiş işçi gözlərinə inanmır.Tez idarəyə zəng vurub hər şeyi çatdırır.Otuz dəqiqədən sonra polislər,həkimlər əraziyə doluşur.Bir həftədən sonra cinayət işi açılır və cinayət hadisəsi zamanı istifadə olunan,üstündə qan ləkəsi olan daşdan izlər tapılır.Fabianı həbs edirlər.O heçnə anlamır.Axı,o,düzgün davrandığına əmin idi.O,inanırdı ki,göylərdə anası və atası onunla fəxr edirlər. Beləliklə həyatın amansız qanunları daha bir körpəni vəhşicəsinə öz ağuşunda əzir.

İllərdir xalqına şeirlər yazan şairə Aysu Pərqu 87 yaşına bir gün qalmış özünü pis hiss edir.Öləcəyindən şüphələnən şairə bütün yaxınlarını yanına toplayır və son musiqili nitqini,incələnmiş və hecalanmış şeirini,bir növ vəsiyyətini sakit,aram səslə deməyə başlayır. Salam əziz dostlarım, Mənim təmiz dostlarım. Yaxşı ki,var idiniz, Ömrümə yar idiniz. Sizsiz bir şeir belə, Yazmamışam mən hələ. Sizin sayənizdə mən, Batmadım dənizdə həm, Çəkmədim kədər və qəm. Son sözümü dinləyin, Tək özümü dinləyin. Mənə qardaşsan Nicat, Anlatdın mənə həyat. Çətin günlərimdə sən, Dağ oldun qəlbimdə sən. Tutdun daim əlimdən, Qələm oldun dilimdən. Bu səbəbdən də sənə, Qələmi pay verirəm, Səmadan ay verirəm. Vahid səni sevirəm! Sən mənim həm həyatım, Həm sonsuz kainatım. Sən ata oldun mənə, Sən ana oldun mənə. Sevgindən ilham aldım, İçi şərab cam aldım. Ən çətin günlərimdə, Qaralmış dəftərimdə. Ömrümə maraq oldun, Yeni səhifə oldun, Tər təmiz varağ oldun. Buna görə qəbul et, Öz ömrünü məşğul et. Ağ vərəq verdim sənə, Sevgimi verdim sənə. Yenidən ağ varağdan, Lap əvvəldən,qabağdan. Yaxşı bəxtə laiqsən, Taca taxta laiqsən. Qızım qızılım mənim, Tənha,yalqızım mənim. Adı Bahar ,özü yay, Qışım,payızım mənim. Öz ayamam Pərqunun, Mənası deyil uzun. Qu quşunun lələyi, Dəyər sənə köməyi. Məndən xatirə qalsın, Məni yadına salsın. Pərqu kimi incə ol, Ən gözəl düşüncə ol. Heca-heca ömrümü, Hər səsimi,səmrimi. Sizə həsr edirəm, Sözə əsir edirəm. Son şeiri bitirdim, Heyif sizi itirdim…
…və bu şeirdən sonra Aysu Pərqunun gözlərində son dəfə işıq közərib söndü…

Hər kəsin acığına,
Can ulduzum parılda.
Məni bu gün ay kimi,
san ulduzum parılda.

Yaşıl otlar,göy səma,
Qan ulduzum parılda.
Ayparanı unutma,
An ulduzum patılda.

Odlan odlar yurduna,
Yan,ulduzum parılda.
Öz şərəfli adına,
Dan ulduzum parılda.

Xalqı yatıran şairi
Sayara dəvət etdilər
Dörd tərəfin bəzədilər
Var dövlət də vəd etdilər

Yaza yaza məhəbbətdən
Qızıllara qərq etdilər
Yazmadıqca həqiqətdən
Şimalı da şərq etdilər

Bir iki misra söz ilə
Aləmi cənnət etdilər
Şair oynadı köz ilə
Sonunda nifrət etdilər

Dövran keçdi zaman gəldi
Sarayları tərk etdilər
nağıl yazan şairlərə
Lənət deyib ərk etdilər

Sözlə quyu qazanları
Tarixdə bərbad etdilər
Həqiqəti yazanları
Ürəklərdə yad etdilər

Tərk edilmiş kəs üçün
Qatarlar soyuq olur
yata bilmir gecəni
Qaragün ayıq olur

Ayrılıq ritmindədir
Onun getdiyi qatar
Bu ayrılıq havası
Adamı bütöv udar

Qəmə boyun əyəcək
Ürəyində daşıyan
Həyatı da keçəcək
Bərabəryavaşıyan

Qatardan düşən kimi
Ümid edir düzələr
Dağ boyda ağrıları
Yavaş yavaş kiçilər

Gündüzlər işləyəcək
Gecə şeir yazacaq
Keçmişini unudub
Gələcəyə baxacaq

Vaxt aşırı yadına
Düşəcək ötən illər
Amma o dönməyəcək
Qayıdsa da fəsillər

Kitab təki varaqla
Ömrümü,hər anımı
Bəzən ürəkdən ağla
Nəm elə varağımı

Bəyəndikcə izlər qoy
Karadaşla,qələmlə
Fikrini fikrim ilə
Calaq elə,qələmlə

Qoyma toz bağlayım mən
Hədiyyə et birinə
Paylaşdıqca enəcək
Bu məhəbbət dərinə

Çay içə-içə oxu
Ətirlənsin düşüncə
Yolda,metroda oxu
Qatarlardan düşüncə

Bağışla ki,bitirəm
Epiloqum tükənir
Gözlərindən itirəm
Fikirlərim səslənir

Bəzən ürəkdən ağla
Nəm elə varağımı
Kitab təki varaqla
Ömrümü,hər anını

Neçin qarşıma çıxdın?
Biz ayrılandan sonra.
Könül mülkümü yıxdın,
Biz ayrılandan sonra.

Ağladı tər çiçəklər,
Ağladı saf mələklər,
Ağladı ağ ürəklər,
Biz ayrılandan sonra.

Doğmalar da yad oldu,
Adım çıxdı ad oldu,
Düşmənlər də şad oldu,
Biz ayrılandan sonra.

Özümə qapanmışam,
Səhv edib inanmışam,
Axırı oyanmışam,
Biz ayrılandan sonra.

Qarşıma çıxma daha,
Hisləri yıxma daha,
Qəlbimi sıxma daha,
Biz ayrılandan sonra.

Şeir də yazdım sənə,
Qəzəl də yazdım sənə,
İlk dəfə yazdım sənə,
Biz ayrılandan sonra.

AXŞAMÜSTÜ

Göylərdə kövrələn buludlar deyil,
Beynimin içinə dolan tüstüdü.
Bilirəm qarşıdan qaranlıq gəlir,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.

Qəlbin həm sevinci, həm də yası var,
Hər günün öz hökmü, öz dünyası var.
Ömrün səhəri var, günortası var,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.

Dünyanın üzünə gələndən bəri,
Həmişə sevmişəm nurlu səhəri.
Kimə xeyir verib axşamın şəri,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.

Alınmaz qalanı kim tikib görən,
Nə deyir hördürən, nə deyir hörən.
Geriyə qayıtmır qapıdan girən,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.

Səhər bu dünyanın hər şeyi təzə,
Günorta gözəllik gətirir gözə.
Axşam qaranlığı heç baxmır sözə,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.

SƏN YORULMADIN

Yollara baxmaqdan gözüm yoruldu,
Səni çağırmaqdan sözüm yoruldu.
İradə yoruldu, dözüm yoruldu,
Ey mənim inadım, sən yorulmadın.

Yerlərə, göylərə saldın səs-səda,
Uca zirvələri gətirdin yada.
Üfüqlər nə qədər geniş olsa da,
Ey qolum, qanadım, sən yorulmadın.

Bütün ömrün boyu yardın, yaratdın,
Arzuya yetişdin, mətləbə çatdın.
Ruhuma uyuşdun, könlümə yatdın,
Zəhmətim, ustadım, sən yorulmadın.

Düşmən bostanıma xeyli daş atdı,
Gah möhkəm tutdurdu, gah yavaş atdı.
Təmizlik, halallıq səni yaşatdı,
Məğrur istedadım, sən yorulmadın.

Allah, gözlərə bax

Belə baxış olmaz, bele göz olmaz,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Belə atəş olmaz, belə köz olmaz,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.

Göylər ulduz verib, ay verib ona,
Yerlər çeşmə verib, çay verib ona.
Peyğəmbər nurundan pay verib ona,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.

Haqqın dərgahından enən işıqdı,
Ömrə naxış vuran bir yaraşıqdı.
Mən gül ağacıyam, o sarmaşıqdı,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.

Baxışlar nə qədər həlim olarmış,
Gözün zarafatı zülüm olarmış.
Zülmün axırı ölüm olarmış,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.

Ürək yüz parçadır, könül yüz para,
Bir gözəl gözündə çəkildim dara.
Öldürməz, əlindən canım qurtara,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.

Çin qızı çin gözəli

Yanağın güldən zərif,
Belin telindən incə.
Dilin sözündən şirin
Sözün dilindən incə
Göy suların ağ quşu
Qızdan, gəlindən incə
Sən mənim nəzərimdə
Dünyanın ən gözəli,
Çin qızı, Çin gözəli!

Bu ağlıq ki, səndə var,
Süd gölündə çimənsən.
Bu ətir ki, səndə var,
Yamyaşıl bir çəmənsən
Yerini verə bilməz
Dünyanın min gözəli!
Çin qızı, Çin gözəli.

11 yanvar 2016-cı il tarixində, saat 12:00-14:00-da Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının “Xalq şairi”,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, “Nazim Hikmət” Beynəlxalq Ədəbiyyat Mükafatı laureatı, şair, ictimai xadim Zəlimxan Yaqub ilə son vida mərasimi Bakı şəhərində Təzə Pir Məscidində keçiriləcək.Sonra Xalq şairi Zəlimxan Yaqub I Fəxri Xiyabanda dəfn olunacaq.Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dair böyük xidmətlər göstərmiş sevimli Xalq şairimiz Zəlimxan Yaqub yanvar ayının 9-da saat 16 radələrində dünyasını dəyişib.
Qeyd edək ki, bundan öncə keçən ilin yanvar ayında Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Fərdi prezident təqaüdçüsü, şair, dramaturq, publisist Vaqif Səmədoğlu I Fəxri Xiyabanda dəfn olunmuşdu.

Gülnarə ŞÖHRƏDDİNQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”

Yanvar ayının 11-də saat 12:00-14:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində TəzəPir Məscidində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının “Xalq şairi”, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, “Nazim Hikmət” Beynəlxalq Ədəbiyyat Mükafatı laureatı, şair, ictimai xadim Zəlimxan Yaqub ilə son vida mərasimi keçirilib.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin iştirakı ilə keçirilən tədbirdə Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatları, dövlət və hökumət nümayəndələri, eləcə də mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimləri iştirak ediblər.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin mərhumun ailəsinə və qohumlarına başsağlığı verib.Sonra Müqəddəs “Qurani-Kərim”dən ayələr oxunub və mərhum Xalq şairimiz I Fəxri Xiyabanda torpağa tapşırılıb.
Qeyd edək ki, Xalq şairi Zəlimxan Yaqub uzun müddət idi ki, böyrək çatışmazlığından əziyyət çəkirdi.Yanvar ayının 9-da saat 16 radələrində 65 yaşında ikən dünyasını dəyişib.Müalicə olunmaq üçün dəfələrlə dövlət hesabına Almaniya Federasiyana göndərilmişdi və ən ünlü həkimlərinin nəzarəti altında müalicəsini davam etdirmişdi.

Gülnarə ŞÖHRƏDDQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”

Azərbaycan ədəbiyyatına ağır itki üz verib. Müasir Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, xalq şairi Zəlimxan Yaqub (Zəlimxan Yusif oğlu Yaqubov) 2016-cı il yanvarın 9-da ömrünün 66-cı ilində vəfat edib.

Zəlimxan Yaqub 1950-ci il yanvar ayının 21-də Gürcüstanın Bolnisi rayonunun Kəpənəkçi kəndində anadan olub. O, 1967-ci ildə həmin kənddə orta məktəbi bitirdikdən sonra Azərbaycan Dövlət Universitetinin kitabxanaçılıq fakültəsinə daxil olub və 1972-ci ildə ali təhsilini başa vurub.

Ali məktəbi bitirdikdən sonra əmək fəaliyyətinə 1973-cü ildən “Azərkitab” sistemində müxtəlif vəzifələrdə işləməklə başlayan Zəlimxan Yaqub 1975–1982-ci illərdə Azərbaycan Könüllü Kitabsevərlər Cəmiyyətində redaktor, şöbə müdiri, 1982–1992-ci illərdə isə “Yazıçı” nəşriyyatının poeziya şöbəsində redaktor, şöbə müdiri vəzifələrində çalışıb.

Bədii yaradıcılığa gənc yaşlarından başlayan Zəlimxan Yaqub Azərbaycanın zəngin şeir ənənələrini uğurla davam etdirən şairlərdəndir. O, xalq yaradıcılığından məharətlə bəhrələnərək müasirlərimizin yüksək insani keyfiyyətlərini, ümumbəşəri və milli dəyərləri, tariximizin taleyüklü anlarını özündə əks etdirən əsərlər yaradıb. Şairin rəngarəng mövzulu və dolğun məzmunlu şeirləri poeziyamızın inciləri səviyyəsinə qalxaraq Azərbaycan ədəbiyyatında yeni söz kimi qəbul edilib. Onun qəhrəmanlıq ruhu, vətənpərvərlik hissi, azərbaycançılıq məfkurəsi ilə aşılanmış əsərləri əsl vətəndaşlıq mövqeyi nümayiş etdirərək gənc nəslin tərbiyəsində xüsusi əhəmiyyət kəsb edir.

Dilimizin bütün çalarlarından və tükənməz imkanlarından faydalanaraq yazılmış şeirləri şairin poetik təfəkkürünün məhsulu kimi öz xəlqiliyi, rəvanlığı, milli koloriti ilə səciyyələnir və böyük təsir gücünə malikdir. Zəlimxan Yaqubun tarixi şəxsiyyətlərə həsr etdiyi poemaları yaradıcılığının zirvəsini təşkil edir. Onun “Əbədiyyət dastanı” poeması Azərbaycan xalqının ümummilli lideri Heydər Əliyevə həsr olunmuş əsərlər arasında xüsusi yer tutur.

Zəlimxan Yaqubun aşıq yaradıcılığını dərindən bilməsi və onu bütün incəlikləri ilə qavraması şeirlərinin lirizmini daha da qüvvətləndirib. Poeziyasının dilinə xas olan şeiriyyat və axıcılıq Zəlimxan Yaqubun əsərlərinə bəstəkar və aşıqların müraciət etmələri üçün zəmin yaradıb.

Şairin əsərləri bir çox dillərə tərcümə olunub və sənətsevərlər tərəfindən rəğbətlə qarşılanıb. Müxtəlif ölkələrdə keçirilən poeziya gecələrində Zəlimxan Yaqub Azərbaycan ədəbiyyatını layiqincə təmsil edib. Onun yaradıcılığının Gürcüstanın ali mükafatı olan “Şərəf” ordeni ilə qiymətləndirilməsi şairin ölkəmizin hüdudlarından kənarda da geniş şöhrət qazanmasının təzahürüdür.

Zəlimxan Yaqubun ictimai fəaliyyəti də səmərəli olub. O, 1995–2005-ci illərdə iki çağırış Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatı seçilib. Aşıqlar Birliyinin sədri kimi Zəlimxan Yaqub aşıq sənətinin inkişafında və təbliğində böyük əmək sərf edib. Şairin ədəbi-ictimai fəaliyyəti daim yüksək qiymətləndirilib. O, bir çox mükafatlara, o cümlədən Azərbaycan Respublikasının ali dövlət təltifləri “Şöhrət” və “Şərəf” ordenlərinə layiq görülüb.

Görkəmli şair, tanınmış ictimai xadim və səmimi insan Zəlimxan Yaqubun əziz xatirəsi xalqımızın qəlbində daim yaşayacaqdır.

Allah rəhmət eləsin!

İlham Əliyev
Artur Rasizadə
Oqtay Əsədov
Ramiz Mehdiyev
Elçin Əfəndiyev
Hacıbala Abutalıbov
Fatma Abdullazadə
Əbülfəs Qarayev
İsa Həbibbəyli
Anar Rzayev
Rafael Hüseynov
Fikrət Qoca
Söhrab Tahir
Nəriman Həsənzadə
Sabir Rüstəmxanlı
Ədalət Nəsibov

Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının “Xalq şairi”, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, “Nazim Hikmət” Beynəlxalq Ədəbiyyat Mükafatı laureatı, şair, ictimai xadim Zəlimxan Yaqubun “Məni sabahıma qovuşdur, ana” adlı yeni kitabı Bakı şəhərində, “Elm və təhsil” Nəşriyyatı tərəfindən 228 səhifə həcmində işıq üzü görüb.Kitabın redaktoru Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin katibi, “Ozan” jurnalının baş redaktoru, Azərbaycan Respublikasının Əməkdar mədəniyyət işçisi Musa Nəbioğludur.Kitaba müəllifin heç bir kitabına daxil edilməyən şeirləri, “Çanaqqala dastanı” və “Şuşada balam qaldı” poemaları bir neçə hekayəsi daxil edilib.
Qeyd edək ki, bundan öncə Xalq şairi Zəlimxan Yaqubun 65 illik yubileyi münasibətilə “Şərq-Qərb” nəşriyyatı tərəfindən “Dünya çiçək, insan oğlu arıdı” adlı kitabı işıq üzü görmüşdü.

Gülnarə ŞÖHRƏDDİNQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”

Qarğış et

Sazağından çəkim,ah,
Baharımı,qar-qış et.
Kölən olum,ay Allah,
Onu mənə qarğış et.

Dəlisov,ərkəsöyün,
De ki,yıxılsın öyün.
Dilucu düyün-düyün,
Onu mənə qarğış et.

Sevincim qala-qala,
Kədərimi,yırğala.
Sağ,bəxtimi soy,tala,
Onu mənə qarğış et.

Bəxtəvərə,xoşbəxt demə,
Bəxt odur ki,bəxtə dinə.
Qədərimə,ya bəxtimə,
Onu mənə qarğış et.

08.01.16.

Boylanır nə boylanır?..

Qoyun-quzu yamaclara,
Haylanır nə haylanır.
Solğun günəş boz qaclara,
Boylanır nə boylanır?

Göyündən quş gəlib,gedib,
Dərdindən cuş gəlib,gedib.
Dağından qış,gəlib,gedib,
Yaylanır nə yaylanır?

Duman,dağların ətəyi,
Donub çobanın tütəyi.
Baldır,qüssəmin pətəyi,
Taylanır nə taylanır?

Ağdır,zirvələr üstü nə?
Dərdini çəkmiş üstünə.
Durmuş Nigarın qəsdinə,
Huylanır nə huylanır?

07.01.2015.

Qac-biz tərəflərdə şumlanmış və dincə qoyulmuş sahə anlamında.

QƏRİBLİK ÖMRÜMÜN YÜKÜ OLUBDUR

Həsrət dağlarını aşıram hər gün.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.
Dumanlı dağlara baxıram hər gün.
Xəzan saçlarımı yaman yolubdur.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.

Sən varkan sənsizəm ay elim-obam.
Sönübdü Ağdamda çoxdandı sobam.
Hələdə qövr edir sinəmdə yaram.
Açılan güllərim çoxdan solubdu.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.

Mehri deyər Qarabağsız neylərəm.
Qürbət eldə için-için göynərəm.
Mən Şuşamı,Cıdırımı istərəm.
Həsrət oxu ürəyimi oyubdu.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.

QƏRİBLƏR AĞLAYANDA

Daş-kəsək də ağlayar,
Qəriblər ağlayanda.
Dünya ona dar olar,
Qəriblər ağlayanda .

Bulud dolar,boşalar,
Çaylar daşar,dolanar,
Yas saxlayar sonalar.
Qəriblər ağlayanda .

Dağlarda dilə gələr,
Susar güllər-bülbüllər.
Solar eldə çəmənlər,
Qəriblər ağlayanda .

Göyərər qara daş da,
Yanağa düşər yaş da.
Əgər ki,görsən harda?
Qəriblər ağlayanda .

Mehri qərib,qəmlidi
Dərdi,vətən dərdidi.
Ömürdə tez gedəndi,
Qəriblər ağlayanda .

SONU OLARMIŞ.

Şirin nağılların sonu olarmış,
Uydurub yalandan ,büküb yalana,
Əyninə geydiyi donu olurmuş,
Şirin nağılların sonu olurmuş.

Vədəsi,zamanı gəlib çatanda,
Şirin yalanlara ,acı qatanda,
İnanıb ,uyuyub ,şirin yatanda,
Şirin nağılların sonu olurmuş.

Vədəsi boş olan biri varmışın,
Biri yoxmuşuna çatıb dayandıq,
Şirin nağılların oduna yandıq,
Şirin nağılların sonu olarmış.

Uşaqkən inandıq biri varmışa,
Biri yoxmuşunu tamam unudub,
Bir gün acısını yamanca daddıq,
Şirin nağılların sonu olarmış.

Həqiqət axtarmaq düşmədi yada,
Vədəyə inanıb ,inandıq yada,
Bəzən unutduq ki bir gün dünyada,
Şirin nağılların sonu olarmış.

Şirin nağılların sonu olarmış,
Uydurub yalandan,büküb yalana,
Əyninə geydiyi donu olarmış,
Bir gün nağılların sonu olarmış.

08 01 2016.

YUXUMA GƏLƏRSƏN.

İllərin qanadlarından qanadlanıb,
Könlümdə dolanır bir arzu ,istək.
Ötən günlərin üstündən adlayıb,
Qərib bir axşama,qərib qonaq tək ,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.

İşinin-gücünün ağırlığından,
Yorulub gündüzün yorğunluğundan.
Düşüb yollarının cığır ,izinə,
Baxıb ürəyinin gizli sözünə,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.

Qürurum yolhmu kəsən sərhəddim,
Bir zaman səsinə laqeyd dayandım,
Qərib həsrətimi yoluna sərdim,
Bu həsrət oduna birgə yanmağa,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.

Bir tale yaşayıb şirin yuxuda,
Həyatın ən şirin laylası kimi,
Könlüm səksəkədə,qara -qorxuda,
İtmiş günlərimin qayğısı kimi,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.

İllərin qanadlarından qanadlanıb,
Könlümdə dolanır bir arzu ,istək.
Ötən günlərin üstündən adlayıb,
Qərib bir axşama qərib qonaq tək,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.

14 11 2015

Zamana buraxdım olub keçəni
yara da sağalır keçən zamanla
qəlbim unudarmı bilmirəm səni
bələdə unudar gəl bunu anla…

Dözmür həsrətinə yuxum gecəmdə
döyünən ürəkdə yanır sinəmdə
baharda ən gözəl lalə çəməndə
gözəldir bax o da solur zamanla…

Ruhum içim sudur sevginə möhtac
nə qədər var olsan duyar ehtiyac
qaça bilərsənsə bu yol səndə qaç
axı qaçmaq olmur ötən zamanla…

Nə var olduğuna inandır məni
yada ki elə et unudum səni
bir alma birinə bənzəyər yəni
yanağı qızarar yetişən anda…

Qoy mənim ruhumu bəzəsin duam
Fidanam mən belə çətin qocalam
hər gün mən sevginə verərək salam
qaynayır elə bil coşqun qanımda
nə yaxşı sevgin var mənim yanımda…

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

Ustad Şəhriyarın xatirəsinə

Ustad babam, ildırımlar səngiyib,
Sellər, sular cilovlanıb, ləngiyib.
Sənsiz qəlbim yavaş vurur, təngiyib,
Şair babam adın yenə dildədir,
Şan- şövkətin qəlbimizdə,eldədir.

Ustad babam, artıq sular durulub,
Şimalımda azad dövlət qurulub.
Həsrət qoyan məftillər də yorulub,
Indi xalqın bir- birini yad edir,
Şimal gülür, Cənubu da şad edir.

Ustad babam,zamananı haxladım,
Qismət oldu gəlib səni yoxladım.
Sevə- sevə məzarını qoxladım.
Övladınam, Səni deyib gəlmişəm,
Yas içində ustada baş əymişəm.

Ustad babam səd duvarlar uçuldu,
Düyünlənmiş düyünümüz açıldı.
Qələmindən qəlbimə nur saçıldı,
Ömür sənə kaş ki, vəfa edəydi,
Şəhriyarla, Bəxtiyar cüt gəzəydi.

Ustad babam, ruhun gəzir yelinən,
Çağlayırsan Arazımda selinən.
Qovuşmusan o tay, bu tay- elinın,
Şair babam tam vüsala az qalıb,
Heyratımız ənginliyə ucalıb.

Ustad babam, sis,dumanım çəkilib,
Yaman günün vərəqəsi bükülüb.
Övladların ayrılmayıb, bərkiyib,
Yaxşılığı gözə çıraq ediblər,
Yamanlığı eldən qıraq ediblər.

Ustad babam, gözün yolda qalmasın,
Soyunacaq bir gün elin çalmasın.
Millət niyə “haqq etdiyin”almasın?
Yüksəldəcək günəştəkin bayrağı,
Təbriz, Baki bir- birinin dayağı.

07.01.2016.

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

Həsrətimdən qisas alım doyunca,
Görməmişdim səni ömrüm boyunca.
Torpağını gözüm üstə qoyunca,
Dalğalandı ürək adlı dənizim,
Təbrizim, ay Təbrizim.

Qurban olum Şəhriyarın sözünə,
Düşdüm doğma nəğmələrin izinə.
Könül verdim hər dağına, düzünə,
Çiçək açdı qızılgülüm, nərgizim,
Təbrizim, ay Təbrizim.

Məğrur başın illərdi ki, dumandı,
Qov üstündən buludları amandı.
Türk düşməni hiyləgərdi, yamandı,
Türkdür türkün dostu, yarı, əzizim,
Təbrizim, ay Təbrizim.

İnqilablar şimşəyindir hey çaxan,
Qəhrəmanlıq salnaməsi Səttar Xan.
Xiyabani, Pişəvəri, Bağır xan,
Qaranlıqdan doğan parlaq gündüzüm,
Təbrizim, ay Təbrizim.

Qoy başını bir də duman almasın,
Heydər baba, zirvəndə qar qalmasın.
At başından istibdadın çalmasın,
Sevicinə, vüsalına gül düzüm,
Təbrizim, ay Təbrizim.

06.01.2016.

AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Dostum… küsə bilərsən
Yenə ikinci oldun…
Getdi bütün sevgilər…
Mənsə seyrçi oldum…

Sənə “bağışla” demək
Günahım sayılacaq…
Dodağım büküləcək…
Gözlərim qıyılacaq…

Bu qız sənə tanışdı…
Darıxar özü üçün…
Gəl, bir şeir danışım…
Elə-belə… söz üçün…

Küssək də hər axşamdan
Bu günlə barışmışıq…
Bir də… soruşmasan da
“O”nunla ayrılmışıq…

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

Həsrət küləyitək aradan əsən,
Dedilər qayçısan vətəni kəsən,
Bu qara yalana necə dözəsən?
Sənsiz nəyə lazım baharım, yazım
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.

Qaldın qovğasında illərin, ayın,
Seyrindən doymayır o tay, bu tayın,
Tezliklə başlanar büsatın, toyun,
Budur ürəkdəki ən böyük arzum
Yurdun yaraşığı, ey Xan Arazım.

Lal axan suların dərindir, dərin,
Əbədi yox olsun qəmin, kədərin,
Gümüş kəmərindir, xan Xudafərin,
Şəninə söz deyir sədəfli sazım,
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.

Qüssə də, kədər də eldən qaçacaq,
Sərhəd dirəkləri çiçək açacaq,
Daha çox bəndlərin işıq saçacaq,
Dövranla səsləşən şirin avazım,
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.

05.01.2016.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “MƏŞƏL” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalın məsul katibi , Şair Etibar Vəliyev – Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin “Azərbaycan” jurnalında poeziya söbəsinin müdiri, uşaq ədəbiyyatı seksiyasının rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Milli Radio və Televiziya Şurasının ekspert şurasının üzvü Şair Qəşəm Nəcəfzadəyə şeir həsr etdi.

(Şair dostum Qəşəm Nəcəfzadəyə)

Oğul fəryadıdır “Ay vətən” şeiri.
Vətən vuqarımdı, yazım, yazmayım?!
Doğmadır vətənin hər qarış yeri.
Dövlətim, varımdı, yazım, yazmayım?!

Zəngilan, Qubadlı, Şuşa, Laçınım.
Cəbrayıl, Xocalı, canımdı, canım.
Ağdam, Kəlbəcər də qaynayan qanım.
Dərdim, qubarımdı, yazım, yazmayım?!

Bu həsrət, bu hicran olmayaydı kaş.
Həsrətli gözlərdə qurumur ki yaş.
Səninlə Şuşaya gedərik qardaş.
Arzum, muradımdı. yazım, yazmayım?!

Ev nədi, daxmanı yozanlar da var.
Ayağın altını qazanlar da var.
Bir quru sağola yazanlar da var.
Xəcalət, arlmdl, yazım, yazmayım?!

Sönməyən bir ocaq, can Azərbaycan.
Torpağın alacaq, can Azərbaycan.
Tam, butöv olacaq, can Azərbaycan.
Arzum, diləyimdi, yazım, yazmayım?!

Lalənin bağrına elə qan çıxıb,
Görsən,deyərsən ki,burda can çıxıb.
Məni xatırlamaq yadından çıxıb,
Sevdası başqadır bu ayrılığın.

Sazın sinəsinə hər eşq sim çəkib,
Məni bu görüşə öz nəfsim çəkib.
Bunu kim yaradıb,belə kim çəkib,-
Son nəğmə rəsmidir Qu ayrılığın?!

Hələ barışmaz ki bu eşq,bu dinlə,
Sevib adam oldun ibadətinlə.
Hər gün həsrətimi üst-üstə çinlə,-
Tökdüyüm qanını yu ayrılığın!

Cəmilə oğlunu Lamiyəni evə çağırdığı üçün danlayırdı.
– Bəs, sən boşanmaq istəyirdin? Nə tez dəyişdin fikrini?
Səfər – Pis-yaxşı ailəmdi. İstəmirəm dağılsın.
– Dünənəcən belə danışmırdın, az qala yalvarırdın ki, boşanasan.

Səfər səsini bir az yüksəltdi.
– Dünənəcən Fidanın ailəli olduğunu bilmirdim çünki. Unutma, Lamiyə içkili vəziyyətimdən istifadə edənəcən onun başına məni sən salmışdın. Lamiyəylə ailə qurmağımın günahkarı da sənsən
– Yenə günahkar mən oldum. Neynək. Gedin yaşayın. Amma o gəlini birdə evimdə görməyim. Get, sənə xəyanət edən qadınla yaşa.
– Ufff… Sənə qalsa, Fidan da xəyanət etmişdi.

Cəmilə özünü itirdi, Fidana tələ qurduğunu bir anliq unutdu. Cavab verməyə tələsdi.
– Fidan sənə xəyanət etməmişdi.

Səfər şübhəylə anasına baxdı.
– Nə bilirsən? Şəkili sən göstərmişdin.

Cəmilə cavab verə bilməyib susdu. Səfər anasının əvəzinə cavab verdi
– Fidanı tələyə saldığını boynuna alırsan.
– Mən heç kimə tələ qurmamışam. Neçə ildir atan da, sən də mənə şübhəylə baxırsız. Bəzən ikinizdən də yoruluram.

Səfər şübhəli baxışlarla anasına baxa-baxa otaqdan çıxdı. Pilləkənləri düşüb qonaq otağına keçdi. Otaqda bacısı Aybənizdən başqa heç kimi görmədi.
Səfər – Lamiyə hardadı?
Aybəniz – Eve getdi.
– Məni niyə gözləmədi?

Səfər cibindən telefonunu çıxardıb Lamiyəyə zəng etdi. Lamiyə taksidən şəhərə baxırdı. Gözləri dolmuşdu. Telefonun zəngini eşidib çantasından götürdü
Səfərin adını görüb telefona cavab verdi.
– Allo
– Məni niyə gözləmədin?
– Aybəniz məni evdən qovdu.
– Necə? Yaxşı. Mən özüm gələcəm
Səfər telefonu cibinə qoydu, astaca Aybənizə yaxınlaşdı.
– Sənin Lamiyəylə problemin nədir?
– Mən ona heç nə deməmişəm.
– Evdən qovmusan.
– Həmişəki Lamiyədir. Artistlik elədi yenə.
– Sən yaxşısı budur öz problemlərinlə başını qat, qızınla məşğul ol. Sənin seçimin mənimkindən uğurlu deyil.
Səfər otağına getmək üçün ikinci mərtəbəyə çıxdı. Deyilənlər Aybənizin qəlbinə dəysə də, fikir vermədi. Telefonunda Elçinlə birgə çəkdirdiyi şəkillərə baxdı. (daha&helliip;)